|
يادداشت
عادت نكنيم
خسرو نقيبي
در شرايط عادي بايد بگوييم عادت كرده ايم، ولي خب، به نظر مي رسد نبايد به هر چيزي هم عادت كرد. خصوصا وقتي بفهمي كه از اين عادت كردن ها، كساني ديگر دارند نفع مي برند و همه چيز را به نفع خود تعبير مي كنند. سال قبل سينما صحرا ميزبان نمايندگان رسانه هاي گروهي براي نمايش فيلم هاي جشنواره فيلم فجر بود؛ اتفاقي كه پس از 3 سال حضور در سينما استقلال و رضايت نمايندگان رسانه ها، تعجب برانگيز مي نمود. با اين همه، صحرا كه به لحاظ موقعيت جغرافيايي هم در مسير راحتي قرار ندارد ميزبان رسانه ها شد؛ سينمايي كه مي گفتند به دليل تعداد صندلي هايش انتخاب شده، هر چند داوران بخش هاي جنبي بخوانيد ميهمانان جشنواره خود به خود اين تعداد صندلي اضافه را به نسبت استقلال جبران كردند.
مسئولان سينما صحرا يكي دو هفته قبل در گفت وگو با يكي از خبرگزاري ها گفته بودند كه نمي خواهند سينما يشان ميزبان مطبوعاتي ها باشد و به دليل خاصي هم اشاره نكرده بودند، اما كاملا واضح است كه دليل اين موضع گيري چه چيزهايي مي تواند باشد. سال قبل ميان مطبوعات ها و كاركنان سينما صحرا چندين مشاجره سخت پيش آمد كه حاصل برخورد نادرست اين كاركنان با اهالي مطبوعات بود؛ كاركناني كه توجيه نشده بودند كه ميان يك نويسنده و منتقد، با تماشاگر عادي سينما كه بليت مي خرد و وارد سالن مي شود، تفاوت هايي وجود دارد. در واقع كاركنان و مسئولان اين سينما براي اولين بار با مخاطبي رو به رو بودند كه در مقابل رفتار توهين آميز و برخوردهاي زننده، واكنش نشان مي داد و از حق طبيعي اش نمي گذشت. اين تنش ها تا آنجا پيش رفت كه در دو سه روز آخر به موضع گيري هاي سخت منجر شد و برخي منتقدان اصلا عطاي
فيلم ديدن را به لقاش بخشيدند تا در روزهاي آخر، سينما صحرا روزهاي خلوتي را تجربه كند. اظهارنظر مسئولان سينما صحرا پيش از اعلام دوباره نام آنها به عنوان ميزبان رسانه ها، مثل قديم دست پيش گرفتن را تداعي مي كند. اينكه حالا كه مطبوعاتي ها نسبت به اتفاق هاي سال گذشته موضع خاصي نگرفتند، پس حتما حق با مسئولان و كاركنان سينما بوده؛ غافل از اينكه عادت قديمي وفق دادن با هر شرايط در ميان روزنامه نگاران بوده كه اين بار هم آنها را به واكنش وانداشته است. به نظر نمي رسد يادداشت هايي از اين دست، شرايط را عوض كند يا مسئولان جشنواره را مجاب كند تا سالن رسانه ها را تغيير دهند، ولي حداقل مي تواند اين كاركرد را داشته باشد كه دانسته شود، سكوت هميشه هم علامت رضايت نيست و ممكن است تكرار برخوردهاي سال قبل، اين بار نتايج بدتري از قهر گروهي نمايندگان رسانه ها داشته باشد. گاهي وقت ها بد نيست حواسمان به چيزهاي بي اهميتي از اين دست هم باشد.
|
