آزاده بهشتي 
روزي نيست كه ساكت و آرام بگيرند. اينجا شايد تنها تكه از كره خاكي باشد كه تعطيلي و غيرتعطيلي ندارد. از ساعت هشت صبح تا پنج و شش عصر، مداوم و پي در پي، بدون لحظه اي تامل، حالا جاي شكرش باقي است كه ماشين هستند. كامپيوترهاي مركزي ثبت مرده هاي بهشت زهرا، مثل غسال ها، ماشين هاي بنزي كه مرده ها را جابه جا مي كنند، مداحان و قبركن هاي اينجا پاسوز وقت ناشناسي مرگ مي شوند. شتري كه در خانه همه مي خوابد و اصلا فكر نمي كند صبح است يا شب، تعطيل است يا نه. به همين خاطر است كه جداي از آدم هايي كه در اين مركز و غسالخانه كار مي كنند، هر روز دو نفر چند ساعت اضافه  تر مي مانند تا توجيهي باشند براي اين وقت ناشناسي. بقيه متوفي ها هم شب را در سردخانه مي مانند، كارش نمي شود كرد شايد اگر خاك كردن مرده در شب هم شگون داشت، مسوولان بهشت زهرا يك شيفت هم در شب مي گذاشتند.
ساعت هشت صبح، فشار دكمه اي، صفحه رايانه را بالا مي آورد، بعد هم قطار شدن آدم هايي كه كسي را از دست داده اند، حالا هم مي خواهند شاهدي باشند براي پيوند او با خاك؛ پيوندي سرد و ابدي و اين مي شود كه صفحه رايانه ثبت مي كند.
نام، نام خانوادگي، شغل، جنس، محل و آدرس محل سكونت، سوالاتي براي آمارگيري نسبي مثل اينكه متوفي سيگاري بوده يا نه و در انتها خدمات جانبي. قوامي مدير واحد كامپيوتر بهشت زهرا توضيح مي دهد كه خدمات جانبي چيست؛
سالن سوگواري، تالار بهشت، تابلوي سرمزار، مداح، ميز و صندلي، چادر و ... مثل نون اضافه رستوران ها پشت سر قيمت و قطعه قبر قطار مي شود ، دستمزد غسال ها و قبركن ها، راهم اضافه مي كند. با تلق تلق پرينترورق بيرون مي زند و اتيكت خدمات جانبي مي خورد.
قوامي اضافه مي كند و ما هم مي بينيم كه چطور متصدياني كه پشت كامپيوترهاي مركز ميخكوب شده اند، در مورد همه چيز توضيح مي دهند. هرچه باشد پيوند ناميمون خاك با بدن سرد متوفي، تمركز حواس براي بازماندگان نگذاشته است، از همين رو اينجا آنها پيشنهاد مي دهند و گاهي توصيه مي كنند. با اين وجود همه مراجعه كنندگان تقريبا مطمئن هستند كه مرده اي روي زمين نمي ماند. اين اطمينان را رئيس مركز كامپيوتر بهشت زهرا مي گويد تا ما هم بدانيم كامپيوترهاي اين مركز به صورت رايگان برنامه ريزي شده اند، يعني تصور اين كاركنان و كامپيوترها بر اين است كه گواهي فوت براي شخصي صادر شده است كه بضاعت مالي استفاده از هيچ نوع امكانات را ندارد و شروع صفحه همين موضوع است. اينجا تنها جايي است كه اگر پولي جهت پرداخت هزينه ها نداشته باشيد رانده نخواهيد شد. در حقيقت فرد متوفي زماني كه با آمبولانس هايي كه اين روزها ديگر بنزهاي شيك و تر و تميز شده اند - همان داستان قديمي اگر تا به حال بنز سوار نشده باشيد اينجا برايتان اين اتفاق مي افتد - پس از ورود به محيط بهشت زهرا اجساد را از در هاي ميدان رد كرده و به سردخانه آن منتقل مي كنند و بعد هم برگه هاي فوت ۴ جسد كه تازه رسيده اند به اين مركز منتقل مي شود و در ابتدا قطعه رايگان براي مرده در نظر گرفته مي شود مگر اينكه همراهان متوفي درخواست ديگري داشته باشند. با اين وجود قوامي مي گويد براي اينكه مبادا قطعه اي در اينجا با عنوان قطعه فقرا و بي بضاعت ها معروف شود، هر قطعه ۳ ماه يك بار به صورت گردشي به فروش مي رسد. يعني در شروع قبرهاي هر قطعه به مدت ۳ ماه به صورت رايگان در اختيار افرادي كه توانايي خريد قبر را ندارند، قرار مي گيرد و پس از اين سه ماه قبرهاي همان قطعه به فروش مي رسد و زمين ديگري در نظر گرفته مي شود تا آن قطعه به خاطر رايگان بودنش، صفت فقيربودن وبي بضاعتي به خود گيرد.
علاوه بر جلوگيري از تبعيض قايل شدن ميان فوت شدگان، هزينه هايي هم كه به گردن بازماندگان گذارده مي شود در وهله اول معمولي است. در حقيقت خريد قبر و دستمزد افرادي كه كارهايي مثل شستشو، اجراي واجبات شرعي و تدفين را انجام مي دهند، هرگزسربه افلاك نمي زند، مگر اينكه همراهان مرده درخواست قبري در جايي خوش آب و هوا، آمبولانس خصوصي براي حمل متوفي در شهر از بيمارستان به منزل محل سكونت و يا نگهداشتن مرده براي يك يا دو روز را داشته باشند.
تمام اين موارد در قالب يك فيش در اختيار بازماندگان قرارمي گيرد و در صورت درخواست خدمات جانبي، فيش دوم هم پشت سر آن از كامپيوتر بيرون مي زند.
درست است كه بنزهاي جديد، جايگزين نعش كش هاي قديمي شده اما هنوز هم اين نعش كش ها از رده خارج نشده اند و درصورتي كه افرادي درخواست انتقال جسد به شهرستان را داشته باشند اين ماشين ها قدعلم مي كنند.اين توضيح را قوامي مي دهد.
طبق دستورمقامات مربوطه تمام گورستان هاي تهران از ظهيرالدوله كه فروغ ، ملك الشعراي بهار و رهي معيري در آن آرميده اند تا حياط امام زاده صالح و شاه عبدالعظيم و ابن بابويه كه تختي را درخود جاي داده است، براي دفن مرده ممنوع و متروك هستند، مگر بهشت زهرا.
در حقيقت تدفين هايي كه در اين مكان ها صورت مي گيرد كار غير مجاز و غير قانوني است، اما گريزي نيست و اين كار انجام مي شود.
با وجود اينكه بسياري از بازماندگان به توصيه و وصيت مردگان اين قانون شكني را انجام مي دهند، هنوز هم بهشت زهرا مملو از مردگاني است كه با آمبولانس در سردخانه پياده مي شوند و در غسالخانه، غسل و شست وشو داده مي شوند و بر روي دست ها در هوا تكان مي  خورند و نماز بر آنها خوانده مي شود و در قبرها جا خوش مي كنند.
قوامي به ما و همه كساني كه شنيده اند يا ادعاكرده اند كه زماني پيشآمده كه قبر براي دفن مرده نبوده است، اطمينان مي دهد كه هيچ وقت مرده اي به خاطر نبود جا ودلايل ديگر روي زمين نمي ماند، مگر اينكه همراهان او درخواست تهيه قبر در قطعه اي را داشته باشند كه امكان آن فراهم نباشد. در يك چنين صورتي است كه به او گفته مي شود قبر نيست يعني جا در بهشت زهرا زياد است اما قبر در آن قطعه مورد نظرشما نيست.
از مركز كامپيوتر بهشت زهرا كه بيرون مي آيي، سكوت تمام مي شود. ژست هاي بازماندگان هم. بيرون صداي جيغ و داد و گريه، بي داد مي كند و پيرزني از مرگ نوه ۱۶ ساله اش بر سر مي زند. مرده  ها روي دست ها پرواز مي كنند.

كشورهاي جهان سال نو را در يك زمان و به يك شيوه جشن نمي گيرند زيرا مردم نقاط مختلف از تقويم هاي متفاوتي استفاده مي كنند. در زمان هاي دور، مردم زمان را به روزها، ماه ها و سال ها تقسيم بندي كردند. بعضي  از تقويم ها بر اساس حركت ماه، برخي ديگر بر اساس جايگاه خورشيد و بعضي ها نيز بر اساس حركت ماه و خورشيد تنظيم شده اند. مردم سراسر جهان داراي عقايد خاصي در خصوص سال نو هستند.
مصري هاي باستان 
در مصر باستان جشن هاي سال نو زماني برگزار مي شد كه رود نيل طغيان مي كرد. اين رويداد برابر با اواخر سپتامبر بود. طغيان رود نيل امري بسيار مهم تلقي مي شد چرا كه بدون آن مردم قادر به كشاورزي در صحرايي خشك نبودند. در سال نو، مجسمه خدايان آمون، همسر و پسرش با قايق به روي نيل به حركت در مي آمدند و مردم به مدت يك ماه به آوازخواني، پايكوبي و خوشگذراني مي پرداختند و سپس مجسمه ها به معبد بازگردانده مي شدند.
بابلي ها
بابل سرزميني  بود كه امروزه كشور عراق ناميده مي شود. سال نوي آنها در بهار بود و در خلال جشن ها، پادشاه لباس هاي رسمي اش را در مي آورد و براي چند روز، هركسي مي توانست كاري را بكند كه دوست داشت. سپس، در مراسمي مجلل، پادشاه مجدد ملبس به لباس هاي اشرافي مي شد. بنابراين هر سال نو شروعي تازه براي زندگي آن مردمان به حساب مي آمد.
رومي ها
در سال هاي گذشته رومي ها اول مارس را به عنوان سال نو جشن مي گرفتند تا اين كه در سال ۴۶ قبل از ميلاد، امپراطور ژوليوس سزار تقويم جديدي را پايه گذاري كرد. اين همان تقويمي است كه امروزه نيز مورد استفاده قرار مي گيرد. سپس آغاز سال نو به روز اول ژانويه تغيير يافت. ژانويه از اسم خداي روم، ژئوس، گرفته شده است كه دو سر داشت. او با يك سر به سال گذشته نگاه مي كرد و با سر ديگر انتظار سال نو را مي كشيد. جشن سال نو رومي ها كندز ناميده مي شد و مردم خانه هاي خود را تزئين مي كردند و به يكديگر هديه مي دادند. برده ها و اربابان با هم مي خوردند و مي نوشيدند و براي چند روزي هر كسي آزادانه هر كاري را كه مي خواست انجام مي داد.
سلتي ها
سلتي ها مردمي بودند كه در گل، فرانسه كنوني و بخش هايي از بريتانيا، قبل از آمدن رومي ها، مي زيستند. جشن سال نو آنها سمهين نام داشت كه در اواخر اكتبر برگزار مي گرديد. سمهين به معني پايان تابستان است. مردم سلت در سمهين به جمع آوري دارواش مي پرداختند تا ارواح را دور نگه دارند زيرا آنها معتقد بودند كه در اين زمان ارواح مردگان برمي گردند تا جان زندگان را بگيرند.
سال نو يهوديان 
سال نو يهودي روش هاشانا خوانده مي شود. اين دوران زمان مقدسي است كه مردم به اشتباهاتي فكر مي كنند كه در گذشته انجام داده اند و قول مي دهند تا كارهاي بهتري را در آينده به انجام برسانند. مراسم مخصوص در ديرها برگزار مي شود و آلتي موسيقي به نام شوفر، كه از شاخ قوچ ساخته شده است، نواخته مي شود. بچه ها لباس هاي نو هديه مي گيرند، نانهاي سال نو پخته مي شود و مردم به خوردن ميوه مي پردازند تا روزهاي ترك مصر در خاطرشان زنده شود.
سال نو هندوها
اگرچه بيشتر هندوها در هند زندگي مي كنند اما تمام آنها سال نو را به شيوه اي واحد يا در زماني واحد جشن نمي گيرند. مردم بنگال غربي، در هند شمالي، تمايل دارند كه در سال نو خود را با گل بيارايند. آنها معمولاً گل هاي صورتي، قرمز، بنفش يا سفيد را استفاده مي كنند و زنها به گل هاي زرد علاقه دارند كه رنگ بهار است. در كرالا، واقع در هند جنوبي، مادران غذا، گل و هدايايي كوچك را در طبقي مخصوص قرار مي دهند و در صبح سال نو، بچه ها بايد چشم هايشان را ببندند تا به سمت طبق راهنمايي شوند. در هند مركزي، مردم در چنين روزي پرچم هاي نارنجي رنگي را از ساختمان هايشان آويزان مي كنند. در گجرات، واقع در هند غربي، مردم سال نو را در آخر اكتبر جشن مي گيرند كه همزمان با جشن هندي ديوالي است. در جشن ديوالي، چراغ هاي نفتي كوچك در سراسر بام ساختمان ها روشن مي شوند هندوها در سال نو بيش از همه به الهه ثروت، تاكشمي، توجه مي كنند.
ويتنام 
سال نو در ويتنام تت گوين دان يا به طور خلاصه تت گفته مي شود كه بين ۲۱ ژانويه و ۱۹ فوريه اتفاق مي افتد و روز دقيق آن هر ساله تغيير مي كند. آنها معتقدند كه در هر خانه يك خدا وجود دارد كه در سال نو به آسمان سفر مي كند و آنجا او در مورد خوبي و بدي هر كدام از اعضاي خانواده در سال گذشته سخن مي گويد. آنها عقيده داشتند كه خدا سوار بر ماهي اي به نام كپور سفر كرده است. به همين جهت امروزه گاهي اوقات يك ماهي كپور زنده مي خرند و آن را در رودخانه يا حوض رها مي سازند. آنها همچنين معتقدند اولين شخصي كه در سال نو وارد خانه آنها شود، خوش بختي يا بدبختي را برايشان رقم خواهد زد.
ژاپن 
سال نو در ژاپن مصادف با اول ژانويه جشن گرفته مي شود. ولي ژاپني ها عقايد مذهبي شينتو را نيز حفظ كرده اند. آنها براي دور نگه داشتن ارواح خبيثه، رشته اي از كاه را مقابل خانه هايشان آويزان مي كنند و اين امر شادي و خوشبختي را مهمانشان مي كند. ژاپني ها در لحظه سال نو شروع به خنديدن مي كنند زيرا معتقدند كه اين خنديدن باعث خوشبختي آنها در سال جديد مي شود.
سال جديد چيني 
سال جديد چيني زمان بين ۱۷ ژانويه و ۱۹ فوريه، در آغاز ماه نو، جشن گرفته مي شود و يو آن  تان ناميده مي شود. چينيان سراسر جهان اين روز را جشن مي گيرند و مهيج ترين بخش سال نو را مراسم خياباني تشكيل مي دهد. مراسم خياباني آنها جشن فانوس هاست كه هزاران فانوس در سال نو مسير را روشن مي كنند. مردم چين معتقدند كه در سال نو ارواح خبيثه در اطراف وجود دارند، بنابراين آنها ترقه مي اندازند تا ارواح را بترسانند. همچنين گاهي اوقات در و پنجره ها را با كاغذ مي پوشانند تا مانع ورود آنها شوند.
سال نو در غرب 
مراسم روز سال نو به همراه حلقه ها و نوارهاي تزيين شده بخشي از جشن را تشكيل مي دهند و همچنين در روز سال نو مسابقات فوتبال در سراسر ايالات متحده برگزار مي شود. سال نو در اروپا زماني براي خرافه گويي و طالع بيني بود. امروزه در بخش هايي از سوئيس و اتريش، مردم براي شركت در جشن شب سنت سيلوستر لباس هاي خاصي مي پوشند. در سال ۳۱۴ ميلادي، پاپي به نام سنت سيلوستر زندگي مي كرد. مردم معتقد بودند كه او هيولاي دريايي وحشتناكي را تسخير كرده است و تصور مي كردند كه اين هيولاي دريايي در سال ۱۰۰۰ ميلادي فرار خواهد كرد و جهان را ويران خواهد ساخت. اما از آنجا كه چنين اتفاقي روي نداد، مردم شادمان شدند و از آن زمان در بخش هايي از اتريش و سوئيس اين داستان در سال نو يادآوري مي شود. در اين روز، مردم ملبس به لباس هاي عجيب و غريب مي شوند كه سيلوستر كلاسس ناميده مي شوند. در يونان، روز سال نو مصادف با جشن سنت باسيل است كه به خاطر مهرباني و عطوفتش مشهور بود. كودكان يوناني در روز سال نو كفش هاي خود را كنار آتش مي گذارند با اين اميد كه او خواهد آمد و كفش ها را با هدايا پر خواهد كرد. سال نو در اسكاتلند هاگمني خوانده مي شود و در برخي دهكده ها، بشكه هاي قير آتش زده و در خيابان ها غلت داده مي شوند. بدين ترتيب، سال كهنه سوخته مي شود و سال جديد اجازه ورود مي يابد. مردم اسكاتلند معتقدند اولين كسي كه در سال نو به خانه شما وارد شود بدبختي يا خوشبختي را برايتان به همراه خواهد داشت. بهترين شانس اين است كه چنين شخصي فردي با موهاي تيره و هديه اي در دست باشد. اين رسم «اولين قدم» نام دارد. سرود الد لانگ سين در نيمه شب سال نو خوانده مي شود و امروزه اين رسم در سراسر جهان برگزار مي گردد.
مترجم محبوبه شاهسوار

مسافرت هاي زنانه افزايش مي يابد، چون تورهاي مسافرتي بانوان راه اندازي مي شود. طرح گردشگري زنان تنها مسافرت دسته جمعي نيست، بلكه مهارت آموزي و ورود به بازار كار است. اين طرح در پنج استان داراي قابليت توريستي برگزار مي شود.
ايسنا به نقل از رئيس كميته بانوان هرمزگان گزارش مي دهد: «اجراي اين طرح براي اشتغال زنان محروم استان ها اهميت ويژه اي دارد. دختران فارغ التحصيل رشته هاي زبان انگليسي، تاريخ، باستان شناسي و جغرافيا پس از شركت در يك دوره ۶ ماهه كه برنامه هاي آن آموزش و توريسم است، با اين حرفه آشنا شده و در نهايت موفق به اخذ كارت بين المللي توريسم مي شوند كه پس از آن مي توانند اقدام به ايجاد تورهاي مسافرتي زنان كنند.»

نماينده اينترنت سيتي دبي در رابطه با صنعتIT در ايران گفت: از آنجا كه دانشگاه هاي ايران از سطح علمي بالايي برخوردار است و ديگر كشورهاي منطقه نظير اردن و پاكستان از چنين امكاناتي بي بهره  اند، لذا ايران مي تواند درزمينه سخت افزار و نرم افزار، نيازهايIT دبي و بسياري از ديگر كشورهاي منطقه را تامين كند.
در صورتي كه امكانات و تسهيلات لازم در زمينهIT فراهم شود، ايران مي تواند با استفاده از پتانسيل نيروي جوان، تحولي شگرفت را در منطقه پديد بياورد كه اين امر خودنيازمند سرمايه گذاري كافي در صنعتIT ايران است.

اورژانس يكي از مهم ترين بخش هاي خدمت رساني جامعه است و شنيدن خبر كمبود بودجه به عنوان مهم ترين مشكل اورژانس، كمي نگران كننده است.
رئيس اورژانس كشور گفت: «اورژانس قادر به پاسخگويي به مراجعان نيست و كمبود بودجه مهم ترين مشكل در سيستم سرويس دهي اين سازمان محسوب مي شود.» وي گفت: «اورژانس از لحاظ آمبولانس و پرسنل اداري با محدوديت روبه رو است، اما در صورتي كه ۱۲۰۰ دستگاه آمبولانس در سال ۱۳۸۳ به ناوگان آمبولانس هاي كشور اضافه شود، مي توانيم كشور را تحت يك پوشش نسبي قرار دهيم و بعد از آن درصدد توسعه كيفيت خدمات باشيم.» وي همچنين از خريد ۳۰ دستگاه موتورسيكلت اورژانس در سال آينده خبر داد.

بايد به سازمان ايرانگردي و جهانگردي خسته نباشيد بگوييم كه پس از گذشت حدود ۱۶ سال از جنگ ايران و عراق هنوز وضعيت اسكان توريست در نوار مرزي كشور نامناسب است.
هنگام جنگ ايران و عراق بسياري از هتل ها و ميهمانپذيرها به ستاد نيروهاي نظامي و بيمارستان تبديل شده بودند كه بعد از پايان جنگ هنوز بازسازي نشده و عمدتاً به خوابگاه هاي دانشجويي تغيير كاربري داده اند.
ناصر ايرجي مدير سازمان ايرانگردي و جهانگردي استان خوزستان است. او اعلام كرد كه به دليل تعطيلي بسياري از هتل ها و ميهمان پذيرها، امكان پذيرايي از ميهمانان نوروزي فراهم نيست.

رئيس سازمان حفاظت محيط زيست گفت: الگوي «دانشگاه سبز» در ۴ دانشگاه كشور اجرا شد.
دكتر معصومه ابتكار در گفتگو با (ايسنا)، دانشگاههاي اميركبير، فردوسي مشهد، سهند و واحد علوم و تحقيقات دانشگاه آزاد را چهار «دانشگاه سبز» كشور خواند و گفت: اين دانشگاهها الگوي توسعه پايدار و دولت سبز در زمينه صرفه جويي آب، انرژي، بازيافت كاغذ و... را اجرا مي كنند.
وي با اشاره به انعقاد تفاهم نامه همكاري سازمان حفاظت محيط زيست با وزارت علوم، تحقيقات و فناوري در اين زمينه گفت: تعدادي از اين دانشگاهها همچون دانشگاه فردوسي مشهد به ازاي چاپ هر عنوان كتاب، ۱۰ درخت نيز مي كارند

موادمخدر همان بلاي خانمان سوز جامعه است كه همه مي شناسيم. اين را هم نمي توان از خاطر برد كه هميشه دغدغه جلوگيري از ورود آن  را به جامعه داشته ايم. دكتر رضايي، مدرس دانشگاه آموزش عالي قم از بي نتيجه بودن تلاش هاي صورت گرفته براي جلوگيري درمورد موادمخدر به كشور خبر داده است.
وي با بيان اينكه اعتياد چند جنبه دارد، گفت: يك جنبه آن، فرهنگي است كه بايد مباني فرهنگي را فراهم كرد و ازنظر احكام و فتاواي شرعي كارهاي جديدتري انجام داد و جنبه ديگر كار اجتماعي است كه بايد راهكارهايي را براي جلوگيري از گسترش آن پيش بيني كرد.
وي موادمخدر را به عنوان راه فراري از فشارهاي اجتماعي برشمرده.