استرس زياد موهاي شما را خاكستري مي كند
چرا بعضي ها زودتر شكسته مي شوند؟
تحقيق روي طول عمر سلول ها، اين مساله را كاملا روشن مي كند كه استرس مي تواند آسيب هاي غير قابل جبراني برجاي گذارد
|
|
لاله مير اسكندري
به نظر مي رسد بعضي اتفاقات استرس زا باعث خاكستري شدن مو در حين شب مي شود. يك تيم تحقيقاتي كشف كرده اند كه فشارهاي احساسي شديد مثل آنچه توسط طلاق، از دست دادن شغل، يا مراقبت از فرزند يا پدر و مادر بيمار ايجاد مي شود، باعث افزايش سرعت پير شدن سلو ل هاي بدن در سطح ژنتيك مي شود.
اين يافته ها كه جديدا منتشر شده است، اولين رابطه مستقيم فشار عصبي، رواني و سن بيولوژيك را نشان مي دهد.
محققان متوجه شدند كه سلو ل هاي خوني زناني كه سال هاي طولاني را صرف مراقبت از كودك ناتوان خود كرده اند، از نظر ژنتيك 10 سال پيرتر از سلو ل هاي كساني است كه تجربه پرستاري كمتري داشته اند.
گرچه پزشكان پيش از اين رابطه استرس رواني و كاهش فعاليت ايمني بدن و بالا رفتن احتمال ابتلا به سرماخوردگي را يافته بودند، ولي هنوز در تلاش براي يافتن رابطه فشار عصبي و ضعف بافت ها هستند.
اين تحقيق جديد، راه جديدي ارايه مي كند كه ثابت مي كند اين نوع صدمه اتفاق مي افتد و از طرفي نشان مي دهد كه اين پروسه مي تواند به صورت عكس هم اتفاق بيفتد.
دكتر بروس مك ايون، مدير آزمايشگاه اعصاب - هورمون دانشگاه راكفلر نيويورك مي گويد: اين يك يافته نو وبسيار برجسته است. در اين تحقيقات تا به حال شواهد بسيار واضحي كشف شده است. يعني در حقيقت قيمت تاثير اشك و زاري روي بافت ها كه هر كسي در طول زندگي پر از استرس خود مي پردازد.
دكتر مك ايون اينگونه ادامه مي دهد: همه ما مي دانيم كه با افزايش سن تمايل بيشتري براي چاق شدن، ابتلا به بيماري قلبي و ديابت داريم.
در اين آزمايش ها، دكتر اليسا اپل و دكتر اليزابت بلكبرن از دانشگاه كاليفرنيا در سان فرانسيسكو تيمي از محققان را رهبري مي كنند كه خون 58 مادر جوان و ميانسال را مورد آزمايش قرار مي دهند. 39 مورد از اين مادران از كودكان مبتلا به انواع ناتواني ها مراقبت مي كنند. با استفاده از تكنيك هاي ژنتيك، DNA گلبول هاي سفيد خون اين افراد كه مركز پاسخگويي ايمني بدن نسبت به عفونت ها را شامل مي شوند، مورد آزمايش قرار گرفتند.
گاهي اوقات زنان بر خلاف استرس زيادي كه به آنها وارد مي شود، تلقي منعطفي از استرس دارند. قدم بعدي كشف چگونگي اين انعطاف پذيري است
دانشمندان روي قسمتي از DNA به نام تلومر كه در انتهاي كروموزوم هاي سلولي قرار دارد تمركز كردند. هر بار كه سلولي تقسيم مي شود تلومر منقبض شده و باعث همانند سازي سلول مي شود.
سلو ل ها در طول عمر انسان بارها و بارها تكثير مي شوند تا اعضاي ميزبان خود را تعمير و قوي كنند و يا باعث رشد و مقابله با بيماري ها شوند.
ماده شيميايي به نام تلومراز كمك مي كند تا قسمتي از تلومر در هر بار تكثير حفظ شود، ولي بعد از 10 تا 50 تقسيم تعداد به نوع و سلامتي سلول بستگي دارد، تلومر اينقدر كوچك مي شود كه سلول عملا بازنشسته شده و ديگر قادر به تكثير نيست.
بعضي از انسان ها با يك بيماري مادرزادي به نام ديسكراتوزيس كانجنيتا به دنيا مي آيند كه باعث مي شود تلومرها به سرعت كوچك شوند و يا در جواني و معمولا در سنين ميانسالي بميرند كه علت اصلي آن هم ضعف شديد سيستم ايمني است. به عبارت ديگر تغيير در طول تلومر با گذشت زمان، عامل سنجش عمر سلول است.
دانشمندان با مقايسه DNA مادراني كه از كودكان ناتوان نگهداري مي كنند، دريافتند كه هر چه طول مدت پرستاري در اين مادران بيشتر بوده، طول تلومرها كمتر و فعاليت تلومر در آنها پايين تر بوده است و بعضي از مادراني كه تجربه پرستاري طولاني تري داشتند، بر اساس بررسي گلبول هاي سفيد شان، بسيار پيرتر از سن اصلي خود بودند.
دكتر بلكبرن مي گويد: وقتي كه شخصي تحت استرس روحي است به نظر شكسته مي آيد و انگار جلوي چشم شما پيرتر و پيرتر مي شود و اين در حقيقت نتيجه آن چيزي است كه در سطح مولكولي رخ مي دهد.
محققان در اين راستا پرسشنامه هايي به اين زنان دادند كه در آنها سوال شده بود تا چه اندازه فكر مي كنند در كار روزانه غرق شده اند يا تا چه حد فرصت رسيدگي به كارهاي مهم زندگي خود را ندارند؟ نتيجه اين شد: زناني كه خودشان هم فكر مي كردند واقعا تحت استرس هستند در مقايسه با زناني كه احساس راحتي بيشتري مي كردند تلومرهاي كوتاه تري داشتند.
دكتر اپل مي گويد: گاهي اوقات زنان بر خلاف استرس زيادي كه به آنها وارد مي شود، تلقي مختصري از استرس دارند. قدم بعدي كشف چگونگي اين انعطاف پذيري است.
وي مي افزايد كه گروه برنامه هايي براي بررسي اثرات مديتيشن، تمرينات تمركزي و يوگا را روي ميزان تلقي از استرس و طول تلومرها امتحان كنند.
شخصيت و تربيت افراد تاثير زيادي بر اين اختلافات فردي دارند. گرچه در سال 2003 دانشمنداني كه روي 850 فرد نيوزيلندي تحقيق كردند به اين نتيجه رسيدند كه ژن خاصي وجود دارد كه ميزان استعداد افراد را براي ابتلا به افسردگي پس از وقايعي مثل طلاق يا بيكار شدن تعيين مي كند.
دكتر رولاند گليسر مدير انستيتو تحقيقات پزشكي رفتاري دانشگاه ايالت اوهايو كه به همراه همسرش دكتر جنيس گليسر تاثير استرس بر سيتسم ايمني راتدوين كرده اند، مي گويد:تمام اين عوامل دست به دست هم مي دهند تا تعيين كنند يك فرد چگونه با استرس كنار مي آيد. در حال حاضر ما شواهد زيادي در زمينه هاي مختلفي چون التيام زخم ها، التهابات و واكسن ها در دست داريم و حالا هم كه تحقيق روي طول عمر سلول ها، اين مساله را كاملا روشن مي كند كه استرس مي تواند آسيب هاي غير قابل جبراني برجاي گذارد.
البته متخصصان هشدار مي دهند كه تحقيقات روي تلومرها هنوز كامل نشده است و شواهد مقطعي براي تاثير استرس روي طول تلومرها به دست نيامده است. گرچه دانشمندان به طور قطع مي دانند كه استرس باعث توليد هورمون هاي استرسي مثل استروئيدها مي شود كه مي توانند در طول زمان به سلول ها آسيب برسانند. حال اينكه تاثير اين هورمون ها و سموم ديگر ناشي از استرس روي تلومرها چيست، هنوز معلوم نيست.
|