معصومه صفايي
در واقع انرژي هاي جهاني با آمدن توفان هايي كه دقيقا با وضعيت دماي آبهاي مناطق حاره ارتباط دارند، در حال هدررفتن است. اين نوسانات بزرگ در دهه گذشته بي سابقه است كه البته باز مي گردد به مسئله گرمايش جهاني
آيا شدت گرفتن توفان هاي سطح كره زمين هم حاصل گرمايش جهاني است؟
متاسفانه يافته هاي جديد دانشمندان اين مسئله راكاملا تاييد مي كند. آنها مي گويند يافته هاي جديدهم غيرمنتظرانه است و هم هشداردهنده، چرا كه دانشمندان معتقدند كه اين گرمايش جهاني است كه حالا به شكل توفان بروز كرده و در آينده هم بيشتر و بيشتر خواهد شد.
البته اين يافته ها به طور خاص، توفان ها و تندبادها را تنها نشانه گرمايش جهاني نمي داند؛ بررسي هاي اقليم شناسان از جمله كري امانوئل از انستيتو تكنولوژي ماساچوست نشان مي دهد كه منشا پيدايش اين توفان ها از دو منطقه اقيانوس آرام و اطلس است كه البته بايد به اين نكته توجه كرد كه توفان ها از سال 1970 در اين مناطق به طور مداوم و بشدت در حال افزايش  هستند. شايد اين نرخ را بتوان 50درصد تخمين زد و البته اين روال به افزايش متوسط دماي پهنه اقيانوس ها كه اتفاقا با افزايش متوسط دماي هوا طي دوره هاي مشابه هم مطابقت دارد، اشاره مي كند.
تام ناتسون، محقق هواشناس مي گويد: وقتي به يافته هايمان به صورت كلي نگاه مي كنيم بيشتر، جنبه اخطار دارند؛ اينها تغييرات بسيار عظيمي هستند.
ناتسون كه هميشه نتيجه تحقيقاتش را خيلي راحت و با صراحت بيان مي كند، در لابراتوار اقيانوس و هواي ملي بخش مديريت ژئوفيزيك سيالات پويا در پريستون كار مي كند.
امانوئل تحقيقات پايان نامه اش را به تجزيه و تحليل داده هاي جمع آوري شده از توفان هاي طبيعي با استفاده از مدل هاي كامپيوتري براي پيش بيني كردن رفتار توفان هاي آينده اختصاص داده است.
طبق ارزيابي هاي انجام گرفته، قبل از انجام اين تحقيقات، بيشتر يافته ها بر اين مسئله تاكيد داشت كه سهم گرمايش جهاني در افزايش تندبادها بسيار ناچيز است. بيشتر اين پيش بيني ها مبني بر اين بود كه تا سال 2050 گرمايش جهاني در توفان هاي مناطق گرمسيري تغييرات فاحشي ايجاد نمي كند.
بنابراين بعضي از دانشمندان با تاكيد بر يافته هاي قبلي و متد جديد امانوئل را زير سئوال مي برند. شايد اين محققان برخي توفان هاي شديد دهه هاي 1950 و 1960 را به حساب نمي آورند. ممكن است اين مسئله به خاطر عدم وجود جزئيات در دسترسي درباره اين توفان ها باشد.
حالا ديگر محققان از متدهاي جديد براي تجزيه و تحليل آن توفان ها و توفان هايي كه به سال 1851 برمي گردد استفاده مي كنند.
اگر توفان ها زودتر از موعد به وجود بيايند، قدرت تخريبشان خيلي بيشتر از حد انتظار خواهد بود. يافته هاي امانوئل درباره تاثيرات گرمايش جهاني بر آخرين توفان هاي مناطق حاره اصلا قابل انكار و چشم پوشي نيست. او مي گويد: من متقاعد نشده ام كه اينها همه اتفاقي باشد.
كريستوفر لندسي، محقق ديگري كه در يك آزمايشگاه ديگر در ميامي كار مي كند و مدير تجزيه و تحليل توفان هاي تاريخي است، مي گويد: امانوئل درست مي گويد. يافته هاي من هم درباره يك جريان خيلي بزرگ كه حتي بزرگتر از خود علائم گرمايش جهاني است، اين مسئله را تاييد مي كند.
اگر مشتاق به دانستن جزئيات يافته هاي امانوئل هستيد، اين مقاله به طور مفصل در شماره بعدي مجله Nature به چاپ مي رسد. بررسي تئوري ها و داده هاي كامپيوتري اينطور نشان مي دهد كه گرمايش جهاني به طور خاص بر افزايش توفان ها اثر دارد و يكي از دلائل آن، گرم تر شدن چهره اقيانوس ها به خاطر گرم ترشدن دماي كره زمين است.
گرماي آب، انرژي لازم را براي شكل گرفتن توفان ها در سطح آب ها تامين مي كند. امانوئل در تحقيقات خود به بررسي آمار موجود از ماهواره هاي هواشناسي از سال 1950 روي اندازه گيري توفان ها مي پردازد.
او با اين كار فهميد كه انرژي تجزيه شده در اين توفان ها از ميانه دهه 1970 در شمال دو اقيانوس اطلس و آرام افزايش پيدا كرده است.
آمار ثبت شده از اقيانوس ها يك روند كاملا مشخص صعودي را نشان مي دهد؛ بخصوص در اقيانوس اطلس و جزاير كارائيب. البته اين آمار در اقيانوس شمالي بسيار متغير است. امانوئل مي گويد: با دقت روي داده هاي توفان ها، ما علائم بسياري مي توانيم مشاهده كنيم؛ در واقع انرژي هاي جهاني با آمدن توفان هايي كه دقيقا با وضعيت دماي آبهاي مناطق حاره ارتباط دارند، در حال هدررفتن است. اين نوسانات بزرگ در دهه گذشته بي سابقه است كه البته باز مي گردد به مسئله گرمايش جهاني.
امسال اين اولين باري است كه ركوردي مبني بر شكل گرفتن توفاني با شدت 4 به ثبت رسيده است. توفان ها در يك مقياس شدت از يك تا پنج طبقه بندي مي شوند.
در دهه گذشته بخش شمالي ايالات متحده به وسيله فعال ترين چرخه توفان در ركوردهاي ثبت شده، صدمات بسيار زيادي ديده است. فوركستر معتقد است كه اين جريانات توفاني تا 20سال يا شايد هم بيشتر ادامه پيدا مي كند.
البته توفان ها در بعضي موارد بسيار طبيعي هستند و نمي توان همه توفان ها را حاصل تاثيرات گرمايش جهاني دانست؛ حتي بدون گرمايش جهاني هم بسياري از توفان ها براي جابه جا كردن غلظت نمك و دماي آب اقيانوس ها شكل مي گيرند. اين توفان ها جريانات دريايي را دستخوش تغيير قرار مي دهند و اين چرخه هر 40تا۶۰ سال يك بار تكرار مي شود.
اما از سال 1970 به بعد، بر تعداد و شدت توفان ها افزوده شده كه صدمات و تلفات زيادي هم در برداشته است.
اما آيا افزايش تلفات و صدمات به دليل شدت توفان هاست يا افزايش يا بهتر بگوييم انفجار جمعيت در طول سواحل؟ و اين مسئله اي است كه بسياري از محققان روي آن اتفاق نظر دارند.
امانوئل مي گويد: صدمات و تلفاتي كه به واسطه شدت توفان ها به وجود آمده، ممكن است در آينده خيلي بيشتر از اينها باشد.
منبع: نشنال جئوگرافيك

محمد رضا محمدي- سالهاست كه تاثيرات مخرب ماهيگيري و صيد بر محيط زيست و ساير جانوران از سوي كارشناسان حيات وحش پيگيري مي شود. مسموميت ها و آلودگي هايي كه در اثر رهاكردن سرب هاي ماهيگيري در آب درياچه و رودخانه ها پيش مي آيد، اغلب جان بسياري از پرندگان بالاخص قوها و حواصيل ها را به خطر انداخته است. تورهاي ماهيگيري رهاشده از دست صيادان در درياها و اقيانوس ها موجب مرگ بسياري از پستانداران دريايي و لاك پشت ها مي شود.
بر طبق گزارش حاصله از دفتر WWF (سازمان حفاظت جهاني حيات وحش) تورهاي ماهيگيري براي ساير گونه هاي دريايي كشنده هستند و خطر بالايي براي گونه هايي چون دلفين ها و پورپويزها در سراسر دنيا دارند. گذشته از اهميت اكولوژيك نهنگ ها و دلفين ها در چرخه حيات، مشاهده نهنگ ها و دلفين ها به عنوان يك فعاليت توريستي در حال گسترش است. اين حيوانات در طول و عرض اقيانوس هاي اطلس و آرام و سواحل آمريكاي شمالي و درياهاي اطراف هاوايي، كارائيب، سريلانكا و نيوزلند  گروه هاي متخصصان وحش و توريست هاي مشتاق ديدار را به تحرك واداشته اند.
مشاهده مهاجرت نهنگ ها توسط اكوتوريست ها ،درآمد كلاني را به سوي اين كشورها سرازير كرده است و بنابراين، اهميت حفاظت از نسل اين جانوران توسط حافظان وحش صد چندان شده است.
دانشمندان علوم دريايي دلفين ها و پورپويزها، اقصي نقاط كره زمين را به خاطر خطري كه تورهاي ماهيگيري كشنده آنها را تهديد مي كند در قالب خاصي طبقه بندي كرده اند. 10 گونه شامل ليست  جمعيت هاي حفاظت شده هستند. گفته مي شود آنها عكس العمل هاي فوري براي پيشگيري از مرگ و مير بيشتر را فراهم خواهند كرد. ليست گزارش هاي گونه ها و موقعيت ها به ترتيب تقدم به شرح زير است:
فيليپين و جنوب آسيا: دلفين ايراوادي
زنگبار (شرق آفريقا): دلفين گوژپشت و دلفين بيني بطري
درياي سياه: پورپويز بندري
فيليپين: دلفين چرخان و دلفين فراسر
غنا و توگو (غرب آفريقا): دلفين گوژپشت اطلس
پرو: پورپويز بورمسيتر
آرژانتين، اروگوئه و برزيل: دلفين فرانسيسكانا
آرژانتين: دلفين كامرسون
محققان مي گويند كه بيشتر  گونه ها توسط Gilnet (تورهايي كه ماهي ها از قسمت سر داخل آن گيرمي كنند) كشته مي شوند. اين تورها به صورت تك رشته اي از نخ هاي نايلوني ساخته مي شوند و بنابراين ديدن يا احساس كردن اين نوع تورها براي دلفين ها و پورپويزها بسيار مشكل است. آنها يكدفعه در ميان تور يا طناب هاي نگهدارنده آن گرفتار مي شوند و اين مسئله به احتمال قوي باعث خفگي پستانداران دريايي مي شود. همچنين تورهاي شناور و تورهاي صيد خرچنگ مي توانند باعث مرگ پستانداران دريايي شوند.
گونه غير هدف يعني گونه هايي كه هدف اصلي صيادان نيستند، در ميان تجهيزات و ادوات صيادي به طور تصادفي گرفتار مي شوند. كارن باراگونا، از دفتر برنامه حفاظت از گونه هاي حيات وحش جهان (wwf) مي گويد: تقريبا هزار نهنگ، دلفين وپورپويز هر روزه در تورها و وسايل ماهيگيري مي ميرند.
گزارش هاي جديد در كميسيون بين المللي صيد وال ها در كره جنوبي مطرح خواهد شد. سال گذشته كميسيوني در ايالات متحده در خصوص شناسايي گونه هايي كه هدف اصلي صيد نيستند، به عنوان بزرگترين تهديد جهان براي راسته نهنگ ها (نهنگ ها، دلفين ها و پورپويزها) تشكيل شد.
كارشناسان علوم دريايي اعلام كردند كه همه ساله بيش از 300 هزار گونه از خانواده نهنگ ها به وسيله ادوات ماهيگيري كشته مي شوند.
رندال ريوز، موسس wwf در ايالات متحده گزارش مي دهد كه گروه تخصصي اتحاديه جهاني حفاظت از نهنگ ها در سوئيس واقع شده است. تحقيقات گروه بر معرفي گونه هاي نهنگ و جمعيت هاي خيلي دوست داشتني دلفين ها تكيه دارد. اين اتحاديه چشم انداز موفقيت آميزي را براي پايان دادن به صيدهاي غير هدف پيش بيني مي كند؛ البته قطعي است كه جلب كمك هاي مالي توسط نمايندگي  ها و سازمان ها براي رسيدن به هدف الزامي است. راگنا، از wwf- us مي گويد: مرگ و مير ناشي از تصادف دلفين ها و پورپويزها، اغلب بسادگي و با صرف هزينه كم مي تواند حل شود.

دولت برزيل مي گويد كه تخمين هايش نشان مي دهد روند نابودي جنگل هاي آمازون در اين كشور در سال جاري، 50 درصد كاهش پيدا كرده است.
دولت مي گويد ، بر اين باور است كه اين وضع نتيجه اعمال سياست هاي حفاظتي تازه است، اما گروه هاي طرفدار محيط زيست هشدار مي دهند كه هنوز نمي توان مطمئن بود كه سرعت روند نابودي بزرگترين جنگل استوايي جهان در درازمدت كاهش پيدا كرده باشد.
اين تخمين ها كه از سوي مارينا داسيلوا، وزير محيط زيست برزيل اعلام شد، نشان مي دهد كه روند نابودي جنگل ها نصف شده است.
از سال 2003 تا 2004 بيش از 18 هزار كيلومتر مربع - منطقه اي به وسعت يك كشور كوچك - از اين جنگل ها بريده شد.
خانم داسيلوا گفت كه اين رقم در سال گذشته به كمي بيش از 9 هزار كيلومتر مربع كاهش پيدا كرده است. وي گفت: به اعتقاد او، اين كاهش نه تنها نتيجه كنترل وسيع تر دولت، بلكه همچنين تاكيد بيشتر بر پروژه هاي توسعه پايدار بوده است. با اين حال گروه هاي حامي محيط زيست ضمن استقبال از اين خبر، با آن برخوردي محتاطانه داشته اند.
به گفته آنها اين ارقام براساس مطالعه عكس هاي ماهواره اي به دست آمده است كه به خاطر پوشش ابر با ميزان خطايي 20 درصدي همراه است.
آنها مي گويند كه افت بهاي سويا نيز ممكن است موثر بوده و زارعان را از بريدن جنگل براي ايجاد زمين هاي كشاورزي منصرف كرده باشد.
بالاخره اينكه به گفته آنها، بخش اعظم اين كاهش به يك دوره دو ماهه در ژوئن و ژوئيه مربوط مي شود كه در جريان آن، پليس و ارتش به عمليات
كم سابقه اي براي مقابله با قطع غيرقانوني درختان دست زدند.
گروه صلح سبز گفت كه هنوز وقت اظهارنظر درباره افت روند نابودي آمازون در دراز مدت فرا نرسيده است و هشدار داد قاچاقچيان چوب ممكن است منتظر فرصت مناسب باشند.
اين گروه گفت تنها نتيجه قاطعانه اي كه مي توان گرفت اين است كه هرگاه دولت تصميم بگيرد عليه قاچاقچيان چوب، دست به عمليات جدي بزند، در كوتاه مدت نتايج مثبتي حاصل مي شود.
منبع: BBC

ميمون سرزمين هاي بلند
دانشمندان بتازگي موفق به كشف گونه اي جديد از ميمون ها شده اند كه در ارتفاعات كوه هاي شرق آفريقا زندگي مي كنند. كاشفان، اين ميمون را باتوجه به زيستگاهش مونگابي سرزمين هاي بلند نام گذاشته اند. اين گونه جديد ميمون با نام علمي lophocebus kipunji شناخته مي شوند. اين كار توسط دو گروه كه اتفاقا به طور مجزا در جنوب تاتزانيا فعاليت مي كردند، انجام گرفته است. اين تيم، گونه جديد ميمون را چنين توصيف مي كرد؛ گونه اي با اندازه متوسط كه با دمي بلند از درختان آويزان است.
در گزارشي كه توسط آكادمي مجلات علمي به چاپ رسيده است، تعداد جمعيت اين ميمون ها را حدود هزار عدد عنوان مي كنند. اين محققان انتظار دارند با برآورد دقيق و سرشماري اوليه جمعيت اين ميمون ها با قرارگرفتن آنها در ليست حيوانات در خطر انقراض، زيستگاه شان تحت حفاظت جهاني دربيايد.
مشخصه مونگابي هاي سرزمين هاي بلند، پوشيده شدن ناحيه شكمي و دم از خز سفيد است. بقيه بدن اين ميمون ها از موهاي پرپشت قهوه اي رنگ پوشيده شده است كه اين پوشش ضخيم دقيقا مطابق با شرايط زيستگاهي آنهاست يعني ارتفاعات كوهستاني كه گاهي دماي آنها به نقطه انجماد مي رسد. دانشمندان مي گويند كه گونه هاي ديگري هم در ارتفاع 2438 متري سطح زمين زندگي مي كنند.
ميمون ها پلك ها، صورت، دست ها و پاهاي سياه رنگي دارند. محققان هنوز اطلاعات دقيقي از اندازه بدن اين گونه جديد ميمون ندارند، اما طبق تخمين هاي انجام گرفته به نظر نمي رسد كه طول آنها از 90سانتيمتر تجاوز كند. اندازه دمشان هم در همين حد به نظر مي رسد.
تيم داونپورت - بيولوژيست - گروهي را با نام جامعه حفاظت از حيات وحش تاتزانيا براي حفاظت از ميمون ها تشكيل داده است.
اين گروه كشف كردند كه مونگابي ها در دامنه هاي 2961 متري سطح زمين بر بلنداي آتشفشان رانگو در پارك ملي كيتالو زندگي مي كنند.
تيم داونپورت مي گويد: بعضي مشخصه هاي خاص، اين ميمون ها را كاملا متمايز كرده است كه البته كليد اين مسئله در نامي است كه براي آنها انتخاب شده است. ميمون هاي بالغ صداهاي خاص و بسيار بلندي كه شبيه صداي گاو، خوك، يا حتي وق وق سگ است، توليد مي كنند. البته تمام اين صداها معني دار و البته متمايز از پستانداران ديگر هستند.
علاوه بر رنگ و پوشش خاص بدن اين ميمون، يال عمودي كه در پشتشان قرار دارد آنها را به گونه اي منحصر به فرد تبديل كرده است كه البته از آن مي توان به عنوان يك كليد شناسايي هم نام برد.
تروور جونز، يك بيولوژيست محقق در پارك ملي كوه هاي اودزنگو در مانگولاي تانزانيا مي گويد: به محض اينكه آدم چشمش به اين ميمون ها مي افتد، اولين و شايد تنها چيز خوشايندي كه جلب نظر مي كند، يال آنهاست و البته كاكل و يال در ميمون ها يك مسئله خاص و جديد است. جونز تحقيق روي ميمون هاي سرزمين هاي بلند در ذخيره گاه جنگلي ادندلا در كوه هاي ادز ونگو را با كمك دستيارش لايزر و گروه غير دولتي داونپورت انجام داده است.
فرهنگ شامپانزه ها
محققاني كه روي پستانداران عالي تحقيق مي كنند، مي گويند كه ثابت كرده اند، شامپانزه مانند انسان از عادات و سنن جمعي پيروي مي كند. آنها با تعليم شيوه هاي مختلف استفاده از ابزار به شامپانزه هاي محبوس، نشان داده اند كه پستانداران عالي ضمن تقليد از ديگران، به توسعه سنت هاي فرهنگي مي پردازند.
كارشناسان، براساس مشاهدات خود در حيات وحش، از ديرباز به اين موضوع مظنون بودند، اما هرگز مستقيما آن را ثابت نكرده بودند. به گفته اين دانشمندان كه نتايج مطالعات خود را در نشريه نيچر منتشر كرده اند، اين يافته نشان مي دهد كه فرهنگ داراي ريشه هاي كهن است.
مطالعه توسط تيمي از محققان در دانشگاه سن اندروز در بريتانيا و مركز ملي تحقيقات پستانداران عالي در دانشگاه امروي در شهر آتلانتاي آمريكا انجام شد. آنها دو گروه مجزا از شامپانزه ها را در معرض مسئله اي مشابه آنچه پسرعموهاي جنگل نشين آنها با آن روبه رو هستند قرار دادند؛ چگونه مي توان يك تكه ماده غذايي را كه در پس شبكه اي از لوله ها به دام افتاده است بيرون كشيد؟
محققان سپس در خفا به يكي از اعضاي هر گروه ترفندي بديع براي بيرون كشيدن خوراكي را آموزش دادند. اريكا از گروه اول آموخت چگونه با استفاده از يك تكه چوب مانع را بلند كند به طوري كه غذا بيرون بيفتد.
جورجيا از گروه دوم نيز فراگرفت كه چگونه با فشار دادن مانع، باعث شود كه غذا از طريق يكي از لوله ها بيرون بيفتد.
سپس هر يك از دو شامپانزه به گروه خود بازگردانده شدند و دانشمندان به نظاره رفتار آنها نشستند.
آنها دريافتند كه شامپانزه هاي هر گروه دور اريكا يا جورجيا جمع مي شوند و بزودي از ترفندي كه آنها آموخته اند تقليد مي كنند.
در پايان دو ماه مطالعه، اعضاي هر گروه هنوز شيوه خاص خود براي بيرون كشيدن خوراكي را دنبال مي كرد و به اين ترتيب دو سنت فرهنگي مجزا در دو گروه رواج پيدا كرد.
پروفسور اندرو ويتن، از دانشگاه سن اندروز گفت: اين اولين بار است كه دانشمندان به طور آزمايشي به ايجاد دو سنت مجزا در ميان پستانداران مي پردازند. به علاوه، اين اولين بار است كه كسي اين كار را با استفاده از ابزار در مورد حيوانات انجام مي دهد.

توليد انرژي از امواج اقيانوس ها
همزمان با افزايش بهاي منابع موجود انرژي از جمله نفت، دانشمندان به دنبال آن هستند تا از انرژي امواج اقيانوس ها و درياها به عنوان منبعي قابل اعتماد و ارزان براي كسب انرژي و جايگزيني آن به جاي ساير منابع انرژي هنگفت فعلي استفاده  كنند. قابليت كنترل و مهار نيروي امواج اقيانوس ها، اخيرا بشدت و با جزئيات كامل مورد توجه و مطالعه دانشمندان دانشگاه اورگان آمريكا قرار گرفته است. در همين حال ساير جوامع علمي اين ايالت نيز برنامه هايي را براي مطالعه چگونگي كنترل و مهار نيروي عظيم نهفته در امواج اقيانوس ها و درياها آغاز كرده اند. به گزارش ايسنا، اين دانشمندان مي گويند: سواحل اورگان يكي از بهترين نقاط، جهت كنترل و مهار انرژي امواج اقيانوس ها و درياهاست و از اين طريق مي توان صرفه جويي قابل توجهي داشت.
بر اساس اظهارات و پيش بيني دانشمندان، مساحتي معادل 10 مايل مربع از سطح اقيانوس ها كه داراي امواج مناسبي هستند، قابليت توليد انرژي مورد نياز براي تامين انرژي تمام ايالت اورگان را دارند. در اين خصوص دانشمندان آمريكايي اعلام كردند كه منطقه گازدينگر در اين ايالت بهترين و مناسب ترين نقطه براي دريافت انرژي امواج است. با اين حال تامين بودجه اين پروژه تحقيقاتي نيز قابل توجه است. گفته مي شود كه براي تكميل اين پروژه 5 ميليون دلار نياز است.
تاثير يخچال ها بر آتشفشان
در تحقيقاتي كه توسط زمين شناسان دانشگاه كاروليناي شمالي روي نحوه فعاليت آتشفشان ها انجام گرفت، مشخص شد كه ذوب شدن يخ ها و به تبع آن كاهش حجم آنها باعث افزايش فعاليت آتشفشان ها مي شود. به گفته زمين شناسان، زماني كه يخ ها در شرايط عادي به سر مي برند و هيچ موردي از قبيل گرما آنها را تهديد نمي كند، آتشفشان ها نيز دوران آرامي را طي مي كنند زيرا وزن زياد يخ ها باعث مي شود تا فشار زيادي بر مواد مذاب موجود در زمين وارد شده و سبب حركت آنها را كند كند، اما به محض اينكه هوا گرم شده و يخ ها شروع به آب شدن مي كنند، وزن آنها نيز كم شده و مواد مذاب آزادي عمل بيشتري يافته و در نتيجه فعاليت هاي آتشفشان ها بيشتر مي شود. بنابر اعلام پايگاه ملي داده هاي علوم زمين، با توجه به اين نظريه مي توان دليل محكمي براي افزايش فعاليت آتشفشان ها در ده هزار سال پيش ارائه كرد.

جثه، نسبتا كوچك است. گوش ها بيش از حد بلند و بيضي شكل و در جلوي پيشاني بهم چسبيده هستند. اين ويژگي، وجه تمايز آن با ساير خفاش هاست. گوشك، بزرگ و تقريبا به اندازه نصف طول گوش است. عرض گوشك تقريبا 6 ميليمتر است. (در گونه P.auratus كه ممكن است در ايران وجود داشته باشد، عرض گوشك، 5 ميليمتر و طول انگشت شست نيز در اين گونه بلندتر از 6 ميليمتر است، در صورتي كه در خفاش گوش بلند كوتاه تر از 4 ميليمتر است.) در موقع استراحت، گوش ها تا مي خورند، ولي گوشك سيخ باقي مي ماند. دم بلند و به جز نوك آن، بقيه توسط پرده دمي پوشيده مي شود.
موها بسيار نرم و رنگ آنها در پشت، قهوه اي متمايل به خاكستري و در زير بدن، سفيد با هاله اي از قهوه اي است. طول سر و تنه 7/4 تا 3/5 سانتيمتر بوده و وزن آن به 10 گرم مي رسد. بيشتر در غارها، ساختمان ها، معادن و سوراخ درختان واقع در مناطق كوهستاني زندگي مي كند. وجود آن در ايران از كوه هاي سبلان، كهرنگ اصفهان، همدان، اراك و ملاير گزارش شده است. خفاش گوش بلند پس از تاريك شدن هوا پرواز مي كند. پرواز آهسته اش گاهي با بال زدن درجا توام است. به صورت انفرادي يا در گروه هاي كوچك زندگي مي كند. در موقع خواب زمستاني از سقف آويزان مي شود يا به داخل شكاف مي رود. غذا و توليدمثلش شبيه خفاش كول است.