سهيلا بيگلرخاني 
«آقاي استاندارد آمد و گفت: تا زماني كه مركز دوباره بازرسي نشود، بايد تعطيل باشد.» اين پاسخ سرپرست مركز آموزش فنون هوايي است در توجيه تعطيلي اين مركز. البته منظور او از آقاي استاندارد، مركز استاندارد هوايي است.  اين خيابان ها پر است از هواپيماهاي ماكت وغيرماكت. با اين همه ماكت بزرگ يك هواپيماي سسنا بر سردر مركز آموزش فنون هوايي در خيابان معراج فرودگاه مهرآباد خودنمايي مي كند. اين مركز ۶۳ ساله بسياري از خلبانان صاحب نام ايراني را به خود ديده است. گو اينكه پيش از اين، آن را با نام دانشكده خلباني مي شناختند. اما در روزهاي گرم مرداد خبري از دانشجوي خلباني در اين مركز نيست. اگر آن تعدادي را كه از قبل با آنها قرار داشتم، ناديده بگيريم. در ساختمان قديمي و دو طبقه مركز، تك و توك كارمندان اداري آنجا رفت و آمد مي كنند. بي اختيار جملات دو نفر از مدرسان مركز را هنگامي كه از اتاقك كوچك نگهباني مي گذرند، مي شنوم . «جايي آسفالت كار نمي خواهد...» دانشجويان مركز مي گويند: ۸ ماهي است آنجا تعطيل شده و آموزش متوقف مانده است. اما سرپرست مركز، محسن منتظريان اين تعطيلي را ۵ ماهه مي داند و مي گويد: «براي بازرسي دوره هاي آموزشي، فعاليت مركز موقتا متوقف شده و در روزهاي آينده شروع به كار مي كند.»
منتظريان سال آخر خدمتش را مي گذراند. با آنكه بدون هماهنگي به مركز آموزش فنون هوايي آمده ام ، اما راضي مي شود، براي توضيح در مورد تعطيلي مركز در دفتر وسيع او به گفت وگو بنشينيم. لحن خاصي براي بيان منظور خود دارد. «... ما كه مركز را نبستيم. آقاي استاندارد آمد و گفت تا زماني كه مركز دوباره بازرسي نشود بايد تعطيل باشد. مثلا شعبه شيراز بعد از بازرسي OK نشد.... بعد از آنكه نظرات آقاي استاندارد را عمل كرديم، مركز شيراز هم فعال شد...» بعد نامه اي را كه از سوي مركز استاندارد هوايي برايش فرستاده شد، نشان داده و ادامه مي دهد: «... اين مركز هم (مركز واقع در فرودگاه مهرآباد) در تاريخ ۸/۵/۸۳ تاييد شده واز همين فردا شروع به كار مي كند...»
مركز آموزش فنون هوايي در چندين شهر شعبه دارد و گويا تمام شعب براي بررسي در چند ماه گذشته تعطيل بوده اند. از اين موضوع كه اين تعطيلي ۸ ماه بوده يا ۵ ماه بگذريم، ماجراي اعتراض دانشجويان مركز آموزش فنون هوايي، به رويه كند آموزش و در نهايت تعطيلي اين مركز است.
مي خواهند خلباني را خصوصي كنند
مي خواهند آموزش خلباني را كاملا خصوصي كنند، اما آموزش علوم و فن آوري نبايد خصوصي شود. اين اعتراض اصلي دانشجويان مركز آموزش فنون هوايي است. ورود به مركز و گفت وگو با دانشجويان، همزمان مقدور نمي شود، ناگزير پشت نرده هاي مركز مي مانم و دانشجويان خلباني بيرون مي آيند. گو اينكه بعداز دقايقي منتظريان به سوال هايم پاسخ مي دهد.
پشت سر هم توضيح مي دهند، هر كدام مطلبي را كه به نظرش ديگري جا انداخته، بيان مي كند و نهايت يكي از آنها، آنكه رشيد تر است، رشته كلام را در دست مي گيرد. اين دانشجويان ورودي، سال هاي ۷۷-۷۸ و ۷۹ هستند. با دانستن اينكه دوره استاندارد آموزش خلباني در دنيا بيش از ۳ سال نيست، گمان مي كردند، سال ۸۳ حتما خلبان شده اند. با اين حال تا خلبان شدن برخي از آنها بيش از ۲۰۰ ساعت پريدن راه است.
پشت نرده هاي مركز جايي درست در ديدرس اتاق رئيس ايستاده ايم. نگاه هايي از پس پرده پنجره اتاق رئيس، دانشجويان را ديد مي زند. همين نگاه ها آنان را نگران مي كند تا طوري جابه جا شوند كه صورت هايشان پشت به پنجره باشد. آنان از وضعيت بلاتكليف خود نيز نگران به نظر مي رسند. «اقوام خيال مي كنند، كم كاري از ما بوده. مي گويند پس كي خلبان مي شوي؟»
۲۴۰ ساعت پرواز آموزشي
براي آنكه كسي بتواند سكان هواپيما آن هم هواپيماي مسافربري را در دست بگيرد. بايد در زماني حدود۳ سال چندين دوره را بگذراند. نخست، دوره گرفتن گواهينامه خلباني شخصي يا PPL كه شامل دروسي تئوري و ۵۰ ساعت پرواز است. سپس دوره گرفتن گواهينامه خلباني بازرگاني، با دروس و ۱۵۰ ساعت پرواز و بعد هم درجه داري كه اين هم علاوه بر دروس تئوري، ۴۰ ساعت پرواز دارد. دانشجويان خلباني پيش از اين در فرودگاه قلعه مرغي مي پريدند، اما پس از تعطيلي اين فرودگاه قرار است آنهادر فرودگاه پيام، آموزش ببينند. همين نقل و انتقال از جمله مشكلاتي است كه «منتظريان» به آن اشاره مي كند:« جابه جايي تجهيزات و نيروي انساني كه مثل اسباب  كشي نيست. يك روز ماشين بگيريم وهمه چيز را از قلعه مرغي ببريم، فرودگاه پيام ... تازه آنجا هم مشكلاتي داريم، مثلا آقاي سوخت گيري مي گويد، نمي تواند به آنجا سوخت برساند و بايد بنزين مظروف ببريم. فرودگاه پيام... حالا اينكه بنزين مظروف خطرناك است، آنها كاري ندارند...»
با اين همه هواپيماهاي يك موتوره بونانزا در فرودگاه پيام آماده مي شوند تا خلبان ها بعد از اين با آن بپرند.
تاسيس مراكز خصوصي آموزش خلباني
از چند سال قبل مراكز آموزش خلباني خصوصي مانند ماهان و آرتاكيش شروع به جذب خلبان كردند. دانشجويان مركز آموزش فنون هوايي مي گويند، بيشتر داوطلباني كه نتوانستند وارد اين مركز شوند، جذب مراكز خصوصي شده اند. اين مركز هم كاملا دولتي نيست، چه در ابتداي ورود قراردادي با دانشجويان امضا شده كه براساس آن بايد براي هر ساعت پرواز ۲۰ هزار تومان پرداخت مي كردند. يكي از دانشجويان مي گويد:« اين قرارداد كاملا يك طرفه بود و به ما فرصت مطالعه دقيق آن را ندادند. حالا هم مي گويند، اين قرارداد ارزش ندارد.» آن يكي تكميل مي كند:«قرارداد را جلوي خودمان پياده كردند و گفتند بايد ساعتي ۴۰ هزار تومان براي پرواز بپردازيم، يعني دو برابر. ما نمي توانيم اين پول را بپردازيم، اگر دوره ما تا حالا طول كشيد و نرخ بنزين و قطعه «چند برابر شده، مشكل مانيست، به خاطر اين بوده كه هواپيمايي براي پريدن نبوده است وگرنه ما دروس تئوري را با نمره هاي بالا تمام كرده ايم.»
يكي ديگر از آنان، قراردادي را كه با تردستي به دست آورده نشان مي دهد كه در آن براي هر ساعت پرواز ۲۰ هزار تومان با عنوان وسايل، اضافه شده است.
با اين حال منتظريان افزايش چند برابري قيمت بنزين را دليل اين ماجرا مي داند: «بنزين هواپيما از ليتري ۳۵۰ تومان شده ليتري ۸۵۰ تومان، در حاليكه بودجه همان بودجه است.
سودده نيست 
دانشجويان گرم گفت وگو هستند كه يكي از استادان پروازشان از مركز بيرون مي آيد... «كاپيتان...» او را صدا مي زنند. او هم از تعطيلي مركز گله مند است. «مي خواهند، اينجا را ببندند، اين را رئيس بارها گفته. مي گويند اين مركز براي دولت صرفه اقتصادي ندارد. سودده نيست. كجاي دنيا مراكز آموزشي سودده اند؟ مثلا دانشگاه تهران با آن عظمت سودده است؟» ... «بارها گفته ام هر ساعتي كه تعليم اين دانشجوها به تاخير بيفتد، ما مجبوريم از خلبان هاي روسي استفاده كنيم. مي خواهند خلباني را در انحصار طبقه خاص درآورند... مراكز خصوصي بيشتر مال دست اندركاران دولتي است. به همين خاطر مي خواهند، اينجا را ببندند تا آن مراكز رونق بگيرد...»
اما منتظريان وعده مي دهد كه «از همين فردا پروازها راه مي افتد.»
«تعدادي از هواپيماها و بخشي از امكانات مركز آموزش فنون هوايي در دوره قبل از منتظريان هم به مراكز خصوصي اجاره داده مي شد. در اين دوره هم، همه امكانات به بخش خصوصي اجاره داده مي شود.» اين را استاد دانشجويان مي گويد. او نمي خواهد نامي از او برده شود.
پرواز بدون هواپيما
بيش از تغيير قيمت هاي ساعت پرواز، بلاتكليفي، دانشجويان را آزار مي دهد. «هر هفته وعده مي دهند، هفته ديگر، اما خبري نيست.»
اما اينبار منتظريان نامه مركز استاندارد كه آموزش مركز را تاييد كرده، دليل بر مدعاي خود مبني بر ازسرگيري پروازها مي داند. «اگر آموزش نان استاندارد (غير استاندارد) باشد و اتفاقي بيافتد، همين شماي خبرنگار يقه ما را مي گيريد كه چرا به نيروي انساني با آموزش نان استاندارد اجازه داديد، پرواز كند.»
با اين حال دانشجويان معتقدند، سيستم آموزشي متوقف شده و هيچ تضميني براي ادامه آموزش وجود ندارد. يكي از دانشجويان كه تنها ۴۵ دقيقه پريده است، مي گويد: «تاكنون يك ميليون و ۲۰۰ هزار تومان از پول پرواز را جلوجلو داده ام، يعني پول ۶۰ ساعت پرواز، اما با وجود بيش از ۵ سال تحصيل در اين مركز هنوز بيش از يك ساعت نپريده ام. يعني نه هواپيما بوده، نه امكانات... الان هم شايد پول بيشتري پرداخت كنيم، اما هواپيمايي براي پريدن نيست.»
وقتي از منتظريان درباره تعطيلي مركز، اجاره هواپيماها و اعتراض دانشجويان سوال مي كنم، پاسخ مي دهد: «سروصدا مي كنند، چون منافع نامشروعشان به خطر افتاده...»
باوجود وعده هاي منتظريان، هنوز هم تمام كردن دوره خلباني و پريدن براي اين دانشجويان يك رويا است.

پس از اين همه سال دوندگي و دادگاه و شكايت بازي سرانجام معلوم شد كه وزارت بهداشت قصد ندارد هزينه اي با عنوان غرامت به بيماران بپردازد. ظاهرا اين وزارتخانه درنظر دارد كه ضرر و زيان وارده به بيماران را با عنوان كمك پرداخت كند. احمد قويدل مديرعامل كانون هموفيلي ايران يادآور شد: وزارت بهداشت در لايحه تجديدنظرخواهي خود به دادگاه گفته است كه اين وزارتخانه نه توليدكننده فاكتورها بوده و نه واردكننده آن، زيرا مستقيما هيچ فاكتور و دارويي را وارد نكرده است. لذا علي الاصول دعواي مطروحه هيچ گونه ارتباطي با وزارت بهداشت ندارد. به گفته قويدل، در اين لايحه وزارت بهداشت صراحتا وظايف قانوني خود را انكار مي كند، درحاليكه وظيفه نظارت بر كار سازمان انتقال خون و واردات هرگونه دارو و فرآورده هاي خوني برعهده وزارت بهداشت است.

ظاهرا معلمان حق التدريسي از شركت در آزمون ادواري خلاص مي شوند.
رئيس كميسيون آموزش وتحقيقات مجلس گفت: شرط ادواري بودن شركت معلمان حق التدريسي در آزمون ادواري تعديل مي شود. قبلا اعلام شده بود كه شرط الزامي رسمي شدن معلمان حق التدريسي، شركت در آزمون ادواري است. علي عباسپور تهراني با اشاره به حضور مرتضي حاجي، وزير آموزش و پرورش در جلسه اخير كميسيون آموزش و تحقيقات مجلس مي گويد: آموزش و پرورش نيز مخالف شركت اين معلمان در آزمون بود، لذا از وزارت آموزش و پرورش خواستيم تا با همكاري و هماهنگي با سازمان مديريت و برنامه ريزي مشكل معلمان حق التدريسي حل شده و شرط حضور آنها در آزمون ادواري جهت استخدام حذف شود.

حاجيان، جوان تر مي شوند. ۳۵۰ دانشجوي دانشگاه تهران به زيارت خانه خدا مشرف مي شوند. مدير كل امور فرهنگي و فوق برنامه دانشگاه تهران گفت: در تابستان امسال۳۵۰ دانشجو به زيارت خانه خدا مشرف مي شوند.
مهندس مشاري مي گويد: علاوه بر ۳۵۰ دانشجو، ۵۰نفر از كارمندان دانشگاه تهران نيز به همراه دانشجويان به سفر حج مي روند. وي افزود: دو كاروان در هشتم مرداد به مكه مشرف شده اند كه ۲۳ مرداد به كشور باز خواهند گشت و كاروان ديگر در اوايل شهريور به زيارت خانه خدا مي روند كه اين كاروان نيز ۱۵شهريور به ايران باز خواهند گشت.

قرار است تمام دانش آموزان استثنايي كشور امسال به تدريج تحت پوشش بيمه رايگان قرار گيرند. يعني تا اين زمان دانش آموزان استثنايي كشور بيمه نبودند. حال كه سازمان آموزش و پرورش به صرافت افتاده تا دانش آموزان استثنايي را به تدريج تحت پوشش بيمه رايگان قرار دهد، بايد به اين سازمان آفرين گفت. جالب آن است بدانيد كه تاكنون ۱۸هزار نفر از دانش آموزان استثنايي كشور فاقد پوشش بيمه اي بوده اند. صمد ساعي منش، معاون برنامه ريزي آموزش و تامين نيروي انساني سازمان آموزش و پرورش استثنايي كشور يادآور شد: برخوردار نبودن دانش آموزان استثنايي از پوشش بيمه اي مشكلات فراواني از نظر درماني براي آنها به وجود آورده و به همين منظور با پيگيري هاي انجام شده اعتباري براي بيمه شدن آنها اختصاص يافته است.

شهردار كابل از پارك آموزش ترافيك پونك بازديد كرد.
غلام شيخي نورزاد، شهردار كابل وهيات همراهش اولين مسوولان خارجي بازديدكننده از اين پارك نيستند، اما مانند ديگر بازديدكنندگان از امكانات و برنامه هاي اين پارك آموزشي شگفت زده شدند. در اين ديدار محسن جليلوند، معاون آموزش و مدير روابط عمومي سازمان حمل ونقل و ترافيك تهران در توضيحات خود نقش آموزش ترافيك در سامان بخشي جريان حمل و نقل درون شهري را مهم بيان كرد و اين پارك را ابزاري براي پيشبرد فرهنگ سازي در كودكان و نوجوانان دانست.
بازديد كننده ها هم ضمن چشمگير دانستن فعاليت هاي انجام شده، اظهار اميدواري كردند با استفاده از تجربيات به دست آمده، بتوانند براي ارتقاي كيفي سطح آموزش هاي اين چنيني در كشور خود گام هاي موثرتري بردارند.

اگر سيگار بكشيد افسرده  مي شويد و اگر افسرده شويد ديگر نمي توانيد سيگار را ترك كنيد. محققان معتقدند كه افسردگي ترك سيگار را مشكل تر مي  كند. به نوشته نشريه بين المللي نورولوژي، نشانه هاي افسردگي را در ۲۱۹ زني كه انگيزه بالايي براي ترك سيگار داشتند ارزيابي كردند.
درمان اين زنان شامل ۱۰ جلسه ۹۰دقيقه اي در يك دوره ۷ هفته اي بود. در هر جلسه زنان علايم افسردگي و نيز مقدار سيگارهايي را كه بعد از آخرين جلسه كشيده بودند، گزارش مي كردند. ۸۵ درصد زنان در مدت يك سال پس از درمان سيگار كشيدن را آغاز كردند و ۶۰ درصد بيشتر از افراد ديگر به سيگار كشيدن رو آورده بودند.