نيره محمودي
نيروهاي آمريكايي هم اكنون هزاران عراقي را به اتهام دست داشتن در مقاومت عليه نيروهاي اشغالگر و مبارزه عليه دولت موقت عراق در بازداشت خود دارند. اين درحالي است كه برخي از دستگيرشدگان از بازداشت هاي خودسرانه و رفتارهاي توهين آميز شكايت دارند. «پگي گيش»، ۶۲ ساله يك زن آمريكايي است كه ۱۳ ماه از دو سال گذشته را صرف بررسي پرونده  بازداشت شدگان عراقي كرده است. وي در قالب يك گروه انسان دوستانه به نام «تيم هاي صلح ساز مسيحي» سعي كرده است تا سرنوشت رقت بار زنداني هايي را كه اكنون تحت بازداشت آمريكايي ها در عراق هستند، منعكس كند. آنچه در زير مي خوانيد بخشي از تجربيات گيش است كه وي با سايت اينترنتي بي بي سي در ميان گذاشته است:
ما اجازه نداشتيم وارد زندان ها شويم ، بنابراين تنها راه دستيابي به اطلاعات گوش دادن به صحبت هاي خانواده هاي زندانيان و يا بازداشت شدگاني بود كه آزاد شده بودند. به اسناد دقيقي دست يافتيم. برخي اخبار مشابهي نيز كه از ساير عراقي ها در نقاط مختلف اين كشور به دستمان رسيد، ما را مطمئن كرد آنچه كه شنيديم واقعيت دارد. ما شنيديم كه برخي از منازل در نيمه هاي شب به شدت مورد حمله قرار گرفتند. آمريكايي ها به درون منازل يورش مي بردند و اگر مردان خانه سريع حاضر نمي شدند، آنها را به زمين انداخته و مورد ضرب و شتم قرار مي دادند. سپس خانه غارت و اغلب اموال نيز تخريب مي شد. بسياري گزارش دادند كه در پايان كار جواهرات و پول ها نيز ناپديد مي شوند.
سپس مردان خانه را با خود مي بردند. ما وقايع اين چنيني را بارها و بارها در نقاط مختلف عراق از زبان مردم شنيديم. از ارتش آمريكا در مورد حملات به آن خانه ها سؤال كرديم. اما آنها اين موضوع را كه سربازان پول و طلاي منازل را به يغما مي برند، منكر شدند، با اين حال اين خبر را كه اقدام به حملاتي سريع - طي ۲۵ ثانيه - نموده و تلاش مي كردند كه افراد خانه را خيلي سريع به فرمانبرداري وادارند، تكذيب نكردند.
سپس اخباري پيرامون بازجويي هاي خشونت آميز به دستمان رسيد. مردان مي گفتند كه ساعت ها تحت شرايط زجرآور نگه داشته مي شدند و از خوردن و نوشيدن و خوابيدن محروم بودند. برخي نيز ساعت ها در آفتاب و گرماي تابستان نگه داشته مي شدند، همچنين شنيديم كه برخي از زندانيان هنگام بازجويي مورد سوءاستفاده جنسي قرار گرفته و به شدت ضرب و شتم شده اند. اگر زندانيان اطلاعات و اخباري را كه آنها پيرامون يك انفجار يا هر چيز ديگري مي خواستند در اختيارشان قرار نمي دادند، روي زمين قرار گرفته و ضرباتي بر كشاله رانشان نواخته مي شد و يا به گونه هاي ديگري به باد كتك گرفته مي شدند. برخي از اين زندانيان كساني بودند كه در زندان ابوغريب تحت بازداشت بودند. ما تصور مي كنيم كه پس از افشاي رسوايي در اين زندان؛ وضعيت آن بهتر شده و ديگر چيزي در مورد سوءاستفاده هاي جنسي شنيده نمي شود. اما هنوز بازداشت شدگان اين زندان تمسخر شده و هنوز خشونت هاي فيزيكي درباره آنها ادامه دارد. بسياري از مردان تنها به اين دليل بازداشت شده بودند كه به طور اتفاقي در خياباني كه انفجار در آن رخ داده بود يا حتي به فاصله دورتر از آن حضور داشتند. ارتش آمريكا صدها مرد را در آن منطقه دستگير مي كرد تا به عده قليلي كه عامل اين انفجار بودند، دسترسي پيدا كند.
در حقيقت ما به اين نتيجه رسيديم كه ۸۰ تا ۹۰ درصد از زندانيان هرگز در اقدامي خشونت آميز دست نداشته اند. اين در واقع برآوردي است كه براساس آمار گروه هايي نظير «عفو بين الملل» و «ناظر حقوق بشر» اعلام شده  است. دليل مشتركي كه پاي بسياري از مردان را به زندان باز كرده بود خبرچيني يكي از همسايگان به ارتش آمريكا و ادعايي از دست داشتن آنها در مقاومت عراق بود. خبرچينان در ازاي هرنامي كه مي دهند، پول دريافت مي كنند. بسياري از مردم به ما گفتند كه خبرچينان از اين وضعيت براي تسويه حساب يا انتقام هاي شخصي استفاده مي كردند. آنها مي گويند اوضاع كنوني شبيه زماني است كه صدام بر عراق حكومت مي راند. بسياري از عراقي ها براي توضيح اين وضعيت يك ضرب المثل عربي را به كار مي بردند:  «همان خر با پالاني متفاوت.»
در دسامبر سال ۲۰۰۳ ما اولين گزارش خود را در مورد زندانيان عراقي آماده كرده و كپي هايي از آن را براي شهروندان آمريكايي و مقامات نظامي اين كشور در عراق ارسال كرديم. از اين گزارش  ما استقبال شد. ما معتقديم كه گزارش هاي مان سرپوش گذاشتن بر اخبار مربوط سوءاستفاده ها را مشكل مي كند، اما با وجود خشونت ها، اميد نداريم كه اصلاح تكنيك هاي بازداشت راه به جايي برده و ادامه يابد.
به طور كلي پس از سرنگوني صدام حسين مردم عراق از آزادي بيان بيشتري برخوردار شده اند، دستمزدها كمي افزايش پيدا كرده است. بنابراين برخي نشانه هاي مثبت وجود دارد. اما در بسياري از موارد اوضاع بدتر شده است. برق و آب قطع شده  است، ۵۰ يا ۶۰ درصد بيكاري وجود دارد و وضعيت امنيتي خطرناك شده است. مردم بسيار نااميد و هراسان هستند. در حقيقت مردم احساس مي كنند كه با وجود حضور نيروهاي چندمليتي امنيت كمتر شده است.
آخرين باري كه در عراق بودم از زبان مردم شنيدم كه منشاء اوليه خشونت در عراق حضور آمريكايي ها در اين كشور است. عراقي ها مي گويند: «ما فكر مي كنيم كه آمريكا بايد هم اكنون عراق را ترك كند، حتي اگر يك جنگ داخلي بر سر كسب قدرت در بگيرد. در آن صورت اوضاع از وضعيتي كه اكنون هست بدتر نخواهد بود. حداقل اين است كه ما قادر خواهيم بود خود كنترل اوضاع را به دست بگيريم.»
هنوز عده اندكي هستند كه مي خواهند آمريكا بماند، اما آنان اكنون شمار قليلي را تشكيل مي دهند.
زندان هاي عراق
به گزارش منابع موثق در عراق هم اكنون ۶۷۰۰ زنداني امنيتي تحت بازداشت نيروهاي چند مليتي در ۱۰ زندان اصلي اين كشور هستند. بخش اعظم اين زندانيان در بازداشتگاه  ابوغريب در بغداد يا اردوگاه  بوكا در ام القصر به سر مي برند. بسياري از آنان ابتدا به محل هاي موقتي براي بازجويي هاي اوليه و ثانويه انتقال مي يابند. خانواده بازداشت شدگان معتقدند كه عده اي از زندانيان در خارج از عراق و در كشورهايي نظير قطر، كويت و آلمان نگهداري مي شوند. ميزان سوءاستفاده از بازداشت شدگان در ابوغريب، بوكا و
بازداشت گاه هاي اوليه كمتر شده است، اما هنوز ادامه دارد. تنها عده قليلي از آنان با اتهام جنايت بازداشت شده اند و اطلاع از سرنوشت ساير زندانيان و يا انجام ملاقات با آنان بسيار مشكل است. بازداشتگاه ها ديگر گنجايش ندارند و علاوه بر اين كه از امكانات پزشكي محروم هستند، آب و غذاي كافي نيز در  آنها يافت نمي شود، هرچند كه اوضاع نسبت به گذشته بهتر شده است. اموالي كه از منازل به يغما رفته اند. عودت نشده و حتي رسيدي نيز به مال باختگان ارايه نمي شود.

حزب نهاد انقلابي (PRI) كه حدود ۷۰ سال بر مكزيك حكومت مي كرد و سپس در سال ۲۰۰۰ توسط وينسته فاكس شكست خورد خواهد توانست در سال ۲۰۰۶ دوباره بر مسند رياست جمهوري تكيه زند؟ پيروزي هاي پي در پي اين دايناسور سياسي مكزيك به اين فرضيه بيش از پيش جان مي بخشد. روز ۱۵ دسامبر وينسنه فاكس اعلام كرد قصد دارد از دادگاه عالي بخواهد بودجه ائتلاف را كه مجلس، زماني كه حزب انقلابي نهاد كنترل آن را به دست داشت تصويب كرده بود، اصلاح كند.
در زمان برگزاري چهار انتخابات ملي كه در ماه نوامبر برگزار شد اين حزب توانست فرمانداران مورد تاييد خود را بر ايالات پوبلا، سينالوئا و تاموليپاس حاكم كند و در ايالت تلاكسكالا نيز فقط با ۳۹۰۰ راي اختلاف شكست خوردند. در سال ۲۰۰۴ كانديداهاي اين حزب توانستند در ايالات اواكساكا و وراكروز جايگاه خود را حفظ كنند و ايالات شمالي مثل چيهواهو و دورانگو را حفظ كرده و شهردارهاي مهمي را در تيخوانا و مكزيكالي منصوب كنند.
سال ۲۰۰۰ وقتي فاكس و حزب ليبرال و دموكرات مسيحي (PAN) به  ركورد طولاني حضور اين حزب در راس كشور پايان دادند هيچ كس حتي فكر نمي كرد كه اين حزب بتواند به بقاي خود ادامه دهد. حزب نهاد انقلابي محكوم به پرداخت جريمه اي ۹۲ ميليون دلاري شد و دليل آن تامين هزينه هاي انتخاباتي به صورت غيرقانوني بود و در اصل اين مسئله باعث به شكست كشاندن حزب شد. حزب ناگزير شد دوسوم اعضاي اصلي اش را اخراج كند و رهبران آن نيز بر سر قبول مسئوليت اين افتضاح دچار چنددستگي شدند. اريك ماگار، مدير مطالعات سياسي موسسه فني مستقل مكزيكو مي گويد: «حزب PRI آنقدر بر سر قدرت ماند كه هم كارشناسان سياسي پايان آن را پيش بيني كرده بودند. درست مثل كمونيست هايي كه پس از سقوط ديوار برلين از بين رفتند.» اما به نظر مي رسد همه اشتباه كرده بودند. حزب PRI در سال ۲۰۰۳ اكثريت نسبي مجلس مكزيك را به دست گرفت و اصلاحات بازار انرژي و حق كار را نيز به خود منحصر كرد. امروزه وينسته فاكس رئيس جمهور تنها در سطح ملي بر ۵۷ درصد مردم مكزيك حاكم است.
احياي اين حزب را چگونه مي توان توجيه كرد؟ يكي از عوامل، ۷۱ سال حضور بلامنازع در راس قدرت مطلق است كه ماريو بارگاس يوسا نويسنده اهل پرو از آن به عنوان «ديكتاتوري كامل» ياد مي كند. هرچند حزب PAN و PRD (حزب سوسياليستي كه اصلي ترين چهره آن شهردار محبوب مكزيكو، آندره مانوئل لوپز اوبرادور است) جايگاه محكمي در شهرهاي بزرگ دارند اما حزب PRI در تمامي گوشه و كنار شهرهاي بزرگ تور انداخته و در گوشه گوشه كشور منافع خود را توزيع كرده است. حونسه كروز، رئيس يكي از ۱۷ شاخه PRI در پوبلا مي گويد: «مزيت عضو حزب بودن اين است كه براي فرمانداري محلي يا شهرداري كار فراهم مي شود. ۱۰ سال پيش آنها براي من شرايط خريد خانه اي را فراهم كردند و من تقريباً ديگر پرداخت پول آن را تمام كرده ام. حالا هم به پسرم بورس داده اند و او به دانشگاه مي رود.» يكي از اهالي پوبلا مي گويد: «ما نياز به آب سالم داريم. مدارس امكانات كافي ندارند. من مي خواهم به سراغ حزب PRI بروم چون آنها هرگز دست رد به سينه كسي نزده اند.»
فرماندار پوبلا مي گويد: «فاكس مي خواست PRI را مسئول فقر مردم مكزيك نشان دهد. او قول داد يك ميليون فرصت شغلي و رشد هفت درصدي در سال ايجاد كند و ظرف مدت ۱۵ دقيقه مشكلات چياپاس را حل كند. اما طي اين چهار سال واقعاً براي مردم چه كرده است؟ هيچ. تنها اين كه ۷۰۰ هزار مكزيكي كار خود را از دست داده اند.» البته به نظر مي رسد اين سخنان ضدليبرال او در برزيل و ونزوئلا هم شنيده مي شود و اين روزها در آمريكاي لاتين تبديل به كوتاهترين راه رسيدن به قدرت شده است.

تلاش برلوسكوني براي گسترش ائتلاف حزبي
سيلويو برلوسكوني، نخست وزير ايتاليا، رازي دارد و آن اين كه: «من دوبرابر بيشتر از نخست وزيران قبلي كار مي كنم.» رئيس دولت ايتاليا روز ۳۰ دسامبر در رم و به هنگام كنفرانس مطبوعاتي پايان سال اين راز را به خبرنگاران گفت. به گفته او اين پركاري تمامي نتايج به دست آمده را توجيه مي كند.
تا شب ميلاد مسيح پرونده هاي بسياري به او محول شده است در صورتي كه در سال ۲۰۰۳ او پيش از جشن سال نو به مدت يك ماه تمام از صحنه سياسي كشور ناپديد شد و بعد خبر رسيد كه براي جراحي زيبايي صورتش از انظار مخفي شده است.
برلوسكوني در ماه ژوئيه با كنارگذاشتن وزير اقتصاد و دارايي اش يعني جيوليو ترمونتي دستكاري كابينه اش را آغاز كرد و در واقع روز ۲۹ دسامبر هم با انتصاب سه معاون وزير جديد و تغيير۱۱تن از رؤساي ايالتي اين دستكاري را تكميل كرد. روز ۱۸ نوامبر هم جيان فرانكوفيني رئيس حزب ائتلاف ملي (AN) جاي فرانكو فراتيني را در وزارت خارجه گرفت. فراتيني پس از مسئله بوتيليونه به عنوان كميسر اروپايي منصوب شده است. ماركو فوليني رئيس حزب ميانه رو UDC كه تا مدت ها شورشي به حساب مي آمد نيز به عنوان معاون نخست وزير وارد دولت ايتاليا شد.
بازگشت استفانو استفاني
اين دستكاري آخر سال به برلوسكوني امكان مي دهد كه توازن لازم براي كسب اكثريت آرا در انتخابات محلي آوريل ۲۰۰۵ و انتخابات پارلماني سال ۲۰۰۶ را به دست آورد. انتصاب دو تن از اين معاونان وزرا مي تواند به منزله اتئلاف حزبي به شمار رود. آنها به احزاب جمهوري ايتاليا (PRI) و سوسياليست  جديد (PSI) تعلق دارند و معاون وزير سوم از حزب فورتزا ايتاليا (FI)، حزب متعلق به خود برلوسكوني است.
در ليست روساي جديد ايالت ها نيز FI پنج پست، حزب مردمي ليگ شمال سه پست، AN يك پست و UDC و PSI نيز هركدام يك پست را در دست گرفته اند. كارلو آزگليو چيامپي، رئيس جمهور ايتاليا نيز در اين موارد هيچ اعتراضي نداشته است. حتي در مورد بازگشت استفانو استفاني هم او هيچ اعتراضي نكرد. استفاني پيش از اين در كابينه مسئوليت صنعت توريسم را به عهده داشت و در ژوئيه ۲۰۰۳ به خاطر مسئله ديپلماتيكي كه با آلمان به وجود آورد كنار گذاشته شد.
او عضو حزب ليگ شمال است و از توريست هاي آلماني انتقاد كرده و گفته بود آنها سرمست از تكبر و اطمينان به خود هستند و در سواحل  ما سر و صدا مي كنند. اين مسئله باعث شد كه گرهارد شرودر صدراعظم آلمان تعطيلات خود در ايتاليا را لغو كند.
برلوسكوني ۱۶ ماه گذشته شيوه كار خود را تغيير داد و با خوشبيني به گسترش ائتلاف خود مشغول است. اين تصميم از زماني گرفته شد كه ائتلاف دموكرات ها براي اروپا (Udeur) ائتلافي كوچك و ميانه رو به رهبري كلمنته ماستلا تصميم گرفت از ائتلاف گسترده دموكراتيك (GAD) به رهبري رومانو پرودي جدا شود. اين حزب متشكل از دموكرات مسيحي هاي سابق است. در ميان احزابي كه برلوسكوني قصد پيوستن به آنها را دارد حزب راديكال ماركو پانلا و اما بونينو و همچنين حزب الساندرا موسوليني كه سال ۲۰۰۳ تاسيس شده و حزبي راستگرا و افراطي است به  چشم مي خورد.
سال جديد با هارتز ۴
با شروع سال ۲۰۰۵ بخش ديگري از اصلاحات اقتصادي به نام هارتز چهار كه در آن در ميزان حقوق بيكاري تغييراتي داده شده نيز آغاز مي گردد. در اين رفرم سيستم دوگانه كمك هاي اجتماعي و حقوق بيكاري جاي خود را به حقوق بيكاري دو مي دهد كه ميزان آن براي بسياري از بيكاران نسبت به حقوق بيكاري كه تاكنون دريافت مي كردند پايين تر است. در اعتراض به اين اصلاحات گروه هايي از بيكاران در برلين و شهرهاي ديگر آلمان قصد اشغال اداره كار را كردند. بر اين گروه بايد عده كثيري از بيكاران را كه به دليل اشكالات فني در
برنامه ريزي كامپيوتر كه باعث شده دولت نتواند به موقع حقوق بيكاري آنها را بدهد نيز اضافه كرد كه آنها نيز همگي در اداره هاي كار جمع شده اند.
در خيابان ها هم تظاهرات كوچكي برپا شده و ميزهايي با اعلاميه ها و نوشته ها و پلاكاردهايي عليه رفرم هارتز چهار به چشم مي خورد. البته تعداد تظاهر كنندگان در مقايسه با تابستان سال گذشته عليه همين برنامه اصلاحات اقتصادي به مراتب كمتر است.
حكومت آلمان معتقد است كه رفرم هاي اقتصادي تا زمان طولاني ادامه خواهند داشت و اين تازه آغاز كار است. نخست وزير ايالت زارلند از حزب سوسيال دمكرات مي گويد: هيچ چاره ديگري جز دست به اين رفرم ها وجود ندارد. اگر ما خواهان بهبود شرايط در آلمان هستيم، اگر مي خواهيم به رشد اقتصادي برسيم، بايد اين اصلاحات را ادامه بدهيم. آنچه در وحله اول ضروري است ايجاد كار و تغيير زمينه هايي ست كه آن را ميسر مي كند. از رفرم در سيستم مالياتي ما گرفته تا سيستم آموزشي ما، به نحوي كه اين رفرم ها ما را در عرصه بين المللي قادر به رقابت سازند.
در حالي كه اين سخنان از سوي سياستمداران زده مي شود، در مقابل اداره كار ناحيه ودينگ برلين ۴۰۰ نفر جمع شده اند كه قصد دارند صفوف پليس را بشكنند و وارد اداره كار شوند.۱۵ تن از آنان تاكنون به دليل دست زدن به اعمال خشونت آميز دستگير شده اند.

روز شنبه پرونده هاي قديمي دولت بريتانيا از آرشيو خارج شدند و داستان هاي عجيبي به گوش رسيد كه در يكي از آنها عيدي امين دادا به عنوان واسطه اي براي برقراري صلح در ايرلندشمالي اعلام آمادگي كرده است. ديگر اين كه قرار بود هواپيماي كنكورد هرگز پرواز نكند و در نهايت خبر اشغال قبرس توسط بريتانيا به گوش رسيد.
اين پرونده ها درست ۳۰ سال پس از وقوعشان منتشر شدند و حوادث آنها به سال ۱۹۷۴ زماني كه هارولد ويلسون، از حزب كارگر، نخست وزير كشور بود برمي گردد.

۱ـ شايد در طول هفته كم و بيش مفاد آنها به گوشتان خورده باشد اما شنيدن دوباره جزييات آنها خالي از لطف نيست. پيشنهاد عجيب عيدي امين دادا، ديكتاتور اوگاندايي كه به شكلي جدي خواستار ميانجيگري در حل بحران ايرلندشمالي شده پس از ۳۰ سال همه را شوكه كرد.
رئيس جمهور اوگاندا در نامه اي به دولت بريتانيا نوشته است: «من نهايت تلاش خود را خواهم كرد تا در ميان گروه هاي مخالف ايرلندشمالي صلح برقرار كنم.» شنيدن اين عبارات از كسي كه خود طي هشت سال حضور در راس قدرت اوگاندا موجب كشته شدن ۴۰۰ هزار تن از مردم بي گناه شد عجيب به نظر مي رسد.
دولت وقت بريتانيا نيز به خاطر عدم شفافيت اين پيشنهاد تصميم گرفت به شكل مودبانه و در عين حال كاملاً مخفي آن را رد كند.
2ـ در سال ۱۹۷۴ دولت هارولد ويلسون از ايجاد اصطكاك با آمريكا مي ترسيد و انگلستان مي خواست هرطور شده از سفر ريچارد نيكسون، رئيس جمهور وقت آمريكا به كشور جلوگيري كند كه البته مدت كوتاهي پس از اين مسئله بود كه او كناره گيري كرد.
نخست وزير انگلستان اين سفر را پس از رسوايي واترگيت به عنوان مخمصه اي تلقي مي كرد و دستور داده بود تمام تدابير لازم براي مانع تراشي و لغو اين سفر صورت گيرد.
به همين دليل سرپيتر رامسبوتام سفير انگليس در واشنگتن تحت تدابير امنيتي قرار داشت چون به اعتقاد او نيكسون مردي كينه اي و انتقامجو بود.

۳ـ لندن قصد داشت در سال ۱۹۷۴ هزاران سرباز به قبرس بفرستد تا اسقف اعظم ماكاريوس را دوباره به قدرت بازگرداند. اين كار مي توانست مانع حمله ترك ها به قبرس و دوپارگي جزيره شود. اما نظاميان بريتانيايي به اين نتيجه رسيدند كه چنين تصميمي ارتش را در وضعيتي مشابه با آنچه در ايرلندشمالي رخ مي داد قرار مي دهد و به اين ترتيب اين كار لغو شد.

۴ـ پرونده ديگري كه بازگشايي اش خالي از لطف نيست تصميم ويلسون براي فرستادن زيردريايي هسته اي به ايرلندشمالي است. البته هدف از اين كار كمك موقتي به اين منطقه است كه قطع جريان برق در آن تبديل به فاجعه شده بود. در نهايت به اين دليل كه انرژي توليد شده هسته اي در زيردريايي با برق شهري لازم براي مردم منطقه سازگار نبود اين كار به انجام نرسيد.

۵ـ دولت ويلسون تصميم گرفته بود طرح ساخت هواپيماي كنكورد با شراكت فرانسه را به خاطر هزينه هاي بالاي آن متوقف كند. نخست وزير وقت انگلستان به همتاي فرانسوي خود كه همين ژاك شيراك، رئيس جمهور فعلي فرانسه است گفته بود: «اگر اين تصميم گرفته شود به وضعيت اقتصادي لطمه مي خورد.»
6ـ ميان مسئولان باغ وحش لندن و دولت اختلاف شديدي پيش آمد. پكن دوپاندا به باغ وحش اهدا كرده بود تا دوستي دو كشور را نشان دهد. هزينه بالاي غذاي اين دو پاندا كه فقط جوانه بامبو مي خوردند دردسرساز شد و مسئولان باغ وحش و دولت را به جان هم انداخت. در نهايت يكي از مسئولان وزارت خارجه با اين استدلال كه در صورت عدم مراقبت صحيح از اين حيوانات بحران ديپلماتيك به وجود مي آيد از دولت خواست كه هزينه ها را تقبل كند.