Hamshahri Newspaper

همشهري - پيكر كاوه گلستان، عكاس، تصويربردار و خبرنگار سرشناس ايراني ، ديروز پس از تشييع از مقابل تالار وحدت در گورستان روستاي افجه لواسان به خاك سپرده شد.
در مراسم تشييع او علاوه بر اعضاي خانواده و همكارانش، بسياري از هنرمندان، نويسندگان و سياستمداران سرشناس كشور حضور داشتند. از جمله نجف دريابندري، بهرام بيضايي، خسروسينايي، بهمن فرمان آرا، عباس كيارستمي، حسين عليزاده، احمدرضا احمدي، احسان نراقي، محمدابراهيم جعفري، فرزانه طاهري، محسن آرمين، عيسي سحرخيز، رجبعلي مزروعي، احمد بورقاني، احمد پورنجاتي، هادي خانيكي، شيرين عبادي، مديا كاشيگر، بهمن جلالي، محمود كلاري، ليلا حاتمي، مژده شمسايي، و فاطمه معتمدآريا در جمع مشايعت كنندگان بودند.مدير كل روابط عمومي رياست جمهوري نيز حضور داشت.
اما در اين مراسم بيش از همه حضور خيل عكاسان جوان و دانشجويان عكاسي كه با چشمان اشك آلود از دريچه دوربين هاي عكاسي و تصويربرداري وداع غم انگيز معلم خود را ثبت مي كردند، جلب توجه مي كرد.
انتخاب روستاي زيباي افجه براي دفن كاوه، به گفته خواهرش به دليل علاقه اي بود كه او به لواسان داشت. ليلي گلستان گفت: كاوه دوست داشت در لواسان براي خودش خانه اي بسازد و ما اكنون برايش چنين مي كنيم.
كاوه چگونه رفت
جيم ميور، خبرنگار بي بي سي در تهران در مطلبي با عنوان «آخرين لحظات تصويربردار بي بي سي» كه روي سايت خبري بي بي سي انتشار يافته، جزئيات حادثه كشته شدن كاوه گلستان و احساسات خود را شرح داده است. در بخشي از اين يادداشت آمده است: ما حدود ساعت سه بعد از ظهر (چهارشنبه) به وقت محلي به روستاي كفري رسيديم. پس از خروج از سليمانيه حدود سه ساعت به سمت شمال رانده بوديم.
روز بهاري زيبايي بود به طوري كه نتوانستيم جلوي خودمان را بگيريم، ايستاديم و ناهار را زير سايه درختان خورديم. كاري كه پيش از آن هرگز نكرده بوديم.براي غذا نان، كنسرو ماهي، خيار و گوجه و چاي داشتيم. كاوه گفت اين بهترين غذايي بود كه از ۵۹ روز پيش كه به كردستان عراق آمديم خورده ام.
او از كارهايي كه در اين مدت كرده بوديم راضي و خوشحال بود و با اشتياق از كارهاي بيشتر و بهتر صحبت مي كرد.مي گفت: «درچنين شرايط كاري اي احساس مي كنم خودم هستم.»
بعدها در تهران، مادرش فخري به من گفت روز قبل از حادثه تلفني با او صحبت كرده است.او گفت كاوه «پشت تلفن مي رقصيد»
وقتي به كفري رسيديم مستقيما به پايگاه نيروهاي اتحاديه ميهني كردستان رفتيم تا از بام آنجا اوضاع اطراف را بررسي كنيم. نيروهاي دولت عراق در ده سال گذشته، قلعه اي را كه در چمنزاري در جنوب غربي روستا واقع بود، در تصرف داشتند. دو روز قبل آمريكايي ها مواضع نيروهاي عراقي را بمباران كرده بودند و نيروهاي عراقي تا پشت بلندي هايي كه در چند كيلومتري روستاي كفري از شرق تا غرب ادامه داشت عقب نشيني كرده بودند. نزديك ترين مواضع آن ها ده كيلومتر دورتر از ما و پشت بلندي ها قرار داشت.
اما عراقي ها پيشمرگان اتحاديه ميهني را كه در منطقه عقب نشيني آن ها پيشروي كرده بودند زير نظر داشتند و روز قبل از رسيدن ما كفري را به شدت گلوله باران كرده بودند كه در جريان آن ۳ نفر كشته و ده ها نفر زخمي شده بودند.
همه نگران تكرار گلوله باران بودند، اما در طول روز چهارشنبه، تا وقتي ما به آنجا رسيديم اتفاقي نيفتاده بود. ما دنبال جاي مناسبي براي ارسال يك گزارش از طريق ويدئوفون بوديم و قلعه توي چمنزار به نظر جاي مناسبي مي رسيد.
فرمانده محلي نيروهاي اتحاديه ميهني گفت كه آنجا امن است و عراقي ها خيلي فاصله دارند. او يكي از افرادش را مأمور راهنمايي ما كرد. براي اين كه كمتر جلب توجه كنيم و احيانا هدف حملات خمپاره قرار نگيريم، تنها با يك خودرو به راه افتاديم. من رانندگي مي كردم، كاوه كنارم روي صندلي جلو نشسته بود. روي صندلي هاي عقب استوارت هيوز، تهيه كننده گروه سمت راست، پشت سر كاوه نشسته بود، مترجم گروه وسط و راهنماي كرد ما، سمت چپ پشت من قرار داشت.
به حاشيه روستا رفتيم و با كمك مردم محلي به ابتداي سربالايي منتهي به قلعه راهنمايي شديم. بعضي از همكارانمان را ديديم كه سعي كرده بودند پياده بالا بروند اما نيمه راه احتياط كرده و برگشته بودند، اما ما دليلي براي پيش نرفتن نديديم. دنبال رد چرخ هاي خودروهايي كه قبلا بالا رفته بودند را گرفتيم و به سوي قلعه رفتيم.
خواستم مستقيما به سوي ساختمان قلعه بروم و پشت ديوارهايش پارك كنم - عراقي ها كاملا دور بودند - اما راهنماي ما گفت سرازيري سمت چپ كه ماشين مي توانست از آن پايين برود امن تر است. خب! من هم به سمت چپ رفتم و چند متر پايين تر توقف كردم. داشتيم با عجله پياده مي شديم كه ناگهان انفجاري بسيار نزديك ما رخ داد طوري كه موج آن را سمت چپ صورتم احساس كردم گيج شده بودم و گوشم زنگ مي زد. پيش خودم فكر كردم: «از فاصله به اين دوري چطور ما را ديدند و به اين سرعت هدف گرفتند؟»
به طور غريزي دنبال پناهگاهي گشتم، سمت چپ، عقب ماشين دويدم و روي زمين خوابيدم. در چهار روز گذشته، دو بار ديگر هم در چنين شرايطي قرار گرفته بوديم.طي چند ثانيه صداي دو انفجار ديگر را شنيدم و بعد همه جا ساكت شد. لحظه اي بعد استوارت فرياد زد «زخمي شدم! زخمي شدم!»
ربين، مترجم گروه فرياد زد «اينجا ميدان مينه، ميدان مين» بلند شدم و استوارت را سمت راست ماشين ديدم كه روي پاي چپش لي لي مي كرد. پاي راستش بدجوري صدمه ديده بود. پاشنه پايش متلاشي شده بود و استخوانش پيدا بود اما زياد خونريزي نداشت و دانستم كه زنده مي ماند. در عقب را باز كردم و استوارت را سوار كردم. به او گفتم: «زخمي شدي، اما خوب مي شي.بهت قول مي دم!»
تلاش مي كردم كه وضع او را مرتب كنم، اما او وضع پاي خودش را نمي ديد. شجاع بود و كاملا هوشيار مانده بود، به ما اطمينان مي داد كه حالش خوب است.
در اين هنگام متوجه غيبت كاوه شدم. صدا زدم «كاوه كو؟ كاوه كو؟»
ربين، مترجم ما كه چون وسط نشسته بود فرصت نكرده بود پياده شود فرياد زد: «اونجاست، سمت چپ، مرده!»
به سمت چپ نگاه كردم. حدود ده متر آنطرف تر در شيب چمنزار بدن خاك آلودي افتاده بود. گفتم «اون كه كاوه نيست» از جايي كه من بودم به نظر جنازه اي مي آمد كه از عراقي ها باقي مانده بود، اما وقتي بالاي سرش رسيدم ديدم كه كاوه است. به شكم خوابيده بود.انگار سر كار خوابيده باشد، آرام به نظر مي رسيد...
... ساعت ها بعد به كمك ربين آنچه ديده بوديم را كنار هم گذاشتيم. او تنها كسي بود كه در ماشين مانده بود و توانسته بود آنچه را اتفاق افتاد ببيند. استوارت هم كه حالا در بيمارستاني در قبرس بستري است با من هم عقيده است كه اولين انفجار ناشي از اصابت خمپاره بوده است. خود او روي يك مين ضدنفر پا گذاشته بود.كاوه هم مثل من و استوارت متوجه خمپاره شده بود و به سوي جلوي خودرو و پايين تپه دويده بود تا جاي امني پيدا كند. اما به جاي فرار از خمپاره ،روي ميدان مين رفته بود.
ربين عقيده دارد كه كاوه اول روي يك مين ضدنفر رفته و بعد دوباره روي مين ديگري افتاده است. ولي شدت آسيبي كه او ديده بيش از آن چيزي است كه ۲ مين ضد نفر بتواند ايجاد كند. من عقيده دارم عراقي ها، همچنان كه قبلا هم اين كار را كرده بودند، يك مين ضدنفر را روي يك مين ضدتانك كار گذاشته بودند تا در اثر انفجار مين اول، چاشني مين بزرگتر فعال شود و هر دو منفجر شوند.
كاوه هم اكنون آرام است و زندگي هم البته ادامه دارد. اما زندگي ما بدون او ديگر مثل سابق نخواهد بود. او بي نظير و تكرارنشدني بود...