طبق آمار موجود بيش از ۱۰ هزار نظامي آمريكايي در عراق زخمي شده اند. آنها كه با شعار آزادسازي عراق و حفظ امنيت كشورشان وارد خاك عراق شدند امروز با مشكلاتي روبه رو هستند كه اگرچه در مقايسه با جنگ ويتنام قابل تحمل تر است اما بسيار دردناك به نظر مي رسد.
ترجمه: پيمان وفا
گروهبان لوئيس رودريگز يك سال پيش در ۲۴ نوامبر ۲۰۰۳ اطراف موصل با كارواني از خودروهايي كه دارو به بيمارستان ها حمل مي كردند در حركت بود. او مي گويد: «تقريباً به شهر رسيده بوديم كه بمبي در فاصله كمتر از يك متر از ما منفجر شد. سپس تيراندازي ها شروع شد. من بهوش بودم ولي ديگر نمي توانستم حركت كنم.» پنج دقيقه بعد، آرامش دوباره برقرار شد. «بچه ها طنابي درآوردند. پرسيدم: چه اتفاقي افتاده؟» گفتند: «يك پايت رفته است بلافاصله به زن و بچه هايم فكر كردم.»
گروهبان رودريگز علاوه بر پاي راستش دو انگشت دست چپش را نيز از دست داده، دهها تركش به بدنش اصابت كرده، دوبار تحت تزريق خون و ۱۶ بار تحت عمل جراحي قرار گرفته و گوش چپش به سرش دوخته شده است. براي تسكين دردش،هر از گاهي انتهاي پاي قطع شده اش را مي مالد و بيني اش را مي گيرد تا ناراحتي گوشش را كمتر احساس كند.
مي گويد: «سعي مي كنم زياد فكر نكنم. از پايم صحبت نمي كنم، نه، ولي از كساني كه مي ميرند و از اوضاعي كه در آن جا حاكم است حرف مي زنم. اين چيزي است كه بايد تجربه كرد و به چشم ديد.» براي اين كه حرف هايش به خوبي فهميده شود پاي مصنوعي اش را مي پوشد و به سراغ يك كامپيوتر مي رود و با يك رشته عكس كه يگانش تهيه كرده است باز مي گردد: بدن هاي مثله شده، سوخته ... ضمن نشان دادن عكس ها مي گويد: «جنگ اين است.» اين عبارت را بارها تكرار مي كند.
از روز ۲۰ مارس ۲۰۰۳ كه عمليات جنگي آمريكا شروع مي شود تا ۲۴ مارس ۲۰۰۴ به گفته پنتاگون ۱۲۲۷ سرباز آمريكايي در عراق كشته شده اند و اين تعداد از مجموع ۱۴۰ هزار سربازي است كه در اين كشور حضور دارند. هر شب شبكه تلويزيوني CNN اسامي كشته شدگان را بر زمينه اي از موسيقي رسمي اعلام مي كند. ۹۳۲۶ تن نيز زخمي شده اند كه جراحت بيش از نيمي از اين تعداد بسيار وخيم تر از آني است كه دوباره بتوانند به سر خدمت باز گردند. دو سوم اين سربازان آسيب مغزي ديده، حدود ۱۰۰ تن قطع عضو و ۴۰ نفر فلج شده اند. اين سربازان الزاماً از افتخاري يكسان برخوردار نيستند. در آن سوي اقيانوس اطلس، رسانه هاي ارتباط جمعي گاه از آنها به عنوان «قهرمانان فراموش شده» ياد مي كنند.
گروهبان رودريگز، پسركهنه  سرباز آمريكايي در ويتنام و نواده سرباز جنگ جهاني دوم مي گويد: «ديگر نمي خواهم اين دردها را دوباره تحمل كنم. او نشان قلب ارغواني (Purple Heart) كه يك مدال معتبر نظامي است دريافت كرده است. در قهوه خانه ها افراد ناشناس گاه پول صبحانه او را حساب مي كنند. يك روز پدري به دخترك پنج ساله اش گفت: «دخترم مي بيني، به لطف و پايمردي اينگونه آدم هاست كه ما آزادي داريم!»
سرباز آمريكايي در عراق زير عمل جراحي اضطراري قرار گرفت و سپس همان مسير بازگشت سربازان زخمي را در پيش گرفت: توقف در آلمان در پايگاه لند ـ استهول و سپس انتقال به والتر ريد آرمي مريكال سنتر در واشنگتن. مسيري كه همه سربازان زخمي به اجبار طي مي كنند. ارتش ظاهراً به دليل مسايل امنيتي در اين مركز نفوذ كرده و ورود روزنامه نگاران را به دقت كنترل مي كند. در آغاز جنگ، دولت بوش خواسته بود كه حتي تابوت ها از چشم عموم مردم دور نگاه داشته شوند.
لوئيس رودريگز چهار ماه را در بخش ۵۷ والتر ريد كه بخش قطع عضوشدگان است گذراند. مي گويد:  «آنقدر درد كشيدم. آنقدر دردم آمد وقتي گفتند كه چهار سانتي متر ديگر از پاي عفوني شده ام بايد بريده شود. ولي به طرافم نگاه كردم. وضع من آنقدرها هم بد نبود. بغل دستي ام دو پا و يك بازوي خود را از دست داده بود، ديگري مغزش آسيب ديده بود و آن ديگري نابينا شده و همسرش او را ترك كرده بود.» در نتيجه پيشرفت هاي فني است كه كلاهخود كولار (Kevlar) و جليقه هاي ضد گلوله ساخته مي شوند. زخم ديدگاني كه اگر در گذشته و در نبردهاي ديگر بودند جان مي باختند اكنون با قطع عضو يا اختلالات مغزي به زندگي شان ادامه مي دهند. در بيمارستان بلنچفيلد آرمي كه به امور بهداشتي خانواده هاي يگان هوابرد ۱۰۱ رسيدگي مي كند به سربازاني كه دوره نقاهت شان را سپري مي كنند خدمات توانبخشي ارايه مي شود. در طبقه دوم بيمارستان بخش كار درماني داير شده و ظرفيت پذيرش آن به دو برابر افزايش يافته است. در كنار حوادث زندگي روزانه، زخمي هاي عمليات «آزادي عراق» بار ديگر ياد مي گيرند كه چگونه كارهاي روزمره شان را انجام دهند: مسواك كردن دندان ها، چرخاندن دستگيره در، كار كردن با وسيله كنترل از راه دور تلويزيون و... آپارتماني در نظر گرفته شده است تا هر كاري در شرايط عيني آموزش داده شود.
براي جوانان ۲۰ ساله ومجردمعلوليت جنگي گرفتاري مطلق است.آنان نمي توانند به اين موضوع فكر نكنند. با اين حال اگر خانواده ها مسئوليتي به دوش نكشند معلوم نيست چه به سر آنها مي آيد
خانم بورلي لاند سرهنگ دوم و مدير خدمات باليني و روان تني مي گويد: «مراقبت از آسيب ديدگان در همه رشته ها صورت مي گيرد.» براساس بررسي هاي بيمارستان والتر ريد ۱۷ درصد سربازان در ماههاي نخست جنگ دچار افسردگي و اضطراب يا فشار روحي بودند حال آن كه اين نسبت پيش از عزيمت به جنگ ۹ درصد بود. به گفته بخش سربازان سابق، ماهيت نبردها كه معمولاً جنگ هاي چريكي غافلگيرانه است آسيب هاي رواني را «تا اندازه  زيادي» در صفوف سربازان آمريكايي افزايش مي دهد.
از ۱۶۸ هزار سربازي كه در عراق خدمت كرده و در ماه ژوئيه گذشته به كشورشان بازگشتند ۲۸ هزار تن به مراكز درماني مراجعه كرده اند كه پنج هزار و ۴۰۰ نفر از اين تعداد مشكل روحي داشته اند. يك روانپزشك بنام بلنچفيلد مي گويد:«زخمي هاي قطع عضو شده را همراهي مي كنيم تا زندگي شان را بازيابند و معنايي به آن بدهند.» گروه هايي براي گفت وگو بين زخمي ها تشكيل شده و درمان هاي خانوادگي به اجرا گذاشته مي شود. گروهبان رودريگز كه ۱۲سال پيش ازدواج كرده مي گويد: «براي جوانان ۲۰ ساله و مجرد چنين حالتي گرفتاري مطلق است. آنان نمي توانند به اين موضوع فكر نكنند كه: با نقص دو پا چه كسي مرا دوست خواهد داشت؟ با اين حال اگر خانواده ها مسئوليتي به دوش نكشند معلوم نيست چه به سر آنها مي آيد.»
ريك اوتري ۵۰ ساله و پدر جوان ۱۹ ساله عضو نيروي دريايي تعريف مي كند چگونه او و همسرش همه چيز را براي زندگي كردن كنار گذاشته اند. در ۱۸ اوت پسرشان، رايان، بازوي چپش را در يك شبيخون در فلوجه از دست داد. يك مين منفجر شد كه بر اثر آن راننده خودرو حامل وي كشته و يك سروان نابينا شد. سرجوخه اوتري ۹ بار تحت عمل جراحي قرار گرفت كه آخرين آنها روي شكمش به منظور پيوند و ترميم پوست، صورت پذيرفت.
اوتري كه خودش پيش از اين افسر نيروي دريايي بوده، مي گويد: «خيلي دردناك است كه آدم دردكشيدن فرزندش را ببيند و نتواند كمكي به او كند.» اين تكنسين روبوت در يكي از كارخانه هاي نيسان در ايالت تنسي چند روزي به خانه اش بازگشته است تا «امور جاري زندگي اش را سامان دهد.» در باغچه اش چند پرچم كوچك آمريكا قرار داده شده است. اوتري يك آداپتور خريده است تا پسرش بعدها بتواند با يك دست رانندگي كند. روي قفسه سالن خانه اش تصوير سال هاي هفتاد او با كلاه كاسكت كنار تصوير پسرش با لباس انيفورم ديده مي شود، رونوشت برابر اصل.
اوتري كه ناراحت به نظر مي رسد، مي گويد: »خودم را سرزنش كردم. رايان خيلي زود خواست وارد نيروي دريايي شود همچنان كه من در سال ۱۹۷۱ شده بودم. احساس كردم در اين حادثه مقصرم اگرچه هرگز او را به اين كار وادار نكردم. در اين باره با هم صحبت كرديم.« طولي نكشيد كه خانم اوتري كار خود را كه منشي گري بود رها كرد. شوهرش سه ماه مرخصي گرفت. آقاي اوتري مي گويد : «زندگي ما عوض شده است. حالا با چمدان هايمان زندگي مي كنيم.» براي پرداخت هزينه رفت و آمد و اقامت و عدم دريافت حقوق ماهانه، خانواده  و دوستان به كمك مالي آنها آمده اند. فردي از اهالي منطقه پولي به مبلغ ۳۵ هزار دلار جمع آوري كرده است. به باور آقاي اوتري اين جنگ مدت ها طول خواهد كشيد. به گمان او معالجه اي كه امروز روي سربازان زخمي آمريكايي اعمال مي شود با آنچه به كهنه سربازان در ويتنام ارايه مي شد فرق دارد. مي گويد: «در آن زمان آمريكايي ها ما را دوست نداشتند و از ما حمايت نمي كردند.» پسر او هم نشان «قلب ارغواني» دريافت كرده است. به نظر مي رسد كه اين معنايي به تراژدي خانوادگي او داده است. مي گويد: «نمي دانم چگونه احساسم را بيان كنم، احساس افتخار من با اندوه توام است. همه به او به خاطر آنچه انجام داده است احترام مي گذارند.» روز ۲۳ دسامبر رايان ۲۰ ساله مي شود. ارتش سه پاي مصنوعي در اختيار او خواهد گذاشت. يكي داراي روبوت، ديگري داراي سيم كشي فلزي و سومي صرفاً براي زيبايي است.
سخنگوي انجمن كهنه سربازان معلول آمريكايي مي گويد: «سربازان از ارتش خدمات پزشكي و درماني را دريافت مي كنند. مشكلات به طور كلي بعدها بروز مي كند يعني زماني كه آنان تحت قيموميت رزمندگان سابق قرار مي گيرند. در مقابل پيچيدگي اداري، بسياري از آنها نمي توانند حق خودشان را بگيرند.» به يك زن سرباز از سياهپوستان بوستون آمريكا كه در عراق دچار سوختگي شده و با گرفتاري هاي اداري دست به گريبان بود گفته شد شش ماه بعد مراجعه كند اما پس از آن كه كار به تلويزيون ها كشيد ظرف چند ساعت به كارش رسيدگي كردند.
سربازان قديم اگر ۱۰۰ درصد معلول باشند ماهانه تا سه هزار دلار حقوق مي گيرند و البته اگر به كارشان رسيدگي شود مي توانند از كمكي معادل ۱۰ تا ۲۰ هزار دلار براي مجهز كردن خانه هايشان برخوردار شوند. سخنگوي انجمن ياد شده مي گويد:  «اين رقم با توجه به هزينه تكنولوژي هاي نوين باز هم كافي نيست»
انجمن اظهار تاسف مي كند از اين كه بودجه سربازان قديم با وجود افزايش اخير پس از گزينش دوباره جورج بوش به رياست جمهوري كفاف نيازها را نمي دهد. از اين رو آنها به همبستگي هاي مردمي رو آورده اند. ايالت ماساچوست اقدام به گردآوري پول كرده است تا خانه هايي متناسب با نيازهاي معلولان بازگشته از جنگ عراق بسازد. ائتلاف كهنه سربازان بي سرپناه مي گويد كه كهنه سربازان جنگ ها در ايالات متحده ۲۳ درصد بي خانمان ها را تشكيل مي دهند در حالي كه اين سربازان تنها ۹ درصد جمعيت كشور هستند.
روز يازدهم نوامبر يعني روز سرباز در ايالات متحده، ملت از رزمندگان خود تجليل كرد. سه سرباز زخمي شده در جنگ عراق كه مهمان افتخاري انجمن كهنه سربازان معلول آمريكا در واشنگتن بودند به پيشكسوتان خود پيوستند. مراسم گويي نوعي شهادت و ثبت در تاريخ ميهن پرستي كشور بود. يك مسابقه نقاشي در مدارس ترتيب داده شده بود كه با موفقيت روبه رو شد. پسربچه اي خطاب به سربازان گفت: «از شما سپاسگزاريم كه به خاطر ما مبارزه مي كنيد و آمريكا را كشوري ايمن مي سازيد.»
اما واقعاً اين حرف ها و برنامه ها در شرايطي كه هرج و مرج ادامه دارد و آنها به جاي «آزادسازي عراق» منطقه را به كانون بحران جهان تبديل كرده اند چه سودي خواهد داشت؟

رئيس جمهور برزيل روز به روز در كشورش محبوب تر مي شود. او تمام اين موفقيت را مديون رشد اقتصادي كشور است و به اين ترتيب به احتمال زياد دوباره به عنوان رئيس جمهور انتخاب خواهد شد. او پيش از رسيدن به اين سمت در سنديكاها فعاليت داشت و اين امر تاثير چشمگيري در عملكرد موفقش دارد.
آمار چه مي گويند
در گذشته وقتي رئيس جمهور لوئيز اينياسو لولاداسيلوا نمايشي از «رشد اقتصادي» را پيش بيني مي كرد خيلي ها اين حرف را به شوخي مي گرفتند، اما حالا آمار و ارقام اين ادعا را ثابت كرده و لبخند را به لب هايش بازگردانده اند. سال ۲۰۰۴ در حالي به پايان خود نزديك مي شود كه توليد ناخالص ملي برزيل با رشد ۳/۵ درصدي مواجه است.
سال ،۲۰۰۳ موسسه جغرافي و آمار برزيل اعلام كرد كه رشد توليدات ناخالص ملي تا تاريخ ۳۰ نوامبر آن سال ۵/۰ درصد بوده است. مقايسه اين دو عدد نشان مي دهد كه آنچه در مورد بحران سياسي در برازيليا مي گفتند از بين رفته است.
در سال ،۲۰۰۴ لولا توانست دو ميليون فرصت شغلي براي مردم فراهم كند و به اين ترتيب در ماه سپتامبر درصد بيكاري به ۵/۱۰ درصد جمعيت فعال رسيده اين رقم در سال گذشته ۱۳ درصد بود.
آمار موجود نشان مي دهند كه كارهاي شهري (خدمات و صنايع) به ايجاد كار در مناطق روستايي كمك كرده اند و تجارت با كشاورزي موجب كاهش بيكاري شده است و اين مسئله درست برخلاف آن چيزي است كه جنبش بدون زمين ها ادعا مي كرد.
لولا، اين اتحاديه دار سابق روز جمعه اظهار داشت: «هيچ كس نبايد به وفاداري من نسبت به ريشه هايم ترديد داشته باشد. برنامه بورس خانواده با مبلغي سه برابر بيشتر به ۵/۶ ميليون خانواده كمك مي كند. دولت توانسته كارآيي سياست اجتماعي را متمركزتر و اقتصاد را پوياتر كند.»
اما مسئله اين است كه آيا برزيل لولا خواهد توانست اين دوره رشدي را كه پس از دو دهه ركود آغاز كرده ادامه دهد يا اين كه فقط دچار نوساني موقتي شده است. لوئيز آواز و پريرا داسيلوا، وزير اقتصاد برزيل اين وضعيت خوشايند را ناشي از تجارت بين الملل مي داند و مي گويد سود حاصل از اين تجارت نزديك به ۳۰ ميليارد دلار بوده است. با اين حال وضعيت بازار مصرفي داخل و توليدات صادراتي همچنان نوسان دارد.
سرشكستگي مخالفان و محبوبيت باورنكردني لولا
اين آمار و ارقامي كه در اواخر سال ۲۰۰۴ ميلادي داغ ترين بحث روز محافل برزيلي شده تنها از نظر مطالعات اقتصادي و يا بررسي رشد اقتصادي اين كشورها حايزاهميت نيست. نكته اساسي تاثير اين ارقام بر انتخابات آتي برزيل است. آخرين انتخابات برزيل در روز ۳۱ اكتبر، يعني انتخابات شهرداري ها، به نتيجه اي منتهي شد كه به طور همزمان به نفع حزب كارگر، دستگاه حاكم و حزب سوسيال دموكرات برزيل ـ اصلي ترين اپوزيسيون ـ بود. اما در شرايطي كه گفته مي شد مردم برزيل منتظر فرصتي هستند تا انتخاباتي زودهنگام برگزار كرده و لولا را بركنار كنند، نظرسنجي ها نشان مي دهند كه او از بيشترين شانس موفقيت در انتخابات سال ۲۰۰۶ برخوردار خواهد بود.
تا پيش از برگزاري انتخابات شهرداري ها، احتمال انتخاب مجدد لولا تقريباً غيرممكن به نظر مي رسيد. پيروزي نامزد حزب سوسيال دموكرات در سائوپائولو هم مخالفان او را بسيار خوشحال و اميدوار كرد. اما به نظر مي رسد روياي مخالفان لولا در رسيدن به پيروزي زودهنگام، به همين زودي به سراب تبديل شده است.
محبوبيت دولت برزيل هم مثل رشد اقتصادي اين كشور به يكباره اوج گرفته است. روز هفتم دسامبر نتايج نظرسنجي هايي منتشر شد كه نشان مي دهد دست كم ۶۳ درصد مردم لولا را تاييد مي كنند و تيم او با ۶۲ درصد نظر موافق مردم رو به رو است. يعني اين كه ديگر نمي توان او را به تقلب محكوم كرد.
اولين نظرسنجي در رابطه با انتخابات رياست جمهوري آتي در برزيل بسيار باورنكردني به نظر مي رسد و به خصوص براي مخالفان غيرقابل تصور است. حالا ديگر بايد مطمئن باشيم كه لولا تحت هر شرايطي دوباره انتخاب مي شود. او از همان دور اول از اصلي ترين مهره هاي حزب سوسيال دموكرات و فرماندهان ايالت هاي كليدي مثل سائوپائولو و ميناس گرايس پيش خواهد افتاد. شهردار سائوپائولو هم كه در دور دوم بسيار تاثير گذار است براي مهار لولا هيچ كاري از دستش برنخواهد آمد.
هنريك ميرلس رئيس بانك مركزي معتقد است كه پايه هاي اقتصاد برزيل محكم شده اند تا حدي كه بدهي هاي خارجي برزيليا در مقايسه با توليد ناخالص  ملي كاهش چشمگيري يافته و حتي از استانداردهاي صندوق بين المللي پول هم فراتر رفته است. بديهي است اين مسئله براي مردم حايزاهميت فوق العاده اي است.

اين روزها بحث بر سر صلاحيت تركيه براي پيوستن به اتحاديه اروپا به يكي از مهم ترين مسايل اين قاره تبديل شده است. روز دوشنبه نيز مذاكرات براي تعيين زماني براي پيوستن اين كشور به اتحاديه به بن بست كشيده شد. رجب طيب اردوغان، رئيس دولت آنكارا در گفت و گو با لوموند اظهار داشته كه كشورش خواهان تعيين زماني دقيق براي از سرگيري مذاكرات براي الحاق تركيه به اتحاديه است.

از شوراي اروپا در روز ۱۷ دسامبر چه انتظاري داريد؟
ما خواهان آن هستيم كه روساي دولت هاي كشورهاي عضو، تاريخي دقيق براي  آغاز مذاكرات تعيين كنند. ما نمي توانيم قبول كنيم كه آنها اين مسئله را به جلسات ديگري موكول كنند. اين كار برخلاف اظهارات شوراي اروپا در كپنهاگ است. در آن زمان گفته شد كه اگر تركيه تا سال ۲۰۰۴ معيارهاي سياسي لازم را كسب كند، اتحاديه اروپا فوراً مذاكراتي براي پيوستن تركيه به اتحاديه اروپا را به جريان مي اندازد.
ما نمي توانيم بپذيريم كه مذاكرات به نتيجه اي غير از الحاق بينجامد و به دنبال نتيجه اي روشن در روز ۱۷ دسامبر هستيم.
برخي كشورها از جمله فرانسه و اتريش راه حل سومي غير از الحاق يا عدم الحاق پيشنهاد مي دهند و آن «شراكت برتر» است. در اين مورد چه عقيده اي داريد؟
پذيرفتن چنين چيزي ممكن نيست. ۲۵ كشور عضو اتحاديه و به خصوص ۱۰كشور تازه وارد هرگز چنين چيزي را در نظر نداشته اند. چنين راهي وجود ندارد.
خب، مي توان در مورد تركيه چنين كاري كرد.
هيچ وقت در جريان كار، قوانين را تغيير نمي دهند. سال ۱۹۹۹ شوراي اروپا در هلسينكي پذيرفت كه تركيه نامزد الحاق است نه نامزد شراكت برتر. شرايطي كه بيان شده روشن است و همگي ثبت شده اند. اين شرايط شامل معيارهاي سياسي اظهار شده در كپنهاگ هستند. ما به دنبال آنها هستيم و شروط ديگري نمي خواهيم.
آيا شما در جريان اين مذاكرات جمهوري قبرس را به رسميت مي شناسيد؟
خير و به اعتقاد ما طرح اين مسئله در شرايطي كه تمام توان خود را براي ايجاد صلح در قبرس به كار گرفته ايم بي انصافي است. ما طرح كوفي عنان در ايجاد دولتي فدرال را پذيرفتيم. وقتي اين طرح در روز ۲۴ آوريل به رفراندوم گذاشته شد ترك هاي قبرس با ۶۵ درصد راي مثبت آن را تاييد كردند در حالي كه يوناني هاي قبرس با ۷۵ درصد راي منفي آن را رد كردند. به اعتقاد ما اتحاديه اروپا با پذيرش پيوستن اين كشور به اتحاديه مرتكب اشتباه بزرگي شده است. تنها سازمان ملل مي تواند از ما بخواهد قبرس را به رسميت بشناسيم. در مورد مسئله قبرس بايد پس از ۱۷ دسامبر صحبت كنيم.
در مورد افكار عمومي اروپايي ها در مورد پيوستن يك كشور بزرگ مسلمان به اتحاديه چه فكر مي كنيد؟
اگر اتحاديه اروپا يك «باشگاه مسيحي» نيست پس نبايد مسلمان  بودن تركيه مشكلي ايجاد كند. در سازمان هاي بين المللي اين مسئله مطرح نيست و ما در اين سازمان ها كرسي داريم. به علاوه، تركيه اسلام و دموكراسي را با هم آميخته و براي جلوگيري از شوك تمدن ها و تضمين گفت و گوي اين تمدن ها نقش مهمي ايفا مي كند.
آيا تركيه به اندازه ساير اروپايي ها حقوق بشر را رعايت مي كند؟
ما معيارهاي كپنهاگ را رعايت مي كنيم. كميسيون اين را از ما خواسته است. اما برخي افكارعمومي تركيه را به خوبي نمي شناسند و تنها به سازمان هاي تروريستي فكر مي كنند.
اگر شوراي اروپا از شما شرايط جديدي بخواهد كه به نظرتان غيرقابل قبول برسد چه مي كنيد؟ پاسخ منفي مي دهيد؟
ما نمي دانيم تحت چه شرايطي و به چه بهانه اي اتحاديه اروپا شرايط جديدي را به ما تحميل مي كند. به اعتقاد ما مخاطبانمان صادق و هدفمند خواهند بود.