سهيلا بيگلرخاني 
۱- ثريا مي گويد 22 ساله است و بلافاصله چين هاي صورتش از هم باز مي شود و به شوخي بزرگش مي خندد. فكر كنم 2 سال زياد گفتم، 20 ساله ام. موسيقي سنتي و دست زدن هاي پياپي مادر بزرگ و پدر بزرگ هاي حاضر در سالن  اين شوخي را بامزه تر مي كند.
سالمندان تهراني دور هم جمع شده و ساعت هايي شاد را تجربه مي كنند. هر چند اكرم شاهرخي رئيس فرهنگسراي سالمند، در سخنانش اشاره اي به طرح گنجينه ها كرده، اما به نظر نمي رسد، نشاط اين جمع تنها به خاطر اين طرح باشد. آن هم نشاطي كه شايد در ميان جوان  ترها هم كمتر بتوان جست.
ثريا 15 سال قبل بازنشسته شده و پيش از آن هم 22 سال سابقه خدمت در وزارت بهداشت و آموزش پزشكي يا به قول خودش بهداري را در پرونده دارد. به سختي مي توانيد از زبان او سن واقعيش را بيرون بكشيد. اما به نظر مي رسد به اندازه كافي مسن هست تا بتواند كارت سالمندي بگيرد. فقط كافي است 65 سالگي را رد كرده باشد.
۲- رئيس فرهنگسراي سالمند، فرهنگسراي مجري طرح گنجينه ها مي  گويد: سالمندان بالاي 65 سال مي توانند، كارت منزلت دريافت كنند. طرح جامع گنجينه ها طرحي است كه به دستور شهرداري تهران براي سالمندان به اجرا در مي آيد.
آنان با دريافت اين كارت مي توانند از امكانات فرهنگي، شهري، تفريحي و ورزشي شهرداري و سازمان فرهنگي هنري شهرداري تهران به صورت رايگان استفاده كنند. براي مثال از اين پس سالمندان بالاي 65 سال با ارايه كارت منزلت مجاني سوار اتوبوس و مترو مي شوند. با شروع طرح، سالمندان مي توانند با مراجعه به باجه هاي پستي بسته هاي آماده مربوط به طرح را دريافت كرده و با ارسال مدارك به آدرس هاي داده شده، كارت برايشان صادر و به آدرس منزل آنها ارسال خواهد شد.
۳- شهرداري مي گويد، كارت منزلت بهانه است. هدف ما احياي جايگاه فرهنگي اجتماعي سالمندان است.
ما اميدواريم، سازمان هاي ديگر مثل وزارت ارشاد نيز به اين طرح بپيوندند و امكانات استفاده رايگان از مجموعه هاي تحت پوشش خود را براي سالمندان فراهم كنند. اكرم شاهرخي ادامه مي دهد: اين كارت ها هيچ مشخصه سازماني ندارد و تنها روي آن نوشته شده: كارت منزلت سالمندان به پاس يك عمر تلاش.
سرشماري عمومي سال 1375 نشان مي دهد، تهران حدود 650 هزار سالمند بالاي 65 سال دارد كه به گفته شاهرخي حدود 500 هزار نفر از اين تعداد مخاطب طرح هستند و ستاد اجرايي صدور كارت روزانه مي تواند براي هزار نفر از متقاضيان، كارت صادر كند. با اين حساب صدور كارت براي اين تعداد حدود 500 روز طول مي كشد و در صورت فعاليت مضاعف ستاد قريب يك سال.
۴-خانم طائف 72 ساله است، اما مي گويد: هنوز خيلي شيطونم. او رئيس كانون جهانديدگان يكي از مناطق تهران است. گروه موسيقي سنتي آذري هنوز مي نوازند. مهين 62 ساله چنان گوش به موسيقي آذري سپرده متوجه صحبت هاي كنار دستي اش نمي شود.  اين برنامه هاي شاد خيلي خوب است. اين دو سه سال انگار از عمرمان به حساب نمي آيد. به خصوص كه با همسن و سالهاي خود هستيم. جوان ها هم خوبند ولي اينجا بيشتر خوش مي گذرد...
مهين هم قبلا شاغل بوده و حالا 20 سالي است كه بازنشسته شده. اما طائف در سالهاي دور كوهنورد و سنگ نورد بوده است. كوهنورد و سنگ نورد. به خودم نگاه مي كنم و فكر مي كنم 30 سال بعد چه شكلي ام!

زنگ مي خورد. كلاس ورزش آغاز مي شود، اما حياط كوچك مدرسه براي ورجه وورجه دانش آموزان جا ندارد. حتما حل مسايل رياضي هم از ورجه وورجه بچه ها مهمتراست. به همين سادگي ساعت ورزش به نفع ساعت رياضي يا... مصادره مي شود. اين حديث تكراري بسياري از مدارس كشور است. وضعيت در استان تهران هم نه تنها بهتر نيست، بلكه مضيقه فضاي ورزشي در پايتخت بيشتر هم به چشم مي خورد. به شكلي كه به ازاي 7 هزار مدرسه، تنها 31 سالن سقف بلند و 49 سالن سقف كوتاه ورزشي وجود دارد. اين يعني شروع كم تحركي و كم علاقگي به ورزش از همان سالهاي نخست نوجواني.
مصطفي سفال منش، رئيس گروه تربيت بدني و تندرستي آموزش و پرورش شهر تهران به خبرنگار همشهري مي گويد: سرانه فضاي ورزشي سرپوشيده در تهران 20 تا۲۵ سانتيمتر است، در حالي كه اين رقم در كشورهاي توسعه يافته به 3متر مي رسد.
با اين همه اين فضاهاي ورزشي سه روز به مدارس دخترانه و سه روز به مدارس پسرانه اختصاص دارد. از اين لحاظ بين دختران و پسران دانش آموز تفاوتي وجود ندارد. بسياري از مدارس سالن هايي دارند كه بتوان در آن يك كلاس ورزش يا يك مسابقه برگزار كرد، اما اين فضاها كاملا در اختيار ورزش نيست. سفال منش پيشنهاد مي دهد، از برخي از سالن هاي امتحان يا نمازخانه مدارس به صورت چند منظوره استفاده  شود. اگر اين سالن ها به وسايل ورزشي تجهيز شوند، هم خود دانش آموزان و هم اولياي آنها در ساعات پس از مدرسه مي توانند از اين فضاها استفاده كنند.
اين كار شايد بهترين حركت براي ترويج ورزش همگاني باشد چرا كه فضاي بسياري از مدارس از بعدازظهر تا صبح فردا بلااستفاده مي ماند.
كمبود و نبود مكان هاي مناسب ورزشي علاوه بر رواج كم تحركي بر بروز مشكلات قامتي در نوجوانان نيز تاثير داشته است. چه، آزمايش هايي كه به طور پراكنده روي دانش آموزان انجام شده نشان مي دهد، ناهنجاري هاي اسكلتي در ميان دانش آموزان در سالهاي اخير افزايش يافته است؛ به ويژه در ميان دانش آموزان دختر. در حالي كه احتمالا بخشي از ناهنجاري ها به تنبلي عمومي در ورزش برمي گردد، سفال منش درباره اقدامات آتي براي بهبود وضعيت اماكن ورزشي در مدارس مي گويد:در سال 83 براساس بخشنامه اي از سوي سازمان نوسازي و تجهيز مدارس، قرار شد هر مدرسه اي كه ساخته مي شود، سالن ورزشي هم داشته باشد. ما هم پيشنهاد داديم با توجه به اينكه فضاي برخي از مدارس براي احداث سالن ورزشي محدود است، اجازه بدهند اين فضا و اعتبار آن به مدارس همجوار برود. با اين حساب بسياري از مدارس بزرگ قديمي صاحب سالن ورزشي مي شوند. به گفته سفال منش در حال حاضر براي جمعيت يك ميليون و 400 هزار نفري دانش آموزان تهراني، آموزش و پرورش 9 زمين چمن فوتبال و 8 استخر سرپوشيده دارد. براساس يك برنامه۵ ساله قرار است براي همه مناطق، زمين فوتبال و استخر سرپوشيده ساخته شود. در حال حاضر 4 استخر سرپوشيده در دست ساخت داريم كه يكي از آنها در هفته معلم افتتاح مي شود.
همچنين امسال در منطقه 17 و 10 نيز كلنگ ساخت 2 استخر سرپوشيده به زمين مي خورد. خبر خوبي است، اميدواريم بعد از افتتاح حال استفاده كردن از آنها وجود داشته باشد!

جامعه ارمني ايرانيان از روزنامه همشهري به دليل پرداختن به موضوع ارامنه و سال نو مسيحي تقدير كردند.
مراسم در محيطي كاملا ساده و دوستانه برگزار شد؛ دور يك ميز. جمعي از فرهنگيان ارامنه و عده اي از روزنامه نگاران روزنامه هاي همشهري ايرانشهر، اعتماد و شرق در اين مراسم حضور داشتند كه مي دانستند قرار است از آنها تقدير شود.
در اين نشست، مدير روابط عمومي موسسه هور، برگزار كننده مراسم با قدرداني و تشكر از نشرياتي كه به همراه ارامنه ايران به استقبال سال نو مسيحي ميلادي رفته و جشن ميلاد مسيح را ارج نهاده، خواستار استمرار اين روند شد.
همچنين دراين نشست جمعي از ارامنه كشورمان ديدگاه هايشان را در مورد وضعيت ارامنه در ايران تشريح كردند. از جمله مواردي كه از سوي ارامنه در اين نشست مطرح شد، اين است كه استفاده از واژه اقليت به جاي جامعه ارمني فاصله ها را بيشتر كرده است. از اين رو شايد جايگزين شدن واژه جامعه ارمني اين بيگانگي را كمتر كند.
البته اين اتفاقي است كه در ذهن بعضي ايراني ها به شكل برعكس مي افتد. راستي كي با كي غريبه است؟
سردبير آليك در ادامه گفت: روزنامه آليك مي  كوشد اين خلاء را در ايران پر كند. روزنامه آليك كه از 75 سال پيش به زبان ارمني چاپ مي  شود، حاوي مطالبي درباره ارامنه ايران، ارمنستان و مطالب فرهنگي، هنري، اجتماعي و ... است.
نكته جالب توجه اينكه آليك در سال دوبار به زبان فارسي منتشر مي شود.
ملكيان در اين نشست يكي از مشكلات تيراژ اين روزنامه را پراكندگي ارامنه در سطح تهران ذكر كرد؛ نكته اي كه براي ما عجيب بود چون تصور مي  كرديم ارامنه فقط در مجيديه و كريمخان زندگي مي  كنند.
آليك از كمبود جا براي پوشش دادن اخبار آسيب مي  بيند اما باز هم مسوولان نشريات و روزنامه هايي كه در ارمنستان چاپ مي  شوند، معتقدند كه آليك توانسته است همه حوزه ها را پوشش خبري بدهد. نشريه ديگري كه توسط جمعي از ارمنيان علاقه مند به گسترش روابط با ديگر اقوام ايراني چاپ مي  شود پيمان نام دارد كه سرتاسر فارسي است و با دقت جدي و حرفه اي چاپ مي  شود و حتي در يك شماره با يك سي دي صوتي به چاپ رسيده است. به گفته سردبير پيمان، اين نشريه 1500 نسخه تيراژ دارد كه 1300 نسخه از آن به فروش مي  رسد. عمده مشتركان اين نشريه و خريداران آن استادان دانشگاه و قشر تحصيلكرده جامعه محسوب مي  شوند.

سيد حسين غضنفري - سيگار شما را مي كشد. همانطور كه بسياري از كشورهاي غربي در تلاشند تا با قانون ممنوعيت كشيدن سيگار در اماكن عمومي، با اين پديده برخورد كنند، بلغارستان هم كه سالها بزرگترين صادر كننده تنباكو بوده است، در نظر دارد تا تدابيري در اين باره بينديشد. هم اكنون كشيدن سيگاردر بيمارستان ها، مدارس، موزه ها و سالن هاي تئاتر ممنوع است. رانندگان تاكسي و اتوبوس نيز حق كشيدن سيگار در حين رانندگي را ندارند. ادارات نيز موظف هستند تا سالن هايي مخصوص براي سيگاري ها احداث كنند تا ديگر اسباب ناراحتي و مزاحمت براي غير سيگاري ها نباشند. اما در كشوري كه نيمي از جمعيت آن را افراد سيگاري تشكيل مي دهند و پزشكان، معلمان و فروشندگان به دميدن دود سيگار در فضاي كار عادت كرده اند، اجراي اين قانون جديد كه از اول ژانويه لازم الاجرا شده با مشكلات اساسي رو به رو شده است و اين قانون از سوي قشرهاي مختلف مردم مورد حمله قرار گرفته است. از جمله كافه داران از كم شدن درآمدشان نگرانند يا پزشكاني كه از حقوق سيگاري ها دفاع مي كنند!
طبق نظر سازمان بهداشت جهاني who قبل از سقوط كمونيسم در بلوك شرق در 16 سال پيش، بلغارستان بزرگترين صادر كننده سيگار در جهان بوده است. در سال 2003 يك پاكت سيگار كمتر از يك يورو 1 دلار و 31 سنت قيمت داشت و Bulgartabac، شركت دولتي تنباكو در بلغارستان، روزانه 25 ميليون عدد سيگار - نصف يك پاكت براي هر بلغاري - به جمعيت 8 ميليوني بلغارستان مي فروخت. هر چند كه آمار دقيقي از سيگاري ها در دسترس نيست، اما پيش بيني مي شود 40 تا 55 درصد جمعيت بزرگسال بلغارستان سيگاري هستند.
اين درصد هنوز هم در حال رشد است و شركت هاي سازنده سيگار كه در اروپاي غربي با مشكل فروش سيگار مواجه شده اند،  رو به سوي بلوك شرق آورده اند. استقبال زنان بلغار نيز از سيگار رو به افزايش است.
مقامات بلغارستان سياست هاي ايرلند و نروژ را در جهت جلوگيري از مصرف سيگار در اماكن عمومي مد نظر قرار داده اند. صنف رستوران داران بلغارستان كه از مخالفان سرسخت قوانين جديد بلغارستان است، پيش بيني كرده كه درآمد رستوران ها پس از اجراي اين قانون 30 درصد كاهش خواهد داشت و آنها بايد اكنون شاهد خالي بودن نيمي از صندلي هاي رستورانشان باشند. در عين حال خيلي از مقامات دولتي هنوز هم مخفيانه در اتاق هايشان سيگار مي كشند. رسانه ها نيز به خاطر بي توجهي نمايندگان سيگاري پارلمان به اين قانون آنان را مورد اهانت قرار داده اند. شايد عجيب ترين واكنش نسبت به قانون ممنوعيت استعمال دخانيات از سوي والنتيا تكوا مسوول بخش سرطان بيمارستان كوئين جواناي صوفيه باشد. او در روزنامه دنوئيك نوشت:  قانون ممنوعيت استعمال سيگار، حقوق ميليون ها شهروند بلغارستان را زير پا مي گذارد. البته اين خانم حتما يادش رفته است كه غيرسيگاري ها هم حق و حقوقي دارند!