نايب رئيس كميسيون اقتصادي مجلس شوراي اسلامي اعلام كرد: تمام جهت گيري ها در برنامه چهارم توسعه بايد به سمت فضاسازي براي توليد ثروت و توزيع عادلانه آن باشد.
حسين انواري در گفت وگو با خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اظهار داشت: توليد ثروت مي تواند بر روي نرخ تورم و بيكاري اثر بگذارد و كشور را به مراحل رشد و شكوفايي نزديك كند.
وي تصريح كرد: جهت گيري در توليد ثروت بايد به سمتي باشد كه توليدات داخلي افزايش يابد و نيازمند واردات كالاهاي خارجي نباشيم.
نماينده مردم سراب در مجلس ششم در ادامه، فضاسازي و برنامه ريزي در جهت توليد ثروت را از ضروري ترين اهداف مورد نظر در برنامه چهارم توسعه دانست و تاكيد كرد: هر چه ثروت در كشور توليد و از انتقال آن به خارج جلوگيري شود، از نظر توزيع عادلانه ثروت، رفع مشكلات بيكاري و راه اندازي كارخانه ها موفق خواهيم شد، اما زماني كه كشور توليد ثروت نداشته باشد ناچار اقدام به واردات كالا مي كند، در نتيجه ثروت ملي از كشور خارج مي شود.
انواري در خصوص نقاط ضعف و كاستي هاي برنامه سوم توسعه اظهار داشت: برنامه سوم چندين بار دستخوش تغيير و تحولات شد كه بعضي از تغييرات از سوي دولت و بعضي از سوي مجلس صورت گرفت، در نتيجه برنامه منسجمي دنبال نشد.
به عنوان مثال در برنامه سوم توسعه مطرح شد كه هزينه دولت از حدود ۱۲ ميليارد دلار افزايش نيابد، در صورتي كه دولت هزينه خود را به ۱۵ ميليارد دلار افزايش داد.
وي ادامه داد: هم چنين زماني كه دولت خواست در جهت حذف يارانه ها اقدام كند ،ناگهان ميزان آن تا دو برابر افزايش يافت؛ اگرچه دولت توانست نرخ ارز را يكسان نگه دارد، اما تثبيت قيمت ارز در حال حاضر به سختي صورت مي گيرد و اين به منزله ناموفق بودن برنامه سوم است.نماينده مردم سراب در مجلس ششم دليل تضعيف پول ملي را در كشور افزايش هزينه ها و يارانه ها و كاهش صادرات به دليل دادن يارانه به صادركننده عنوان كرد.
وي در خصوص نظام برنامه ريزي اقتصادي در كشور اظهار داشت: تا زماني كه نتوانيم برنامه هاي ۵ ساله را به طور يكسان و بدون كوچكترين نقصي به اجرا درآوريم هيچ گاه نمي توانيم برنامه هاي بلندمدت ۲۵ ساله را طراحي كنيم. در شرايطي كه بسياري از مسوولان ساختار كهنه و قديمي برنامه ها را مي پسندند و آن را سرلوحه كار قرار مي دهند و با ديد سنتي به برنامه ها نگاه مي كنند چاره اي جز اجرا و طراحي برنامه هاي ۵ ساله نداريم؛ در صورتي كه در تمام كشورهاي دنيا برنامه هاي ۲۵ و حتي ۵۰ ساله را طرح ريزي مي كنند.