سير تحولات چند روز گذشته در لبنان و فلسطين با چند ملاحظه قابل طرح است: ۱) از پيروزي حماس در انتخابات اخير فلسطين قابل پيش بيني بود كه نه اسرائيل و نه كشورهاي مدعي دمكراسي اين پديده را تحمل نمي كنند. واكنش هاي ابومازن، تحريم اقتصادي، قطع كمك هاي به ظاهر انساندوستانه، عقب نشيني تاكتيكي از برخي مناطق اشغالي، بازداشت ناگهاني چهره هاي مبارز مقدمات حمله گسترده عليه مبارزان فلسطيني بود.
ورود حزب الله به اين معادله، علاوه بر آن كه چند جانبه بودن و جامعيت ضديت با صهيونيسم را نمايش مي دهد از حمايت يك جريان اصيل شيعي و از يك جريان اصيل اهل سنت نيز حكايت دارد.
۲) جنايات گسترده اسرائيل در مناطق اشغالي و لبنان مجدداً موضوع حقوق بشر و رفتار دوگانه و تناقض آميز جهان غرب با اين مفهوم را به چالش كشيد. همچنان كه نحوه واكنش به پيروزي حماس در انتخابات نيز براي چندمين بار رفتار دوگانه در برابر موضوع دمكراسي را آشكار كرده بود.
۳) تهاجم اسرائيل به لبنان بار ديگر اثبات كرد خلع سلاح حزب الله با منافع ملت لبنان در مغايرت آشكار است چرا كه با حذف اين بازدارندگي، موازنه قدرت به نفع اسرائيل به هم مي  خورد و از آنجا كه رژيم تل آويو به معاهدات بين المللي پايبند نيست،تماميت ارضي لبنان و البته امنيت منطقه را به مخاطره افكنده، ناامني منطقه اي و جهاني را نيز دامن مي زند.
۴) امروز، حزب الله و سيد حسن نصرالله به اسطوره هايي در جهان اسلام تبديل شده اند كه نماد عزت و مقاومت هستند.
نصرالله، ناصر امروز جهان عرب و جهان اسلام در مقابله با اسرائيل است؛ با اين تفاوت كه جمال عبد الناصر با تكيه بر قوم گرايي عربي، اگر چه اتحادي موقتي را پديد آورده بود ولي دامنة آن صرفاً به جهان عرب محدود مي شد حال آن كه جهان اسلام گستره وسيعتري را شامل مي شود؛ ضمن آن كه ناصر از پشتيباني بلوك شرق برخوردار بود در حالي كه حزب الله بي نياز از حمايت دولتهاست.
۵) حزب الله نماد مبارزه آزادي بخش ملت لبنان نيز هست. از سال ۲۰۰۱ كه مناطق اشغالي جنوب لبنان را از دشمن متجاوز بازپس گرفت و به مام وطن بازگرداند به يك نماد ملي مبدل شد و از آن روز حتي پسران و دختران جوان مسيحي نيز در تظاهرات خود پرچم زرد  رنگ حزب الله را حمل مي كنند. اين محبوبيت به حدي بود و هست كه بحران ناشي از ترور حريري در فوريه ۲۰۰۵و تلاش براي انتساب آن به دمشق و فضاسازي هاي گسترده عليه سوريه و به تبع آن حزب الله نيز نتوانست شرايط را تغيير دهد و به خاطر داريم در شرايطي كه چند روز متوالي و به تأسي از انقلابهاي مخملين، تظاهرات پراكنده عليه سوريه و دولت لبنان سامان و بزرگنمايي شده بود اما فراخوان سيد حسن نصرالله ، قريب ۲ ميليون نفر را فقط در بيروت به خيابانها ريخت و از خاطر نبريم كه جمعيت كل لبنان حدود ۴ ميليون نفر است!
اگر بن لادن و پيروان افغان و عراقي اش تصويري از تروريسم كور را به نمايش گذاشته اند و اتفاقاً راز تلاش رسانه هاي غربي براي نمايندگي بخشيدن اسلام به آنها در همين نكته نهفته است، متقابلاً حزب الله تصويري جامع از اسلام و تشيع است.
۶) دولت هايي كه از كنترل رفتار خشونت  طلبانه تل آويو در اين روزها عاجزند درك درستي از پيوند جريان هاي استقلال طلبانه مسلمان در خاورميانه ندارند؛ همچنين آنان از ژئوپليتيك جهان تشيع و احتمال فعال شدن محورهاي اصلي آن بي اطلاعند.
تشيع عراقي كه ترجيح مي دهد از طريق سياسي، مسير خروج اشغالگران عراق را دنبال كند و حتي در مواقعي و بر حسب مصالح و منافع، تعاملاتي با نيروهاي آمريكايي داشته باشد، اما نسبت به اسرائيل حساسيت دارد و بعيد است كه در مقابل تداوم هجوم اسرائيل به حزب الله و شيعيان لبنان ساكت بنشيند كه اين، به هيچ وجه به نفع واشنگتن نيست؛ نكته اي كه البته از چشم كاخ سفيد پنهان نمي ماند.
۷) اتفاق اخير ضمناً يك فرصت براي معرفي جريان اصيل اسلام نيز هست. جهان اسلام به شدت نياز دارد كه چهره اي واقعي از مكتب كامل خود ارائه دهد نه تصاوير باژگونه، غيرواقعي و نامعقولي كه امثال بن لادن تصوير كرده اند.
به عبارت بهتر امروز بايد معلوم شود كدام جريان بايد نمايندگي اسلام را در عرصه افكار عمومي جهان به عهده داشته باشد؛ گروه هايي چون القاعده- كه در عمل در جهت منافع واشنگتن هستند و به همين دليل روي ديگر سكه اسلام آمريكايي محسوب مي شوند - يا جريان اصيل ديگري كه همزمان تعقل، واقع بيني، مقبوليت گسترده ملي، احترام به موازين بين الملل، رعايت قواعد بازي، شناخت و رعايت مرز خشونت با دفاع معقول را در كنار عزت،  كوتاه نيامدن از اصول و توان بازدارندگي يكجا جمع كرده است. حماس، گروه هاي عمده شيعي در عراق و حزب الله جلوه هايي از اين جريان اصيل هستند كه امروز دنيا بايد آنان را بهتر بشناسد.