اديب وحداني 
خبرهاي پزشكي ايران، براي هفته اي يك سر مقاله خيلي هم كم نيستند و بازتاب دادن يك واقعيت و بزرگ كردن آن و پيش چشم آوردن چيزهايي كه عادي در ايران اتفاق مي افتد و به راحتي مي توانند تيتر اول روزنامه هاي پر خواننده شوند، كار سختي نيست. مشكلات جامعه پزشكي يكي دوتا نيست. درست مثل مشكل هاي كلي اجتماعي ما كه هنوز حتي معلوم نشده از يك ناموزوني تاريخي برآمده اند يا از چيز و چيزهاي ديگر، مثلا نفت.
رديف كردن قطاري از واژه ها در دليل يابي شبكه مشكلات و معضلات بهداشت، درمان (و آموزش پزشكي!) هم كار بي دليل آساني است. نبود استراتژي يا استراتژي ها،  تعريف نشدن اهداف كوتاه مدت، ميان مدت و دراز مدت، نبود عزم ملي براي حل معضلات بهداشتي، واگذار شدن آموزش پزشكي به وزارتخانه اي كه تحصن هاو اعتراض هاي مكرر و پي در پي انواع كادرهاي پزشكي - بهداشتي نشان داده است در پاسخ دادن به همان مسووليت هاي ضروري خودش هم دچار معضل است، نبود برنامه ريزي براي استفاده از استعدادهاي درخشان و گاه بي نظيري كه در گوشه و كنار مطب ها و درمانگاه ها و بيمارستان ها فقط از تكه اي از توانشان استفاده مي شود و ده مشكل ديگر، همه به قسمت مسووليت يا مسووليت هاي بخش دولتي اي بر مي گردد كه قانونا موظف به حل اين مشكلات و كشف و حل مشكل هاي ديگر هم هست. بحث زيباوجذاب بودجه هم اتفاقا مشكلي است كه براي تحريك عموم مردم جهت پذيرش توجيه هاي وزارتخانه مرتب مطرح مي شود، در حالي كه ما دست كم در صفحه درمانگاه ايرانشهر به يك سوء مديريت در خرج كردن تكه درشتي از همان بودجه مصوب هم اشاره كرديم و درنهايت كار ، آش همان آش بود و ايضا كاسه هم .
همه اينها مشتي از يك خروار جدي بود كه گويا كسي خيلي به فكر آن نمي افتد و البته آن جوالدوز بزرگ براي زدن سوزن كوچكي به جامعه پزشكي بود. درست است كه همه جاي دنيا متدولوژي علوم پزشكي معاصر، پوزيتيويستي است و به تبع آن قدري محافظه كارانه. درست هم است كه معمولا پزشكان تضمين دارند براي از گرسنگي هيچ وقت نمردن، پس سنت هاي اجتماعي را ادامه مي دهند.
اما كل جامعه پزشكي كشور بامشكل يا مشكلاتي رودروست كه بسياري از آنها ناشي از عملكرد اين جامعه نيست، كسي هم پاسخگويي درباره آنها وحلشان را وظيفه خود نمي داند. آگاه ترين افراد به مشكلات حيطه تندرستي ، سلامتي ، بهداشت و درمان نه بايد دكترها باشند و نه مي توانند باشند. آنها وظايف تعريف شده و ارزشمند وقتگير ديگري دارند، اما هر روز با هركدام از اين مشكلات مواجه كه مي شوند مي توانند فكري به حال آنها كنند، آن فكرها را روي هم بريزند و پيشنهاد بدهند و احتمالا حتي استراتژي هايي براي حل آنها تدوين كنند. آنها اين كار را نمي كنند و باز هم تكرار مي كنيم وظيفه شان هم انجام دادن اين كارها نيست.
اما وقتي كه كساني كه موظف به اين كارهايند با دلايل موجه و غير موجه آنها را نمي كنند  و در جامعه اي كه همه سعي دارند مشكلات را حل كنند و در بسياري موارد سعي آنها به ايجاد مشكل هاي جديد منتهي مي شود! اين جور فعاليت ها و كارهاي مشابه دست كم مي تواند مسوولان را متوجه اين واقعيت كند كه كساني هستند و مي فهمند و دلشان مي خواهد حداقل در بعد نظري به ايجاد راه هاي جديد براي حل مشكل هاي قديمي كمك كنند. بسياري از خيرين و علاقه مندان و حتي متخصصان دوست دارند و گاه اين دوست داشتن را به روال معمول، به صورت هياتي به منصه ظهور مي رسانند كه قدمي در راه فوايد عمومي بردارند.
شايد اهالي جامعه يا خانوده پزشكي با خواندن پاراگراف هاي فوق يا د درد يا دردهاي بزرگتري بيفتند كه كاملا هم حق دارند و اصلا دليل نوشته شدن اين يادداشت هم به همان دردها بر مي گردد. عموما هركنگره بزرگ يا مهمي كه در حيطه پزشكي برگزار مي شود عده اي - كه تحقيق آماري درباره شان نكرده ايم - مرتب غر مي زنند و به دليل هاي مختلف (كه يكي شان همان روحيه مذكور محافظه كاري موجود در اين خانواده است) حاضر نمي شوند بلند حرف بزنند. بسياري از مسوولان كنگره ها به كل، اطلاع رساني درباره آن رخدادها را مهم نمي دانند و بسياري ديگر در اين مسير سنگ اندازي مي كنند. در يك كنگره نمونه به ستاد خبري حتي يك دستگاه فكس هم داده نشد. معضلات اجرايي كنگره ياد شده (كه براي چهل و سومين سال برگزار مي شد) به كمك يك دندانپزشك جوان نماينده مجلس حل شد، به جاي آن كه توسط مسوولان حل شود در رابطه با يك موضوع جدي كه معضل مهم همه شركت كنندگان در كنگره محسوب مي شد حتي يك بيانيه هم صادر نشد از كنگره جراحان هم كه امروز ما مطلب مفصلي چاپ كرده ايم و بنا به رويه روزنامه از گفتن برخي نكات - كه مي توانند عمدتا موجب سوء تفاهم شوند- خودداري شد. در صورتي كه تدريجي بودن حركت هاي اجتماعي را از ياد ببريم و همان وقت باز فراموش كنيم كه بسياري از ملزومات و تكه هاي ضروري علومي كه به كشور وارد شده اند در هنگام حمل و نقل مفقود شده اند يا بعضا، جا مانده اند، اصل موضوع اين يادداشت، زير سوال مي رود. در غير اين صورت راه هايي براي بهبود برخي چيزها وجود دارد و با دقت و همت مي توان به آنها دست يافت.