در يكي از صفحات همين روزنامه «همشهري» در هفته گذشته دو خبر با دو عنوان مختلف ولي در دو زمينه مشابه به خوانندگان هشدار دادند. در خبر اول نيروي انتظامي در مورد افزايش شمار قربانيان مشروبات الكلي تقلبي در استان فارس هشدار داده بود و در خبر دوم آمده بود ماليات سيگار ۳۰ درصد افزايش يافت.
هر دو خبر در زمينه مشابهي به خانواده ها نهيب مي زدندكه برخي از افراد با گرايش به اعتياد نه تنها بار مالي قابل توجهي براي خود به ارمغان مي آورند بلكه گاهي جان خود را هم در اين راه مي دهند.
همه اين ها به افراد خانواده، چه والدين و چه فرزندان هشدار مي دهد سلا مت خويش را جدي بگيرند و سرمايه خانواده را در بستري كه جسم و روح را نابود مي كند به باد ندهيد.
لايحه جامع 
در لوايح جامع «كنترل و مصرف دخانيات» كه در كميسيون فرهنگي دولت تصويب شد مقوله رويارويي با«مصرف»، «تمايل به مصرف» و «خريد» دخانيات جلب نظر مي كرد. به ماده هاي زير دقت كنيد:
ماده يك: هر نوع تبليغ مستقيم و غيرمستقيم و يا تحريم افراد به استعمال دخانيات ممنوع است.
در اين  ماده اشاره صريحي به مسأله «تبليغ» شده و مردم را از تمايل به «خريد» در وهله اول كه مترادف با پرداخت پول است برحذر كرده. ما به عنوان مصرف كننده تا چه حد تحت تأثير تبليغات قرار مي گيريم؟ و آيا جلوگيري از تبليغ مربوط به دخانيات شما كه سيگاري هستيد را از مصرف بيشتر برحذر مي دارد؟
ماده سه: فروش مواد دخاني به افراد زير ۱۸ سال و يا به واسطه آن ها ممنوع است. اولين جمله اين ماده «فروش» است و نكته كليدي آن به افراد كمتر از ۱۸ سال مربوط مي شود. نقش خانواده ها در اين زمينه كليدي است. آن ها بايد بر ميزان مخارج فرزندان نوجوان خود (كمتر از ۱۸ سال) اشراف كامل بيابند و بدانند آن ها پول توجيبي يا احياناً درآمدي كه كسب مي كنند را در چه قالبي خرج مي كنند. كاهش سن اعتياد هشداري به خانواده ها مي دهد تا از صافي چارچوب مالي خانواده مقوله اعتياد به سيگار يا ساير عناصر را كنترل كنند.
ماده پنج: درج پيام هاي تشويق كننده و يا گمراه كننده در ارتباط با خطرات بهداشتي و سلا متي مواد دخاني مانند سيگار كم خطر يا سبك و يا كم قطران روي بسته سيگار ممنوع است. اين ماده مقوله تبليغات و مسأله تشويق به خريد را مطرح مي كند و اساساً مقوله «خريد» را زير ذره بين مي برد.
وقتي الگوي «خريد» و «مصرف» در سبد خانوارها مطرح مي شود جايگاه عناصر اعتيادزا به هر صورت و شكلي جايگاه ويژه خود را مي يابد. در غير اين صورت آن خانواده نه تنها بيشتر و بي مورد تر خرج مي كند، بلكه گاهي هزينه هاي صرف شده در آن نهاد خانواده را مورد تهديد قرار مي دهد.
افزايش ماليات سيگار
در لايحه جامع «كنترل و مصرف دخانيات» كه در كميسيون فرهنگي دولت تصويب شد نكته كليدي ديگري در ارتباط با هزينه پرداخت شده توسط مصرف كننده و طبعاً سبد خانوارها مطرح بود. افزايش ۳۰ درصدي ماليات سيگار براي خريداران و مصرف كنندگان مترادف با پرداخت بيشتر هزينه در اين زمينه از يك سو و كم كردن مبالغ در نظر گرفته شده براي ساير زمينه هاي زندگي و خانواده از سوي ديگر است، در حقيقت دولت نه تنها از يك سو از سيگاري ها ماليات بيشتري مي گيرد (كه در اكثر نقاط دنيا هم چنين است) بلكه مصرف كنندگان را به مصرف كمتر ترغيب مي كند.
در اين زمينه افراد سيگاري چاره اي جز پرداختن مبالغ بيشتر براي دود كردن سيگار ندارند و اميد مي رود ماليات بيشتر در نظر گرفته شده مصرف سيگار را كاهش دهد. اما بررسي ها نشان مي دهند اكثر سيگاري ها به جاي كاهش مصرف سيگار در اين گونه موارد، ساير زمينه هاي اقتصادي خود و خانواده را مورد هدف قرار داده و اعتياد را رها نمي سازند.
«اكرم.ن» كه همسرش يك سيگاري حرفه اي به شمار مي رود، مي گويد: هزينه دود كردن سيگار براي همسرم در ماه حدود ۶۰ هزار تومان است و اكنون با افزايش ۳۰ درصدي ماليات سيگار اين رقم نزديك به صد هزار تومان مي شود، يعني حدود يك چهارم درآمد ماهيانه  او. در حالي كه خانواده ما شامل دو فرزند نوجوان است و با نيازهاي مالي بسياري روبه رو هستند.
من عميقاً اعتقاد دارم همسرم بايد سرانجام با مقوله اعتياد با سيگار برخورد كرده و نه تنها خود و ما را از مضرات جسمي آن برهاند؛ بلكه اجازه دهد پولي را كه براي دود كردن سيگار خرج مي كند، صرف نيازهاي ديگر خانواده بكند.
جمله اين مادر جمع بندي نظر همه خانوارهايي است كه يكي يا دو نفر از افراد آن سيگاري هستند.
اعتياد و اقتصاد خانواده
آسيب شناسان با رجوع به تعريفي كه «سازمان بهداشت جهاني» در مورد اعتياد ارائه داده، مي گويند: اعتياد نوعي مسموميت مزمن به شمار مي رود كه به مرور زمان و به مقدار اندك وارد بدن شده و در گذر زمان نياز به مصرف زيادي را در انسان ايجاد مي كند. آن ها تأكيد مي كنند «گرايش به اعتياد دشوار نيست و شايد فقط سه بار استعمال موادمخدر يك نفر را معتاد كند.»
آن چه در اين تعريف جلب نظر مي كند مصرف چند باره و سپس دائمي آن است. در اين گونه موارد اعتياد وجه اجتماعي و فيزيكي را پشت سر گذاشته و عملا ً با مسائل اقتصادي فرد معتاد و خانواده او گره مي خورد. پرسش هاي زير كه اساساً از بطن چارچوب مالي فرد و خانواده برمي خيزد، جلب نظر مي كند.
درآمد فرد معتاد چقدر است؟
آيا درآمد كفاف پرداخت هزينه هاي زندگي او و افراد خانواده اش را مي دهد؟ فرد معتاد چگونه به خود اجازه مي دهد درآمد ساير افراد خانواده را خرج اعتياد خويش كند؟
آيا نبايد پول تهيه موادمخدر را ولو در صورت رفاه مادي، در زمينه هاي مناسب تر خرج كرد؟
آيا هيچ يك از افراد خانواده نمي توانند با مبالغ صرف شده براي تهيه عناصر اعتيادآور، نيازهاي مالي خود را رفع كنند؟
چرا كسي كه پس اندازي ندارد و خرجش همواره بيش از درآمدش است بايد دستمزد و درآمدش را چنين آسان از كف دهد؟
چرا فرد معتاد به اين نكته نمي انديشد كه هزينه هاي مربوط به اعتياد تمامي ندارند و آن ها همواره بايد بيشتر خرج كنند؟
تأثير اعتياد بر شرايط حرفه اي فرد معتاد چيست؟ آيا او به دليل اعتيادش در خطر از دست دادن شغل، آن هم در جامعه اي كه بيكاري معضل بسيار جدي است، قرار ندارد؟
پاسخ به اين پرسش ها نمايانگر نقش مخرب اعتياد در زمينه هاي مالي و اقتصادي فرد و خانواده هستند و نمي توان آن ها را در بررسي مواردي مثل در دسترس بودن موادمخدر، جدايي والدين، ستيزه هاي خانوادگي و اعتياد والدين ناديده گرفت. براي آن هايي كه نمي خواهند به همه اين پرسش ها گوش دهند فقط يكي از آن ها را تكرار كنيد.
آمار حيرت انگيز
پژوهش انجام شده از سوي رئيس اداره بازرسي و ارزشيابي دانشگاه علوم پزشكي تهران، سيداحمد رضايي، به نكته غيرمنتظره اي رسيد. اين گزارش كه در مورد دانشجويان رشته پزشكي انجام شده نشان داد ۵۱ درصدقابل توجهي از دانشجويان پزشكي حداقل يك بار سوء مصرف موادمخدر را كه عمدتاً ترياك بوده، تجربه كرده اند. آن چه كه حتي اگر با خطاي مطالعاتي و آماري هم همراه باشد بازهم تكان دهنده است.
اين نتيجه در شرايطي به دست آمده كه دانشجويان كشور در زمينه هاي مختلف اقتصادي با دشواري روبه رو هستند و اكثر آن ها از لزوم كمك هاي مالي به خود حرف مي زنند. قريب به اتفاق آن ها كماكان از كمك هاي مالي خانواده خود استفاده مي كنند.
اين امر جايي غم انگيز تر مي شود كه به ياد آوريم پيشترها اعتياد را پديده اي متعلق به قشر بيسواد، كم سواد و فقير قلمداد مي كردند، اما اكنون بخشي از تحصيلكرده ها هم كه قاعدتاً بايد نقش روشنگرانه اي در جامعه ايفا كند به اين ورطه غلطيده اند. همه اين ها نمايانگر نقش رفاه مادي برخي از اقشار در تمايل بيشتر به خريد و مصرف مواد اعتيادآور است و نشان مي دهد اعتياد فقر و ثروت نمي شناسد.
بديهي است اعتياد به موادمخدر مترادف با پرداخت هزينه اي افزون بر رفع نيازهاي روزمره فرد و خانواده است و هر معتاد، مشتري بالقوه بازار مواد اعتيادآور به شمار مي رود و براي ادامه اعتيادش دائماً خرج مي كند. بيشتر و بيشتر. بدين معني كه فرد معتاد روز به روز فقيرتر مي شود و با آن فقر، ساير افراد خانواده را نيز تهديد مي كند.
نقطه، سرخط 
مطالعات نشان مي دهند گرايش افراد خصوصاً جوانان پرشمار جامعه ما به موادمخدر چنان گسترده شده كه نه تنها آمار دقيقي در اين زمينه در دسترس نيست بلكه كارشناسان را هم براي انجام پژوهش هايشان با مشكل مواجه كرده. در اين روند مركز مشاوره دانشجويي دانشگاه تهران اعلا م كرد: سن اعتياد در كشور از ۴۰ سال به ۲۰ سال كاهش يافته، ولي «ستاد مبارزه با موادمخدر» ميانگين سن ابتلا  به اعتياد در كشور را ۳۲-۲۶ سال عنوان كرده است.
به هر حال آن چه كتمان ناپذير است وجود پديده اعتياد در جامعه به شمار مي رود كه اعتياد به سيگار يكي از نشانه هاي آن به شمار مي رود. واكنش دولت در اين زمينه با عرضه لا يحه عدم اجازه فروش سيگار به افراد كمتر از ۱۸ سال مشهود است.
آن چه كه خانواده ها به مدد آن مي توانند با پديده اعتياد روبه رو شوند، استفاده از اهرم هاي اقتصادي و كنترل چگونگي خرج شدن درآمد خانواده است.
به همين دليل حضور فعال همه افراد خانواده در مورد چگونگي خرج شدن درآمد خانواده به عنوان يك مجموعه نقش كليدي دارد.

آذر ديوسالار
سالها پيش، آن قدر دور كه شايد مادربزرگ ها به زحمت به ياد بياورند، در روزهاي خاصي از هفته، خانم هاي يك خانواده يا يك فاميل گرد هم ميآمدند و مثلا ً به حمام يا خريد پارچه يا ... مي رفتند و اين خريد خاص تا عصر همان روز همه ادامه پيدا مي كرد. در كنار كار و هدف اصلي كه خريد بود يا ... تفريحاتي فرعي نيز وجود داشت كه آن روز خاص و آن كار خاص را به مراسمي ويژه بدل مي كرد، اين شيوه يا آيين يا هرچيز ديگري كه بناميمش هنوز هم در جامعه ما وجود دارد فقط كمي شكل و شمايل آن تغيير كرده است.
در ميان خانم هاي خانه دار چه از نوع سنتي چه امروزي ترها، خانم هايي هستند كه گاهي طبق برنامه اي مشخص يا غيرمشخص روزي را به خريد كردن اختصاص مي دهند و همه آن روز به گشتن و ديدن و گاهي شايد خريد كردن سپري مي شود. خانم هاي امروزي تر براي اين كار به پاساژهاي مدرن تر شهر مي روند و اجناس لوكس و خارجي را تماشا مي كنند و خانم هاي سنتي هم معمولا ً خريد از بازار و ديدن بازار بزرگ تهران را براي اين روز خاصشان انتخاب مي كنند. در مورد خانم هاي سنتي و البته در كنارشان خانواده هايي كه گاهي در زمان هاي مختلفي مثل زمان بازگشايي مدارس، ماههاي آخر سال، پيش از برگزاري مراسم عقد و عروسي و ... براي خريد از هر نقطه اي از شهر به بازار بزرگ مي روند ديگر تنها تفريح مدنظر نيست. معمولا ً اين افراد در كنار همه مسائل و شايد پيش و بيش از هر مسأله اي به صرفه اقتصادي اين كار فكر مي كنند.
از آنجايي كه اجناس اكثر فروشگاه هاي شهر تهران از بازار بزرگ تهيه مي شود و بنكداران و عمده فروشان در بازار مستقر هستند (اگرچه معمولا ً بنكداران اجناس خود را به صورت عمده مي فروشند) اين تصور ايجاد مي شود كه خريد از بازار به صرفه تر است؛ اما در اين مورد نظرات متفاوتي وجود دارد.
تبريزي يكي از عمده فروشان بازار بزرگ تهران در اين باره مي گويد: فروشگاه هاي عمده فروش بازار بزرگ تهران طبق مصوبه هاي اتحاديه حق فروش جزئي ندارند و معمولا ً هم خرده فروشي نمي كنند. عمده فروشان اجناس خود را طبق دستور اتحاديه مي توانند با يك درصد سود بفروشند اما عموماً به خاطر فروش بيشتر فقط نيم درصد سود روي قيمت اجناس مي كشيم و معمولا ً هم با فروشندگان كه افرادي خبره هستند، كار مي كنيم و به آنها جنس مي فروشيم، حوصله چانه زدن هم نداريم. وي معتقد است مردم مي توانند از فروشگاه هاي سطح شهر خريد كنند. بعد از مدتي هم وقتي از يك فروشگاه خاص خريد كنند و به اصطلا ح مشتري شوند، مي توانند با نرخ عادلانه اي خريد كنند. بنابراين به خاطر مسائلي مثل ترافيك، وقت و ... همان بهتر كه از فروشگاه هاي نزديك خانه هايشان خريد كنند. البته معمولا ً هم افراد براي ديدن اجناس متنوع و سفارش دادن به بازار ميآيند، كمتر كسي براي خريد جزئي ترجيح مي دهد، ترافيك و سروصدا و شلوغي بازار را تحمل كند».
مقايسه قيمت اجناس مشابه در نقاط مختلف شهر و فروشگاه هاي مختلف و تفاوت فاحش بين قيمت هاي يك جنس نشان مي دهد كه احتمال ارزان تر بودن يك جنس در بازار در مقايسه با فروشگاه هاي مثلا ً شمال شهر آن قدرها هم دور از ذهن نيست.
فريدون گلپوش يكي از توليدكنندگان صنف پوشاك در اين باره مي گويد: در بازار صددرصد جنس ارزان تر است. بازار مركز تجارت است و اكثراً عمده فروشند و با درصد سود كمي اجناس را مي فروشند و اگر هم خرده فروشي در بازار باشد معمولا ً به اندازه بعضي مغازه هاي بالا ي شهر يا پاساژهاي لوكس سود نمي گيرد. معمولا ً فروشگاه هاي اطراف بازار تك فروشي مي كنند و اجناسشان را با قيمت هاي مناسب تري ارائه مي كنند چون دسترسي آنها به عمده فروش ها ساده تر است بنابراين سود كمتري مي گيرند. اگر مغازه دارهاي نقاط مختلف شهر بي انصافي نكنند و با سود مناسب و معقولي اجناسشان را بفروشند مردم مجبور نمي شوند به بازار بيايند ولي الا ن شرايطي پيش آمده كه اگر جنس ارزان هم دست مشتري بدهند فكر مي كنند كيفيت مناسبي ندارد.
گلپوش علت اصلي بي ثباتي و ناهماهنگي قيمت ها در نقاط مختلف شهر را سياست هاي دولت مي داند.
وي معتقد است: علا وه بر اين كه سياست هاي دولت مستمر نيست، كنترلي هم روي قيمت ها صورت نمي گيرد. تعزيرات هم فقط به اين توجه دارد كه اجناس برچسب قيمت دارند يا خير ولي قيمت ها را بررسي نمي كند.
به اعتباري مشكل اصلي محل خريد نيست، مشكل اصلي عدم كنترل و نظارت روي قيمت هاست؛ چون طبيعي است كه يك فروشگاه لوكس واقع در پاساژي بزرگ در نقطه اي خاص از شهر تهران نمي تواند اجناسش را با همان قيمتي كه در بازار ارائه مي شود، بفروشد؛ اما اين  كه اين درصد سود چقدر بايد باشد و چرا گاهي براي خريد يك جنس مي توان حتي تا نيمي از قيمت آن را با چانه زدن پرداخت!؟ نقص هايي است كه بايد مورد بررسي قرار گيرد.
وحيد عليزاده از جمله فروشندگان باتجربه درباره علت تفاوت قيمت ها مي گويد: براي خريد كردن لا زم است حتماً از چند فروشگاه قيمت موردنظرتان را بپرسيد. حتي وقتي مي خواهيد از بازار هم خريد كنيد بد نيست بازار را خوب بگرديد چون هميشه مي توانيد فروشگاهي را پيدا كنيد كه جنس موردنظر شما را با سود كمتر و ارزان تر مي فروشد وگرنه چه در بازار و چه در بين مغازه هاي سطح شهر فروشندگاني هستند كه منصفند و فروشندگان بي انصاف هم هستند.
شجاعي يكي ديگر از فروشندگان قديمي تهران ضمن تأكيد بر از بين رفتن اعتماد مشتري به فروشنده مي گويد: مشكل اصلي بي قانوني است، همه معاملات با نارضايتي انجام مي شود و هم فروشنده و هم مشتري از معامله اي كه انجام مي دهد ناراضي هستند.
وي پيشنهاد مي كند: افراد با فروشنده هاي مختلف يك صنف معامله كنند تا بتوانند منصف ترين آنها را بشناسند. اين پيشنهاد حتي اگر هم عملي باشد قطعاً بهترين راه نيست. همه مردم نمي توانند درباره نحوه توليد، خريد و فروش و توزيع يك كالا  اطلا عات كسب كنند تا هنگام خريد مناسب ترين قيمت را بپردازند. گشتن و پرسه زدن در بازار هم جز در مواردي كه نياز به ديدن انواع جنس مختلف براي خريدي مفصل احساس نشود، به لحاظ زمان و هزينه اي كه صرف جابه جايي و حمل ونقل مي شود، به صرفه  نيست.
با اين اوصاف تصميم با خود شماست مي توانيد حساب كنيد ببينيد باتوجه به همه هزينه هاي جانبي رفتن به بازار به صرفه تر است يا خريد كردن از فروشگاه هاي نزديك منزلتان؟ ترجيح مي دهيد براي خريد جنسي نقاط مختلف شهر و فروشگاه هاي مختلف را ببينيد يا اين كه از نزديك ترين فروشگاه خريد كنيد.

هجوم سگهاي ولگرد
متأسفانه به دليل بياباني بودن اطراف شهرك واوان واقع در جاده ساوه، خيابان ها و كوچه هاي شهرك در پاسي از شب تا صبح مورد هجوم سگهاي ولگرد و وحشي قرار مي گيرد. اين امر در خيابان مطهري به دليل كامل نبودن منازل و بافت ساختماني بيشتر به چشم مي خورد. بسياري از افرادي كه به دليل شيفتهاي كاري و بعد مسافت دير به منزل مي رسند دچار رعب و وحشت مي شوند. بسياري از ساكنين از جمله اين جانب تفنگ هاي بادي ساچمه اي تهيه كرده ايم كه در مقام مقايسه و تأثير مانند لگد پشه به فيل است. از شهرداري واوان كه واقعاً يكي از بهترين مناطق شهرداري است خواهشمند رسيدگي هستيم.
حسن بي باك 
پارك ها و وسايل فرسوده اش 
پاركها و بوستان ها يكي از مكان هاي باارزش و قابل توجه بازي كودكان است، ولي متأسفانه خيلي كم به آنها توجه شده و اغلب داراي وسايل بازي غيراستاندارد و فرسوده و بعضاً خطرناك است كه باعث صدمه زدن به كودكان مي شود و زمين هاي مملو از شن و خاكي باعث ايجاد گردوخاك و بروز بيماري تنفسي مي شود.
از شهردار محترم خواهشمند است به اين امر مهم توجه كرده تا آينده سازان اين مرزوبوم خاطره خوشي از پارك و بوستان داشته باشند.
ساكن اطراف پارك اردكاني ۲۰۰ دستگاه 
تشكر از شركت مخابرات 
از شركت مخابرات مالك اشتر براي نصب تلفن اين جانب كه قبلا ً در همين ستون گلايه كرده بودم، تشكر مي كنم.
همچنين از شما زحمتكشان روزنامه همشهري و ستون صداي مصرف كننده كه با چاپ گلايه اين جانب بالا خره ما را صاحب تلفن كرديد نيز سپاسگزارم.
حاجي خاني - مرتضوي 
منطقه صنعتي كهريزك آسفالت ندارد
خيابان هاي محدوده منطقه صنعتي كهريزك در ۶۰ متري بلوار شورآباد آسفالت ندارد.
حسني 
پاركينگ ميوه و تره بار قزل قلعه امنيت ندارد
پاركينگ ميوه و تره بار قزل قلعه براي وسائل نقليه محل امني نيست. از مسؤولين اين ميدان تقاضا داريم تعداد مأمورين را در اين مكان افزايش دهند تا به اين طريق وسائل خودروها به سرقت نرود.
ترابي 
در ميدان توحيد ايستگاه جديد بزنيد
اتوبوس هاي آزادي - هفتم تير در تقاطع شهيد چمران تغيير مسير داده و از ميدان توحيد عبور مي كنند. چه بهتر است مسؤولين شركت واحد يك ايستگاه براي مسافرين در محدوده ميدان توحيد قرار دهند.
مسافر ميدان توحيد
كوچه ظرفيت ۵۰۰ نفر را ندارد
در خيابان ستارخان، كوچه آقا رحيمي مركز آموزش فني و حرفه اي تأسيس شده كه روزانه ۵۰۰ نفر به اين مركز مراجعه مي كنند. كوچه ۶ متري جوابگوي اين تعداد افراد نيست.
اهالي كوچه آقارحيمي 
باز هم موش ها!
ميدان ماهان واقع در منطقه ۱۹ تهران، پر از موش هاي خطرناك (!!!) است. شهرداري منطقه تاكنون در اين مورد هيچ اقدامي صورت نداده است.
ساكنين ميدان ماهان 
بوي نفت مي دهد
بعد از مصرف سس مايونز با نام اختصاري (م...) متوجه شديم بوي نفت مي دهد. با شركت تماس گرفتيم، توضيح دادند در ارديبهشت ماه اين مشكل در مورد محصولا ت وجود داشته است.
ابراهيمي

لب كارون بسته شد
پيرو انتشار مطلبي تحت عنوان «قهوه خانه، لب كارون» در صفحه ۴ مورخه ۱۷/۲/۸۳ (بازارچه) به اطلاع  مي رساند: «واحد صنفي فوق تعطيل و پلمب شد و متصدي آن طي درخواستي جهت جمعآوري تقاضاي مساعدت و مهلت كرده كه به نامبرده ۲۰ روز مهلت جهت جمعآوري اعطاء و مكان بازگشايي شد.
خواهشمند است وفق قانون مطبوعات جهت درج در آن روزنامه اقدام كنيد.
مركز اطلا ع رساني ف.ا. تهران بزرگ 
خيابان ميثاق - ميعاد مشكلي ندارد
در پاسخ به مطلب درج شده در صفحه ۱۵ مورخه ۲۹/۲/۸۳ آن نشريه محترم به امضاي آقاي محمد حنيفي، خواهشمند است توضيحات زير را جهت آگاهي عموم چاپ فرمائيد.
گروه مهندسي ترافيك پليس راهنمايي و رانندگي تهران بزرگ از خيابان هاي هجده متري درختي - ميثاق و ميعاد واقع در منطقه ۱۹ شهر تهران بازديد كه ضمن بررسي كارشناسي و كسب نظر اهالي، اغلب كسبه و ساكنين از طرح ترافيكي جديد استقبال كه يك نمونه از اظهار رضايت اهالي محل كه در صفحه ۱۹ مورخه ۵/۳/۸۳ آن نشريه نيز به چاپ رسيده به پيوست ارسال مي شود. با عنايت به مطلوب بودن ترافيك محل و رضايت ساكنان مشكل خاصي به نظر نرسيده و ظاهراً تنها نويسنده مطلب با اجراي طرح مشكل دارد كه فاقد توجيه كارشناسي است.
«پليس راهنمايي و رانندگي تهران بزرگ»
مركز اطلا ع رساني تهران بزرگ