راستش با خودم عهد كرده بودم كه حواسم را ششدانگ جمع كنم تا كسي اسكناس كهنه و وصله پينه شده روانه جيبم نكند، اما آن روز با همه ي مراقبت و هوشياري وقتي به خانه رسيدم ديدم سه تا پنجاه تومني بسيار فرسوده ته جيبم جا خوش كرده اند. تازه متوجه شدم كه از من زرنگ تر كروركرور در شهر حضور دارند. تصميم گرفتم، من هم اسكناس ها را يك جوري آب كنم. لذا آنها را لاي دو تا اسكناس صدتوماني نونوار گذاشتم و بابت خريد دادم به بقال سركوچه مان كه مثل فلفل از جا پريد و كهنه ها را به من برگرداند. فكر ديگري به ذهنم رسيد سوار ماشين سواري خطي شدم. كرايه را كه مي شد ۲۵۰ تومان، طوري چيدمان كردم كه پنجاه توماني هاي كهنه به ديد نيايند. اما تا بجنبم، راننده كهنه ها را همراه چند تا متلك به من برگرداند. يكي گفت، فلاني چرا اينقدر به خودت عذاب مي دهي، ببر بانك تحويل بده، اسكناس نوبگير! شتابان راهي بانك شدم. اما با كمال تعجب ديدم كه اسكناسها غيبشان زده است. هرچه بيشتر گشتم افاقه نكرد و برگشتم منزل، ديدم پسر كوچكه، گمشده ها را كه توي حياط پيدا كرده بود به من نشان مي دهد! آقاي خليل برزگر راد از كرج، در منتها اليه نامه افزوده است كه سرانجام اسكناسها را تحت الحفظ به بانك تحويل داده است و پرسيده است: راستي چرا اينهمه اسكناس كهنه در دست مردم است. اشكال از كجاست و اين مشكل باستاني! چگونه بايد حل شود؟!

پس ازچاپ گزارش گفتگو با يك شهروند ايدزي ( ۱۵سال كلنجار با اچ. آي. وي مثبت) تعدادي از شهروندان تهراني در تماس با دفتر روزنامه با اشاره به اين گفته آزاده «تصور تنها زندگي كردن تا آخر عمر برايم درد آور است.» به صورت غير رسمي آزاده را از ما خواستگاري كردند.
همچنين برخي ديگر از شهروندان در تماس بادفتر روزنامه احساسات خود را نسبت به اين گزارش نشان دادند. يكي از شهروندان نيز خواهان دريافت اطلاعات بيشتر درباره آزاده، براي ساخت يك فيلم مستند شد.

اگر دقت كرده باشيد در بالاي همه صفحات ايرانشهر آدرس اينترنتي سرويس ها درج شده است.بچه هاي سرويس عكس هم با تاخير صاحب ايميل شده اند و خوشحال مي شوند اگر عكس هاي زيباي شهري، اجتماعي و حوادث و ... را كه شما عزيزان عكاسي مي كنيد براي روزنامه ارسال كنيد.
iranshahrPhoto@Hamshahri.Org