Hamshahri Newspaper

نسرين ميرزايي
مسافر با خشم از ماشين پياده شد و در ماشين را كوبيد. راننده بقيه پول او را از پنجره پرت كرد و فرياد زد هي آقا مثل اين كه سمند سوار شدي، سوار گاري كه نشدي... و همان طور كه گاز مي داد غرولندكنان ادامه داد «شماها حقتونه كه ۵ نفري سوار اين ماشين هاي خطي زوار دررفته بشيد».
مسافر ديگري كه داخل تاكسي بود به اعتراض گفت: «آقا براي ما چه فرقي مي كنه كه سوار سمند بشيم يا سوار پيكان قراضه، براي ما كه خسته و كوفته هستيم چيزي جز زودتررسيدن به مقصد مهم نيست.»
مسافر بعدي ادامه داد:... ما كه انتخاب نكرديم سمند سوار بشيم؛ حالا مجبور هستيم كرايه را دو برابر بپردازيم.
در شعارهاي مكرر در انتقاد از آشفتگي ترافيك و آلودگي هوا، فرهنگ استفاده از ناوگان عمومي را در ترددهاي روزانه شهروندان تبليغ مي كنيم.
اما اين شعارها مانند بسياري موارد خيلي زود ماهيت واقعي اش را از دست مي دهد و شاهد هستيم كه مشكلا ت ترافيك و آلودگي هوا به قوت خود باقي است. مثل مقوله افزايش كرايه تاكسي ها و جنگ اعصاب بين راننده ها و مسافران. هر ساله با افزايش قيمت بنزين، راننده هاي تاكسي و ميني بوس نرخ كرايه ها را افزايش مي دهند، آن هم اندكي قبل از گران شدن بنزين و با توافقي يكسان كه بين همه راننده هاي شهر صورت مي گيرد.
حال اين پيوند و يكپارچگي از كجا نشأت گرفته ظاهراً كسي نمي داند و مسؤولا ن سازمان تاكسيراني از آن اطلا عي ندارند. ظاهراً سازمان تاكسيراني يگانه كاري كه مي تواند براي دلخوشي مسافران انجام دهد، اين است كه از طريق رسانه ها اعلا م كند افزايش نرخ تاكسي ها به بهانه افزايش بنزين توجيه قانوني ندارد و مسافران مي توانند از متخلفان به تاكسيراني شكايت كنند. مسافران هم مي گويند: شكايت؟ كدام شكايت؟
حديث قيمت بنزين
افزايش قيمت بنزين و افزايش نرخ تورم سالا نه خود مستندترين توجيه براي راننده هاست و نيز جا دارد از مسؤولان تاكسيراني سؤال شود كه مردم چگونه مي توانند از همه راننده ها به تاكسيراني شكايت كنند؟! راننده ها بايستي به كدام ارگان دولتي شكايت كنند. آيا تاكسيراني جهت عدم افزايش كرايه ها از آنها حمايت مي كند؟!
گلا يه مسافران
اين همان مثنوي هفتاد من است و درددل هاي گشوده.
محمدامين جمالي دانشجو مي گويد: نمي دانم تا كي بايد بر سر مسائل ريز و جزئي مثل پرداخت كرايه مشكل داشته باشيم.
از ميدان انقلا ب تا سر خيابان قدس سوار تاكسي شدم، مسير به اين كوتاهي را، راننده از من صد تومان گرفت وقتي اعتراض كردم راننده جواب داد: شما هزار و يك خرج بيخودي مي كنيد اما براي پرداختن ۵۰ تومان كرايه اضافه، هزار بار با راننده مي جنگيد.
«نسيم.ج»، مسافر خط آرياشهر - شهران مي گويد: از آخرين ايستگاه تاكسي ها، خانه ما يك ايستگاه بالاتر است و هميشه بين ساكنان اين منطقه با راننده تاكسي ها بر سر اختلا ف مسير و كرايه اضافي كه دريافت مي كنند نزاع وجود دارد.
او با اعتراض ادامه مي دهد: مسير آرياشهر - شهران كه نه چراغ قرمز دارد و نه ترافيك ۲۵۰ تومان است آن وقت راننده ها براي اين يك ايستگاه هرچقدر كه دلشان مي خواهد اضافه دريافت مي كنند يعني با صد تومان اضافه كرايه هم راضي نمي شوند. تاكسيراني بايد به وضعيت كرايه تاكسي هاي آرياشهر - شهران و شهرزيبا - شهران رسيدگي كند.
شاهين راستي، مسافر مسير ميدان جمهوري - جنتآباد است. او نيز گلا يه مند است كه به كرايه اين مسير ۲۰ روز قبل از عيد ۱۰۰ تومان اضافه شد و بعد از عيد هم ۱۰۰ تومان و در حال حاضر كرايه آن ۵۰۰ تومان است. هر كس هرچقدر دلش خواست كرايه مي گيرد و ما هم مجبوريم بپردازيم. يك شهروند ديگر با دلخوري مي افزايد: چند روز پيش در ميدان وليعصر به مقصد ميدان ونك منتظر تاكسي بودم، همان لحظه كه مسيرم را گفتم همزمان مسافر ديگري نيز با من هم مسير شد و راننده، ديگر مسافر سوار نكرد وقتي به ميدان ونك رسيديم راننده گفت كرايه شما ۱۵۰۰ تومان مي شود و در جواب اعتراض ما گفت: مگر دربستي سوار نشديد.
اين شهروند مي گويد: با تعجب پرسيديم چه زماني اسم دربستي را آورديم كه خودمان هم خبر نداشتيم. ما حاضر بوديم ۵۰ تومان افزايش كرايه را نيز بپردازيم؛ اما راننده با اصرار مي خواست كرايه ما را دربستي حساب كند و حاضر نمي شد ما را پياده كند. او اصرار داشت كه يا بايد كرايه پيشنهادي او را بدهيم و يا ما را برمي گرداند ميدان وليعصر. خلاصه ما مجبور شديم كه اين كرايه ناحق را بپردازيم.
مسافر ديگري در مسير وليعصر - خردمند با عصبانيت مي گويد: ۵۶، دقيقه اي مي شود كه اينجا منتظر تاكسي هستم؛ اما مثل اين كه راننده ها ديگر شكمشان سير شده است مسير را كه مي شنوند پا روي پدال گاز مي گذارند و بي تفاوت رد مي شوند.
او علت بي اعتنايي راننده ها به مسافران را در اضافه بهاي كرايه ها مي داند و اظهار مي كند: چون آنها مسيرهاي مستقيم و كوتاه را به راحتي نمي توانند ۵۰ تومان اضافه بگيرند، سوارمان نمي كنند آنها منتظر مسافرهاي نون و آب دار دربستي هستند.
درد دل راننده ها
نوسازي حمل ونقل شهري از برنامه هايي است كه طي سال گذشته با همكاري سازمان اتوبوسراني و تاكسيراني و شركت هاي خودروساز آغاز شده. اما به نظر مي رسد تسهيلا ت چنداني به رانندگان تاكسي از طرف دولت داده نمي شود و سازمان تاكسيراني در اين زمينه آنها را حمايت نمي كند به طوري كه با جايگزين شدن تاكسي هاي سمند زرد رنگ به جاي تاكسي هاي فرسوده، فشار اقتصادي مضاعفي به رانندگان براي پرداخت اقساط ماهانه وارد مي شود و در نتيجه آنها نيز مجبورند متقابلا ً اين فشار را با اخذ كرايه هاي بالا از مسافران جبران كنند.
يك راننده تاكسي سمند مي گويد: تمام خرج زندگي من با اين ماشين تأمين مي شود؛ آن هم هر ماه بايد ۱۲۰ هزار تومان قسط بدهم، آن وقت ما حق نداريم فقط ۵۰ تومان روي كرايه ها بكشيم.
او در مورد اختلا ف كرايه تاكسي هاي سمند با تاكسي هاي ديگر عقيده دارد: رانندگان تاكسي هاي سمند موظف به سوار كردن تنها ۴ مسافر هستند. در اين صورت ما كرايه يك نفر را از دست مي دهيم و ناچاريم اين مبلغ را به طريق ديگري جبران كنيم، مثلا ً نفري ۳۰ تومان از مسافران ديگر اضافه تر بگيريم.
يك راننده در مسير انقلا ب - راهآهن بااشاره به گراني بنزين، لوازم يدكي و تعميرات ماشين تأكيد مي كند: كسي به افزايش قيمت اجناس ديگر (از نان تا بنزين) كه هر ساله با نرخ تورم زياد مي شود اعتراض نمي كند؛ اما وقتي هر سال رانندگان فقط پنجاه تومان روي كرايه ها مي كشند همه اعتراض مي كنند.
او گلايه مند است: وقتي قيمت لوازم يدكي ماشين و هزينه تعميرات هر ساله گران مي شود مثلاً روغن ماشين از ۴۰۰ تومان به ۶۵۰ تومان مي رسد يا پنچرگيري از ۱۵۰ تومان به ۳۰۰ تومان مي رسد و يا لاستيك گران مي شود، ما چگونه مي توانيم براساس دستور تاكسيراني كرايه ها را افزايش ندهيم.
راننده ديگري از خط چهارراه مجيديه تا سبلان در اعتراض مسافران به پرداخت كرايه ۱۵۰ توماني مي گويد: حقوق كارمندان دولت در ابتداي هر سال همزمان با نرخ رشد تورم افزايش مي يابد؛ اما راننده تاكسي كه كارمند دولت به شمار نمي رود و كسي هم به فكر او نيست، دو سال است نرخ جديد را به ما اعلا م نكرده اند و به قول خودشان هنوز در حال بحث و كارشناسي موضوع هستند. پس تكليف ما كه كلي خرج و مخارج داريم، چيست؟ چه كسي بايد پاسخگوي نياز ما باشد.
او در پاسخ به اين سؤال كه آيا تاكسيراني اجازه افزايش كرايه ها را به رانندگان داده، ادامه مي دهد: متأسفانه تاكسيراني هيچ امكاناتي در اختيار ما نمي گذارد، شما از مسؤولان تاكسيراني بپرسيد مگر آنها براي ما راننده ها چه كار مي كنند كه ما هم به حرفشان گوش بدهيم! حتي يك جفت لاستيك هم نمي توانيم با قيمت تعاوني از تاكسيراني تهيه كنيم، فقط مي گويند كه حق نداريد كرايه ها را بالا ببريد، وقتي آنها به فكر ما نيستند، ما بايد خودمان اقدام كنيم.