شكي نيست كه وجود استراتژي براي پيشبرد فعاليت هاي مختلف اعم از اقتصادي، سياسي، اجتماعي و... امري اجتناب ناپذير است كه در نهايت به كاهش هزينه هاي مختلف و در نتيجه افزايش سود در مجموع منجر مي شود.
وجود يكي از بزرگترين مخازن گازي دنيا در جنوب ايران و زمينه بهره برداري از آن موقعيتي را نصيب ايران كرده است كه به گفته وزير نفت، در آينده شاهد برپايي يك تمدن عظيم صنعتي در اين منطقه خواهيم بود. هم اكنون نيز بسياري از شركت ها و سرمايه گذاران حاضر در ايران، فعاليت هاي خود را به اين سمت متمركز كرده و تغيير محسوسي در نوع فعاليت هاي كنوني آنها به وضوح ديده مي شود. در اين ميان مي توان از سازمان گسترش و نوسازي ايران مثال آورد كه تاكنون بيش از ۳ ميليارد دلار پروژه را به واحدهاي زيردست خود تزريق كرده است. حضور شركت هاي بزرگ بين المللي فعال در حوزه صنايع نفت و گاز نيز زمينه لازم براي مورد توجه قراردادن سياست هاي بلندمدت در اين حوزه را بيش از پيش مشخص مي كند. در اين ميان نبايد از توصيه هاي كارشناسان خبره در اين عرصه غافل شد.
يكي از كارشناسان سازه هاي دريايي كشور با اشاره به وجود ميدان گازي پارس جنوبي در اعماق خليج فارس و مرز مشترك ايران و قطر مي گويد: با آن كه همسايه جنوبي ما قطر چندين سال است كه بهره برداري از آن ميدان را شروع كرده كشور ما به خاطر مشكلات جنگ و تحريم هاي آمريكا و احتمالاً عدم توجه كافي نتوانسته است هنوز سهم خود را از اين ثروت خدادادي برداشت نمايد. دولت جمهوري اسلامي هر چند با تأخير چند سالي است كه با تدابير خاصي اولويت توسعه اين ميدان را در برنامه خود قرارداده است و بهره برداري از فازهاي ۲و۳ شروع شده و به زودي بهره برداري از فاز يك نيز شروع خواهد شد و بديهي است نبايد هيچ فرصتي را در بهره برداري از ميدان دوباره از دست داد.
وي ادامه مي دهد: شركت ملي نفت، توسعه اين ميدان را در چندين فاز تقسيم بندي كرده و بعضاً از  بالغ بر۲۰فاز نيز صحبت مي شود .غير از فاز اول پارس جنوبي كه براساس تكنولوژي ده سال قبل طراحي شده است و در آن آب نمك موجود در گاز و ميعانات گازي در دريا جدا و محصول به دست آمده به صورت دو فازه (گاز و ميعان) توسط خطوط لوله به ساحل حمل مي شود بقيه فازها كه تا حال ۱۰ فاز به مرحله اجرا رسيده است از يك تكنولوژي استفاده مي كنند. يعني محصول استخراج شده به صورت سه فاز (آب نمك، گاز و ميعان) توسط خطوط لوله به ساحل حمل مي شوند و جالب اينجاست كه همه فازها از يك مخزن مشترك استفاده كرده و از يك ظرفيت يكسان و شرايط محيطي (عمق آب، فاصله از ساحل و...) هستند ولي با اين حال براي هر فازي كارهاي مهندسي بدون استفاده از تجارب فازهاي قبلي از صفر شروع مي شود و در اين مرحله حداقل دو سال از دست مي رود.
وي تأكيد مي كند: صرف نظر از اين كه در عمل دوباره اشكالاتي بروز مي نمايد كه تأخيرات و هزينه را بيشتر مي كند حال در محافل علمي و كارشناسي اين سؤال مطرح است در شرايطي كه مخصوصاً در دريا همه شرايط يكي است چه لزومي دارد براي هر فازي كار از نقطه صفر شروع  شود و اين خود بهره برداري از اين منبع عظيم را سال ها به تأخير مي اندازد.