رضا محدث 
با سرعت پشت ستوني از گوني هاي شني كه ارتفاعش كم هم نيست، سنگر مي گيرد. براساس طرح از قبل طراحي شده او بايد خود را فدا كند تا گروه از سمت ديگر به طرف قلمرو و محل استقرار دشمن حمله كنند. تا از جابلند مي شود كه پيشروي كند آماج گلوله است كه به سمتش شليك مي شود. خون؟ نه، حالا تمام كلاه و لباس او كاملا رنگي شده. دست هايش را بالا مي گيرد و با اشاره داور از زمين مسابقه خارج مي شود.
اينجا باشگاه انقلاب است، سالن «پينت بال» محلي براي تخليه انرژي جوانان، محلي براي قرار گرفتن در موقعيت هاي حساس و محلي براي شليك گلوله هاي رنگي.
وارد سالن كه مي شويد روبه رويتان يك انبار وجود دارد كه محل نگهداري از اسلحه ها، لباس ها، گلوله ها و ساير وسايل كه براي حضور در اين ورزش لازم است، قرار دارد. حالا چرا گفتيم ورزش، علت دارد. خود مسوول سالن تاكيد داشت كه بگوييد ورزش پينت بال.
اين رشته زير پوشش فدراسيون ورزش هاي همگاني قرار دارد و هياتي تحت عنوان هيات پينت بال آن را اداره مي كند.
آبان ماه سال ۱۳۸۱ بود كه اين مكان فعاليت خود را براي اولين بار در ايران آغاز كرد و الان پس از گذشت يك سال علاقه مندان در شهر مشهد هم مي توانند به اين رشته جذاب بپردازند.
از سالن زياد دور نشويم، اجاز بدهيد بحثمان را با تجهيزات اين رشته ورزشي پي بگيريم.
گفتيم كه براي حضور در اين بازي بايد اسلحه مخصوص داشته باشيد. ۵/۲ تا ۳ كيلو وزن اين اسلحه است و برد تير آن ۸۰-۷۰ متر مي باشد.محفظه اي در انتهاي زير اسلحه قرار دارد كه فشار لازم براي پرتاب گلوله را تامين مي كند. داخل اين محفظه با گاز دي اكسيد كربن پر شده است.
داخل محفظه ديگري كه در بالاي اين اسلحه قرار دارد محل نگهداري گلوله است.اين گلوله ها از پلاستيك است و داخل آن يك ماده ژلاتيني خوراكي وجود دارد كه هيچ آسيبي هم به محيط زيست نمي زند. اما اينكه مي گوييم خوراكي تصور نفرماييد كه گلوله بسيار خوشمزه است.اين رنگ ژلاتيني بسيار راحت هم در آب حل مي شود و اگر به لباستان برخورد كند با يك شست و شوي ساده پاك خواهد شد.
پينت بال چيست؟
كلمه پينت بال مانند فوتبال و بسكتبال از دو بخش پينت و بال تشكيل شده و به معناي رنگ و توپ است. تاريخچه اين ورزش و شروع آن به حدود ۱۵ سال قبل مي رسد ولي قبل از آن از اين روش براي هرس كردن درختان استفاده مي شده. به طوري كه با اين گلوله ها روي درختان نشانه گذاري مي شد.
اما به طور رسمي ۱۵ سال قبل به عنوان يك ورزش مجزا شناخته شده و كشورهاي آمريكاي شمالي به ويژه كانادا را مي توان يكي از آغازكنندگان اين ورزش دانست.تا زياد از ايران فاصله نگرفته ايم اين نكته را بگوييم كه سالن ايران با ۲ هزار و ۷۰۰ متر زيربنا و دارا بودن ۳ طبقه بزرگترين سالن سرپوشيده پينت بال جهان است.
مدل هاي بازي 
اين ورزش به ۳۰۰ روش گوناگون برگزار مي شود كه در ايران هم ۱۳۰ مدل آن وارد شده است. ولي از ميان اين همه مدل هاي گوناگون دو مدل آن بيش از همه بازي مي شود.
مدل اول دو پرچم و مدل دوم پرچم وسط است.
هر تيم متشكل از ۵، ۷ يا حتي ۱۰ نفر است. البته فضاي سالن اجازه حضور افراد بيشتر در هر تيم را مي دهد. در مدل اول تيم ها بايد تلاش كنند تا پرچم، از قلعه تيم مقابل ربوده و به قلعه تيم خودي برده شود. در مدل دوم بايد پرچم از وسط ميدان برداشته و با فتح سنگر دشمن در آنجا استقرار يابد. تيم ها تنها ۱۵ دقيقه فرصت دارند تا اين مراحل را طي كنند و برنده مسابقه معرفي شود خانم ها هم مي توانند اين ورزش را به همراه دوستان خود انجام دهند،اما در ساعاتي جدا و با قرار قبلي.
ايران با وجود سابقه كم در اين رشته در آخرين دوره مسابقات كه در فرانسه برگزار شد حضور داشت و به گفته شاهدان با وجود بي تجربگي توانست حضور مقتدرانه اي از خود به نمايش بگذارد. قرار است كه در اواخر تابستان امسال مسابقات داخلي اين رشته برگزار شود كه حكم انتخابي تيم ملي براي اعزام به مسابقات جهاني را نيز دارد.
كمي گران 
اين ورزش نسبت به ساير رشته ها كمي گران است. خود مسوولان اجرايي باشگاه نيز آن را پذيرفته اند: چاره اي نيست متاسفانه اين ورزش كاملا وارداتي است و ما ناچاريم اين قيمت را اعمال كنيم.
شما براي بازي كردن بايد مبلغ ۹ هزار تومان پرداخت كنيد. حالا چه طور؟ عرض مي كنيم. ۳هزار تومان از اين مبلغ بابت وروديه است و ۶ هزار تومان ديگر بابت ۵۰ گلوله رنگي است كه به شما داده مي شود. حالا شما مي توانيد اين ۵۰گلوله را در ۳ ساعت حضورتان در آنجا مصرف كنيد يا اينكه باز هم ۵۰ تير ديگر تهيه فرماييد.به هر صورت اين ورزش بيشتر به درد پولدارها مي خورد.
خلاصه اينكه شما دراين محل مي توانيد همه چيز را تجربه كنيد. اينجا محلي است براي تخليه رواني، جايي كه جوانان مي توانند بيايند و انرژي خود را خالي كنند. اينجا يك جنگ واقعي است با گلوله هاي رنگي و البته بدون كشته!

خليج فارس 
ايراني ها خليج فارس را دوست دارند و روي نام آن تعصب. دليلش تماس زيادي است كه پس از چاپ گزارش «خليج فارس از ازل تا ابد» با تحريريه ايرانشهر گرفته مي  شود. جداي از تشكرها، برخي ازخوانندگان روزنامه گلايه هاي خود از بعضي مسوولان را با ما مطرح كردند. «چرا ... با روزنامه اماراتي الخليج مصاحبه مي  كند؟ آيا اين تاييد نام خليج به جاي خليج فارس نيست؟ بعضي ديگر ما را همه كاره فرض كرده و نسبت به چاپ آگهي شركت طيران خليج در روزنامه اعتراض كردند، اما از همه جالب تر پيشنهاد يكي از شهروندان بود. وي پيشنهاد طراحي برچسبي را داد كه با نام خليج فارس يا (Persian Golf) زينت شود و روي خودروها، (سواري و اتوبوس) چسبانده شود. چسباندن اين برچسب بر شيشه خودروهاي ترانزيت مي تواند به نوعي تبليغ بين المللي هم باشد. دقت نظر و پيشنهادهاي خوانندگان حكايت از آن دارد كه حداقل مردم در اين گونه موارد حواسشان از برخي از مسوولان جمع تر است و هنوز هويت ملي براي اكثريت ايراني ها مفهوم اصيل خود را دارد.
براي آقاي پليس 
سلام جناب سروان. ببخشيد شايد هم افسر بوديد يا عنوان ديگري داشتيد، به هر حال آن لحظه كه شما برگ جريمه را پر مي  كرديد ما حال خوشي نداشتيم كه به عنوان شما دقت كنيم. پس اسم شما را كه نمي  دانيم، مي  گذاريم آقاي پليس؛ همان پليسي كه انتهاي بزرگراه مدرس، بالاي ميدان هفت تير مي   ايستد.
آقاي پليس اين چند خط ازطرف جمعي از خبرنگاران روزنامه هاي مختلف كه با شما دچار مشكل شده اند به روي كاغذ ريخته است. اگر احيانا روزنامه ما را براي استفاده به عنوان سايبان زير آفتاب بزرگراه انتخاب كرده ايد، لطف كنيد و وقتي كه آفتاب رفت اين چند خط را بخوانيد. آقاي پليس ما يك نكته را مي   نويسيم و شما اگر ما را قبول نداريد از كساني كه قبول داريد بپرسيد كه حرفمان درست است يا نه؟
راستش ماخسته شديم بس كه به شما توضيح داديم دبير سرويس يعني چه؟ با اين حال شما فكر مي كنيد، فقط فكر مي كنيد كه به قانون وفادار هستيد. ببخشيد آقاي پليس اما شما قانون را زير پا مي    گذاريد!
نكته اين است كه دبير سرويس يعني خبرنگار ارشد يك بخش در روزنامه كه خبرنگاران ديگر زير نظر او كار مي  كنند. حالا خوب فكر كنيد و ببينيد كه تاكنون چند خبرنگار ارشد- دبير سرويس- را با اين توجيه اشتباه كه خبرنگار نيستند جريمه كرده ايد. آقاي پليس از ما كه گذشت، هواي ديگر خبرنگاران ارشد را داشته باشيد، لطفا!