سوسن لاريجاني

عكس :علي اكبر شيرژيان

چند سالي است كه در بحث آسايشگاه ها و توسعه اين اماكن فعاليت هاي گسترده اي را چه از نظر قدرت هاي دولتي يا نيروهاي مردمي شاهديم. حالا فكر مي كنيم وقت آن نيز رسيده است كه نيازهاي سالمندان مان به صورتي مدرن تر پاسخ داده شود.
حالا فكر مي كنيم باتوجه به پيچيده گي هايي كه در جامعه وجود دارد و اينكه جامعه فعلي ما نيز به سوي صنعتي شدن در حال پيشروي است، سالمندان مان را با اين پيشرفت ها هماهنگ كنيم، پس بسياري از فرزندان و بستگان، سالخوردگان نزديك خود را راهي اين مراكز مدرن مي كنند. حرف از مراكز نگهداري سالمندان و جا افتادن يا جا نيفتادن آن در بين خانواده هاي ايراني حرفي تكراري است. گروه  هاي بسياري با اين طرح موافق هستند و گروه هاي بسياري مخالف. آنان كه موافق اين اماكن هستند دلايل بسيار خود را دارند از جمله رسيدگي بهتر، قرار گرفتن سالخوردگان در فضاي دوستان، همسالان و... اما مخالفان دم از توجهات سنتي مي زنند و معتقدند رسيدگي به سالمندان ، وظيفه اصلي نزديكان سالمند است. آنچه كه به نظر مي آيد هر دوي اين گروه ها درست مي گويند. با تمام تضادي كه اين دو گروه در ارائه يك رفتار مناسب و مطلوب نسبت قشر سالمند دارند ولي هر دوي اين تضادها بايد موردتوجه قرار گيرد. نبايد به خاطر پذيرفتن سخن يك گروه، گروه ديگر را زير سوال ببريم.
مسئله اين است كه يك سالمند هم نياز به فضاي دوستان همسال دارد و هم بايد در بين كانون خانواده يا بستگان باشد. مشكل اصلي از جايي شروع مي شود كه زبان اصلي اين عزيزان به گلايه هاي رايج گشوده مي شود. آنان كه درون اين مراكز هستند اكثرا دلگيرند و بارها دلگيري هايشان را در نگاه و سخنشان از دوربين تلويزيون يا صداي راديو ديده و شنيده ايم. اين گلايه ها بسياري از ما را به اين فكر سوق داده است كه آن خانه ها، فضاي مناسبي براي سالمندان نيست. ولي حقيقت اينطور نيست.
آن خانه ها هم مي تواند فضاي مناسبي باشد وقتي بدانيم آنجا هم بايد مثل بقيه خانه ها باشد. خانه اي در اختيار و سرشار از اميد و صدا. سالمندان ما در اين مراكز تحت چه پوشش هايي هستند؟ رسيدگي توسط كاركنان مراكز و مردم، ارسال نذورات و اجناس جهت مصارف شان يا قراردادن برنامه هاي پزشكي- بهداشتي براي بررسي سلامتي شان.
اما آنچه مهم است اينكه به روحيات آنان چگونه و چقدر توجه مي شود. اگر فضاي اين خانه ها واقعا مثل خانه است. آزادي، كلمه مناسبي براي ساكنان هر خانه است. چقدر  آزادشان مي گذاريم.
سفر هاي گروهي با سالمندان
آيا تا به حال هيچكدام از ما در سفرهايمان با گروه هاي سالمنداني مواجه شديم كه از طرف مراكزشان جهت تفريحي حتي يك روزه به خارج از شهر رفته باشند؟ چند درصد آنان آفتاب و مردم را خارج از چارديواري مركزشان ديده اند؟ تصورمان از اينكه خودمان داخل يك خانه باشيم و هميشه فقط بنشينيم تا عده اي به ديدن يا كمك ما بيايند كه گرچه مهربانند اما غريبه اند چيست؟ بهتر نيست به جاي آنكه هميشه ما به ديدن آنها برويم كاري  كنيم كه آنان به ديدن ما بيايند. از چه مي ترسيم؟ كه مبادا خطري تهديدشان كند و مشكلي برايشان پيش آيد يا آنكه نمي خواهيم مشكلي براي خودمان پيش بيايد؟ به هر صورت ما حفاظت را با اسارت اشتباه گرفته ايم. شايد هم خوب نفهميده ايم كه حفاظت معنايش چيست؟ عين يك خردسال با آنها رفتار مي كنيم و يادمان رفته كه خود، خردسالان اين بزرگان بوده ايم. ما را آنان بزرگ كرده اند حالا چطور به خود حق مي دهيم كوچك ببينيمشان؟
بازهم حرف هاي تكراري گفتيم. ولي وقتي تكرار نتيجه اي ندارد، بهتر است تكرار شود. بابت كمك هاي مادي و نقدي كه جذب اين مراكز مي شوند، حداكثر فعاليت مان را در سيركردن و تغذيه آنان خلاصه نكنيم كه اين حداقل است. حداكثر حكايت در سيركردن روحشان است كه تقريبا ناديده گرفتيم.
نشستن بر درگاه به انتظار
زنان سالمند كه در هزار توي مراكز نگهداري مي شوند چه فرقي با پيرزني دور از شهر، دارند كه تنها سرگرميش از صبح تا غروب نشستن بر درگاه حياط خانه است. شايد حتي آن زن روستايي خيلي خوشبخت تر از سالمندان تحت مراقبت مراكز شهري باشند كه با تغذيه مناسب و پزشكان مجرب طرفند. سالمنداني كه به صورت مدرن و مطابق با شرايط يك جامعه صنعتي نگهداري مي شوند. اگر مراكز ما به تقليد از مراكز خارج از كشور مي خواهند شكلي از مدرنيته ارائه دهند مشخص است فقط به ظاهر قضيه نگاه كرديم. يك ساختمان با اتاق هايي متعدد، تعدادي كارمند، پرستار، آشپز و چند نفر پزشك. هيچگاه فكر كرده ايم كه چرا بايد سالمندان مان مثل بچه هاي مدرسه اي از افراد غير همجنس خود دور باشند. زنان در مراكز زنانه و مردان در مراكز مردانه نگهداري مي شوند و فضاي مشتركي چون پارك نباشد كه اين دو گروه در آنجا با يكديگر برخورد كنند. براحتي به خود فهمانده ايم كه حس و احساس در آنان مرده است. آنها بايد از همه چيز دور شوند. از خانه، خانواده ، تفريح و كلامي و هم صحبتي مردان با زنان و برعكس!
فرهنگ گم شده
امروز مي خواهيم به صورتي مدرن به نيازهاي سالمندان پاسخ دهيم. شايد اگر كار به خودشان واگذار مي شد و به همان روش سنتي زندگي مي كردند باز مثل قديم آنان را در كانون خانه فرزندانشان مي ديديم يا در كنار همسراني كه دوباره انتخاب كرده  بودند. حالا به اعتبار مدرن شدن مهمترين چيزي كه بدست مي آورند افسردگي است. البته اين در مورد سالمندان ما مرسوم است. چون ما مي خواهيم حالا براي آنها و به تشخيص خود، خوب را از بد جدا كنيم. پس پيرو يك فكر عجيب نه تنها مدرن تر نشديم كه حتي سنت و فرهنگ مان را گم كرده ايم و بزرگترين لطمه را به آنان مي زنيم. هديه اي كه از گم شدن سنت ها و به دست نياوردن معناي مدرن شدن برايشان معنا كرديم تنها استفاده اي كه برايشان ايجاد كرد تنها تر شدن است. كاش سنت ها را موثرتر حفظ كرده بوديم.

ضلع شمالي پارك شهر - سازمان بهزيستي كشور. اين جا نشاني يكي از سازمان هاي شلوغ و پرهياهو شهر است. در مدخل ورودي با تعداد زيادي از افراد بيمار، ناتوان يا سالخوردگان مواجه مي شويم. مشكل ارباب رجوع هاي اين اداره با بسياري از ادارات ديگر فرق مي كند. اينجا تقريبا از قدم هاي تند و حركت هاي جنجالي ارباب رجوع ها خبري نيست، چرا كه اكثرا مراجعان با ويلچرها يا عصا يا به همراه فردي از آشنايان كمك مي شوند تا به بخش هاي مورد نظرشان برسند.
اين ازدحام تنهاشباهتش با ديگر ادارات اين است: آنها آمده اند تا مشكلي از مشكلاتشان حل شود. شايد بارها و بارها در خصوص سازمان بهزيستي كشور حرف هايي از رسانه ها و جرايد به گوشمان رسيده باشد. اما در اين سازمان بخشي وجود دارد كه فعاليتش را صرفا براي سالمندان اختصاص داده است؛ دفتر توانبخشي سالمندان سازمان بهزيستي به مديريت دكتر محمود توكلي. وي كه امروز سرپرست دبيرخانه شوراي ملي سالمندان نيز هست پاسخگوي برخي مباحث كلي در خصوص عملكرد سازمان بهزيستي در اين زمينه است.
وظيفه اصلي دفتر توانبخشي سالمندان چيست؟
وظيفه اين بخش برنامه ريزي، سياستگذاري و توسعه فعاليت هاي توانبخشي سالمندان است.
هر فردي در برابر بروز بيماري  يا ناتواني بايد پيشگيري اوليه داشته باشد به آن معنا كه از راه هاي بيمار شدنش جلوگيري كند و در صورت بي توجهي، به اين بخش كارش به پيشگيري ثانويه مي رسد به آن معنا كه پس از بيماري بايد به دنبال راه درمان اش بگردد تا وسعت بيماري اش را كاهش دهد. در صورتي كه در اين مورد هم دير اقدام كند و ناتواني ها بروز پيدا كند، كار ما شروع مي شود. چون او آنقدر ناتوان و بيمار شده كه حالا ديگر راه هاي قبلي جواب مشكلش نيست و بايد توانبخشي شود. يعني در حيطه حمايت هايي قرار گيرد كه بتواند راحت تر زندگي اش را ادامه دهد. زماني كه هر فردي به آنجا برسد كه نياز به پيشگيري ثالثيه داشته باشد، اقدامات بهزيستي آغاز مي شود.
طرح هاي توانمند سازي تان چيست؟
اين طرح ها در چند دسته مورد بررسي است:
1 - توسعه و گسترش فعاليت ها و مراقبت هاي شبانه روزي از سالمندان. جهت برآورد اين حركت، سازمان بايد به بررسي وضعيت سالمندان نيازمند به رسيدگي و مراقبت به صورت شبانه روزي بپردازد. اين بررسي شامل ميزان امكانات در دست، ظرفيت هاي آسايشگاهي و بيمارستاني يا مقوله مسكن آنان خواهد بود.
2 - خدمت ديگري كه در كشور مورد نياز است، خدمات توانبخشي روزانه است و شامل سالمنداني مي شود كه بايد طي روز، مورد رسيدگي و درمان يا توانبخشي قرار گيرند و نياز به رسيدگي به صورت شبانه روزي ندارند. اين مورد نيز با بحث مركز روزانه سالمندي كه به ارائه برنامه ها و مشغوليت هاي خاص كه مطابق با ديدگاه و وضعيت سالمندان است انجام مي شود. آنان مي توانند بخشي از روزشان را با پر كردن ساعت هايي از وقتشان در اين گونه مراكز بگذرانند. بنابراين در اين بخش هدف ما كمك به تشكيل و گسترش و توسعه چنين انجمن هايي است كه منجر به افزايش فعاليت هاي سالمندان مي شود.
3 - بخشي ديگر از فعاليت هاي سازمان به طرحي برمي گردد كه در پي ترغيب آن هستيم تحت عنوان ارائه خدمات توانبخشي سيار به سالمندان.
اين خدمتي است كه در بسياري از كشورهاي ديگر، به آن پرداخته شده و توسط اين حركت بخشي از مشكلات سالمندانشان را پوشش مي دهند.
اين پوشش با شناسايي سالمندان نيازمند به توانبخشي در مناطق مختلف شهري يا روستايي انجام مي شود. اين سرويس شامل سالمنداني مي شود كه براحتي در منازلشان زندگي مي كنند اما در شرايطي نياز به دريافت خدماتي دارند كه آنها را به حركت بيندازد و توانبخشي كند. مواردي چون فيزيوتراپي، گفتار درماني و ...
در اين مورد بخصوص ما بايد به فكر تربيت و آموزش نيروي انساني مجرب و متخصص باشيم كه كمك به تشكيل و گسترش اين طرح كنند.
گرچه در اين مورد نيز مي توان به خريدن خدمات درماني بعضي درمانگاه ها يا بخش هاي خصوصي پزشكي دست بزنيم و با پرداخت حق درمان بيماران مان به اين مراكز، خدماتشان را براي تعدادي از افراد تحت پوشش سازمان كه نيازمند توانبخشي به صورت فوق هستند، خريداري كنيم.
۴ - طرح ديگر در دست اجرا، طرح صداي مشاور است كه هم  اكنون در حال برنامه ريزي هاي اوليه و آموزش نيروي انساني آن هستيم. اين طرح با برقراري و معرفي خطوط تلفن، مستقيما ما را شنونده مشكلات سالمندان خواهد كرد تا ما را قادر سازد بهتر به خدمات مشاوره اي بهزيستي دست بزنيم و پاسخگوي مشكلات سالمندان نيازمند به توان بخشي باشيم.
تامين بودجه هايتان براي چنين طرح هايي از چه طرقي است؟
بخشي از بودجه سازمان در خصوص سالمندان از طريق بودجه هاي در اختيار دولت است. اما آنچه مهم است آن است كه در بخش هاي گسترده اي، توان و پتانسيل هاي مردمي بالايي وجود دارد. به عنوان مثال هم اكنون در بخش مراكز شبانه روزي سالمندان حدود 40 مركز دولتي و خصوصي وجود دارند كه مجموعا 12هزار نفر در اين بخش ها در حال نگهداري و مراقبت هستند. از اين تعداد 8هزار نفر در بخش هيات امناها قرار دارند، مانند كهريزك. گرچه دولت نيز با اين مراكز همكاري مي كند ولي بخش وسيعي از پرداخت ها و عرضه هزينه ها به عهده قشر غيردولتي است. گاهي اين حمايت آنقدر پوشش دهنده است كه بعضي از مراكز از كمك هاي كالايي اشباع مي شوند و مازاد بر نيازهايشان را براي ديگر مراكز مي فرستند.
باتوجه به چنين ابعادي از حمايت هاي مردمي، وظيفه بخش هاي مرتبط خصوصا بهزيستي به آن نيز بازمي گردد كه شرايط حضور مردمي را تسهيل كند.
چالش هايتان چيست؟
چالش هاي موجود در مرحله اول به كمبود نيروي انساني متخصص در حوزه سالمندي بازمي گردد. نه تنها در گروه هاي درماني كار درمان، فيزيوتراپيست، بينايي سنج ، شنوايي سنج و... بلكه موضوع به بالاتر از آن نيز مربوط مي شود. بحث طب سالمندي در كشور ما بحث جا افتاده اي نيست. محدوديت ما از نظر وجود متخصصان اين علم قابل توجه است. در اين مورد بايد وزارت بهداشت و آموزش پزشكي نسبت به راه اندازي طب سالمندي به شكل تخصصي برنامه اي اتخاذ كند.
يا حتي مي توان مانند ساير كشورها از افراد تحصيلكرده در شاخه پزشكي عمومي براي آموزش و فراگيري كوتاه مدت در طب سالمندي استفاده كرد و پس از اين آموزش دوره اي آنان را به كمك گرفت.
اما باوجود پزشكان عمومي و داخلي و روانپزشكان، ما در شاخه طب سالمندي بسيار ضعيف جلو رفته ايم، به همين علت در حال حاضر نيروي كافي و متخصص و مجربي را جهت چنين پوششي نداريم.
در مرحله بعد، با بحث بودجه مواجه هستيم كه محدوديت منابع براي بهزيستي مسائلي را ايجاد كرده است. در اينجا بايد با بسيج منابع و جذب منابع از طرف بخش هاي ديگر راندمان كار را بالا ببريم. در اين زمينه بايد شركت هاي بيمه رغبت بيشتري براي بيمه كردن خدمات سالمندي از خود نشان دهند. اين ترغيب به عهده ما است. چرا كه با اجراي بهتر طرح هاي جامع بيمه يك حركت اقتصادي مطلوب انجام داده ايم. هزينه امروزي كه شركت هاي بيمه براي سالمندان انجام مي دهند سرمايه گذاري مثبتي است كه بزودي بازگشت اقتصادي اش را شاهد خواهيم بود.
منظور از اقتصادي بودن بيمه چيست؟
توجه داشته باشيم كه يك سالمند در طول يك سال چند مرتبه بيمار مي شود و چه تعداد از تخت هاي بيمارستاني يا چقدر از داروهايي كه وزارت بهداشت به آنها يارانه مي دهد را مي خواهد به خود اختصاص دهد و اگر ما برنامه مناسبي جهت سلامتي اين قشر نداشته باشيم تعداد دفعاتي كه آنان به بيمارستان نياز پيدا مي كنند بيشتر از شرايط ارائه خدمات ما مي شود.
به علاوه اگر يك سالمند با مشكلي جهت سلامتي اش مواجه شود شايد تمام دارايي اش را كه عمري براي آن زحمت كشيده است در كوتاه مدت به خاطر به دست آوردن مجدد سلامتي از دست بدهد، بنابراين با بيمه كردن جامع افراد در واقع به متعادل سازي فشارهاي اقتصادي ناشي از سالمندي كمك كنيم و از عوارضي كه اين فرد بعدها به آن دچار خواهد شد پيشگيري كنيم. گاهي شاهديم هر سازمان و مجموعه اي به صورتي مجزا افراد سالمندش را با بيمه هاي تكميلي و جامعي پوشش مي دهد، ولي اگر اين حركت شكلي منسجم تر در ميان تمام سالمندان داشته باشد مانع بروز نوسانات اقتصادي كه در زندگي اين گروه امكان ايجادش بوده است، شده ايم و با اين حركت از صرف منابع بيشتر نيز پيشگيري كرده ايم.

صلح براي زمين با اسلحه محيط زيست
سپيده جلالي- سالهاست كه محيط زيست و پرداختن به آن از پوسته خود خارج شده و فراتر از فريادهايNGOهاي زيست محيطي به عرصه هاي بين المللي كشانده شده و اينك به مرحله اي رسيده است كه دبير كل سازمان ملل در آخرين پيام خود به مناسبت اجلاس بين المللي محيط زيست، صلح و گفت وگوي تمدن ها و فرهنگ اعلام مي كند: اگرچه ما اغلب به دليل عقيده، فرهنگ يا تاريخ دچار تفرقه هستيم ليكن انسانيت مشترك و همانند اتكاي مشتركمان بر محيط زيست، ما را به هم پيوند مي زند.
اجلاس بين المللي تهران كه دو روز پيش در تهران برگزار شد فرصت و نگاه جديدي را خلق كرد تا يك بار ديگر حاميان صلح و انديشه با اتكا به ابزار پرداختن به محيط زيست، راه رسيدن به آرامش را تجربه كنند.
در اجلاس بين المللي محيط زيست، صلح و گفت وگوي تمدن ها و فرهنگ كه از بيش از 20كشور جهان به همراه وزراي محيط زيست خود حضور داشتند اين فرصت فراهم شد تا در نشست وزرا كه در هتل آزادي و در پشت  درهاي بسته اتفاق افتاد به چالش هاي راهبردي و همچنين توجه ويژه به محيط زيست و صلح وجايزه نوبل صلح داده شود.
در اجلاس تهران كه مذهب نيز به عنوان يكي از معيارها و ابزارهاي كمك رسان در كنار پردازش به محيط زيست براي دستيابي به صلح جهاني عنوان شده بود، اين نظريه مطرح شد كه اصول اخلاقي، اخلاقيات و بوم شناسي نگرشي است كه با ديد آينده نگري بايد دوباره و دوباره به آن پرداخته شود.
گفت وگو ميان تمدن هاو فرهنگ ها و تلاش براي درك مقابل، درحالي در اجلاس تهران مورد توجه و بحث و نظر قرار گرفت كه به اعتقاد كارشناسان و متخصصان حاضر در اين اجلاس، اينك مي توان بين دول و كشورهاي مختلف دغدغه مشتركي براي ادامه حيات كره زمين ديد كه همين دغدغه مشترك به انديشه و تفاهم مشترك منتهي مي شود. شايد درك همين مسئله كمك كند تا از اين پس وقتي كه قرار است جايزه صلح نوبل به يك فعال زيست محيطي اعطا شود، كسي نپرسد درختكاري چه ربطي به اشاعه صلح در جهان دارد؟
اين اجلاس كه در چارچوب همكاري هاي چند جانبه شكل گرفت، بر ضرورت چند جانبه گرايي در جريان تلاش عمومي و مستمر جهاني به منظور يافتن راه حل هاي مشترك براي بشريت تاكيد كرد. از اين رو اجلاس بر اهميت گفت وگو در دنيايي كه در چنگال فقر، خشونت فراگير، اتكاي فزاينده بر قدرت نظامي و تضعيف مستمر رفتار دموكراتيك در سطوح ملي و بين المللي اسير است تمركز كرد.
به اعتقاد شركت كنندگان در اين اجلاس، اين نشست بين المللي اقدام به گسترش و سياست آينده نگر مستقردر گفت وگوي تمدن ها و همچنين ضرورت حمايت و حفاظت از محيط زيست را مدنظر قرارداده است.
حتي رئيس سازمان حفاظت محيط زيست كشور نيز تاكيد مي كند: ما در منطقه اي هستيم كه شاهد جنگ هاي متعدد و وسيعي طي دو دهه اخير بوده و هست و در روند كنوني مي رود تا به شرط خروج نيروهاي بيگانه، با استقرار ثبات، صلح و حكومت هاي مردم سالار به منطقه اي آرام تبديل شود. اين اجلاس به تعبير معصومه ابتكار در شرايطي برگزار شد كه معادلات ناپايدار جهاني در ابعاد سياسي، نظامي و زيست محيطي تاثيرگذاري و هم افزايي قابل توجه و اجتناب ناپذيري بر يكديگر دارند. شايد به همين دليل است كه انديشيدن و نگران بودن براي حيات و بقاي تنها كره خاكي كه داريم و روي آن زندگي مي كنيم كمك خواهد كرد تا به حيات زمين بينديشم و در اين انديشيدن، حيات را بر يكديگر ببخشيم.
آرزوهاي شغلي
در يك نظرسنجي انجام شده با عنوان آرزوهاي شغلي، از مردم شهر تهران پرسيده شد كه دوست داريد در آينده چه كاره شويد؟ بيش از نيمي از پاسخگويان به مشاغل رده بالا مانند پزشكي، مهندسي، استاد دانشگاه و خلباني اشاره كردند. بر اساس نتايج، پاسخگويان با شغل مورد علاقه شان از طريق مدرسه و كتب درسي آشنا شده اند.
نتايج نشان داد كه وسايل ارتباط جمعي نظير راديو و تلويزيون در برابر روش هاي غير رسمي سهم ناچيزي داشته اند.
همچنين پاسخ دهندگان علت علاقه به شغل مورد نظر را جذابيت و ويژگي هاي شغل عنوان كردند.
نتايج نشان داده است كه تاثير خواسته هاي خانواده بر انتخاب شغل فرد بسيار موثر است، به طوري كه 9/69 درصد پاسخگويان والدين و اعضاي خانواده را در تشويق به اين امر مهم دانسته اند.
به اين ترتيب نتايج نظرسنجي نشان مي دهد مشاغلي كه داراي وجهه اجتماعي بالايي در جامعه هستند و همچنين درآمد خوبي دارند بيشترين محبوبيت را در ميان نوجوانان 13 تا 18 ساله دارند.
برگرفته از پايگاه علمي مركز اطلاعات و مدارك علمي ايران

شوراي ملي سالمندان چه مي كند؟
سوسن لاريجاني- در ارديبهشت ماه 83 هيات وزيران آئين نامه اجرايي جزء (۵ ) بند (الف ) ماده (۱۹۲ ) قانون برنامه سوم توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي جمهوري اسلامي ايران در مورد ساماندهي و توانبخشي امور سالمندان را به تصويب رساند.
در مواد اين آئين نامه سالمند، افراد 60 سال و بالاتر تعريف شده است و ساماندهي سالمندان، بهبود روش و ارتقاي كيفيت زندگي و ايجاد رضايت از زندگي با روش ارائه خدمات رفاهي، بهداشتي، درماني و توانبخشي كه با رعايت سياست ها و خط مشي ها تعيين شده انجام مي پذيرد از اصول برنامه  است. بنابراين هدف از تشكيل شوراي ملي سالمندان، تربيت سالمنداني فعال، پويا و مفيد در جامعه است.
گرچه در كشور ما چند سالي است كه به مساله سالمندان توجه شده اما اين توجه عميق نيست و پاسخگوي نياز سالمندان جامعه نخواهد بود.
به گفته دكتر فرخي، قائم مقام معاون توانبخشي سازمان بهزيستي، يكي از چالش هاي اساسي دنيا و ايران در سالهاي آتي، افزايش چشمگير تعداد سالمندان است كه بايد براي ارتقاي كيفيت زندگي آنها برنامه هاي مناسبي تدوين شود.
بنابراين سياستگذاران و برنامه ريزان بايد منابع لازم براي اجراي برنامه هاي ارتقاي سلامت سالمندان را تامين كنند. وقتي كه در حال حاضر، حداقل ابزارها در كشور براي اجراي اين برنامه ها وجود دارد، اما برنامه ها مناسب و از كارايي لازم برخوردار نيست بايد گفت كه اگر اين برنامه ها براي ارتقاي سلامتي سالمندان تاثيري در توسعه كشور نداشته باشد، مفيد نخواهد بود.
فايده اي كه جامعه بايد از عملكرد اين شورا ببرد همان تربيت فعال است كه از اين طريق، بتوانيم ميزان سرباري سالمندان را در جامعه كاهش دهيم.
پيرو اين برنامه در پنجم دي ماه 83 اولين جلسه شوراي ملي سالمندان با حضور اعضا در وزارت رفاه و تامين اجتماعي و به رياست وزير رفاه و تامين اجتماعي برگزار شد .
نتايج به دست آمده در آن و تصميم گيري و تشكيل دبيرخانه تخصصي در سازمان بهزيستي كشور، راه اندازي رشته جلب سالمندان، حمايت از نهادهاي غير دولتي و خيريه ها براي تمركز بر امور سالمندان، ورزش سالمندان با هماهنگي سازمان تربيت بدني و تاسيس بانك اطلاعات سالمندان بوده است.
كميت درحال افزايش
كميت به طور مداوم در كشور درحال افزايش است. سد زياد مي شود، پارك ملي اضافه مي شود، جمعيت بالا مي رود... حالا هم پارك هاي جنگلي كه بعد از انقلاب، 127 پارك جنگلي به جمع 35 پارك قبل از انقلاب اضافه شده است.
مساحت اين محدوده ها طبق آمار نزديك به 14 هزار و 527 هكتار شده كه 12 هزار و 138 هكتار آن طي سالهاي 1357 تا 1376 به اين مساحت اضافه شده و متعاقب آن نهالكاري هم به 716 هزار و 923 اصله رسيده است.
اجراي طرح هاي مديريت منابع جنگلي، صيانت و توسعه جنگل هاي زاگرس، بهره برداري از محصولات فرعي، طرح طوبي كه يكي از بحث برانگيزترين طرح هاي مطرح شده در اين زمينه است، مخالفت بسياري از كارشناسان محيط زيست را برانگيخت.
تهيه نقشه پوشش جنگلي از جمله طرح هايي است كه طي اين سالها توسط سازمان جنگل ها در كشورمان به اجرا درآمده است.