سهيلا قاسمي
معلم زيست شناسي خط كشي در دست دارد و فرياد مي زند ساكت! او نااميدانه تلاش مي كند ده ها دانش آموزي را كه در وسط ساختمان مدرسه ازخشم و هيجان فرياد مي زنند آرام كند، اما تلاشش بيهوده است، چرا كه پسرهاي 11 تا 18 ساله اين مدرسه مثل موجي پيش مي روند و بي وقفه به سوي جيپ نظامي اسرائيلي ها كه كنار ديوار حائل مدرسه پارك شده، سنگ پرتاب مي كنند. سربازان كارشان را تمام مي كنند، عقب عقب مي روند و داخل ماشين مي پرند؛ آخرين سنگي كه پرتاب شده، در هاله اي از دود خودرو آنها گم مي شود.
امروز صبح درگيري بچه ها و سربازها بدون پرتاب گازهاي اشك آور به پايان رسيد. بيشتر بچه ها حواسشان جمع است و به پياز مجهزند. آنها خوب مي دانند كه بوييدن پياز باعث تحريك پذيري كمترشان مي شود.
تقريبا يك ماه و نيمي مي شود كه هر روز موقع زنگ تفريح، مدرسه آناتا دچار چنين تنشي مي شود. شهر كوچك آناتا در امتداد بخش شرقي و عرب بيت المقدس بنا شده است.
روز اول اكتبر، وقتي 750 دانش آموز و 33 معلم آناتا به مدرسه رفتند، با ديواري به ارتفاع 8 متر مواجه شدند كه درست در وسط زمين واليبالشان سبز شده بود. پس از آن بود كه مدرسه در محوطه اي 400متري محبوس شد، جايي كه براي تخليه انرژي اين همه نوجوان بسيار كم است، اما چه مي شد كرد. سياست امنيتي صهيونيست ها تغييرپذير نيست. در آناتا هم مثل تمامي كناره هاي شرقي شهر مقدس بيت المقدس، اسرائيلي ها مشغول ساختن ديواري هستند كه آن را پوشش بيت المقدس نام داده اند كه البته اين نام تغيير يافته همان ديوار حائل امنيتي ست كه در كرانه باختري رود اردن بنا شده و دليل آن را جلوگيري از سوءقصدهاي فلسطينيان عنوان كرده اند، اما نقشه اين ديوار بتني 8 متري كه ده ها كيلومتر از خاك بيت المقدس را شامل مي شود، بسيار بحث انگيز است.
طي ده ها سال، اسرائيل به دلايل كاملا سياسي، مرزهاي بيت المقدس بزرگ را اصلاح كرده و بخش شرقي و حتي فراتر از آن، پس از فتح نظامي سال 1967 به اين شهر الحاق شدند. اين شهر 17هزار سكنه دارد كه اكثريت آنها را فلسطينياني تشكيل مي دهند كه در بيت المقدس شرقي كار مي كنند. البته طبق تقسيم بندي اسرائيلي ها، آناتا جزو كرانه باختري به حساب مي آيد، به اين ترتيب آناتا ديگر كاملا از بيت المقدس مقدس جدا شده و اين درحالي ست كه به دلايل وابستگي هاي خانوادگي، اداري، مذهبي و تجاري ساكنان اين منطقه، آناتا طبيعتا جزئي از محله هاي عرب بيت المقدس محسوب مي شود.
از بخت بد، اين مدرسه كه يوسف عليان مديريت آن را برعهده دارد درست روي خط مرزي قرار گرفته است. عليان مي گويد: ساخت ديوار حائل در اين قسمت اصلا انگيزه امنيتي ندارد. هدف اسرائيلي ها اين است كه از شهرك هاي خود حفاظت كنند؛ بويژه شهرك پيسگات زيو كه روبه روي مدرسه قرار دارد و همچنين كرانه باختري را از بيت المقدس پايتخت آينده ما- جدا كنند . نقشه اين ديوار كه با خانه هاي فلسطيني ها و به شكل مسخره اي با مدرسه برخورد كرده، در آن سوي ديوارها هكتارها زمين باير و بلااستفاده برجاي گذاشته و البته ديوار از شهرك هاي يهودي نشين بسيار فاصله دارد.
در چند كيلومتري جنوب اين منطقه، اولين بخش پوشش بيت المقدس قرار گرفته كه اواخر سال 2002 از زمين سربرآورده و سه سالي ست كه زندگي مردم ابوديس را زهرآگين كرده است. در پاي اين ديوار، موسسه اي تحت عنوان خانه مريم مقدس قرار دارد كه به رغم ديوار حائلي كه فلسطيني ها را از فلسطيني ها، پدر و مادرها را از فرزندان ،  كارمندان را از محيط كار و دانشجويان را از دانشگاه جدا كرده، همچنان ايستادگي كرده است. يكي از كاركنان اين موسسه كاتوليك مي گويد: ديگر ساكنان كرانه باختري به اينجا نمي آيند، چرا كه فرزندانشان نمي توانند مجوز عبور دريافت كنند. زني بود كه قبلا براي دياليز اينجا مي آمد، اما چون از ساكنان كرانه باختري محسوب مي شد، رفت وآمدهايش با مشكل مواجه شد. يك خانم پيري هم بود كه خانه اش درست آن طرف ديوار قرار داشت و مجبور شد براي هميشه آن سوي حصار بماند . 15كارمند اين موسسه آن طرف ديوار زندگي مي كنند و هنوز بر ادامه كار پا مي فشارند،  اما مسير صبحگاهي آنها به حال و روز سربازها بستگي دارد. يكي از آنها ناچار محل زندگي اش را تغيير داده و فقط ماهي يك بار به آن طرف سر مي زند. اين كارمندان چه مجوز عبور داشته باشند، چه نه، ناچارند ساعت ها منتظر بمانند تا اجازه عبور بگيرند؛ گاهي نيز بايد راهشان را عوض كنند. دليل اين سختگيري ها اين است كه برخلاف آنچه كه عموم اسرائيلي ها تصور مي كنند، اين ديوار به هيچ وجه مانعي براي حملات تلقي نمي شود. شكاف هايي در ديوار موجود است و به همين دليل حملات كماكان ادامه دارد.
با اين حال مردم ساكن سرزمين هاي اشغالي به تصميم آريل شارون مبني بر ساخت اين طرح جاه طلبانه تن داده اند. اين طرح كه ابتدا توسط چپ گرايان ارائه شد، نخست در نظر داشت روي مرز خط سبز كه تا سال 1949 مرز ميان سرزمين هاي اشغالي و كرانه باختري رود اردن به شمار مي رفت ديواري حائل ايجاد كند، اما راست گرايان ماهيت طرح را كاملا تغيير دادند. شارون نيز زير فشار آنها تصميم گرفت حصاري پيچ درپيچ به طول 620 كيلومتر يعني دو برابر خط سبز- بسازد و با اين روش حداكثر شهرك هاي يهودي نشين ممكن، به اراضي تحت حاكميت رژيم تل آويو پيوست. طي سه سال تلاش، ۱۹۰ كيلومتر اين ديوار به اتمام رسيده و تا همين جاي كار هم زندگي  ده ها هزار فلسطيني به جهنم تبديل شده است و اسرائيل اصلا قصد ندارد از اراضي اشغالي عقب نشيني كند.
جاده اي خميده، ابوديس را به بيت المقدس متصل مي كند و سه سالي ست كه دروازه اي در ميان ديوار حائل، نقطه ارتباطي مردم دو سوي جاده است. اينجا سربازان اسرائيلي 24 ساعته نگهباني مي دهند. اما 200 متر بالاتر از اين دروازه، در جايي كه ديوار مثل ماري به خود پيچيده و در املاك خصوصي فرورفته، حصار بتني، چندان هم نفوذناپذير به نظر نمي رسد.
هرچند گذر از آن چندان ساده نيست، اما غيرممكن هم نيست. بايد از روي سيم  خاردارها پريد، از ديوار بالا رفت و سپس مطمئن شد كه كسي در اطراف كشيك نمي دهد، بعد هم براي سالم رسيدن بايد دعا كرد.
مسئولان موسسه مريم مقدس سه ماه پيش خسته شدند و تصميم گرفتند ديگر ساكنان كرانه باختري را نپذيرفتند. اما اينكار براي موسسه خيريه مذهبي  كه ماموريتش كمك به فقيرترين ها، يعني ساكنان كرانه باختري ست اوج بي انصافي خواهد بود. ساكنان بيت المقدس هم كه از امكانات فراوان و حمايت  هاي ديگري برخوردارند. اين وضعيت سبب شده كه بسياري از اعراب به اين طرف نقل مكان كنند؛ به عنوان مثال نزيه، با شش فرزندش به خانه اي 60متري درشرق بيت المقدس نقل مكان كرده، در حالي كه خانه موروثي اش در آناتا متروك مانده. او مي گويد: اگر بفهمند در كرانه باختري خانه دارم مجوز اقامتم در بيت المقدس باطل مي شود و من آن طرف ديوار زنداني مي شوم . وضعيت بد اقتصادي و بيكاري باعث شده كه 60هزار فلسطيني ساكن كرانه باختري كه مجوز كار در بيت المقدس را دارند از ترس باطل شدن مجوز به اين طرف مهاجرت كنند. به اين ترتيب در پايتخت تعداد اعراب فلسطيني رو به افزايش است و اين چيزي ست كه يهودي ها هرگز دوست نداشتند.
ساختن ديوار در دشت هاي كرانه باختري نيز به حوادثي منجر شده است، چرا كه املاك شخصي افراد را از آنها مي گيرد؛ بويژه گودال هاي حفر شده باعث مي شود كه هزاران هكتار زمين كشاورزي از بين بروند. در بيدو واقع در منطقه رام الله ، پنج برادر خانواده اياش 6هكتار از باغ زيتون شان را از دست داده اند و كارهاي ساخت و ساز باعث شده كه قسمت هايي از باغ شان نيز تخريب شود. در 10 متري خانه موروثي شان نيز دو سرباز مدام پرسه مي زنند تا كار تمام شود. در ابتداي ساخت ديوار در بيدو، تظاهراتي با نام تظاهرات ضد ديوار صورت گرفته بود، اما اين تظاهرات به مرگ سه نفر به دست سربازان منجر شد و روستاييان از طريق قضائي نيز موفقيت چنداني به دست نياوردند. خالد اياش مي گويد: اين ديوار ما را به قرون وسطي برمي گرداند. غيرممكن است بتوانيم در كرانه باختري كار ديگري پيدا كنيم . او كه پيش از انتفاضه در بازار بيت المقدس مرغ فروش بوده مي گويد: وقتي بچه ها مريض مي شوند به آنها جوشانده گياهي مي دهيم، چون دارو گران است. ما حتي حق دسترسي به بيمارستان هاي بيت المقدس را نداريم. هيچ كس معناي اين تنبيه دسته جمعي يا ظلم اسرائيل را نمي فهمد. فلسطين تبديل به گورستان زنده ها شده است . او كه كودكش روي زانوانش خوابيده، آرزو مي كند كه روزي شهيد شود.
در قسمت شمالي و در منطقه قلقليه، احمد عبدالله عيسي نيز چنين مشكلي دارد. چندي پيش او ظرف پنج دقيقه از خانه تا مزرعه اش مي رفت و به درختان زيتونش سرمي كشيد، اما چندماهي ست كه مجبور است از راهي منتهي به دري الكترونيكي عبور كند و مجوز اسرائيلي نشان دهد! گاهي نيز از رفتن به زمين هايش منع مي شود. او هم مثل هزاران همسايه اش كم كم دچار افسردگي شده است. در اين منطقه، بين خط سبز و سيم خاردارهاي ديوار حائل، پنج دهكده واقع شده كه ساكنان آن از ابتداي انتفاضه حق ورود به اسرائيل را ندارند. آنها حتي نمي توانند آزادانه وارد كرانه باختري شوند. آنها ماه هاست در منطقه اي به وسعت چند ده كيلومتر زنداني اند و تنها مي توانند با مجوز اسرائيل يا از راه هاي غيرقانوني از زندانشان خارج شوند. در اين ميان نيز ساعت ها وقت صرف مي شود تا درهاي كنترل به رويشان باز شود. رفيق مرابح- مسئول كميته مبارزه با ديوار حائل در قلقليه- مي گويد: اسرائيلي ها فقط مي خواهند ما را مجبور به ترك زمين هايمان كنند. در برخي روستاها آنها به خواسته شان رسيده اند و نيمي از مردم از محدوده خط سبز رفته اند . به هر حال تا زماني كه مراجع قضائي حق ساختن ديوار براي جلوگيري از حملات را به اسرائيل مي دهد، نمي توان اميدي داشت.
جامعه جهاني اين ديوار را محكوم كرده است، اما با همه اينها، ساخت آن همچنان پيش مي رود و زندگي در دو سوي ديوار خوب يا بد ادامه دارد.

ديوار حائل در يك نگاه
به رغم تاكيد دادگاه بين المللي لاهه مبني بر غيرقانوني بودن حصار امنيتي اسرائيل و لزوم برچيده شدن هر چه سريع تر آن، ساخت اين ديوار همچنان ادامه دارد. اين ديوار غالبا از يك گودال عميق، فنسي به ارتفاع 3 متر، مسيري براي گشت زني، سيم هاي خاردار و دوربين هاي نظارتي تشكيل شده و ارتفاع ديوار گاهي تا 5/8 متر هم مي رسد. ساخت اين حصار از ژوئن سال 2002 آغاز شده و برآورد مي شود كه تا پايان سال 2005 هزينه هاي آن به 8/2 ميليارد يورو برسد. 196 كيلومتر آن در ژوئيه 2004 در 730 كيلومتر به پايان رسيده و 11 درصد آن منطقه خط سبز را گرفته است. 5/14 درصد اراضي كرانه باختري شامل 274 هزار فلسطيني، 122 روستا و 80 درصد از 236 هزار شهرك نيز در خاك اسرائيل قرار خواهند گرفت. مقامات اسرائيلي ادعا مي كنند اين ديوار از 90 درصد حملات فلسطيني ها خواهد كاست.

فرزانه سالمي - حضور مرتب در كلاس يكي از كارهايي ست كه اكثر بچه هاي دبيرستاني علاقه اي به آن ندارند. ظاهرا مديران مدارس اروپايي هم به همين نتيجه رسيده اند و براي اينكه دانش آموزان دبيرستاني را به حضور دائم در كلاس ها تشويق كنند، حتي حاضر شده اند به آنها پول بپردازند! براساس برنامه اي كه تنها در چند دبيرستان مورد توجه قرار گرفته است، دانش آموزاني كه حتي يك روز هم در هشت هفته متوالي غيبت نداشته باشند، 25 دلار در حساب خود خواهند يافت. مديران اين دبيرستان ها معتقدند كه در صورت عدم حضور مرتب دانش آموزان در كلاس، برنامه هاي مدرسه براي آنها به طور كامل اجرا نخواهد شد و به همين جهت، عدم موفقيت دانش آموزان را مي توان به غيبت آنها از كلاس نسبت داد. با اين ترتيب به نظر مي رسد دبيرستان ها براي حفظ نام و اعتبار خود هم كه شده، آمادگي توسل به هر حربه اي را دارند. حاميان اين روش معتقدند چنين سيستمي مي تواند موفق عمل كند، زيرا انسان ذاتا در مقابل تشويق، واكنش نشان مي دهد و به اين ترتيب، دانش آموز دبيرستاني هم با بازيكن فوتبال جوياي نام يا كارمندي كه اضافه كاري مي كند تفاوتي نخواهد داشت. در مقابل، مخالفان اين روش معتقدند پرداخت پول به دانش آموزان نوعي رشوه به شمار مي آيد و ذهنيت سرمايه داري را وارد نهادهاي آموزشي كرده و آنها را از اهداف خود منحرف خواهد كرد. از سوي ديگر، تمام دانش آموزان نمي توانند با قاطعيت از حضور دائم خود در كلاس سخن بگويند و حتي تشويق يك عده محدود، موجب مي شود كار و تلاش ديگران ناديده گرفته شود.
اما دبيرستان ها با مشكل بزرگتري هم مواجه هستند. كسب نتايج درخشان توسط دانش آموزان مي تواند به بالا بردن سطح علمي و اعتبار مدارس كمك كند و به همين جهت، مديران علاقه زيادي به روش هاي متنوع جلب توجه دانش آموزان نشان مي دهند. در واقع، تشويق دانش آموزان به يادگيري، آن هم با استفاده از روش هاي عجيب و جديد، پيشتر هيچ گاه به چنين چالش بزرگي تبديل نشده بود. اگر از جنبه ديگري به قضيه نگاه كنيم، مي بينيم كه ايجاد انگيزه در دانش آموزان به پيدا كردن راه كسب موفقيت، خود بزرگترين تشويق براي آنهاست و اين چيزي ست كه دانش آموزان بايد خودشان هم به آن تمايل نشان دهند.
اما شرايط زندگي و تحصيل در دنياي امروزي هم تغييرات زيادي را تجربه كرده است. زندگي مدرن هم مقتضيات خودش را دارد و همراه شدن سيستم آموزشي با آن را نمي توان نادرست دانست. تا چند دهه پيش، داشتن ديپلم دبيرستان براي نشان دادن سطح سواد و معلومات اشخاص كفايت مي كرد، اما اكنون شرايط بسيار تغيير كرده و ديدگاه هاي متفاوتي هم نسبت به دبيرستان و سيستم آموزشي آن مطرح مي شود.
شايد با ايده پرداخت پول به دانش آموزان موافق نباشيم، اما تحقيقي كه از سوي دانشگاه كاليفرنياي جنوبي در اين خصوص انجام شده حاكي از تاثير مثبت اين پرداخت در نمرات دانش آموزان است. در اين پژوهش، دانش آموزان محدوده سني 15 تا 16 سال شركت داشتند. قرار بر آن شد كه در امتحان رياضي، يك دلار به دانش آموزاني كه به پاسخ درست رسيده بودند پرداخت شود. نتيجه اين پژوهش كاملا غافلگير كننده بود، زيرا رشد 13درصدي در نمرات رياضي دانش آموزان مذكور را به همراه داشت.
مايكل گريدي- استاد مطالعات آموزشي در دانشگاه سنت لوييز- هم معتقد است كه مشوق مالي مي تواند تاثير مثبتي در تلاش دانش آموزان داشته باشد: پول مي تواند در زندگي گاهي يكنواخت- دانش آموزان تغييري ايجاد كند. البته اگر اين مشوق به نوعي با فعاليت هاي درسي دانش آموزان مرتبط باشد هم مي تواند موثر واقع شود. استفاده رايگان از كلاس هاي فوق برنامه  يا سفرهاي علمي در اين راستا مي تواند هر دو هدف را تامين كند .
گروهي ديگر از مخالفان چنين روشي معتقدند كه با اين ترتيب، دانش آموزاني كه به دلايلي نتوانسته اند در كلاس حضور يابند، تمام روحيه و انگيزه خود براي درس خواندن را از دست خواهند داد. از سوي ديگر، حضور دائم دانش آموزاني كه احيانا به بيماري هاي واگيردار مثل
سرما خوردگي دچار شده اند مشكلات بيشتري در كلاس ايجاد خواهد كرد. قرن هاست كه دانش آموزان بدون مشوق مالي به مدرسه مي روند! آيا واقعا نيازي به اين هياهو و جنجال هست؟ در اين ميان، ارزش تحصيلات چه مي شود؟ كاش پول به معيار تعيين ارزش هاي تحصيلي تبديل نشود!

ديلي استار
روزنامه ديلي استار خبر و عكس اول خود را به حضور سيدحسن نصرالله در مراسم تشيع جنازه 3 نفر از مبارزان حزب الله اختصاص داده است. اين 3 مبارز در روستاي الفجر در جنوب لبنان و به دست نيروهاي رژيم صهيونيستي به شهادت رسيده اند. در اين مراسم كه با حضور هزاران نفر از اهالي بيروت و ديگر شهرهاي لبنان و در حومه جنوبي پايتخت برگزار شد نصرالله در مورد بيانيه كابينه لبنان در مورد درگيري هاي روزهاي گذشته گفت:بيانيه رسمي دولت، مسئولانه و متناسب با شرايط بوده است.
لس آنجلس تايمز
روزنامه لس آنجلس تايمز عكس اول خود را به برگزاري عيد شكرگزاري در افغانستان اختصاص داده است. در اين عكس، سرباز آمريكايي ديك اسكاوتا را مي بينيد كه بيرون از پايگاه نظامي آمريكا در بگرام افغانستان مشغول نواختن گيتار در روز عيد شكرگزاري ست . هرچند دراين روز براي سربازان آمريكايي حاضر در عراق يا افغانستان برنامه هاي ويژه اي در نظر گرفته شده بود اما بدون شك بهترين هديه براي آنها اعلام پايان حضورشان در كشورهاي فوق و فرا رسيدن زمان بازگشت نزد خانواده هايشان است.
عرب نيوز
روزنامه عرب نيوز خبر اول خود را به بازگشايي گذرگاه مرزي رفح در جنوب نوار غزه اختصاص داده است. اين گذرگاه تنها راه دسترسي اهالي غزه به ديگر نقاط جهان به جز عبور از مناطق اشغالي توسط رژيم صهيونيستي ست و بعد از جنگ سال 1967 اين اولين باري ست كه اين مرز بازگشايي شده است. در مراسم بازگشايي اين مرز، رئيس جمهور و نخست وزير تشكيلات خودگردان فلسطين، نماينده اتحاديه اروپا و رئيس سازمان اطلاعات مصر حضور داشتند.
چايناديلي
روزنامه چاينا ديلي خبر اول خود را به آلودگي رودخانه تامين كننده آب شهر هاربين در شمال شرق چين اختصاص داده است.
تقريبا دو هفته پيش، نزديك به يكصد تن بنزين به آب اين رودخانه ريخته شده و سطح وسيعي از آن را پوشانده است به طوري كه تا ديروز امكان استفاده از آن براي مصارف آشاميدني وجود نداشت.

آرش نهاوندي- بوگوتا ، پايتخت كلمبيا و بزرگترين شهر اين كشور با جمعيتي در حدود 8/7 ميليون نفر است. البته بوگوتاي بزرگ 5/8 ميليون نفر جمعيت دارد. بوگوتا همچنين پايتخت استاني به نام كوندينا ماركا نيز هست.
موقعيت جغرافيايي
بوگوتا در ارتفاع 2640 متر (8660 پا) بالاتر از سطح دريا واقع شده است. اين شهر در ناحيه كوهستاني شمال شرق رشته كوه هاي آند بنا شده است. بوگوتا ميان كوهپايه هاي دو كوه گوادالوپه و منسراته واقع شده است. گفتني ست كه در ارتفاع 3هزار و 200 متري
(500/10 پايي) اين دو كوه، دو كليساي كوچك ساخته شده اند كه سالانه توسط شمار زيادي از توريست ها مورد بازديد قرار مي گيرند.
جمعيت بوگوتا با رشد فزاينده اي 5 درصد در سال مواجه است، بخشي از علل اين امر را بايد در مهاجرت گسترده مردم ساكن نواحي روستايي نشين به پايتخت جست وجو كرد. ازدياد جمعيت، گسترش بي رويه وسعت شهر را نيز در پي آورده است. در حال حاضر وسعت شهر بوگوتا معادل 3/384 كيلومترمربع است كه با احتساب پراكندگي جمعيت در نواحي كوهستاني به 5/1222 كيلومتر مربع مي رسد.
تاريخ
بوگوتا پيش از رسيدن اسپانيايي ها به قاره آمريكا باكاتا ناميده مي شد و مركز تمدن مويسكاس بوده، اين شهر در آن زمان شهري آباد و پرجمعيت بود. گونسالس خيمنس دكسادا در سال 1538 شهر جديد بوگوتا را تحت عنوان سانتافه دباكاتا بنا نهاد. با گذر زمان و تاسيس نايب السلطنه نشين گرانادا، باكاتا نيز به پايتخت آن بدل شد و از آن پس بوگوتا نام گرفت.
بوگوتا در زمان حاكميت استعمارگران اسپانيايي بر قاره آمريكا، تبديل به يكي از اصلي ترين مراكز تمدن اسپانيايي  در اين قاره شد. در سال 11-1810 شهروندان بوگاتايي با الهام گرفتن از انقلاب فرانسه عليه حاكمان اسپانيايي شهر شوريدند، اما چندي بعد مجبور به سازش با اسپانيايي هايي شدند- كه شهر را مجددا تحت كنترل خويش درآورده بودند- اين سازش و پذيرش حاكميت اسپانيايي تباران تا سال 1819 ادامه يافت. در اين سال سيمون بوليوار قهرمان استقلال آمريكاي لاتين پس از پيروزي در نبرد بوكايا پايتخت بوگوتا را به تصرف خويش درآورد، از آن زمان بود كه بوگوتا به عنوان مركز كلمبياي بزرگ فدراسيون متشكل از كشورهاي پاناما، كلمبيا، ونزوئلا و اكوادور انتخاب شد. اما عمر اين جمهوري فدرال ديري نپاييد و بخش هاي مختلف آن پس از نبردهايي، علم استقلال برافراشتند و جمهوري آرماني بوليوار تجزيه شد. پس از تجزيه فدراسيون كلمبياي بزرگ، بوگوتا به عنوان پايتخت گراناداي جديد انتخاب شد و گراناداي جديد بعدها به كلمبيا تغيير نام يافت.
اقتصاد
بوگوتا بزرگترين مركز اقتصادي كلمبيا محسوب مي شود. پس از آن نيز مديين، كالي و بوكارامانگا مهمترين مراكز اقتصادي كلمبيا به شمار مي  آيند. بر اساس اهميت اقتصادي و تجاري بوگوتا ست كه شهروندان آن از اين كلانشهر تحت عنوان شهر اول ياد مي كنند. مقر اغلب شركت ها و كمپاني هاي بزرگ كلمبيايي در بوگوتا واقع شده است. بسياري از شركت هاي خارجي نيز در پايتخت كلمبيا دفاتر خود را داير كرده اند. بازار بورس اصلي كلمبيا نيز در بوگوتا واقع شده است. اقتصاد كلمبيا و بوگوتا بر محور صادرات قهوه، زمرد و گل  مي چرخد.
فرهنگ
بوگوتا به طور سنتي يكي از بزرگترين خاستگاه هاي هنر، فرهنگ و آموزش در آمريكاي لاتين بوده است.اين شهر داراي مراكز دانشگاهي  متعددي ست. از قديمي ترين اين مراكز مي توان دانشگاه سانتو توماس را نام برد كه به سال 1580 تاسيس شده است. دانشگاه روساريو تاسيس 1653 از كهن ترين دانشگاه هاي بوگوتا محسوب مي شود.
بوگوتا
بوگوتا داراي خيابان هاي زيادي ست كه از شمال به جنوب شهر ترسيم شده اند. خيابان هاي ديگري نيز از شرق به غرب شهر كشيده شده اند، اما بايد توجه داشت كه اهميت خيابان هاي شمالي جنوبي شهر بوگوتا بيش از ساير خيابان هاي اين شهر است. مهمترين ميدان شهر نيز ميدان بوليوار است كه تعداد زيادي از ساختمان  ها و ادارات دولتي و كلسيا در اطراف آن واقع شده اند. بوگوتا از طريق دو جاده مهم ارتباطي به سواحل اقيانوس اطلس در شمال و سواحل اقيانوس آرام در غرب مانند ساير شهرهاي بزرگ كلمبيا - متصل شده است. بوگوتا همچنين محل گذر دو بزرگراه عمده پان آمريكن و سيمون بوليوار است. بوگوتا داراي يك فرودگاه بزرگ بين المللي ست كه ال دورادو ناميده مي شود. خطوط اتوبوسراني ترانس ميلنيو نيز از مدرنترين خطوط حمل و نقلي هستند كه در سراسر شهر به جا به جايي مسافر مي پردازند، اين خطوط ويژه در نوامبر سال 2000 براي خدمت رساني به عموم مردم داير شدند.