محمدحسن ميرزايي- مشاور فني، مهندسي مديرعامل شركت پتروپارس- در گفت وگو با خبرنگار ما افزود: در اين زمينه دو بحث داريم. يكي بحث قانون خصوصي سازي و ديگري بحث قانون حداكثر سهم داخل است.
وي گفت: قانون حداكثر سهم داخل نيز جزو تعهدات پتروپارس بوده است كه اين مسأله را شوراي اقتصاد تصويب و در اين زمينه نيز نقش خود را به خوبي ايفا كرده است.
ميرزايي تصريح كرد: در ارتباط با پروژه فاز يك، موقعي كه اين پروژه ها را از كارفرما گرفتيم، تمام اسناد مناقصه آن بين پيمانكارها تقسيم شده بود و ما كار را ادامه داديم ولي فازهاي ۶، ۷ و ۸ را از ابتدا خودمان شروع كرديم. از ابتدا ايده بر اين اساس بود كه حجمي از كار را به بخش خصوصي انتقال دهيم. به همين دليل پروژه را به ۱۸ زيرمجموعه EPC (طراحي مهندسي- تدارك- اجرا ) تقسيم كرديم.
وي در ادامه افزود: ما به عنوان پيمانكار بيع متقابل بايد پروژه ها را فاينانس (تأمين مالي) مي كرديم. اما با اين تعداد پروژه EPC كه هماهنگي بين پيمانكاران مختلف را مشكل ساخته و ريسك عدم تكميل به موقع كل پروژه را بالا مي برد، هيچ بانك و يا مؤسسه خارجي هم حاضر نشد ريسك تأمين مالي پروژه را بپذيرد. به همين دليل اين حجم را كم و به ۳ زيرمجموعه EPC رسانديم. با اين وجود
در نهايت پتروپارس به علت مشكلات تأمين مالي مجبور شد به شرايط موجود تن دهد.
مشاور فني و مديرعامل شركت پتروپارس خاطرنشان كرد: در ارتباط با پروژه دريا خود ما هم به شدت گلايه داشته ايم كه چرا شركت هاي مهندسي ايراني كمتر دخيل بوده اند و در اين رابطه كمتر رغبت از خود نشان مي دادند. در اين زمينه دعوت هايي از شركت هاي ايراني به عمل آمده و به نظر مي رسد از بيم اين كه زمينه كار در دريا محدود بوده و پس از اتمام و يا كاهش كارهاي دريايي، مشكل گرفتن پروژه هاي جديد پيش مي آيد، رغبتي نشان داده نشده بود.
وي يادآور شد: متأسفانه هم اكنون بيشتر شركت هاي مهندسي به بخش خشكي روي مي آورند. به همين دليل در بخش دريا كمبود احساس مي كنيم. به عقيده من شركت هاي مهندسي بايد در اين زمينه سرمايه گذاري كرده و كارها را از پايه شروع كنند.
ميرزايي در ادامه اظهار داشت: در ارتباط با شركت هاي مهندسي ايراني كه به هر حال در نيمه هاي راه هستند، عقيده دارم كه اين شركت ها بايد تمام هم و غمشان كارهاي مهندسي باشد. در اين زمينه بايد خودشان را تغيير دهند و به شكل شركت هاي مهندسي خارجي درآيند كه بتوانند به صورت EPC كار مي كنند.
وي در پايان گفت: به نظر من اگر مديريت ساخت و نصب از جانب شركت هاي مهندسي به صورت مديريت پروژه باشد. اشكالي ندارد. ولي اگر شركت مهندسي خود متولي ساخت و نصب و پيمانكار آن باشد، فكر نمي كنم در شرايط حاضر در ايران عملي مطلوب باشد. البته هر آنچه كه مي گويم در ارتباط با پروژه هاي بزرگ است. در اين ارتباط، شركت بايد كار مهندسي اش را انجام دهد و فارغ از اين مسائل طرحي بدهد كه طرح مهندسي باشد، تا شركت ديگري كه مي خواهد آن را اجرا كند بتواند كار ساختش را به انجام برساند.

به گزارش قلم سبز ايران برآوردهاي صورت گرفته نشان مي دهد فازهاي ۴ و ۵ تاكنون ۴۰ درصد پيشرفت فيزيكي داشته است.
ميزان پيشرفت فيزيكي در اين دو فاز مطابق با اهداف پيش بيني شده در برنامه مصوب توسعه و راه اندازي آنهاست.
فازهاي ۴ و ۵ پارس جنوبي در صورت اتمام عمليات توسعه روزانه ۵۰ هزار تن معادل نفت خام گاز تصفيه شده (۵۶ ميليون مترمكعب)، ۸۰ هزار بشكه ميعانات گازي و ۴۰۰ تن گوگرد توليد خواهد كرد.
عمليات اجرايي اين دو فاز به دو بخش خشكي و دريا تقسيم شده است.