حالا يقين داريم سراغ مان مي آيند،تشكر مي كنند، مراسم تقدير راه مي اندازند كه البته به اين رسم عادت داريم
دانشگاه هاي ژنو، بلافاصله به ما پيشنهاد پذيرش داد و گفت: «لازم نيست برگرديد، تمام كارهاي اداري با ما» ولي برگشتيم. بايد بر مي گشتيم. هر چند از ايران با دست خالي راهي مان كردند
فرهاد فرجاد
سه، چهار ساعت بيشتر به پروازشان نمانده بود. دلهره اي عجيب داشتند. مريم، به فكر پدرش بود كه تا همين چند لحظه پيش، در صف شلوغ نانوايي لواش، اين پا و آن پا مي كرد. بالاخره بچه ها در ديار غربت، بايد نان مي خوردند تا قوت بگيرند و مسابقه دهند. شبنم به اين فكر مي كرد كه اگر درآخرين لحظه، سفارت سوئيس كوتاه نمي آمد و ويزايش را نمي داد، چه فرصتي را از دست داده بود. آناهيتا ازبابت دوندگي درناصرخسرو و تبديل پول ها به يورو حسابي كلافه بود. سعيد حيران مانده بود كه چرا آموزش و پرورش سيستان و بلوچستان حاضر نشد حتي يك ريال به او كمك كند تا راهي سفر شود. عليرضا، اما وقت غصه خوردن و آه كشيدن را نداشت. فقط حساب و كتاب مي كرد كه با دو ونيم ميليوني كه عبادي - مدير سازمان ملي جوانان- واپسين ساعات عيد، با زحمت فراوان برايشان مهيا كرد، آيا مي توانند دو روز دوام بياورند يا نه. چهار همراه كم سن و سال عليرضا، هنوز محصل بودند. اما او از پس جشنواره ها و مسابقات مختلف داخلي وخارجي، به رنگ طلا درآمده بود. پس به حكم قاعده، سرگروه به حساب مي آمد.
از همشهري تا سازمان ملي جوانان ايران در خيابان سايه، پياده راهي نيست. عليرضا رستگار را در سازمان ديديم، در حالي كه داشت براي دو سه نفر ازنمايندگانNGO هاي مختلف كه براي تبريك آمده بودند، با شور و حرارت سفرش را شرح مي داد، سفري كه او و چهار هم تيمي اش به ژنو داشتند تا در سي و دومين دوره نمايشگاه جهاني اختراعات و فن آوري شركت كنند.
سفري كه توشه اي جز نان و پنير و كنسرو ماهي و لوبيا و البته ۵/۲ ميليون تومان نداشت، اما سوغات آن ۱۰ مدال، شامل پنج طلا، چهار نقره و يك برنز بود. تيم ايران- درحالي كه هيچ پشتوانه اي از ثروت بي حد و حصر ايران زمين با تمام نفت و گازش، تمام معادن غني اش وتمام منابع گردشگري اش نداشت- از ميان ۴۲ كشور شركت كننده مقام نخست را كسب كرد تا به همه آنان كه خبرقهرماني را ابتدا ازB.B.C وC.N.N وراديو فردا شنيدند و نه از زبان حياتي و افشار خودمان، به همه آنان كه تعداد عنوان و مقام شان دو رقمي است اما تا لحظه انتشار خبر پيروزي، حتي نامي از نمايشگاه ژنو و پنج قهرمان ايراني آن نشنيده بودند، نهيب بزند: از خواب بيدار شويد، ما طلا گرفتيم و برگشتيم، مي فهميد؟ برگشتيم، در حالي كه مي توانستيم بمانيم.
ساتيار به صورت عليرضا خيره شده بود تا بتواند بهترين كادر عكس را برآورد كند و من مي نوشتم: فقط خدا با ما بود و بس. باوركنيد فقط خدا را داشتيم، آخر چه كسي فكرش را مي كرد كه سه دختر محصل و دو پسر از ايران بيايند و بالاتر از همه بايستند؟ در كلاسي كه ما طلا گرفتيم، آمريكا نقره گرفت. شبنم جهانگيري در بخش بيوتكنولوژي ، يك تنه مقابل تيم ۳۰ نفره تحقيقاتي اسرائيل ايستاد و طلا گرفت. در حالي كه آنها بيش از برنز نصيبي نداشتند. متوجه هستيد؟ از ۱۴ كلاس موجود، پنج طلاگرفتيم يعني بيشترين طلا... حتي مدال جهاني WIPO (مالكيت هاي فكري) كه ايران عضو مجمع آن نيست به ما رسيد.
جالب اينكه سازمان حمايت از حقوق بشر هم به ما تبريك گفت. باورشان نمي شد اينبار در تيم پنج نفره ايران، سه دختر باشند و دو پسر. آنها مرتب مي گفتند با اين حركت شما، ديد ما نسبت به جو حاكم بر جامعه زنان ايران عوض شد. فقط افسوس كه سرپرست تيم نداشتيم و از آنجا كه كارهايي از اين دست، قبل از هر چيز مديريت و سرپرستي و هماهنگي مي طلبد، نتوانستيم جايزه جوان ترين شركت كننده را كه به مريم صابوني ۱۶ ساله تعلق مي گرفت، دريافت كنيم... .
پول كم آورديم. آخر، ۵/۲ ميليون تومان به چه كار مي آمد؟
تازه، همين مبلغ را هم مدير سازمان ملي جوانان در آخرين لحظه برايمان فراهم كرده بود. جدا از اين، هيچ كس ديگري حاضر نشد كمكي بكند. به هر حال با تمام شدن پول مجبور بوديم روز دوم برگرديم، ولي اتفاق عجيبي افتاد. جايزه ۲ هزار دلاريWIPO به تيم ما رسيد. بي معطلي پول را به رجيستر نمايشگاه داديم و چند روزي بيشتر مانديم.
من متعجبم چرا سرمايه گذاري ميلياردي ديگران را روي تحقيق و پژوهش مي بينيم و به روي خود نمي آوريم؟ وقتي براي درخواست كمك مالي سراغ وزارت علوم و تحقيقات و فن آوري رفتيم، گفتند امتحان زبان بدهيد. شگفت آور بود. مريم صابوني اصلا زبان نمي دانست، ولي طلا گرفت. حالا يقين داريم سراغ مان مي آيند، تشكر مي كنند، مراسم تقدير راه مي اندازند و حسابي عكس و فيلم مي گيرند. البته به اين رسم، عادت داريم. خارجي ها هم همين نگرش را داشتند. روز اول و دوم، هيچ يك از شركت كننده هاي خارجي تمايلي به صحبت با ما نداشت و به نحوي با بي نزاكتي، ما را مي راندند. اما به محض پيروزي، همه دورمان حلقه زدند. همسر سفير ايران در سوئيس اشك شوق ريخت، جناب سفير، ضيافتي به هم زد و به ما تقديرنامه داد. حتي يكي از دانشگاه هاي ژنو، بلافاصله به ما پيشنهاد پذيرش داد و گفت: «لازم نيست برگرديد، تمام كارهاي اداري با ما» ولي برگشتيم. بايد بر مي گشتيم. هر چند از ايران با دست خالي راهي مان كردند. هر چند نان و پنير و كنسرو را با بن از فروشگاه رفاه خريديم، هر چند در فرودگاه غير از يورو پولي نداشتيم و كسي نبود ۱۰ هزار تومان عوارض خروج مان را بدهد، اما بايد بر مي گشتيم. چون افتخار ما متعلق به يكايك ايرانيان بود و بايد آنها را در شادي مان شريك مي كرديم. پيش از اين، در نمايشگاه تكنولوژي و فن آوري ۲۰۰۳ هم طلا گرفته بودم. طلايي كه بين ۵۷ وزير امورخارجه دنيا نصيبم شده بود. ۳ بار هم برگزيده جشنواره خوارزمي شده بودم. اما اين يكي، چيز ديگري بود. تقديم به همه ايرانيان...
عليرضا دبير، پيش از سفرمان در كميته مشورتي سازمان ملي جوانان با من صحبت مي كرد. وقتي به او گفتم هيچ حمايت مالي از ما نشده، باور نكرد: ما با اين همه پشتيباني مي رويم المپيك به اميد اين كه يكي، دو مدال طلا بگيريم، مگر مي شود از شما حمايتي نشده باشد؟
وقتي بازگشتيم، دبير اولين كسي بود كه تماس گرفت و به من تبريك گفت. طوبي كرماني - مشاور رييس جمهور- هم تماس گرفت و گفت: تو را به خدا اين بچه هاي گل را بياور من ببينم.
امروز، خيلي خوشحالم از اين كه تلاش هاي شش ماهه ام براي انتخاب تيم ثمره اي چنين درخشان داشته. اعتباري كه ما براي ايران خريديم، كاري بود كه شايد از دست ۵۰ سفير هم برنمي آمد. موفقيت ۳ دختر در تيم، نگاه هاي تازه اي را متوجه جامعه زنان ايراني ساخت. اميدوارم بين مسوولان هم اندك حركتي ايجاد كرده باشيم. امروز آنها دريافته اند اگر پول هم خرج نكنند، جوانان شان باز قادر به افتخار آفريني هستند...
خيلي دلم مي خواست رودرروي تك تك آقايان محترم مي نشستم و جواب سوال هايم را مصرانه مي گرفتم. دلم مي خواست بدانم امروز وزارت علوم چه توجيهي براي پيش شرط كذايي خود در آزمون زبان و در مقابلش طلاگرفتن بچه ها دارد؟ چرا آموزش و پرورش سيستان و بلوچستان پشيزي در اختيار سعيد پايان نگذاشت؟
چرا اين پنج جوان يكه و تنها حتي بدون يك سرپرست، به رقابت با دنيايي سرتاپا مسلح به سرمايه، پشتيباني و تبليغات رفت، اما مثلاً تيم هاي ورزشي ما را يكصد نفر از سرآشپز گرفته تا حراست همراهي مي كنند؟
و آيا كسي شرم ندارد از اين كه رودرروي اين جوانان بنشيند، چشم در چشم شان اندازد و با لبخندي به ملاحت لبخند ژوكوند، موفقيت آنها را تبريك بگويد؟
عليرضا رستگار،مريم صابوني،آناهيتا خازن،شبنم جهانگيري و سعيد پايان، افتخار آفريدند.
ماچه كرديم؟
