در هفته دولت قرار داريم و همانند سال هاي گذشته، زمينه براي نقد و بررسي عملكرد دولت فراهم آمده است. فضايي كه به دنبال دوم خرداد ۷۶ و ادامه آن تاكنون ايجاد شد، بستر ورود افراد و جريان هاي منتقد را هموارتر ساخته، به گونه اي كه فراواني انتقادات از عملكرد دولت در مقايسه با قبل از دوم خرداد ۷۶ به مراتب بيشتر و گسترده تر است. بديهي است گسترش فضاي نقد و گفت وگو با توجه به آن كه از شعارهاي اصلي و محوري دولت اصلاحات نيز به شمار مي رود را بايد به فال نيك گرفت. ايجاد اين فضا به تنهايي گوياي يك توفيق بزرگ در زنجيره ساير اقدامات مثبت دولت براي ملتي است كه به لحاظ تاريخي كمتر اجازه ارائه  نظرات و بيان تفكرات خود را داشته است. اما در فرآيند تقويت روحيه نقادي بايستي به يك نكته مهم توجه نمود و آن اين كه، نقادي خود از اصول و مباني برخوردار است كه اين اصول در تمامي كشورهاي با نظام دموكراسي نيز پذيرفته و نهادينه شده است. بديهي است انحراف از اصول و مباني نقادي موجب مي شود كه هم نقد شوندگان و هم نقدكنندگان به وادي تحليل ها و توجيهات غيرمنصفانه رهنمون شوند كه نتيجه آشكار و اوليه آن نيز بسته شدن فضاي نقادي و واكنش هاي مغرضانه، تلافي جويانه و افشاكننده از سوي دوگروه مذكور خواهد بود. به نظر مي رسد در بررسي عملكرد دولت اصلاحات، براي آن كه به ورود به اين وادي دچار نشويم، بايستي ضمن انتقاد مشفقانه از ناكارآمدي ها، مشكلات و ضعف هاي عملكرد دولت، از دستاوردها و تلاش هاي دولت در زمينه هاي مختلف اقتصادي، سياسي، اجتماعي نيز ارزيابي منصفانه اي داشته باشيم. به اين نكته مهم عنايت شود كه اين دستاوردها در شرايط و وضعيتي ايجاد شده كه علاوه بر عوامل برونزاي خارجي، تنش هاي بيشمار داخل نيز همواره به عنوان مانعي جدي براي حركت روبه جلوي دولت عمل كرده است.