اسماعيل ثريايي در ادامه افزود: بيشترين استفاده از توان شركت هاي صنعتي داخلي هدف اصلي مصوبه فوق الذكر است.
وي در خصوص مشكلات شركت هاي داخلي براي حضور در مناقصه هاي بين المللي نفت، گاز و پتروشيمي گفت: اولين مشكل اين است كه شركت هاي داخلي كوچك هستند و توان اخذ قراردادهاي بزرگ را ندارند.
وي ادامه داد: براي حركت در اين مسير بايد شركت هاي بزرگي ايجاد شود. بنابراين شركت هاي كوچك بايد ادغام شوند كه اين خود بستر قانوني نياز دارد يا به صورت كنسرسيوم فعاليت كنند كه اين روش نيز به دليل ضعيف بودن فرهنگ مشاركت در كشور و سنتي بودن شركت ها با مشكل روبه رو است.
وي تصريح كرد: نحوه اداره شركت هاي داخلي به دليل اين كه مديران و مالكين شركت ها يكي هستند، با نحوه اداره شركت هاي بزرگ دنيا كه مديران غير از مالكين هستند و با مباحث مديريتي آشنايي دارند، تفاوت زيادي دارد. براي ايجاد شركت هاي بزرگ بايد بسترهاي قانوني انحلال و ادغام شركت ها، همراه با ايجاد تسهيلات فراهم شود. به تازگي در اين زمينه مصوبه اي براي تسهيل در ادغام، انحلال، مشاركت و بزرگ شدن شركت ها در هيأت دولت به تصويب رسيده است.
براساس گزارش شبكه تحليلگران تكنولوژي ايران، ثريايي افزود: در حال حاضر در صنعت نفت ايران بيش از ۱۲۰۰ پيمانكار كه هر كدام به طور متوسط سه قرارداد دارند و ۲۳۰ شركت مهندسي مشاور كه طراحي و نظارت ۷۰۰ پروژه را در دست دارند، فعاليت مي كنند.
اما اين توان با يك پيش بيني و برنامه ريزي قبلي و به صورت سازماندهي شده ايجاد نشده است بلكه در عمل به صورت نامتعادل، سريع و بدون برنامه ريزي قبلي ايجاد شده   است.
وي اظهار داشت: اگرچه توان داخلي ارتقا يافته و صنايع نفت و پتروشيمي باعث افزايش توانمندي هاي شركت هاي داخلي شده اند اما هميشه اين نگراني وجود دارد كه اگر شركت هاي داخلي زيادي براي انجام پروژه ها ايجاد شوند، در صورت بروز مشكل و متوقف شدن سرمايه گذاري، سرنوشت ظرفيت ايجاد شده چه خواهد شد.