با ورود سي دي رايترها به بازار آنها به عنوان استاندارد مهم و موثري براي جابه جايي اطلاعات بين كامپيوترهاي مختلف شناخته شدند و غير از برنامه هاي كامپيوتر، سي دي هاي موسيقي و فيلم به عنوان معمول ترين روش ضبط و پخش محبوبيت يافتند.
نسل بعدي سي دي ها كه با بازنگري نحوه ضبط اطلاعات بر روي سي دي هاي دايره اي شكل پا به عرصه فناوري گذاشتند، دي وي دي ها بودند.
حجم ذخيره سازي بسيار بسيار بالاي يك دي وي دي اين امكان را مي داد كه مثلاً يك فيلم را با كيفيت عالي همراه با پنج باند صدا (يعني با دوبله به پنج زبان مختلف) و به همراه ۱۷ زيرنويس تنها بر روي يك دي وي دي ذخيره كنيم.
به اين ترتيب حتي در عرصه هايي غير از كامپيوتر، مثل سينما و تلويزيون هم دي وي دي پليرها به عنوان استاندارد نمايش و صوت جا افتادند و امروز يكي از محبوب ترين ابزارهاي ذخيره سازي پرتابل محسوب مي شوند.

يادتان مي آيد وقتي صحبت از فلاپي درايو شد، گفتيم علي رغم كارايي مناسب آن محدوديت حجم اطلاعاتي كه بر روي آنها ذخيره مي شود، سد بزرگي براي نقل و انتقال اطلاعات بود.
CD-ROMها اولين گام به سوي ذخيره سازي در حجم بالا به صورت پرتابل بودند، زمان دسترسي به اطلاعات در سي دي درايوها هم با افزايش سرعت چرخش سي دي ها كاهش يافت و آنها كم كم با سرعت هاي ۲X، ۴X تا ۵۲X شناسايي مي شدند. ۵۲X كه به معناي سرعت چرخش ۵۲ برابر واحد سرعت بود سقف سرعت چرخش بود و بيشتر از آن ممكن بود سي دي داخل سي دي درايو بشكند.
نكته بعدي هم اين بود كه همانطور كه از اسم سي دي رام ها معلوم است آنها در واقع نوعي حافظه فقط خواندني بودند و با يك بار استفاده شدن ديگر امكان حذف يا اضافه كردن اطلاعات بر روي آنها وجود نداشت.

در دنياي ديجيتال امروز، اسكنرها هم جايگاه خاصي دارند، از استفاده ساده اي مثل انتقال آلبوم هاي عكس خانوادگي به كامپيوتر تا مصارف حرفه اي مثل انتقال يك طرح گرافيكي براي تصحيح رنگ.
اگر كاربردهاي اين چنيني برايتان مهم است، نگران قيمت اسكنر هم نباشيد، اسكنرهايي باكيفيت معمول امروزه قيمت مناسبي دارند و تازه قابليت  هايي مثل اسكن نگاتيو عكس هم به آنها اضافه شده است.

يك توصيه جدي اگر زياد به كامپيوتر آشنايي نداريد و مي خواهيد كامپيوتر بخريد: وقتي رفتيد بازار و مي خواهيد كامپيوتر بخريد، حتي اگر قصد خريد پرينتر داريد، سراغ پرينتر را نگيريد؛ كافي است اسم پرينتر از دهان شما بيرون بپرد و طرف مطمئن شود كه شما آدم ناواردي هستيد كه به كامپيوتر به عنوان يك وسيله لوكس نگاه مي كنيد، آن وقت است كه قيمت ها دولا، پهنا محاسبه مي شود. نكته ماجرا اين جاست كه با وجود اين  كه پرينترها امروز به جزيي جدانشدني از يك مجموعه كامپيوتر شخصي تبديل شده اند اما هنوز براي سفارش  دادن پرينتر زود است!

حكايت ماوس اما جالب تر از كيبوردهاست، اولين ايده ساخت يك ماوس ساخت وسيله اي بود كه موقعيت يك نقطه را در يك صفحه مشخص كند و بعد حمايت از وسيله خوش دستي كه بسياري از كارهاي گرافيكي را ساده مي كرد باعث شد آنها به يكي از پركارترين وسيله هاي موجود در كامپيوتر تبديل شوند.
اگر مي خواهيد ماوس بخريد، گول قيافه و ظاهر آنها را نخوريد، ماوسي را انتخاب كنيد كه با آن راحت هستيد، اين بهترين روش انتخاب يك موش بازيگوش است!

ماشين تحريرهاي قديمي، مهم ترين مدل كيبوردهاي امروز به عنوان يك ابزار ورودي بودند،  البته طبيعي است كه كليدهاي ديگري غير از حروف الفبا روي صفحه كليد وجود داشته باشد تا بتوان برخي دستورالعمل ها مثل ورود، خروج و يا پاك كردن اشتباهات را با آنها انجام داد. مدل هاي مختلف كيبورد، هرچه قدر در رنگ و لعاب با هم فرق داشته باشند از لحاظ ساختمان عمومي در اين سال ها ثابت مانده اند.

مودم سرواژه كلمات ماژوليتور و دي ماژوليتر است؛ يعني دستگاهي كه مي تواند سيگنال صوتي را به ديجيتال و برعكس ديجيتال را به سيگنال قابل فهم براي خطوط تلفن آنالوگ تبديل كند.
هرچه محبوبيت اينترنت ميان كامپيوتركاران خانگي افزايش پيدا كرد، مودم ها هم صاحب ارج و قرب بيشتري شدند و به آنها توجه بيشتري شد.
آنها معمولاً يك حداكثر ظرفيت اتصال دارند كه به معناي حداكثر اطلاعاتي است در واحد بيت كه يك مودم در يك ثانيه مي تواند انتقال دهد. كم پيش مي آيد اين روزها در بازار مودمي با ظرفيت كمتر از ۵۶ كيلو گير بياوريد.
تنها نكته اي كه در مورد مودم ها مي ماند، مسئله اينترنال يا اكسترنال بودن آن است. مودم هاي اينترنال به عنوان يك كارت اضافه شونده، داخل كيس قرار مي گيرند و احتياجي به منبع تغذيه جداگانه ندارند. اما در عوض مودم هاي اكسترنال به دليل داشتن كمك پردازنده ها و تجهيزات بيشتر معمولاً كيفيت بهتري نسبت به نمونه هاي اينترنال دارند و مي ارزد كه كمي بيشتر هزينه كنيد و يك مودم اكسترنال بخريد.

مانيتور هرچه بزرگتر باشد دردسري دارد كه آدم ترجيح مي دهد عطايش را به لقايش ببخشد، جا دادن يك مانيتور ۲۱ اينج روي ميز كامپيوتر، مصيبتي عظيم است، آخر ديگر شما هيچ فضاي ديگري روي ميز نخواهيد داشت و حتي كيبورد را بايد روي پاهايتان بگيريد ... فناوري هاي نوين اما اين مشكل را هم حل كرده اند، LCDها كه اولين كاربرد آنها در كامپيوترهاي كيفي بود پايه گذار گونه جديد از نمايشگرها بودند كه چون لامپ تصوير نداشتند عرض بسيار كمي داشتند و مي شد آنها را در فضاي كوچكي جا داد. البته تنها مشكل نمايشگرهاي LCD، قيمت بالاي آنهاست كه گاهي اوقات به اندازه باقي قطعات خرج روي دست خريدار مي گذارد.

وقتي صحبت از خروجي كامپيوتر مي شود بي اختيار ياد مانيتور مي افتيم، نمايشگرهايي كه امروزه با كيفيت بالا رابط دنياي عجيب و غريب داخل كامپيوتر با ما هستند و گاهي اوقات از آنها به عنوان تلويزيون استفاده مي كنيم.
مشابه آنچه براي يك TV اتفاق افتاد، مانيتورها هم از سيستم هاي نمايش تك رنگ شروع كردند و با افزايش همزمان ميزان قدرت تفكيك رنگ (از چهار تا ميليون ها رنگ) و وضوح تصوير يا Resolution به نمونه هاي امروزي رسيدند.
ارزان شدن فناوري و قطعات مانيتورها باعث شد كم كم سايز يك مانيتور هم مسئله مهمي باشد و امروز كمتر كسي از مانيتورهاي ۱۲ و ۱۴ يا حتي ۱۵ اينچ رايج در سال هاي قبل استفاده مي كند.
همزمان با افزايش سايز مانيتورها، مشكل هميشگي فاصله نزديك چشمان كاربر با صفحه نمايش هم آرام آرام حل شد، شركت هاي توليد مانيتور با فشار سازمان هاي بهداشتي ـ درماني، از سيستم ها و وسايلي استفاده كردند كه ميزان تششع امواج را كم مي كرد و به چشم كاربران كمتر آسيب مي رساند، اين فشارها آنقدر زياد بود كه اين نوع فناوري ها از حالت اختصاصي درآمدند و شركت هاي رقيب مجبور شدند اطلاعات مربوط به آن را به اشتراك بگذارند.
پيشرفت اساسي بعدي، مانتيورهاي تخت بود. سال هاي سال چشم كاربران به لامپ تصويري محدب خيره بود و همه در ذهنشان تصويري تخت تصور مي كردند براي همين هم در اولين مواجهه يك كاربر با يك مانيتور تخت همه فكر مي كردند تصوير داخل مانيتور كج و معوج و واگراست. اين استاندارد هم كم كم به سوي همه گير شدن مي رود و احتمالاً در سال هاي آينده خط توليد لامپ تصويرها و در نتيجه مانيتورهاي معمولي متوقف مي شود.

شبيه اتفاقي كه براي كارت هاي گرافيكي افتاد، در مورد كارت  صوتي نيز پيش آمد، كامپيوترهاي شخصي با آن بلندگوي كوچك و ساده كه در جايي داخل كيس قرار مي گرفت خيلي بي روح بودند، براي همين كارت صوتي به عنوان يك رابط براي تبديل اطلاعات ديجيتال به اصوات آنالوگ و انتقال آنها به اسپيكرها ساخته شدند و در مدت كوتاهي به اوج رسيدند.
۱۲۸ بيت در ثانيه، كاملاً براي ايجاد صدايي شبيه آنچه در ضبط صوت هاي حرفه اي اتفاق مي افتاد كافي بود، براي همين متخصصان به جاي اضافه كردن كيفيت، به كوچك كردن حجم آنها پرداختند، تا حدي كه امروز معمولاً آنها به صورت مادرزاد (Builtin) در خود مادربورد تعبيه مي شوند و به اصطلاح On Board هستند.
البته باز هم مثل هميشه قصه كارت هاي صوتي گرافيكي و امكاناتي چون ورودي MIDI و ... جدا است، آنها اين امكان را دارند كه سازهاي الكترونيكي مثل سينتي سايزر و يا گيتار الكتريك را به عنوان ورودي دريافت كنند و با كيفيت عالي پردازش كنند.

هروقت صحبت پيشرفت در فناوري هاي كامپيوترهاي خانگي مي شود آدم بلافاصله ياد گرافيك مي افتد، بيل گيتس، موسس و پايه گذار مايكروسافت به كامپيوترهاي اپل مك اينتاش و گرافيك معركه اش حسودي كرد و در سميناري به سازندگان سخت افزار توضيح داد كه به چه امكاناتي نياز دارد تا در كامپيوترهاي شخصي هم بشود از قابليت هاي چندرسانه اي استفاه كرد، ضرب الاجلي شش ساله تعيين شد و اين چنين بود كه كارت هاي گرافيك و صوتي قطعات اضافه شدند.
كارت هاي گرافيكي، بوردهاي الكترونيكي هستند كه كار كنترل و پردازش گرافيك را انجام مي دهند. معيار كيفيت آنها نيز در بازار، ميزان حافظه اي است كه به طور مستقل به اين امر اختصاص مي دهند به علاوه حجمي از داده هاي گرافيكي كه در هر نوبت پردازش مي كنند، كارت هاي ۳۲، ۶۴ و ۱۲۸ مگابايتي گرافيكي رده هاي مختلف آنها هستند. علاوه بر اين در مدل هاي حرفه اي كه ورودي تصوير، خروجي تلويزيون، تيونر تلويزيون كه با وصل كردن آنتن مي تواند شبكه هاي تلويزيوني را دريافت كند از جمله مشخصه هاي پيشرفته اين كارت ها هستند.

CPU و قدرتش مهم ترين معيار ما است براي سنجش قدرت و مدل يك كامپيوتر، پيشرفت هاي عظيمي هم در سه دهه اخير كه كامپيوترهاي خانگي تبديل به يك محصول تجاري شده اند، در آنها صورت گرفته است.
آقايي به نام «گوردون مور» كه پايه گذار بزرگترين شركت توليد CPU در دنيا است از همان اوايل متوجه ريتم خاصي شد كه در اين پيشرفت ها وجود دارد، او اين ريتم را در نظريه اي خلاصه كرد كه به دليل پايداري و نقض نشدنش تبديل به قانوني به نام خود او شد، قانون مور مي گويد قدرت و سرعت پردازنده ها در هر يك سال و نيم، دو برابر مي شود؛ حالا تصور كنيد پردازنده هاي امروز چه راه دور و درازي را پشت سر گذاشته اند و چند تا يك سال ونيم گذشته تا امروز ميلياردها ترانزيستور در فضايي چندسانتي متري قرار مي گيرند تا بتوانند با سرعت مثلاً ۳ گيگاهرتز در ثانيه دستورالعمل پردازش كنند.
اگر بخواهيم شجره نامه خانواده X86ها كه در واقع مهم ترين طيف پردازنده هاي كامپيوتر خانگي يا PCها را تشكيل مي دهند بكشيم چيزي شبيه اين مي شود:
-۸۰۳۸۶ -۸۰۲۸۶- ۸۰۱۸۶-۸۰۸۸ -۸۰۸۶ ۸۰۴۸۶
Pentium - PentiumI - PentiumII- PentiumIII- Pentium IV-
-Pentium MX Itanium (Xeon) 64Bit
نسل جديد سي پي يوها قادر خواهند بود در هر نوبت پردازش ۶۴ بيت داده را يكجا انتقال دهند يا يك عمل رياضي بر روي آن انجام بدهند، اين يكي از بزرگترين تحولات تاريخ PCهاست.
در آينده اي نه چندان دور هم فناوري نانوتكنولوژي و مولكول ها به كمك دنياي فناوري مي آيند تا با ساخت ترانزيستورهاي كوچكتر و جا دادن تعداد بيشتري از آنها در يك CPU، قانون مور همچنان زنده بماند و ما پيشرفت را بدون مرز ادامه بدهيم.

گفتيم سي پي يو مغز كامپيوتر است، اما كمي مبالغه كرديم! واقعيت اين است كه مغز كامپيوتر برخلاف مغز انسان نمي تواند چيزي را به خاطر بسپارد، براي همين هم يك بورد كوچك طراحي شده تا صرفاً كار ذخيره سازي اطلاعات را به عهده بگيرد تا سي پي يو اطلاعات را از آن بخواند و دوباره بعد از انجام محاسبات روي آن بنويسد.
رم ها با انواع و اقسام مختلف در واقع نوعي فضاي ذخيره سازي با نيري (با دو مشخصه صفر و يك) هستند كه آن اوايل تنها با حجم كوچك ۶۴ كيلوبايت هم كار برنامه هاي مختلف را راه مي انداختند اما امروز كه برنامه هاي نرم افزاري و سيستم عامل ها با گرافيك هاي سنگين و پيچيده كه به حجم بالايي از محاسبات احتياج دارد، آن ارقام اوليه به نظر بچگانه مي رسند و اصلاً تعجبي ندارد كه يك كامپيوتر خانگي مثلاً يك گيگابايت رم داشته باشد.
يكي از بامزه ترين نقل قول هاي تاريخ دنياي كامپيوترها هم به رم مربوط مي شود، مي گويند يكي از موسسان مايكروسافت، در جلسه اي كه در آي بي ام و با حضور سازندگان نرم افزار و سخت افزار كامپيوتر ۸۰۸۶ برگزار شده بود، در جواب يكي از مديران شركت اينتل كه در مورد سقف نياز طراحان نرم افزار براي رم سؤال كرده، جواب داده است: «۲۵۶ كيلوبايت، فكر كنم تا سال هاي سال از سرمان هم زياد باشد!»

فكر كنيد چقدر مضحك مي شد اگر وقتي مي خوابيديم تمام خاطراتمان پاك مي شد، وحشتناك است نه؟ اما اين دقيقاً اتفاقي است كه براي رم ها در كامپيوتر مي افتد، كافي است جريان برقي كه از طريق مادربورد به آن منتقل مي شود، قطع شود، آن وقت شما مي مانيد و حوض  تان. دسترسي به داده ها محال است چون آنها ديگر وجود ندارند!
مشكل ذخيره سازي بلندمدت با ابزارهاي ديگري حل شد، كه با توجه به ساختار و جنس مواد تشكيل  دهنده شان قادر بودند اطلاعات راحتي در زماني كه جريان الكتريسته از  آنها نمي گذرد، حفظ كنند.
اولين ابزارهايي كه مي توانستند چنين كاري انجام دهند فلاپي درايوها بودند كه باتجربه وسايلي چون نوارهاي مغناطيسي (همان ها كه امروز در ضبط صوت استفاده مي شوند) و صفحه هاي گرامافون طراحي شدند.
خاصيت مغناطيسي نوارها، ايده جنس وسيله جديد كه به خاطر جنسش به نرم ديسك  معروف شد را به متخصصان داد و صفحه هاي گرامافون اين امكان را به آنها داد كه داده ها را به شكل غيرترتيبي ذخيره و بازيابي كنند.
بگذاريد بيشتر توضيح بدهيم، كامپيوتر و بازي هاي قديمي حتماً كمودو ۶۴ را به خاطر دارند و آن بازي هاي ساده كه برنامه شان به صورت پشت سرهم در يك نوار  كاست ذخيره مي شدند. شما براي بازيابي و لودشدن بازي دوم مجبور بوديد ۱۰ دقيقه منتظر بمانيد تا نوار  آنقدر پيش برود تا به اول برنامه  بازي مذكور برسد، اما شكل دايره اي صفحه هاي گرامافون اين امكان را به ما مي داد كه هد دستگاه را درست آن جايي قرار بدهيم كه احتياج داريم.
تا مدت ها سايز استاندارد فلاپي درايوها يك ۵‎/۵ اينچ بود كه به خاطر نازكي امكان خم و معيوب شدن آنها وجود داشت در نسل بعدي فلاپي درايوها كه سايز كوچك تري (سه و يك چهارم اينچ) داشتند از فناوري ذخيره سازي بهتري استفاده شد كه حجم بيشتري را مي شد در آنها ذخيره كرد.
امروز حجم فلاپي ديسك ها به نسبت حجم  فايل ها و برنامه ها خيلي كم و كوچك به نظر مي رسد اما كارايي آنها به علاوه يك مشخصه منحصر به فرد آنها را هنوز از ميان قطعات رايج يك PC خارج نكرده است.
فلاپي درايوها، احتياج به برنامه راه انداز يا درايو ندارند، يعني كافي است به صورت فيزيكي و سخت افزاري به سيستم متصل باشد تا شما بتوانيد از آن استفاده كنيد، البته ناگفته نماند به دليل استفاده از قطعات مكانيكي (به جاي الكترونيكي) فلاپي درايوها هيچ پيشرفتي از لحاظ سرعت نداشته اند و اين تنها نكته اي است كه ممكن است باعث فراموش شدن آنها شود.

فرض كنيد لايه مغناطيسي فلاپي درايوها را بشود روي هم گذاشت تا با تشكيل يك استوانه، فضاي بيشتري براي ذخيره  اطلاعات در اختيار داشته باشيم.
هارد ديسك ها با همين رويكرد ساخته شدند، ضمن اين كه براي پايداري بيشتر اين استوانه و هدهايي كه كار خواندن و نوشتن را انجام مي دادند از جنس مقاوم تري (انواع فلز) ساخته شدند.
ظرفيت هارد ديسك ها هم بنا به نياز كاربران افزايشي باورنكردني داشته است و از ۲۰ مگابايت (استاندارد روزهاي اول) به گيگا بايت و ترابايت رسيده...
اين موضوع وقتي اهميت پيدا مي كند كه بدانيم بازي ها و يا فايل هاي موسيقي و تصوير هركدامشان به اندازه يك يا چند هارد ديسك ۲۰ مگابايتي عهدبوق جا مي گيرند.
البته هارد ديسك ها هم مشكل ساير ابزارهاي ذخيره سازي را دارند، استفاده از قطعات مكانيكي سرعت آنها را آنچنان كه بايد افزايش نداده و آنها معمولاً چند پله از وسايل ديگري مثل سي پي يو و رم عقب تر هستند.