اين روزها جريانهاي سياسي هر يك از نگاه خود مشخصه  هايي را براي رئيس جمهور مطلوب برمي شمرند؛ ولي به گونه  اي كه مصداق آن، نامزد مطلوبشان باشد. در اين ميان نگاه و خواست مردم جايگاه در خوري ندارد.
همشهري از آنجا كه خود را روزنامه مردم مي داند مي كوشد تا از منظر آنان به انتخابات بنگرد و مشخصه هاي رئيس جمهور مطلوب را بيان دارد.
به نظر مي رسد يكي از اصلي ترين نكاتي كه آحاد مردم به آن توجه دارند «كارآمدي» رئيس جمهور است.
آنها رئيس جمهوري را مي خواهند كه:
- كارنامه روشني در كار اجرايي داشته باشد. بدين معنا كه بتوان ميزان توانايي اش را سنجيد و درباره اش قضاوت نمود.
- حداقل در يكي از مقوله هاي اصلي مديريت كلان كشور تخصص داشته باشد و هوش و استعدادش چنان باشد كه امكان اشراف بر ديگر مقوله ها را بيابد.
- اراده اش استوار و از شجاعت و شهامت براي اتخاذ تصميم به گاه دشواري بهره مند باشد.
- خردمندي و حكمت در تصميم گيري او را چنان مصون بدارد كه بتواند تصميمي متناسب با سرنوشت ۷۰ ميليون ايراني اتخاذ نمايد.
- اهميت مسئوليتي كه بر عهده مي گيرد را به خوبي دريابد. بداند كه نبايد زندگي شخصي داشته باشد. همه وقتش از آن ملت است و تمام توانايي هاي خود را صرفا به اداره امور كشور معطوف گردد. به ديگر سخن ديگر رئيس جمهور نبايد هيچ رابطه اي اعم از جناحي، حزبي وحتي خويشاوندي را بر مصلحت مردم مقدم دارد.
- از عزت آ نان در صحنه بين المللي پاسداري نمايد و نظر به اينكه كشور ما در موقعيتي قرار دارد كه اوضاع آن با تحولات جهاني مرتبط است، به گونه اي دقيق مناسبات جهاني و شرايط حاكم بر نظام بين الملل را دريابد.
مردم مي خواهند رئيس جمهوري را برگزينند كه با اقتدار و كارآمد باشد و كارآمدي خويش را در خدمت به مردم به كار گيرد. همكاراني را برگزيند كه آنان نيز چنين باشند و تا آخرين دم مسئوليت به كار خود دل ببندند نه همچون آناني كه ۶ ماه مانده به پايان دورانشان كار را رها كرده و در فكر آنند كه آينده با آنان چه خواهد كرد. و بدين ترتيب مردم براي گذران زندگي و حل معضلات خويش بايد در انتظار بنشينند.
«مسئول كارآمد» كسي است كه فقط به چرخانيدن امور كشور و حل مشكل مردم بينديشد و به آ ينده خود بي توجه باشد. از خود بگذرد تا از مسير خدمت به مردم به خالق هستي تقرب يابد.
رييس جمهور «كارآمد» كسي است كه اولا به انسجام در كابينه خود بينديشد و از سهم دهي به اين و آن بپرهيزد و همكاران خود را براساس شايستگي حقيقي برگزيند و ثانياً به ايجاد انسجام در كل حاكميت بينديشد؛چرا كه راهبرد هماهنگي با ديگر قوا در كشور و تلاش براي ايجاد همسويي در كل نظام براي حل مشكلات مردم ضامن موفقيت او و دولتش خواهد بود.
آيا نه اين است كه ناكارآمدي موجود در بخش هاي مختلف دولت عمدتاً از اين نكته ناشي مي شود كه اولاً در انتخاب آنان نه به شايستگي بلكه به ارتباطات و مدنظر قرارداشتن سياست سهم دهي توجه شده و ثانياً به ايجاد انسجام در درون حاكميت و هماهنگي با ديگر قوا به عنوان راهبرد ثمربخش توجه نشده است؟
مردم مي گويند مدير كارآمد كسي است كه به جاي «تنش» ، «آرامش» را بر صحنه كشور حاكم سازد. توان در تحقق اين امر خود نماد كارآمدي است.