Hamshahri Newspaper

* براي همه يك شروع وجود دارد. شروع شما از كجا بود؟
- ۱۴ سال پيش در آمريكا، رشته تئاتر را انتخاب كردم. طي اين مدت در چندين نمايشنامه بازي كردم از قبيل دو اثر شكسپير، «قصه زمستان» و «هياهوي بسيار براي هيچ» و در كنار آن سه نمايشنامه يك پرده اي را هم كارگرداني كردم كه «جفت هاي مركب» اثر ژرژ فيدو پروژه نهايي ام بود. در ضمن دستيار دوم خانم درخشنده در فيلم «عشق بدون مرز» بودم.
پس از فارغ التحصيلي از كالج Elcamino و دانشگاه UCLA، ۴ سال پيش به وطن بازگشتم و در ابتدا تصميم جدي براي بازيگري داشتم و چند ماهي هم براي بازي در تئاتر به تحقيق و جستجو پرداختم كه متأسفانه موفقيتي پيش نيامد. به تدريج فعاليت هاي جنبي ديگري هم از قبيل ترجمه و تأليف مقالات سينمايي و ساخت فيلم كوتاه را آغاز كردم كه اين را مديون مجله فيلم هستم. چرا كه مطالعه دقيق تر و بيشتر اين مجله، ديدگاه مرا نسبت به سينما تغيير داد و حس كردم به غير از تئاتر از سينما نيز لذت معنوي مي برم كه قابل توصيف نيست، گويي نيمه گمشده خود را پيدا كردم.
* در واقع با تمركز بر سينما، بازيگري در تئاتر و علاقه تان به اين مقوله شكل جنبي پيدا كرد؟
- بله. در واقع ديگر خودم را بيشتر سينمايي مي بينم تا تئاتري، اما نه اين كه تئاتر را فراموش كنم. همچنان كه به تماشاي تئاتر مي روم و همچنان مثل هر بازيگر تئاتر در ايران آرزو دارم روزي روي صحنه تئاترشهر بازي كنم. ريشه من در تئاتر است. همه بازيگراني كه روي صحنه رفته اند مي دانند لذتي كه يك اجراي زنده در مقابل تماشاگر دارد لذتي است كه آن را هرگز نمي توان در سينما كسب كرد. وقتي روي صحنه اي و حس مي كني اجرايت روي تماشاگر تأثير مي گذارد و برايشان قابل قبول است، حالتي به تو دست مي دهد كه گويي در آسمان ها در پروازي.
* گويا پدرتان هم از پيشكسوتان عرصه دوبله و گويندگي است. حضور ايشان در علاقه شما به مقوله بازيگري و سينما تا چه اندازه بود؟
- صددرصد تأثير داشته. يادم مي آيد از بچگي همراه با پدرم هفته اي دو سه بار به استوديوها مي رفتم و همراه ايشان پشت ميز دوبله مي نشستم. زندگي ما همه اش پر از فيلم بود و هميشه از سينما حرف مي زديم. حتي چند تا ازنزديكان و حتي خويشاوندانم نيز اهل سينما هستند و هميشه مرا در اين راه تشويق كرده اند.
* در فيلم مجردها و همين طور در «بوتيك» با توجه به اين كه در كنار بازيگران مطرحي مثل پسياني و فروتن بازي مي كرديد، چه احساسي داشتيد؟
- بايد عرض كنم كه در كنار هنرمنداني مثل آقاي پسياني بودن و از محبت و صفاي شان انرژي گرفتن، به بازيگر اعتماد به نفس مي دهد و همينطور ديگر بازيگران حرفه اي اين دو فيلم. مثلاً فروتن از ابتدا در اين فكر بود كه رابطه سه دوست حتي الامكان طبيعي تر و جاافتاده تر باشد. لذا كنار نمي نشستند و در عوض مدام با يك ديگر درباره نقش و داستان صحبت مي كرديم و هر چه جلوتر مي رفتيم بيشتر با هم آشنا و دوست مي شديم و در ضمن صميمي. به قول آقاي نعمت الله بيشتر وارد كوچه پس كوچه هاي خود و نقش مي شديم.
* در مجردها كار با آقاي هاشمي چطور بود، آيا مثلاً بازيگران تا آن اندازه آزادي عمل داشتند كه در صورت لزوم با كارگردان به بحث درباره نقش بپردازند؟
- هر كارگرداني به غير از اينكه بايد هم داستان را خوب بداند و هم بايدً كارگرداني بلد باشد، يك خصوصيت ديگر هم بايد داشته باشد كه آن رابطه صحيح برقرار كردن با بازيگر است. به طوريكه بازيگر اعتماد به نفس پيدا كند تا لايه هاي زيرين شخصيت را به راحتي بيرون ريزد. آقاي هاشمي صميميتي در نگاه و رفتار دارد كه بازيگر هيچ گاه معذب نخواهد شد. يكي ديگر از خاصيت كارگردان هاي خوب اين است كه از بازيگر در رابطه با نقش سئوال مي كنند، تا بازيگر مجبور بشود با جواب دادن به سئوالات به كشفيات جديدي در مورد نقشش دست يابد. ايشان چنين نيز مي كردند و به قول خودشان مجبورمان مي كردند كه پوست بتركانيم. در نهايت اينكه از جمله كارگرداناني هستند كه زود كات نمي دهند؛ چرا كه اعتقاد دارند در آخرين لحظه يك پلان هم، صدها اتفاق مي تواند بيفتد. كلاً با روش شان براي نقش ارزش قائل مي شوند و اجازه امتحان رويكردهاي مختلف را به بازيگر مي دهند.
* در واقع تا حدودي في البداهه بازي مي كنند.
- بله، في البداهه اي كه در چارچوب نقش و فيلمنامه است نه اينكه ولمان كند تا هر چه خواستيم انجام بدهيم. مثلاً به من و فروتن بيشتر اجازه مي دادند تا آزادي عمل داشته باشيم و برعكس مجيدي را تا حدودي كنترل مي كردند.
* نام فيلم مجردها است و مشكل اصلي سه جوان فيلم هم بي كاري و بي پولي... قراراست ما با تلخي و مشكلات زندگي آنها نزديك شويم. اما اين روحيه شوخ و شنگ در سه جوان خيلي پررنگ است.
- بله. در واقع زياد به مشكلات پرداخته نمي شود كه اين به فيلمنامه برمي گردد. خودم شخصاً دلم مي خواست زندگي مجردي اين سه نفر به خصوص در خانه بيشتر نشان داده مي شد. در هر حال فيلم چون مايه كميك داشت نمي توانستيم شخصيت هاي جدي و منطقي را بازي كنيم. آقاي هاشمي مي خواستند به مشكلات نگاهي طنزآميز داشته باشند.
* به نظرم همين مسئله كار بازيگر را سخت مي كند. از يك طرف فيلمنامه است و جنبه هاي مختلف آن كه در كار بازيگر تأثير مي گذارد و اگر درست نوشته نشده باشد، بازي و حس بازيگر را هم خراب مي كند و از طرف ديگر چالش خود بازيگر با نقش است.
- اشاره شما بسيار درست است. بدون استثنا هر صحنه اي را كه بازي مي كنم، وقتي شب در خانه به آن فكر مي كنم هميشه اين حسرت را داشته ام كه اي كاش چنين هم مي كردم و يا چنين نمي كردم.
* اما در سينما هميشه فرصت كم است؟
- اين اتفاق معمولاً در سينما كه زمان كنتور مي اندازد رخ مي دهد. برخلاف تئاتر كه بازيگر دو سه ماه فرصت زندگي كردن با نقش را دارد. اما شما به فيلمنامه اشاره كرديد كه در هر حال نردبان اول است. مسلماً نقاط قوت و معجزه بازيگر به فيلمنامه برمي گردد و اين نويسنده است كه با چه قوت و جزئياتي نقش را خلق كرده باشد. هرچه جزئيات بيشتر، چالش بازيگر هم بيشتر.
* شما دست به قلم هم هستيد و گويا نقد هم مي نويسيد. نويسندگي سخت تر است يا بازيگري؟
- هنوز خيلي مانده تا منتقد شوم. بيشتر نظر خود را درباره فيلم ها مي نويسم. منتقد شدن خيلي تجربه و زمان مي خواهد و هرگز اين اجازه را به خود نمي دهم كه در حضور و كنار منتقدان پيشكسوت و جوان سينماي ايران خود را منتقد بدانم. همين كه زير سايه شان هراز گاهي چيزي مي نويسم بسيار باعث افتخارم است... در هر حال نوشتن را بسيار سخت تر از بازيگري مي دانم.
* وقتي خودتان را روي پرده مي بينيد چه حسي داريد؟
- بايد اعتراف كنم كه در بيشتر موارد زياد دوست ندارم خود را روي پرده ببينم چون صدها عيب و ايراد از خودم مي گيرم و هميشه به زور تماشا مي كنم. اما در كل وقتي فيلم را با تماشاگر تماشا مي كنم و از عكس العمل آنها پي مي برم كه كارم را درست انجام داده ام، بسيار خوشحال مي شوم. اما آرزوي اكثر بازيگران اين است كه روزي روي پرده ديده شوند و از اين بابت بسيار خوشحالم كه به لطف خداوند تا امروز وظيفه خود را راضي كننده انجام داده ام و با زحماتي كه چندين سال در اين راه كشيده ام به هدف خود نزديك شده ام. اما همان طور كه در ابتدا عرض كردم، لذت بازي روي صحنه و آن نزديكي بي واسطه با مردم، اتفاقي عرفاني است كه بازيگران آن را بيشتر درك مي كنند.
* با توجه به اينكه رشته اصلي شما نمايش است، در اين مدت تئاتر هم كار كرده ايد؟
- اوايل مدتي به دنبالش بودم اما چون كسي مرا نمي شناخت به سراغم نيامد و نقشي به من نداد.اميدوارم در آينده نزديك كارگردانان با تماشاي بازي من در سينما، از آن راضي شوند و مرا انتخاب كنند. در ضمن چند نمايشنامه يك پرده اي هم ترجمه كرده ام كه اميدوارم روزي آنها را روي صحنه ببرم. اگر چه عرض كردم كه مثل همه بازيگران تئاتر، آرزوي بازي كردن در تئاتر شهر را دارم. ولي به اين نكته هم آگاهم كه بايد از صحنه هاي كوچكتر شروع كرد و توقع بالايي ندارم.
* كلاً چه نكته اي در بازيگري برايتان زيباست؟
- اين كه در عين حال كه خودت هستي، بايد يك شخصيت ديگري را نيز خلق كني ... اين كه شخصيتي را بايد بسازي كه مردم با آن همذات پنداري كنند، شخصيتي كه در طول داستان تغيير كند ... اين كه مجبوري وارد تفكرات و روحيات شخصيتي شوي كه در زندگي عادي حتي جرأت فكر كردن به آنها را هم نداري. بازيگري تو را وارد دنيايي مي كند كه گاه بسيار سياه و ترسناكند و برعكس. با بازيگري مي تواني شخصيت هايي را خلق كني كه هميشه در حسرتشان بوده اي كه اين بسيار لذت بخش است.
* بازي كدام بازيگرها را بيشتر دوست داريد و به روي شما تأثيرگذار بوده اند؟
- هر بازي خوب روي من تأثير مي گذارد. مرد و زن فرق نمي كند. از اساتيد خودمان بايد به عزت الله انتظامي، پرويز پرستويي، جمشيدمشايخي، آتيلا پسياني و گلاب آدينه اشاره كنم و از خارجي ها هم به جورج سگال، آل پاچينو و آن جواني كه مقابل براد پيت در باشگاه مشت زني بازي كرد.
* در فيلم قبلي تان يك بازي زيرپوستي و كنترل شده و تاحدي جدي داشتيد. در مجردها هم اميرحسين يك آدم شوخ و شنگ و بي خيال است كه در رفتار و گفتارش هم طنز ديده مي شود. خود شما بيشتر تمايل به چه نوع بازي داريد، طنز يا جدي؟
- هر دو را دوست دارم. اگر خدا بخواهد مي خواهم تيپ هاي مختلف را كار كنم. البته صاحب نظران و اساتيد به من گفته اند كه كمدي موقعيت و كمدي ديالوگي را خوب در مي آورم.
* نقش هايي وجود دارد كه خيلي دوست داشته باشي آن را كار كني؟
- بله. نقش هايي كه هم مي خنداند و هم مي گرياند.
* و حرف آخر.
- دوست دارم از همه اساتيد و عزيزاني كه در اين راه مرا تشويق و ياري كرده اند، خصوصاً حميد نعمت الله تشكر كنم و در آخر اميدوارم همه مجردها خوشبخت شوند!!