علي شاكري
داستان زندگي قهرمان فوق سنگين بوكس آسيا هم داستاني شنيدني است. او از محله شهداي صفائيه شهرري برخاسته است، همان محله اي كه در جنوب شهر تهران عليرضا دبير، هادي ساعي و حميد سوريان در آن شهره آفاق در ورزش جهان شدند. جالب آنكه اوهم ابتدا همانند اكثر قهرمانان شاخص ورزش هاي انفرادي همه آمال و آرزوهايش را در فوتبال و توپ گرد جست وجو كرد ولي توصيه هاي مادر او را به رينگ بوكس كشاند. هيجان و ديدن بازي هاي محمدعلي كلي محرك هاي قوي بودند كه روح سركش روح الله را سرانجام تسليم ساخته و او زندگي ورزشي جديدي را تجربه كرد.
هنگامي كه مادر در سن ده سالگي دستان او را در دستان معلمي دلسوز بنام مرتضي صادقي در باشگاه انور دولت آباد گذاشت؛ او هنوز فوتبال را كاملا رها نكرده بود و تا عضويت در تيم نوجوانان بانك ملي هم پيش رفت،  تيمي كه در رده هاي نوجوانان و جوانان همواره يكپاي قهرماني در تهران بود.
طعم نخستين موفقيت مدال آن هم در سن ۱۵ سالگي در رده جوانان كشور ديگر پاي او را از فوتبال بريد و او همه تلاشش را از آن پس صرف بوكس كرد.
او در بوكس تا آنجا پيش رفته است كه هم اكنون قهرمان فوق سنگين بزرگترين قاره جهان است. او حالا جانشين مردان بزرگي چون ماسينس، هامبارسوميان، ايرج كيارستمي، مرتضي شيري، قوشچي، صمدي و... شده است.
روح الله حسيني در «هوشي مينه» در شرايطي نابرابر با حريفان به لحاظ فيزيكي مزد جسارت و هوشياري خود را گرفت و همه را تسليم اراده آهنين خود ساخت. برخلاف دهه هاي قبل كه سنگين وزن هاي بوكس ايران بدون مشكل و در مصاف با حريفان هندي و عراقي سر از سكوي قهرماني درمي آوردند، امروز كسب مدال و آن هم طلا در حضور قهرمانان مطرح بوكس جهان از كشورهاي آسياي ميانه مثل قزاقستان، ازبكستان كه در دنياي حرفه اي ها نامي شناخته شده اند دل شير مي خواهد. حسيني در «هوشي مينه» براي به ترنم درآوردن سرود و به اهتزازدرآوردن پرچم مقدس ايران از جان مايه گذاشت تا توانست تنها مدال طلاي كشورمان را به ارمغان آورد.
گفت وگوي او را با همشهري بخوانيد تا بيشتر با زواياي زندگي اين قهرمان آشنا شويد.
*چطور شد بوكس را انتخاب كردي؟
- راستش انتخاب خودم فوتبال بود ولي اصرار مادرم اين بود كه بوكسور شوم، در فوتبال آنقدر استعداد داشتم كه تا عضويت در تيم نوجوانان باشگاه بانك ملي هم پيش رفته بودم. باشگاهي كه هر بازيكني نمي توانست به آن راه يابد. در آن سالي كه من به تيم نوجوانان بانك ملي راه پيدا كردم مهدي مهدوي كيا از تيم نوجوانانش به تيم جوانان رفته بود. جالب آنكه هر موقع فوتبال مي رفتم مادرم مرا تحويل نمي گرفت و روي خوش به من نشان نمي داد.
* بوكس را از چندسالگي آغاز كردي؟
- ده سالگي
* در كدام باشگاه با كدام مربي؟
- در باشگاه شهيد انور دولت آباد و زيرنظر مرتضي صادقي
* پس فوتبال را كي كنار گذاشتي؟
- همزمان با رفتن به بوكس فوتبال را هم ادامه دادم كه پايانش تا بازي در رده نوجوانان تهران بود.
* چه چيز بوكس تو را به خداحافظي از فوتبال كشاند؟
- هيجان و از همه مهم تر ديدن فيلم بازي هاي «كلي» بود كه مسير زندگي ورزشي ام را عوض كرد. هرگاه فيلم مسابقات «كلي» را مي ديدم شوق و شور بوكس و حضور در رينگ مرا بيشتر وسوسه مي كرد.
* اولين موفقيت در بوكس؟
- ۱۵ سالم بود كه نايب قهرمان جوانان كشور شدم.
جالب آنكه قاچاقي در اين مسابقات حاضر شدم چراكه حداقل سن شركت در رده جوانان ۱۶ سال بود كه با يك سال كمتر به مصاف حريفان بزرگتر از خود رفتم و با ارايه نمايشي جالب به مقام دوم رسيدم. اين مسابقات سال ۷۳ در شهر دامغان انجام شده بود.
* از اولين حضور در رينگ چه احساسي داشتي؟
- احساس كردم وارد قفس شدم، چراكه تا قبل از حضور در نخستين مسابقه رسمي هرگز وارد رينگ نشده بودم.
* هفته اي چند جلسه تمرين مي كني؟
- هفته اي سه جلسه
* آيا هفته اي ۳ جلسه براي يك قهرمان كافي است؟
- تمرين زياد در بوكس آماتوري درصد ضرب ديدگي را بالا مي برد.
* اولين پاداش؟
- اولين پاداش درست و حسابي را بعد از مدال برنز بازي هاي آسيايي ۱۹۹۸ بانكوك گرفتم.
* پاداش مدال طلاي قهرماني آسيا در ويتنام؟
- هنوز كه چيزي نگرفتم.
* مي گويند در بانكوك حقت طلا بوده است؟
- بسيار آماده و سرحال بودم، در پيكاري نزديك در پيكار با قهرمان ازبك كه هم اكنون در جمع حرفه اي هاست از راهيابي به فينال محروم شدم. روسلان چاقايف حتي تا قهرماني جهان هم پيش رفت.
* وزن هم كم مي كني؟
- هنگامي كه در وزن ۹۱ كيلوگرم بودم مجبور به كاهش و كنترل وزنم بودم، اما با صعود به وزن ۹۱+ كيلوگرم ديگر نه تنها مشكلي ندارم بلكه چندين كيلو هم از ساير همتاهايم سبك ترم.
* در ويتنام در فوق سنگين چند نفر شركت داشتند؟
- نزديك به ده نفر.
* در پيكار با حريفان بلندقامت تر از خودت به مشكل برنخوردي؟
- در بازي اول حريف سريلانكايي بسيار بلندتر و سنگين تر از من بود كه با مبارزه از راه دور به راحتي بر او پيروز شدم.
*براي رسيدن به طلا در مقابل كدام حريفان از كدام كشور به زحمت افتادي؟
- حريفان قزاق و ازبك كه حريف ازبكي به نام رستم سعيداف كه براي خود «يلي» در بوكس است.او يك بوكسور به تمام معنا است كه بدون نقص كار مي كند، خيلي حساب شده توانستم با كنترل او بر وي غلبه كنم.
* لابد شرق آسيايي ها مثل هميشه برگ چغندر بودند؟
- شرق آسيايي ها هميشه در اوزان سبك مطرحند. از گذشته دور و قبل از ورود كشورهاي آسياي ميانه تا حدودي قهرمانان هندي و پاكستاني رقيبان ما بوده اند كه اكنون با آمدن قزاق ها و ازبك ها شرايط بسيار سخت شده است.
* فكر اينكه يك روز به جمع بوكسورهاي حرفه اي بپيوندي را كردي؟
- دوست دارم، ولي راه ورود به جمع حرفه اي ها دستيابي به مدال در المپيك است.
* يعني مي شود روزي...؟
- چرا نشود، مطمئن باشيد اگر در بازي هاي آسيايي ۲۰۰۶ دوحه بتوانم مدال طلا بگيرم، در المپيك ۲۰۰۸ پكن روي سكو خواهم بود.
* در طول دوران قهرماني آسيب هاي شديد هم ديدي؟
- سه بار دستم شكست.
* پس بي خود نيست كه مي گويند بوكس ورزش خطرناكي است؟
- اصلا ورزش خطرناكي نيست. در آخرين تحقيقات به عمل آمده در بررسي خطرناك بودن ورزش ها بوكس در جاي يازدهم بود و فوتبال در جاي نوزدهم.
* پس گفتي مي شود در المپيك مدال گرفت؟
- بله كه مي شود، اول تبليغ مي خواهد دوم بودجه مناسب.
* پس چرا تا الان نگرفتيم؟
- در المپيك سيدني حاضر بودم و در آتن نبودم. در سيدني حق من مدال برنز بود، اما چون چند ورزشكار ما دوپينگي اعلام شدند داوران و هيات ژوري چندان از ما خوششان نيامد وگرنه من را در عين برتري مقابل حريف كانادايي بازنده نمي كردند.
تازه شانس آورديم كه كل اعضاي تيم را محروم نساختند!
* بو كس حرفه اي را هم تعقيب مي كني؟
- بازي هاي مهم سنگين وزن ها را، درحال حاضر هم كه عنوان قهرماني جهان دراختيار «گليج كو» از اوكراين است كه به تازگي با شكست «لنوكس لوئيز» به دست آمد.
* نقش مربي در بوكس؟
- مربي بوكس حتما بايد به علم روانشناسي مجهز باشد، چرا كه «استرس» در بوكس بيش از ساير رشته هاست، هر مربي كه بتواند زهر استرس را در وجود شاگردش بگيرد يا آن را به حداقل برساند بيشترين كمك را در موفقيت او دارد.
* نام مربياني كه با آنان كار كردي؟
- محمدي، صادقي، نهرودي، احدي، كريمي، صمدي و ...
* از كداميك بيشتر آموختي؟
- از همه آ نها ولي نهرودي تجارب ارزشمندي دارد.
* قصد نداري در پايان راه قهرماني مربي شوي؟
- به درد كار مربيگري نمي خورم، راستش حوصله اش را ندارم.
* از اينكه صمدي قهرمان سابق آسيا را به هنگام مبارزه در كنار رينگ مي بيني چه احساسي داري؟
- حضور صمدي در تيم ملي براي من نعمتي است، او با قامت بلندش «ميت» مي گيرد و تجربه اش به من خيلي كمك كرده است.
* پيكار با حريف باتجربه سخت تر است يا حريف جوان؟
- باتجربه، در همين رقابت هاي «هوشي مينه» تمام حريفانم بسيار باتجربه بودند ولي حريف جوان را به دليل احساسي عمل  كردن و عدم تقسيم درست قدرت و نفس راحت تر مي شود برد.
* نزديك  ترين رقيبت در داخل؟
- درحال حاضر حريفي نزديك ندارم.
* آيا در ليگ هم بازي كردي؟
- بله در چند ديدار حاضر شدم.
* چقدر قرارداد بستي؟
- ششصد هزار تومان.
* درآمد سالانه ات از بوكس؟
- بنويسيد صفر و از تبعيض موجود در ورزش به خدا شكايت بردم.
* كل پاداشت طي اين همه سال؟
- پنجاه سكه طلا
        * ميزان نقش بدنسازي در بوكس؟
- چيزي حدود ۸۰ درصد.
* در تيم ملي، بدنسازي اختصاصي داريد؟
- خير، اين كار توسط احدي و صمدي صورت مي گيرد.
* كداميك از مربيان خارجي كه به ايران آمدند تاثيرگذارتر بوده اند؟
- آسه بال كوبايي مربي خوبي بود.
* اعتقاد به مربي خارجي داري يا خير؟
- من اعتقاد دارم كه بوكس ايران نياز به تماس هاي بيشتر با تيم هاي صاحب كلاس جهاني دارد تا مربيان خارجي.
* شنيديم كه در سن ۲۳ سالگي تا يكقدمي خداحافظي از بوكس نيز پيش رفتي؟
- در آن دوران بسيار دلزده شده بودم و يكسال و نيم مجبور به كناره گيري از بوكس شدم.

نام: روح الله
فاميل: حسيني
متولد: ۱۳۵۷
قد: ۱۸۲
وزن:۹۷ كيلوگرم
تحصيلات: دانشجوي فوق ليسانس تربيت بدني
نام اولين مربي: مرتضي صادقي
نام نخستين باشگاه: شهيد انور دولت آباد
باشگاه فعلي: راه آهن
محل تولد: محله شهداي صفائيه شهرري
محله كنوني: نواب
افتخارات: مدال برنز بازي هاي آسيايي ۱۹۹۸ بانكوك و مدال طلاي قهرماني آسيا ۲۰۰۵ ويتنام
حرف هاي پاياني
* بزرگترين  آرزو
برداشتن موانع پخش تلويزيوني _ هرچند كه اكنون با پخش بوكس از شبكه خبر و شبكه ۲ وضعيت تا حدودي بهتر شده است، اما مطمئن هستم كه با كسب مدال در المپيك اين مشكل حتماً حل خواهد شد.
* مسبب بازگشت دوباره
حجت الله خطيب، او آدم بزرگي است، بازگشتم را مديون او و راهنمايي هايش هستم. اصلا بوكس ربطي به او نداشت، رفته بودم تربيت بدني استان تهران، او حال و روزم را جويا شد و هنگامي كه متوجه شد يك سال و نيم است كه مسابقات و تمرين را رها كردم مثل يك پدر نصيحتم كرد و مرا قانع ساخت كه صبوري پيشه كنم و مزد صبرم را بگيرم كه گرفتم. محبت هاي خطيب را هرگز فراموش نمي كنم.
* تفاوت بوكسورهاي ايراني با بوكسورهاي جهان
ما با زور بازي مي كنيم آنها با منطق، آنها حرفه اي كار مي كنند، ما احساسي. آنها ما را بدون زحمت و در سايه تاكتيك و يا به عبارتي بهتر با «كلك» مي برند،ولي قبول كنيد ما بو كسورهاي بااستعدادي داريم كه درصورت بودن امكانات مي توانند حتي در جهان مطرح شوند.

تيم ملي بوكس ايران در بيست و سومين دوره مسابقات بوكس قهرماني آسيا كه در شهر هوشي مينه (سايگون سابق) در ويتنام برگزار شد با كسب يك مدال طلا، يك نقره و ۲ برنز در مكان پنجم ايستاد. مقامي كه ۸ پله صعود ايران را در جدول رده بندي مدال ها نسبت به دوره پيش به همراه داشت. اين عنوان در حالي بدست آمد كه هدايت تيم ايران را دو مربي جوان و اعضاي سابق تيم ملي برعهده داشتند. محمدرضا صمدي قهرمان فوق سنگين پيشين آسيا و اكبر احدي (دارنده مدال برنز و نقره آسيا در سالهاي ۷۳ و ۷۶ ) بدون هيچ ادعايي در سايه يكدلي و صميمت توانستند به خوبي در اين رويداد مهم شاگردانشان را كوچ كنند. صمدي و احدي در معيت محمود فرج زاده مدير روابط عمومي فدراسيون بوكس ساعتي را ميهمان گروه ورزشي همشهري بودند.
حق ما نايب قهرماني بود
محمدرضا صمدي با آن فيزيك مناسب اصلاً به نظر نمي رسد كه جامه مربيگري بر تن كرده باشد. صمدي كه دو مدال طلاي سال هاي ۹۵ و ۹۷ آسيا در ازبكستان و مالزي و همچنين مدال هاي نقره بازيهاي آسيايي ۱۹۹۴ هيروشيما و ۱۹۹۸ بانكوك را در دوران قهرماني دارد، خيلي زود در سن ۲۷ سالگي بوكس را كنار گذاشت و به صف مربيان پيوست .صمدي با وجود آنكه هنوز مي توانست با آن قامت خدادادي سال هاي ديگر هم در رينگ بماند و افتخار كسب كند، ترجيح داد عرصه را براي جوانان خالي كند. همان جوان هايي كه بسيارشان سال ها پشت سرنام ها راهي به حريم تيم ملي پيدا نمي كنند و قبل از شكوفه دادن پژمرده مي شوند. صمدي با حسرت از فرصت از كف رفته در شهر هوشي مينه گفت و اينكه اگر صادق فرج زاده اسير كم تجربگي نمي شد و در مقابل نفر سوم المپيك در راند سوم كم نمي آورد، الان ايران نايب قهرمان آسيا بود نه قزاقستان. مربي جوان تيم ملي عامل باخت فرج زاده را تنظيم نكردن قدرت و نفس خواند و گفت: او ۶ امتياز از حريف جلو بود كه در پايان با اختلاف دو امتياز مسابقه را واگذار كرد.
مربيان صد هزار توماني
هنگامي كه در سؤالي مشترك از مربيان تيم ملي پرسيديم دستمزد ماهانه شما چقدر است راستش پس از جواب آنها خودمان هم خجالت كشيديم، آخر چگونه مي شود پذيرفت مربيان درجه چندم خارجي ماهانه چند هزار دلار با بهترين امكانات از جيب ورزش ما برداشت كنند، آنوقت بهترين قهرمانان ديروز ما كه تمام وقتشان را اختصاص به ورزش مورد علاقه خود مي  دهند تنها صد هزار تومان دريافت دارند. اين همه تبعيض را چگونه مي توان هضم كرد؟ (قابل توجه مسئولان ورزش و كميته ملي المپيك)
مظلوميت بوكس
بواقع بوكس حتي در ميان ورزش هاي رزمي نيز مظلوم است و همانطور كه از نام آن برمي آيد شايد تنها ورزشي باشد كه قهرمانان و مربيانش روحيه و تفكر آماتوري دارند، وضعيت قهرمانان بوكس هم بهتر از مربيان آن نيست. روح الله حسيني قهرمان بيست و سومين دوره مسابقات قهرماني آسيا در ويتنام كه ميهمان همشهري بود و جداگانه گفتگوي ما را با او مي خوانيد حاصل دهها سال تلاش خود و تمرين در زيرزمين هاي نمناك و مبارزه در روي رينگ با وجود چندين قهرماني و موفقيت در آسيا را ۵۰ سكه طلا خواند و فرج زاده مدير روابط عمومي بوكس هم بودجه اين رشته ورزشي را در طول سال نود ميليون تومان ذكر كرد. بودجه اي كه حتي شايد نتواند كفاف حضور در دو تورنمنت تداركاتي را بدهد چه رسد به گرداندن امورات يك فدراسيون در طول سال. با چنين اوصافي چه توقعي مي توان از اين ورزش مدال آور داشت كه قهرمانانش حتي در طول اردوهاي سالانه يك ريال حق الزحمه دريافت نمي كنند و در سالن هاي تنگ و تاريك با اشتياقي تمام فقط و فقط به افتخار آفريني ايران فكر مي كنند. همه دستمزد قهرمان آسيا در طول حضور در ليگ بوكس به زحمت به ششصد هزار تومان مي رسد، در حالي كه حقوق ماهانه ورزشكاران ساير رشته ها به خصوص فوتبال و واليبال جدا از مبالغ قرارداد سالانه چندصد ميليوني از حقوق سالانه يك بوكسور تراز اول بيشتر است. اينها تنها گوشه هايي از واقعيت هاي امروز بوكس ايران است كه خوانديد.
تغيير تاكتيكي كه نتيجه داد
اكبر احدي هم همانند صمدي خيلي زود دستكش ها را آويخت و مانند صمدي رو به تعليم آورد. مربي اي كه هنوز هم به اعتقاد بسياري از كارشناسان اين توانايي را دارد كه در روي رينگ افتخار آفرين ظاهر شود. احدي قهرمان ديروز ۵۱ كيلو كه در كارنامه اش مدال نقره مسابقات قهرماني آسيا در مالزي و مدال برنز همين رقابت ها در پيكارهاي آسيايي سال ۷۳ تهران و قهرماني در جام پادشاهي تايلند به چشم مي خورد، از اينكه همچنان در خدمت ورزش مورد علاقه اش است اظهار شادماني مي كند و اعتقاد دارد كه بوكسورهاي ايراني با اندكي توجه توانائيهاي زيادي براي درخشش بيشتر در آسيا و حتي جهان دارند. وي نيز معتقد است آنچه كه باعث دوباره مطرح شدن بوكس ايران در آسيا شد به تغييرات تاكتيكي باز مي گردد كه در يك سال اخير در آن بوجود آمد. قبلاً با گرايش به بوكس قدرتي دست ما كاملاً براي حريفان رو بود و ما فقط مي جنگيديم و آنها هم خيلي راحت بر بوكسورهاي ما تفوق مي يافتند. اكنون ديگر چنين نيست. به بوكسورهايمان آموختيم كه تاكتيك جنگ و گريز را انتخاب كنند. فرار از ضربات حريفان و وارد كردن ضربه و كسب امتياز و تاكتيكي كه در مسابقات آسيايي ويتنام نتيجه داد و اگر كمي خوش اقبال بوديم، تعداد مدال هايمان به حتم بيش از چهار مدال مي شد.