Hamshahri Newspaper

عليرضا قاسمي
نياز روز افزون شهروندان به تامين مسكن با وجود شرايط كنوني كه سازندگان اقدام به ساخت آپارتمان هاي چند واحدي در زمينهاي بامساحت كم نموده اند، نه تنها روابط اجتماعي را تحت تا ثير قرار داده بلكه مشكلا ت فرهنگي نيز در پي داشته است.
گراني بيش از حد مسكن(خريد و اجاره) سبب گرديده كه قشر آسيب پذير تنها در پي يافتن خانه، بدون توجه به شرايط آن باشند. كوچه هاي تنگ و بن بست، چندين طبقه آپارتمان كه اكثرا فاقد انباري و پاركينگ هستند و واحدهاي بسيار كوچكي كه فشردگي ترافيك شهرمان را به ياد ميآورند. از همسايه خود بي خبريد هر چند صداهاي نامشخص هميشه در فضاي منزلتان مي پيچد.
يكي از همشهريان ساكن محله نظامآباد مي گويد:« در آپارتمان ۳۹ متري ساكن هستم، چندي پيش به دليل خرابي ناشي از نم ديوار با كسب اجازه صاحبخانه تصميم به ترميم آن گرفتم.
ظهر يك روز تعطيل پس از چند ضربه كه به محل خرابي زدم ناگهان قسمت بزرگي از ديوار فرو ريخت و متاسفانه واحد مجاور و ساكنانش ( در حال صرف ناهار) پديدار شدند. ديوارها آن قدر نازك ساخته شده اند كه نجواي ما بر هم زننده آرامش همسايگان مي شود چه برسد به ضربه هاي كلنگ!!
سازندگان در كوچك سازي آپارتمان به راهروها نيز رحم نكرده اند كه اين مشكل در زمان اسباب كشي بيش از هر زمان ديگري نمايان مي گردد.
اي كاش نظارتي اصولي بر ساخت و سازها صورت مي گرفت تا شهرمان اين چنين مثل كندوهاي زنبور نمي شد.
زماني سودجويان هرگونه خلا في را مي توانستند با پرداخت جريمه قانوني كنند. حذف انباري (كه بايد به تعداد واحدها مي بود) خانه ها را شبيه انبار كرد و خريد پاركينگ در گوشه خيابانها(!) حجم بيش از حد واحدهاي آپارتمان را فزوني بخشيد، در اين راستا چه قانوني بر متراژ واحدهاي ساخته شده نظارت مي كند؟ زمين هاي ۷۰ متري كه درآن دو واحد آپارتمان ۳۰ متري در چند طبقه مي ساختند براي سكونت خانواده هاي چند نفره در نظر گرفته مي شود. آيا كمبود دليلي است مبني بر آنكه خود را بيش از اين دچار مشكل كنيم؟ بايد قبول كرد كه فشردگي بيش از حد محل زندگي كه مي بايست آرامش و راحتي را به دنبال داشته باشد، باعث تاثيرات بد فرهنگي و اجتماعي مي شود كه عواقب آن از بي خانمان بودن كمتر نيست.