شايد تأثير اجراي طرح جمعآوري ۸ هزار دستگاه موتورسيكلت بر زندگي اقتصادي خانوارهاي ايراني و فعاليت هاي شهري برجسته به نظر مي رسد، ولي اجراي همين طرح در مورد خودروهاي سواري فرسوده مسائل بسيار جدي را براي بسياري از خانواده ها و همينطور فعاليت هاي شهري به وجود خواهد آورد. چنان كه مديرعامل شركت كنترل كيفيت هوا گفته است: «بيش از نيمي از خودروهاي سواري كه در حال تردد در تهران هستند بيش از حد استانداردهاي جهاني آلودگي دارند.»
نمي توان اين خودروهاي فرسوده را جمعآوري كرد و شرايط خانواده هايي را كه به مدد همين اتومبيل هاي فكسني امرار معاش مي كنند ،ناديده گرفت. نمي توان همه چيز را به آلودگي هوا و صدا خلا صه كرد و زندگي هزاران خانواده را در حاشيه قرار داد.
چنان كه احمد رهبري عضو كميسيون صنايع و معادن مجلس شوراي اسلا مي در مورد توسعه طرح جمعآوري در برنامه چهارم توسعه مي گويد: «امكانات مالي دارندگان اين خودروها اجازه نمي دهد تا خودروهاي فرسوده خود را با خودروهاي نو جايگزين كنند. چرا كه اين افراد معمولا ً از اقشار آسيب پذير جامعه و كارمند يا كارگر هستند كه با خودروهاي خود اقدام به جابه جايي مسافر مي كنند و در واقع خودرو، وسيله كار آنها است.»
نكته اين است همين امر در مورد بسياري از مالكين موتورسيكلت هاي فرسوده هم صدق مي كند.