جواد رسولي 
سينماي ايران هيچ سنت درست و حسابي اي ندارد. نه ژانرهاي سينمايي (وحشت، گنگستري، سرقت، پليسي و ...) در سينماي ما پا گرفته اند و نه گونه هاي جديدي از فيلم كه بشود به آنها اشاره كرد و آنها را «فيلم ايراني» ناميد. فيلم هاي زيادي، البته در جشنواره هاي خارجي جايزه گرفته اند و مطرح شده اند اما تقريباً هيچ كدام از آنها پايه گذار سنت سينماي «ايراني» براي ايراني ها نبوده اند.دراين ميان، جشنواره فيلم فجر تبديل به نماد سينماي ما شده و شايد تنها سنتي كه در اين سينما بشود پيدا كرد، برگزاري همين جشنواره است.
آيين هاي اين جشن ملي هم بعد از بيست و دو دوره برگزاري ديگر كاملاً معلوم و مشخص اند. در اين بيست و دو سال به ندرت قواعد اين بازي تغيير كرده. از يكي دو ماه پيش از شروع جشنواره، استوديوها، بيست وچهارساعته مشغول كارند. مونيتورها با سرعت، مونتاژ مي كنند، آهنگسازها موسيقي متن مي  نويسند، لابراتوارها بي وقفه حلقه هاي فيلم ها را نگاتيو مي كنند و بازار اصلاح و تعديل رنگ فيلم ها هم گرم است.
خودتان تصويرهاي فراوان ديگري را هم كه اين وسط مي شود پيدا كرد حدس بزنيد. كارگردان هايي كه چند هفته خواب درست و حسابي نداشته اند، بازيگرهايي كه بعد از مدت ها دوربودن از نقش فيلم شان، حالا بايد چندساعته، براي فيلمبرداري صحنه هاي تازه آماده شوند، موتورسوارهايي كه حلقه هاي فيلم را يكي يكي به دفتر جشنواره مي رسانند و...، يك تلاش گروهي با ريتم فوق العاده سريع براي رساندن فيلم ها به جشنواره كه داريوش مهرجويي يكبار در فيلم ميكس، خيلي خوب آن را تصوير كرده است.
طرف ديگر قضيه، يعني برگزاركنندگان اين جشن هم، نزديكي هاي بهمن كه مي رسد به تكاپو مي افتند تا بخش هاي مختلف جشنواره را با فيلم هاي خارجي و ايراني پر كنند و برنامه جشنواره را به موقع آماده كنند تا همه، تكليف شان را بدانند. از تهيه كننده ها گرفته تا سينمادارها و علاقه مندان به سينما.
ديگر عادت كرده ايم هرسال اين چيزها را ببينيم. نرسيدن فيلم ها به جشنواره ديگر بخشي از جشن است، رسيدن بعضي از فيلم ها در دو سه روز پاياني هم همين طور. اينكه برنامه جشنواره تا صبح روز دوازدهم يعني اولين روز جشنواره توزيع نشود اصلاً چيز عجيبي نيست و تغيير روزانه برنامه اعلام شده به دليل نرسيدن فيلم ها يا بدقولي طرف خارجي در فرستادن كپي يك فيلم غيرايراني، همه قسمتي از سنت جشنواره فجر هستند. خوب كه فكرش را بكنيد مي بينيد اين چيزها آن قدرها هم بد نيستند. اينها ديگر به ذات جشنواره تبديل شده اند و اگر نباشند انگار يك چيزي كم است و شايد حتي ديگر به اندازه قبل از برگزارشدن جشنواره لذت نبريم. فراموش نكنيد اين جشنواره با تمام كمبودهايش ايراني ترين بخش سينماي ما است.