مريم دري منش
يك آمريكايي در پاريس تاريخ مسابقات دوچرخه سواري را رقم زد. لانس آرمسترانگ روز يكشنبه گذشته در نود و يكمين دوره مسابقات توردو فرانس، ششمين قهرماني متوالي خود را جشن گرفت و بدين ترتيب ركورد قهرماني را در تاريخ ۱۰۱ ساله مهمترين مسابقات دوچرخه سواري دنيا به دست آورد. خبرنگار روزنامه آلماني «دي ولت»، پس از اين پيروزي درخشان گفت وگوي زير را با وي ترتيب داده است:
***
* شما الان عملي تاريخي انجام داده ايد: شش قهرماني متوالي تور. آقاي آرمسترانگ، چه چيزي شما را قدرتمندتر از سايرين مي كند؟
- سؤال مهمي است، اما پاسخ آن كاملاً ساده است: اين موفقيت تلفيقي از استعداد و كار طاقت فرسا است. رازش نيز در اين نهفته است كه در كريسمس و سال نو نيز روي دوچرخه مي نشستم و شش هفته مانده به شروع توربا تمرينات سخت ، اضافه وزن خود را حل كردم و سپس به كار تكنيكي پرداختم.
* واقعاً شما ۳۶۵ روز سال را به شدت تمام كار كرده ايد؟
- بله، اين شغل، مسئوليت و احساس وظيفه تمام و كمالي را مي طلبد. نياز به يك رابطه بسيار خوب و نزديك بين تيم و مدير ورزشي، يوهان بروي نيل مي باشد. در مورد ما مسأله اصلي همين است. خود من حتي وقتي در خانه هستم، مرتب با يوهان تلفني صحبت مي كنم.
* شش سال پيش اولين قهرماني تان در تور را جشن گرفتيد. آِيا شرايط آن زمان نسبت به الان به گونه اي ديگر بود؟
- بله، كاملاً. سال ۱۹۹۹ تقريباً وحشت كرده بودم. نمي دانستم كه چه مفهومي دارد كه به عنوان برنده نهايي از اين طرف كمپ- اليزه به آن طرف آن ركاب بزني و مسلماً افكارم را مشغول اين موضوع نكرده بودم كه بعد از آن مي توانم باز هم يكبار ديگر و يا به طور كلي براي دومين مرتبه موفق به انجام اين مهم شوم. هر تور دوفرانس كاملاً خاص خودش بود ولي تور امسال، طبيعتاً فراموش نشدني است. من تاريخ نوشته ام! خيلي ها فكر مي كردند كه امكان ندارد.
* نقاط عطف هر كدام از اين شش تور براي شما كدام ها هستند؟
- سال ۱۹۹۹، دور تعيين خط بود. سال ۲۰۰۰ مرحله منتهي به هاوتاكام، وقتي يان اولريش و ماركوپانتاني و همه بزرگان اين رشته حضور داشتند، سال ۲۰۰۱ پيروزي ام در آلپ دو هوئه. در سال ۲۰۰۲ هيچ نقطه عطفي وجود نداشت. ۲۰۰۳ به وضوح، مرحله پس از لوز - آرديدن و اين مرتبه، كمپ- اليزه در پاريس، زماني كه تاريخ مسابقات را رقم زدم.
* در سال ۲۰۰۳ ، سرنگوني تان قبل از لوز- آرديدن نزديك بود به قيمت از دست رفتن قهرماني تمام شود.
- درست است، در تور پارسال همه چيز بد پيش مي رفت، واقعاً سال سختي بود. اين بار اما مشكل بزرگي نداشتيم، همه كارها در نهايت آرامش انجام گرفت. اما براي اين منظور چند عامل با همديگر نقش دارند: تمرين، شانس و سلامتي.
* به نظر مي رسد كه خيلي از مسابقات امسال راضي بوده ايد؟
- درست است، امسال بيش از سالهاي قبل از دوچرخه سواري لذت بردم. شايد به نظر بچه گانه باشد، چون من الان ۳۲ سال سن دارم و چندين بار هم در تور شركت كرده ام: اما واقعاً بيرون رفتن و با حدود ۲۰۰ نفر مبارزه كردن، وحشتناك است. هيچ گاه مثل اين دفعه از مسابقات لذت نبرده بودم.
* با اين وجود چرا براي خيلي از هواداران اين رشته محبوبيتي نداريد؟
- من هم واقعاً نمي دانم كه مردم چه مي خواهند. بعضي ها مرا صدا مي زنند و تشويق مي كنند، اما تعدادشان خيلي كم است. كار بقيه آنها را نمي توانم درك كنم، آنها مرا هو مي كنند و برايم سوت مي زنند و از طرف ديگر براي ورزشكاري كه در مركز يك رسوايي بزرگ دوپينگ در ورزش دوچرخه سواري بوده است (ريچارد ويرنك فرانسوي، قهرمان هفت دوره تور كوهستان)، كف زده و تشويقش مي كنند. البته قهرمانان بزرگ، اغلب محبوب نبوده اند، بخصوص در فرانسه كه نفر دوم را معمولاً بيشتر از قهرمان مورد تحسين قرار مي دهند.
* آيا اين موضوع انگيزه شما را از بين مي برد؟
- نه، من معتقدم، كسي در آخر قهرماني را كسب مي كند كه سخت تر از همه كار كرده باشد. اين هميشه فلسفه من بوده است.
* چه برنامه هايي براي آينده داريد؟
- هنوز نمي توانم چيزي بگويم. كاري كه الان مي خواهم بكنم اين است كه به خانه رفته و به استراحت بپردازم. ماه آينده با يوهان مي نشينيم و برنامه هاي سال ۲۰۰۵ را تنظيم مي كنيم.
* آيا در نود ودومين دوره تور دوفرانس حاضر خواهيد بود؟
- نمي دانم. فقط زماني دوباره در تور شركت خواهم كرد كه از لحاظ شرايط جسمي و روحي، هيچ گونه مشكلي نداشته باشم و نيز مطمئن باشم كه مي توانم قهرمان شوم.
* آيا پس از اين پيروزي، اصلاً آرزوي ديگري هم داريد؟
- مسابقات جيرو دو ايتاليا خيلي مرا جذب خود مي كند، دقيقاً مثل جام جهاني و ثبت ركورد جهاني. اما من به زودي ۳۳ ساله مي شوم و آن وقت به خود مي گويم: چطور مي توانم باز هم به همه اين موفقيتها برسم؟
