شهروندان تهراني كه در پايان هفته ها كمتر جايي را در ميان شهر خاكستري خود براي تفريح مي يابند، دل به طبيعت مي بندند و راه كوهپايه هاي شمال تهران را در پيش مي گيرند تا وراي زندگي پرتب و تاب روزمره، اندكي بياسايند.
هر چند در نخستين پيچ هاي اين گردنه سترون از عطوفت، ميخكوب برجاي مي مانند. بهاي بسيار گزاف طعامي ناچيز در اين مناطق شايد با كمي تسامح قابل اغماض باشد ، اما شرايط ارائه اين خوراكي ها كيفيتي ندارد كه بتوان آن را بهداشتي خواند و خود را از هر گزندي در امان دانست.
زمان آن مدت هاست فرا رسيده تا كمي، فقط كمي، اگر نه براي اموال ديگران كه براي سلا متي شان و جان شان ارزش قائل شويم.
اين طبيعت بخشي از زندگي امروز است، اما حفظ سلا متي در آن كماكان در هاله اي از ابهام قرار دارد.