علي شاكري
سيزدهمين دوره رقابت هاي واليبال جوانان جهان در «ويشا كاپت نام» هند جولانگاه ستاره هايي بود كه به زودي آسمان واليبال جهان را تسخير خواهند كرد. در اين دوره و در جمع  تيم هاي برتر بازيها،  روسيه، هلند، كوبا، كره جنوبي، برزيل و ايران، قهرماني به آسمانخراش هاي روسي رسيد. روس ها با به كارگيري بازي قدرتي و اتكاء بيش از حد به سلاح سرويس، دمار از همه حريفان در آورده، هيچ تيمي را در هند ياراي مقابله با اين تيم نبود. در نمايشگاه واليبال جهان تيم هاي برتر را مي شد به سه دسته تقسيم كرد: روسيه و كوبا در قدرت، كره و هلند در سرعت و ايران و برزيل با واليبالي متكي به تكنيك و به اصطلاح «فانتزي» در رويارويي با هم صحنه هاي زيبايي خلق كردند. با وجود قهرماني روس ها بازيهاي اين تيم به دل كمتر كسي چسبيد و برعكس بازيهاي تيم هايي چون ايران، برزيل و كره جنوبي طرفداران بسياري داشت. نكته اي كه حتي واكنش برخي از مربيان شركت كننده از جمله «لربچ» سرمربي سرشناس برزيل را موجب شد و وي پس از پذيرش شكست سنگين بازي فينال در كنفرانس مطبوعاتي خطاب به مقامات FIVB گفت: «شيوه بازي ماشيني روس ها در تعارض با روح و لطافت و زيبايي واليبال بود.»
در شماره قبلي از حاشيه هاي اين رقابت ها نوشتيم و همانطور كه وعده كرديم در شماره پاياني به ارزيابي كيفي تيم هاي شركت كننده پرداختيم.
روس ها تيمي دست نيافتني
روس ها يكي از سه تيم بلند قامت بازيها بودند كه به هنگام بازي، ميانگين قدي بازيكنان اين تيم همانند هلند به بالاي دو متر هم افزايش مي يافت.
كيفيت بازيهاي اين تيم در «ويشا كاپت نام» قابل مقايسه با بازيهاي تداركاتي تهران نبود. اعضاي اين تيم همگي در فن سرويس سرآمد تيم هاي شركت كننده بودند تا جايي كه با اين سلاح همواره تيمشان را از بن بست تاكتيكي نجات مي دادند. البته نبايد فراموش كرد كه حربه روس ها به همين يك تكنيك ختم نمي شد و آنان در دفاع روي تور، دريافت و حملات قدرتي هم بسيار هماهنگ و پخته عمل مي كردند. ولي اين حقيقت را نمي توان كتمان كرد كه بازي ماشيني روس ها فاقد روح بود و خريداري چه در ميان مربيان تيم ها و از همه مهمتر تماشاگران پرشمار هندي نداشت. در بازيهاي روسيه با حريفان، اكثراً  تيم هاي روبه روي آن توسط تماشاگران تشويق مي شدند.
در تيم روسيه «گرانگيني» يك بازيساز توانا و كاپيتاني مقتدر بود. پاول گراگولف در پشت قطر پاسور در زدن اسپك هاي پشت خط تنها نبود، بلكه «دانيلوف» و «سيوزل» هم به عنوان دو يار قدرتي دريافت كننده همواره در منطقه ۶ و مناطق ۲ و ۴ در حملات قدرتي حضور پرثمر داشتند. اما بهترين بازيكن روسيه در اين تورنمنت «استاپانكو» بود كه با قد ۲۰۸ سانتي متر خود در دفاع وسط تور و ضربات سرعتي خود باعث غافلگيري حريفان مي شد. ولكلوف نيز به عنوان قطر سرعتي استاپانكو به عنوان يكي از دو بلند قامت ترين بازيكنان اين دوره اگر چه در اسپك به پاي همتاي سرعتي خود نمي رسيد اما او يكي از بهترين زنندگان سرويس بود. «پوتين تسف» هم يك ليبروي تمام عيار بود چه در توپگيري و چه دريافت همواره حضوري پررنگ در قهرماني تيمش داشت. روس ها در مجموع ۷ بازي تنها دو «ست» در مقابل كره جنوبي و صربستان ومونته نگرو از دست دادند. اين قاطع ترين قهرماني اين تيم طي ۷ قهرماني در ۱۳ دوره حضور بود.
برزيل فقط حريف روسيه نشد
برزيل قبل از رويارويي با روسيه در فينال فقط به قهرماني مي انديشيد و «لربچ» بارها و بارها در پايان هر بازي آن را تكرار مي كرد تا از حافظه شاگردانش پاك نشود. برزيل هنگامي كه «ست» اول بازي با روسيه را در رقابتي نزديك ۳۰ بر ۲۸ واگذار كرد عملاً  از تب و تاب افتاد و هرگز نتوانست از زير شلاق سرويس هاي كمر شكن حريف خلاصي يابد.
البته زنگ خطر براي برزيل در بازي با ايران به صدا در آمده بود. روزي كه زرد و سبزپوشان برزيلي در تقابل دو تيم تكنيكي بازيها با اقبالي بلند از شكست گريخته بودند. برزيل در غياب «ايگورپنيتو» ستاره اي كه در ميانه راه با مصدوميت زانو تركيب اصلي تيمش را به هم ريخت، هرگز زورش در بازي نهايي به روسيه نرسيد.
در اين تيم «تياگو آلوز» يك بازيكن همه فن حريف بود كه همانند «استاپانكو» در پايان بازي دو كاپ به پاس درخشش فوق العاده گرفت. بخشي از ناكامي برزيل به مشخص نبودن بازيساز اول اين تيم باز مي گشت و «لربچ» همواره در به كارگيري لوئيز كولهيو و رزنده مردد بود. دوگلاس و لوكاس دو بازيكن سرعتي برزيل بودند كه همپا با «جوبي» و «گراناتو» در حملات قدرتي به يك اندازه مشاركت داشتند.
برزيل طي ۷ بازي فقط به روس ها باخت و در ۶ بازي ديگرش تنها در مقابل تيم ايران به مشكل خورد.
كوبا با ۳ بازيكن تيم ملي بزرگسالان در مكان سوم
كوبا با سه بازيكن اصلي تيم ملي بزرگسالانش كه در ليگ جهاني واليبال سوم شده  بودند و با چند بازيكن مشكوك در اين دوره حاضر بود. البته برزيل هم يكي دو بازيكن بالاي ۲۱ سال داشت كه كاملاً  از چهره  هاي آنها مي شد پي به سن و سال بالاي آنان برد!
كوبا با اوريل كاميجو، خوآن توره نا و سيمون، سه ملي پوش بزرگسال خود در مصاف با روسيه و برزيل فيناليست هاي دوره سيزدهم، كاري از پيش نبرد و در همان جايي ايستاد كه استحقاقش را داشت.
كاميجو بازيساز دوم تيم ملي بزرگسالان كوبا طراح تاكتيكي اين تيم به شمار مي رفت. سيمون و سانچز زوج سرعتي و جوركوئين و ايزانگا زوج ياران قدرتي و دريافت كننده را تشكيل مي دادند و خوآن توره نا در پشت همه تهاجمات كوبا نقش كامل كننده را داشت.
كوبا غير از برزيل و روسيه به هيچ تيمي باج نداد و حتي داغ گرفتن يك «ست» را به دل تيم هايي چون مراكش، هند، صربستان و مونته نگرو، كره جنوبي و هلند گذاشت.
هلندي ها در انديشه دوران طلايي
هلند تيمي يك دست بود. تيمي كاملاً  سرعتي كه با ميانگين قدي دو متر و بدن هايي ورزيده درگام هاي پاياني از دستيابي به مقام محروم ماند. جالب آن كه هلندي ها به اين تيم در برآوردن آرزوهايشان بسيار اميد بسته اند و در انديشه بازگشت به دوران طلايي هستند .وجود يك پاسور توانا به نام «هرسكامپ» كه چيره دست ترين بازيساز جام بود و بازيكناني چون «لورشجيد» ، «واندر مارك» ، «وارن نوردن» ، «رائووردنيك »و«كياپ قربجيك »و يك ليبروي پرتحرك به اسم«جلتي مان»به جوانان سرزمين لاله ها اين اجازه را مي داد تا نوين ترين تاكتيك هاي امروز واليبال را به نمايش بگذارند.
اكثر نفرات هلند را همان نوجوانان سال ۲۰۰۳ مسابقات جهاني تايلند تشكيل مي دادند كه در آن بازيها سه بر صفر مغلوب تيم ايران شده بودند. پيشرفت و تكامل نوجوانان ديروز را جوانان امروز هلندي با گذشت دو سال تحت هدايت «ويمولن »و در باشگاههاي حرفه اي قابل توجه و حتي مايه تعجب تني چند از اعضاي تيم ايران شده بود كه قبلاً سابقه بازي با آنان را داشتند.
هلندي ها كه در دهه هاي مياني ۹۰ فاتح ليگ جهاني و برنده مدال طلاي بازيهاي ۱۹۹۶ آتلانتا شده اند، چند سالي است كه در هيچ رويداد بزرگي موفق نبوده اند و حالا با اين جوانان چشم به آينده دوخته اند. هلند مثل كوبا در اين بازيها مقابل روسيه، برزيل و كوبا بازنده شدند و در بازي با تيم خوش تكنيك ايران هم با بخت و اقبالي بلند از شكست فرار كردند. اين تيم در برابر آلمان، تونس، ايران و آمريكا پيروز شد.
كره اي ها مغموم و ناكام
كره اي ها در واليبال جهان و در همين رده جوانان تنها تيم آسيايي بودند كه يكبار در سال ۱۹۸۷ منامه در چهارمين دوره بر كرسي قهرماني ايستادند و در هند هم به عنوان قهرمان دو قاره آسيا و اقيانوسيه در انديشه تكرار خاطرات شيرين گذشته بودند. آنچه كه در پايان بازيها براي كره اي ها حاصل شد هرگز با آرزوها و اهداف اوليه آنها مطابقت نداشت و از همه سخت تر براي آنها اينكه در بازي آخر مغلوب حريف قديمي خود ايران شدند. كره اي ها عنوان برترين تيم آسيايي را در مسابقات جهاني هند به تيم ايران دادند و به تلافي پيروزي مقابل تيم جوانان ايران در فينال مسابقات جوانان آسيا در قطر انتقام سختي پس دادند.
شكست مقابل بزرگان واليبال جهان يك طرف و باخت به تيم ايران چين و چروك صورت «سوك كيونگ لي» را دوچندان ساخته بود. كره اگر دستش از مقام كوتاه ماند اما در روز پاياني يك بازيكن بنام «مين سونگ مين» را به عنوان امتيازآورترين بازيكن جهان بالاتر از «محمدمحمدكاظم» بر روي سكوي بهترين ها داشت. كره به مانند صربستان تنها تيمي بود كه از روسيه يك «ست»گرفت و در گروهش به جز روسيه و كوبا بر سه تيم ديگر و هند ميزبان با قدرت پيروز شد. در تيم كره دو بازيساز به نامهاي هوانگ و كوانگ يو با خصوصيات متفاوت و بسته به شرايط بازي حريفان به طور متناوب به ميدان مي رفتند. جونگ لي و يونگ شين دو بازيكن سرعتي اين تيم بودند و جدا از سونگ مين كه عقاب وار در پشت خط به دفاع حريفان حمله مي برد، سي ليم و هان ايوكيم در پشت قدرتي دريافت كننده دست كمي از «سونگ مين» نداشتند. «هوكي هان» ليبروي اين تيم همواره با حضور در انتهاي ميدان بر ضريب دريافت و توپگيري مي افزود. كره ۳ بر يك و ۳ بر صفر به روسيه و كوبا در دور مقدماتي باخت و برابر ايران نيز بر سر كسب مقام پنجم و ششمي ۳ بر يك بازنده شد. هند، صربستان، مراكش و آمريكا هم تيم هايي بودند كه در برابر كره مغلوب شدند.
صربستان تيمي متوسط
صربستان و مونته نگرو در اندازه جايگاه واليبالش در جهان نشان نداد. صربستان در بازي با تيم هاي كره جنوبي، روسيه، كوبا و ايران شكست خورد و با ۳ پيروزي برابر هند، مراكش و آمريكا در جاي هفتم ايستاد. صرب ها در بازي آخر خود با آمريكا با مغلوب كردن حريف به اندازه فتح قهرماني شادي كردند. شادي بازيكنان هموطن«ست كوويچ»نزديك به ده دقيقه طول كشيد و كادر فني و بازيكنان اين تيم سالن «سورنا بهاراتي» را روي سرشان گذاشتند!
نقطه قوت صربستان در حمله روي تور بود. در اين تيم «گوران بيجليكا» كاپيتان اين تيم محور تمامي حركت هاي تيمش محسوب مي شد. او در جمع امتيازآورترين بازيكنان جام در جاي هشتم ايستاد. «كياپ ويجيك» را هم مي توان در زمره بهترين هاي اين بازيها دانست. در تيم صربستان «پودرس كانين»در دفاع و دريافت خوش درخشيد و بازيساز اين تيم «ماركو باگاريك» هم در مجموع پاسوري توانا نشان داد. لكه سياه در كارنامه تيم صربستان شكست اين تيم برابر مراكش تيم ته جدول گروه يك بود. صرب ها در مقابل روس ها اگرچه يك «ست»گرفتند، اما با اقبالي بلند توانستند خود را به جمع ۸ تيم برتر برسانند.
غرور آمريكا جريحه دار شد
آمريكايي ها پس از سال ها دوري با تيمي يكدست و پرغرور گام به رقابت هاي جهاني جوانان گذاشتند، اما در پايان بازيها غرورشان با ناكامي هاي پياپي جريحه دار شد. در اين تيم نفرات مستعدي به چشم مي خوردند كه در آينده نزديك به بازيكناني قابل مبدل خواهند شد. نقطه قوت تيم ايالات متحده بازيساز بلندقامت اين تيم «ويندر» بود كه همواره با پرش هاي فريبنده خود را در مسير توپ هاي دريافتي قرار مي داد. به جز او بايد از «جايسون جابيولسكي» به نيكي ياد كرد. بازيكني خوش دست كه از زواياي مختلف تور ضربات خوبي را روانه زمين حريفان مي ساخت. ديويد اسميت، وينس جوبي و جاكوب اسكود بهترين هاي تيم آمريكا بودند.
بداقبال هاي جام
در ميان چهار تيم بازمانده از حضور در مراحل پاياني كه به آنان مي توان لقب بداقبال هاي جام را داد، هند بيشترين صدمه را خورد. ميزبان از هر نظر به جز آماده سازي يك تيم مدعي نمره قبولي گرفت. هندي ها هرگز فكر نمي كردند با سرمايه گذاري روي تيمي كه در سال ۲۰۰۳ در مسابقات نوجوانان جهان در تايلند از سكوي نايب قهرماني جهان بالا رفت با كسب ميزباني و هزينه سنگين ضرر كنند، اما همان تيم در قالب تيم جوانان با كلي حرف پيرامون سن بازيكنانش در برابر رقبا كاري از پيش نبرد و تنها با يك برد مقابل مراكش در گروهش پنجم شد.
حذف ناباورانه
ژرمن ها حذف ناباورانه اي در دور مقدماتي داشتند. تيمي كه در شروع بازيها در يك روز استثنايي ايران را شكست داده بود در خاتمه بازيهاي دور اول با چشماني اشكبار و ناباورانه صحنه رقابت ها را ترك گفت. آلمان در بازي آخر خود مقابل آمريكا دل به ست هاي برده بيشترش داشت و هرگز گمان نمي كرد كه با محاسبات قانون جديد حذف خواهد شد. آمريكا با پيروزي سه بر دو و در بازي با آلمان خود به عنوان تيم چهارم گروه ۲ صعود كرد و آلمان ها را به صف تيم هاي حذف شده چون هند، مراكش و تونس فرستاد. در تيم آلمان هم چهره هاي ممتازي به چشم مي خوردند كه نمي توان به سادگي از كنار نام آنان گذشت.
نمايندگان آفريقا در انتهاي جدول
مراكش و تونس قهرمان و نايب قهرمان قاره آفريقا ضعيف ترين تيم هاي دوره سيزدهم بودند. اگر مراكش توانست با شكست صربستان گوشه اي از شايستگي هاي خود را به رخ بكشد، تونس با تن دادن به پنج باخت پياپي به نوعي زنگ تفريح تيم هايي چون ايران، آمريكا، برزيل، هلند و آلمان واقع شد. دو تيم مراكش و تونس به لحاظ بازي شباهت هاي زيادي با تيم هاي واليبال كشورهاي حوزه خليج فارس داشتند. بازيكنان اين دو تيم به لحاظ قدي ناهمگون و با واليبالي كه بوي تنبلي و نقايص تكنيكي در آن كاملا مشهود بود هيچ پيشرفتي نسبت به دوره هاي قبل از خود بروز ندادند.

ايران از جمله شايسته  ترين تيم هاي دوره سيزدهم بود كه تنها به دليل بداقبالي از راهيابي به جمع چهار تيم برتر باز ماند. تيمي كه با ارائه نمايش واليبالي زيبا و توانمندي بسيار، فقط چوب كمبود بازيهاي تداركاتي و اشتباهات فردي را خورد. به اعتقاد كارشناسان حاضر در هند و مقامات FIVB ايران فراتر از آسيا ظاهر شد و استحقاق دستيابي به عنواني بهتر از پنجم را نيز داشت.
واقعيت آن كه ايران تيمي به معناي واقعي كلمه بود و به دور از حاشيه همه بازيكنان آن در قالب كار گروهي آنچنان يك دل و همبسته عمل مي كردند كه تماشاگران از نوع بازي تيم  ما بيش از نمايش ساير تيم ها لذت مي بردند. بي جهت نبود كه مطبوعات لقب تيم محبوب را به تيم ايران داده بودند. اما همين تيم جدا از نتيجه درخور توجه پنجمي و كسب نماينده برتر آسيا در اين دوره در جاي خود نياز به نقد جدي دارد. نقدي كه مي تواند در دوره هاي آتي واليبال ايران را يك قدم ديگر به پيشتازان فعلي واليبال دنيا نزديك تر سازد.
بخشي از مشكلات تيم اعزامي به نوع نگاه سازمان ورزش و كميته ملي المپيك به ورزش روبه رشدي چون واليبال برمي گردد كه با وجود همه موفقيت ها، سرويسي همپا با پيشرفت خود و قدم هاي بزرگ برداشته شده دريافت نمي دارد، كه اگر چنين نبود و تيم ما هم به اندازه رقباي جهاني خود تدارك ديده مي شد بدون شك هرگز با هراس به مقابله با آلماني نمي رفت كه در شرايط مساوي مغلوبي تمام عيار مقابل جوانان ما بود و يا اين كه در بازي پاياپاي با برزيل و هلند بازنده بازيهاي برابر نمي شد.
از نگاه فني نيز بخش ديگر مشكلات به عدم توجه جدي باشگاهها در اصلاح تكنيكي بازيكنان در طول سال برمي گشت، چرا كه در اردوهاي ملي زمان براي برطرف كردن نقايص تكنيك كافي نيست و اين برعهده مربيان باشگاهي است كه ظرافت و سخت گيري و به شكل تخصصي باعث ارتقاي تكنيك بازيكنان در زمينه هاي سرويس، توپگيري، دريافت و دفاع شوند. واقعيتي كه سالهاست در عرصه مسابقات بين المللي به آن رسيده ايم كه واليبال فقط در«اسپك»خلاصه نمي شود، براي مطرح شدن و كسب اعتبار در عرصه هاي ملي بايد بازيكن را در تمامي فنون آبديده ساخت. بحث روانشناسي را در كنار ساير ملزومات امروزي جدي گرفت و همپا با آماده سازي جسماني به اين امر مهم هم همت گماشت.
ايران تيمي پرمهره
ايران در زمره معدود تيم هايي بود كه فاصله چنداني ميان بازيكنان اصلي و ذخيره اش ديده نمي شد.
نكته اي كه از چشمان تيزبين مربيان ساير تيم ها پنهان نماند و اكثر آنها پس از پايان بازي با تيم ما به آن اذعان داشتند. در طول ۷ بازي« ست كوويچ» بنابر شرايط بازي از همه موجوديت تيم خود سود برد و شايد كمتر تيمي در اين بازيها همانند ايران از اين موهبت برخوردار بود. ايران مثل كوبا و هلند تنها سه بار رنگ شكست را به خود ديد كه در اين ميان باخت مقابل هلند و آلمان مي توانست با پيروزي نيز همراه باشد، ايران چهار پيروزي خود را نيز مقابل تونس، آمريكا، صربستان و مونته نگرو و كره جنوبي به دست آورد كه پيروزي مقابل كره (قهرمان آسيا) و آمريكا حلاوتي ديگر براي تيم ايران و كادر فني آن داشت.

* آرش صادقياني: كاپيتان تيم جوانان ايران با گذشت هر روز از بازي ها جسارت و شرايط بهتري پيدا مي كرد. اوج بازي هاي صادقياني به عنوان يكي از دو دريافت كننده قدرتي در بازي با صربستان و كره جنوبي بود. او هم در بازي هاي اول به خصوص در بازي با آلمان به دليل استرس بيش از حد در دريافت و حمله چندان موفق نبود، اما به تدريج در بازي با تيم هاي تونس، آمريكا، برزيل و هلند خود را پيدا كرد و جدا از توپ رساني در حمله روي تور به خصوص در منطقه ۴ حضوري پررنگ داشت. صادقياني به لحاظ اخلاقي يك كاپيتان نمونه بود كه همواره با ارتباط خوب با ساير بازيكنان نقش مهمي در بازسازي روحي تيم ايران ايفا كرد.
* حمزه زريني: او هم بازيكني بود كه در چند پست مي توانست عصاي دست مربيان باشد. زريني با قدرت پرش خوب، سرويس هاي محكم، در دريافت ها هم مشاركت فعالي داشت. حيف كه تيم ايران در دو بازي به دليل مصدوميت از مچ پا در روز بازي با آمريكا نتوانست از وجود او در بازي هاي حساس با هلند و برزيل استفاده كند. او با اين كه در بازي هاي باشگاهي در پست قطر پاسور بازي مي كرد در تيم جوانان بسته به شرايط تيم در هر دو پست قطر پاسور و دريافت كننده قدرتي ظاهر شد و در زمره يكي از بهترين هاي تيم ايران بود.
* سعيد معروف: بازيساز بدشانس مسابقات بود. او درست در همان روز اول بازي با آلمان دچار مصدوميت شد و بيرون رفتن او از ميدان هم در شكست مقابل آلمان بي تأثير نبود. او نيز پس از دو جلسه غيبت در مسابقه با تونس و آمريكا به هر زحمتي بود خود را به تيم در بازي هاي بعدي رساند. او اگر آن دو بازي را از دست نمي داد، بدون شك يكي از سه پاسور برتر بازي ها مي شد. اوج هنرنمايي معروف در بازي آخر با كره جنوبي بود كه با بدني تب دار و مريض آنچنان ظاهر شد كه تحسين همگان را برانگيخت. معروف اگر در بازي با هلند در انتخاب مهاجم اصلي در امتيازات پاياني گيم پنجم اسير احساسات نمي شد چه بسا تيم ايران در آن بازي پرحادثه با شكست از زمين بيرون نمي آمد.
* سعيد عسگريان: روحيه عجيبي داشت و در جمع بازيكنان اعزامي يك استثناء بود. بعد از مصدوميت معروف نگراني نبود او را به خوبي پوشش داد. او كمبود قامت كوتاهش را با جسارت جبران كرد و درست در بازي هاي سرنوشت ساز بعدي مقابل تونس و آمريكا آنچنان پرتوان و مصمم ظاهر شد كه انگار از اول بازي ها او پاسور اصلي تيم بود. تقسيم پاس و زدن سرويس هاي تكنيكي از مهم ترين شاخصه هاي عسگريان بود.
* منصورزادون: زادون در همان بازي اول در منطقه گرم كردن از ناحيه مچ پا دچار مشكل شد. او به عنوان كاپيتان نوجوانان در جمع بازيكنان جوان از نظر روحي آن اعتماد به نفس حضور در تيم جوانان را نداشت. زادون با آن قامت رسا اگر سطح تكنيك خود را در دفاع، حمله و سرويس ارتقا نبخشد، از پيشرفت باز خواهد ماند. وي تنها در روز بازي با هلند چهره اي درخشان داشت و در ساير بازي ها جواب لازم را نداد.
* عادل غلامي: غلامي به عنوان يكي از ۴ بازيكن سرعتي ايران با وجود آن كه كمتر به عنوان بازيكن اصلي استفاده شد، اما هرگاه به ميدان رفت توانست نوع نگاه ها را نسبت به كارآمدي خود عوض كند. غلامي پس از درخشش فراوان كه به عنوان يار تعويضي به بازي مي رفت، درست در بازي با برزيل به عنوان يار اصلي از ابتدا وارد ميدان شد كه نه او و نه سيدمحمد موسوي كه وضعيتي مشابه با او را داشت به دليل توانايي ياران سرعتي بالاي دو متر برزيلي مجددا در صف ياران تعويضي قرار گرفتند. غلامي در سرويس، دفاع وسط و توپ هاي بريده همواره يكي از ياران مؤثر تيم ايران به شمار مي رفت.
* مهدي رنجبر: بازيكن ۲۰۵ سانتيمتري ايران به عنوان يكي از ياران هميشه حاضر در تركيب تيم بود. اين بازيكن كمتر توانست از فيزيك بدني مناسب خود در دفاع روي تور استفاده كند. با اين اوصاف او همواره به عنوان يكي از بازيكنان مورد توجه «ست كوويچ» در تركيب اصلي بود. رنجبر توانايي رسيدن به يك بازيكن ممتاز سرعتي را دارد.
* سيدمحمد موسوي: او يكي از چند پديده مسابقات جهاني هند بود. بازيكني كه همواره به عنوان يك يار تعويضي خوب در دسترس بود. او علاوه بر تبحر در بازي سرعتي در جلد يك بازيكن قدرتي هم هرگاه به ميدان فراخوانده شد جواب داد. از او در آينده بيشتر خواهيم شنيد.
* جواد محمدي نژاد: بازيكن سربه زير و بااخلاق تيم جوانان كه اگر بتواند به ضريب اعتمادبه نفس خود بيافزايد، بدون شك آينده درخشاني خواهد داشت. محمدي نژاد بازيكني در خدمت تيم بود و هرچه در چنته داشت دريغ نكرد. او نيز همانند رنجبر مي بايد در رقابت هاي باشگاهي سطح كار خود را ارتقاء دهد.
* عبدالرضا عليزاده: او وظيفه سنگيني بر دوش داشت ولي بايد قبول كرد كه كار او هرگز مورد رضايت مربيان نبود. او نه در توپگيري و نه دريافت، كمتر توانست همانند اسلاف خود ظريف نشان دهد.
* محمد محمدكاظم: اين بازيكن در رده بندي بهترين هاي جام، مقام دوم امتيازآورترين بازيكن را به دست آورد. محمدكاظم تا دو بازي پاياني در صدر اين گروه بود. رقيب اصلي او «مدن سونگ مين» بود كه در بازي هاي آخر خود توانست از همتاي آسيايي خود سبقت بگيرد. محمدكاظم نيز كاملا در خدمت اهداف تاكتيكي تيم ايران بود و در هر دو پست قطر پاسور و قدرتي دريافت كننده نمايشي معقول داشت. اين بازيكن با استمرار در تمرينات و برطرف كردن نقايص تكنيكي مي تواند يك محمد تركاشوند ديگر براي واليبال ايران باشد.
* وحيد صادقي: اين بازيكن بيشتر براي تقويت توپ رساني به ميدان مي رفت و درمجموع كار خود را خوب انجام داد. صادقي نيز خالصانه در خدمت اهداف تيمي بود.