جواد جوادي 
۱- «اكنون با وجود بيش از ۶۰۰ شهر، تنها ۸۰ موزه تاريخي و فرهنگي وجود دارد. هر ۴۰ هزار نفر جمعيت از يك كتابخانه عمومي برخوردارند،  هر دو ميليون و دويست هزار نفر امكان استفاده از يك سالن اجراي برنامه هاي هنري را دارند و به ازاء هر ۲۹۰ هزار نفر يك نگارخانه در ايران موجود است.»(۱)
به اينجا كه رسيديم متوجه شديم كه موتورسوارها آدمهاي مظلومي اند. چرا در اين آمار رسمي حتي كلمه اي در اين باره كه به ازاي هر چند ميليون نفر يك پيست موتور سواري در ايران هست، وجودنداشت؟
۲- «تجربه چهار دهه شهرسازي در ايران بيانگر آن است كه تمام تاكيدهاي شهرسازي بر روي برنامه ريزي كاربري زمين و طراحي شبكه رفت و آمد معطوف بوده است.»(۲)
بنابراين اگر خيابانهاي محل تردد شما سرشار از موتورسواراني است كه به حركات محيرالعقول مشغولند دليلش هماني است كه گفتيم. اين انرژي خارق العاده جايي براي خالي شدن ندارد.
۳- قديم ترها، «موتور بازها»،  با سيكلت هاي مسابقه اي به اطراف تهران پناه مي بردند و روي تپه ها بالا و پائين مي پريدند. اما با گسترش شهر همه آن تپه ها مسكوني شدند و جايي براي «سيكلت من»ها نماند.
بنابراين امروز اين جوانها دست فرمانشان را داخل شهر به تماشاچي ها نشان مي دهند و اين اصلا جاي تعجب ندارد. وقتي شهر خودش خواسته به حريم آنها تجاوز كند آنها چه گناهي دارند؟
۴- «۱۲۵»هم اما نكته عجيبي است. ارزان و خوش ركاب براي جوانهايي كه سيكلت هاي ديگري را تجربه نكرده اند.
اگر فقط كمي پول داشته باشي،CGمحصول تمام كارخانه هاي پرتعداد موتورسيكلت سازي ايران،  به شما لبخند مي زند. مركبي كه يك موتور معمولي نيست.
محملي است براي اينكه حتي بتواني «نبودت» را روي آن جبران كني. وقتي سرعتت بالا صدتاست و وقتي با يك پا روي زين ايستادي و ژانگولر بازي درآوردي همان احساس را داري كه خسرو پرويز روي شبديز داشت. تازه شبديز «بچه هاي پائين» تك چرخ هم مي زند. پس زيپ كاپشنت را بكش بالا و ... يا علي!
۱- مركز آمار ايران 
۲- مهندس فرهاد اصلاني (فرهنگ و پژوهش)

تلفن: ۹-۲۹۰۲۹۳۸
نمابر:۲۹۰۲۹۴۰