چرخ گردون با دوران پندآميز خود،سال پرحادثه و تحول آفرين ۱۳۸۲ را نيز به پايان برد. در گذر زمان برخي مقاطع تاريخي به دليل آنكه بستر تحولات سرنوشت ساز بوده و نقش مهمي در حوادث بعدي دارند به عنوان سرفصل و يا حدفاصل دوره هاي متمايز ثبت مي شوند. از اين نگاه شايد نتوان سال ۱۳۸۲ را يك سرفصل تاريخي قلمداد نمود ولي حتماً مي توان آن را يك حدفاصل ميان گذشته و آينده به شمار آورد. سالي كه با اشغال عراق توسط نيروهاي آمريكايي - انگليسي آغاز شد و تحولات منطقه اي و جهاني تحت تأثير آن قرار گرفت.
اشغال عراق در واقع تلاش برترين قدرت جهاني براي تثبيت سيطره مطلق خود بر جهان به شمار مي آيد. امريكا بر اين باور است كه غيرقابل مقايسه بودن توانايي هاي اقتصادي، نظامي و تكنولوژيك آن با ديگر قدرت هاي جهاني بايد در صحنه روابط بين الملل نيز ترجمه گردد و سيطره مطلق آن بر جهان پذيرفته شود. اشغال عراق بدون توجه به ساختارهاي سنتي نظام بين الملل حتي به صورت شكلي آن، دقيقاً در همين راستا صورت گرفت. اما پيامدهاي اين اشغال كه البته نبايد به هيچ وجه از اهميت موفقيت هاي امريكا در سرنگوني رژيم صدام حسين كاست، به گونه اي شكل گرفت كه توانست باور امريكا را تعديل كند. امريكا رفته رفته پذيرفت كه قادر نيست به تنهايي مقدرات جهان را شكل دهد و اداره منطقي جهان، همكاري شايسته ميان قدرت هاي مهم جهاني را مي طلبد؛ افزون بر آنكه مي بايد وزن قدرتهاي منطقه اي در اين تحولات مدنظر قرار گيرد. لذا ملاحظه شد كه امريكا با برخورداري از يك انعطاف بسيار بالا در تعديل سياست هاي خود ،رفتارش در عراق را با پذيرش واقعيت هاي داخلي آن كشور، منطقه و جهان تنظيم نمود.با بررسي وضعيت كنوني در جهان و اوضاع داخلي امريكا ، شايد بتوان عراق را آخرين ايستگاه از سلسله حملات زنجيره اي بوش در چارچوب جنگ عليه تروريسم تلقي كرد.
طبيعي است كه تأثير تحولات عراق از اشغال گرفته تا تلاش براي شكل گيري يك حكومت جديد در مسير تحولات منطقه نيز مؤثر بوده است. سال ۱۳۸۲ بستر پديداري حوادثي بود كه آغازگر منطقه اي جديد مي باشد. عليرغم حضور مستقيم امريكا و سقوط عراق نيروهاي فلسطيني توانستند سياست هاي شارون را با شكست مواجه ساخته وي را ناگزير از ارائه طرح خروج يكجانبه از غزه نمايند؛ كه در صورت اجرا رقم زننده بزرگترين پيروزي فلسطينيان در تاريخ مبارزاتي آنان خواهد بود.
در يك نگاه كلي شايد بتوان سال ۱۳۸۲ را سالي پريمن براي نقش منطقه اي ايران به شمار آورد. پس از سقوط عراق، نياز منطقه به ايران براي تثبيت يك دوران پرثبات بيش از گذشته نمايان گرديد. شايد يكي از علل فشارهاي شديد جهاني به ايران در مورد برنامه هاي اتمي به دليل نگراني از اين نقش تعيين كننده باشد. روند مناقشه كشورمان با آژانس بين المللي انرژي هسته اي عليرغم روند پرفراز و فرودش و ابعاد مختلف آن از پيشرفت چشمگير علمي ايران حكايت مي كند.تلاش همه دست اندركاران و گرايش عموم ملت ايران بر حفظ اين توانايي ملي و پاسداري از «مغزهاي» ايراني معطوف گشته است.
در بعد داخلي نيز اميد مي رود كه انجام انتخابات و تشكيل مجلس هفتم، سرآغاز يك دوران باثبات و كم تشنج باشد. دوراني كه مشخصه اصلي آن كار بيشتر براي برآوردن نيازهاي عمومي مردم خواهد بود.
اميد آنكه با شكفتن شكوفه هاي بهاران، شاهد شكوفايي هرچه بيشتر كشور عزيز اسلامي مان باشيم، كشوري آزاد، آباد و مستقل و به حركت درآمده در مسير رشد و تعالي.