نگاهي به تعامل آموزش عالي و جامعه در رفع بحران بيماري ايدز
دانش در برابر ايدز
شبنم جعفرزاده
ايدز از جمله موضوعاتي است كه مؤسسات آموزش عالي و به ويژه دانشگاه ها بايد به طور جدي به آن توجه كنند، زيرا جواناني كه در اين مراكز تحصيل مي كنند، دقيقاً در سنيني قرار دارند كه احتمال انتقال ايدز در آنها بسيار زياد است. در پايان سال ،۲۰۰۱ ۸/۱۱ ميليون نفر از افراد ۱۵ تا ۲۴ ساله ناقل ويروس «اچ.آي.وي» بوده اند. البته بيشتر افراد ناقل يا در معرض ابتلا به بيماري از جوانان كشورهاي در حال توسعه هستند، اما در كشورهاي صنعتي نيز احتمال انتقال اين ويروس به حدي است كه هشداري براي مؤسسات آموزش عالي و ابتلاي دانشجويان آنها و انتقال بيماري باشد.
متأسفانه فاصله زماني آلودگي به «اچ.آي.وي» و گسترش اين بيماري طولاني است و به همين سبب اطلاع از وجود آن به طول مي انجامد. از آن جا كه در طول دوران تحصيلات دانشگاهي اين بيماري چهره خود را نشان نمي دهد، در دانشگاه هاي آفريقا مرگ زود هنگام فارغ التحصيلان دانشگاهي به عنوان حقيقتي تلخ پذيرفته شده است و حتي يكي از اين دانشگاه ها تخمين زده كه سي درصد فارغ التحصيلان رشته پرستاري آن تا سه سال بعد از اتمام تحصيلاتشان، جان خود را از دست بدهند. اين موضوع به روشني يكي از وظايف آموزش عالي را در تأمين نيازهاي جامعه نشان مي دهد. خدمات آموزش عالي براي جامعه مبني بر اندوختن، انتقال، گسترش، اشاعه و به كار بستن دانش است، اما وجود ايدز در جامعه آن را تغيير نمي دهد، بلكه جنبه هاي ديگري به آن اضافه مي كند. موضوع ايدز بايد در تمامي جنبه هاي فعاليت مؤسسات به ويژه انتقال دانش (تدريس)، توليد دانش (پژوهش) و مشاركت در دانش (روابط با جامعه ) وجود داشته باشد و به عبارت ديگر، به طور مؤثر سبب تغييرات اجتماعي شود.واكنش آموزش عالي در برابر ايدز، بايد چهار حيطه زير را در برگيرد:
۱- مؤسسات بايد كاملاً بر بيماري و اثرات آن تمركز داشته باشند و كاركنان و دانشجويان در برابر آلودگي محافظت شده و يا دسترسي به مراقبت، درمان و حمايت در صورت ابتلا به بيماري براي آنان مهيا باشد. براي كسب چنين موقعيتي بايد تدابيري در همه موارد و از جمله پذيرش دانشجو، عملكرد دانشجو، قوانين بيمه پزشكي و وام، ايمني شغلي دانشجويان و كادر علمي، بهداشت، مشاوره و آزمايش، جابه جايي تمامي افراد دانشگاهي (يعني دانشجويان و كاركنان) صورت گيرد.
۲- دانشگاه ها بايد تمامي فارغ التحصيلان خود را به بيماري آگاه كرده و درك عملي و نظري درستي از آن به آنها داده باشند. فارغ التحصيلان بايد راجع به مهارت ها و وسايل مربوط به بيماري اطلاع داشته و نحوه رويارويي با بيماري را در محيط هاي شغلي بدانند. براي تضمين اين موضوع، موضوع ايدز را بايد در دروس تحصيلي همه دانشجويان و نه تنها دانشجويان پزشكي گنجاند.
۳- در اين مؤسسات، بايد پژوهش براي درمان و مراقبت از اين بيماري انجام شود، به طوري كه تمركز اصلي پژوهش بر روي گسترش آگاهي پزشكي و اجتماعي ايدز و روش هاي مقابله با آن باشد. جامعه از دانشگاه ها انتظار دارد تا افراد كارآموخته خود را براي درك هر چه بيشتر ايدز هدايت كند و اميدوار است تا نسل جديد اين دانش آموختگان به درمان، چاره و يا برنامه اي براي جلوگيري از پيش روي اين بيماري دست يابد.
۴- در پايان مؤسسات آموزش عالي بايد با عوامل دولتي و خصوصي و افراد، براي رويارويي با قدرت ويرانگر اين بيماري همكاري كرده و دانش و آگاهي درباره ايدز را در اختيار ديگر مؤسسات و جوامع قرار دهند.
به طور كلي، آموزش عالي موظف است به ايدز، چه در خود دانشگاه و چه در ساير نقاط دنيا، توجه كافي مبذول دارد و قضاوت در مورد كفايت عملكرد اين موسسات در برابر مخرب ترين فاجعه انساني را به نسل هاي آينده واگذارد.
|