عكس : بابك آراسته

آذر مهاجر
هشتم آذر ماه، در مطلبي تحت عنوان NGO سقف ندارد، نوشتيم كه چگونه فكر و ايده ساخت مركزي در پارك ورشو براي فعاليت ها و مشاركت هاي مردمي در سال 1380 شكل گرفت و در جريان ساخت اين مركز چه اتفاقاتي سبب شد در آستانه به انجام رسيدن كار، اين پروژه نيمه تمام بماند.
برنامه ريزي هاي اوليه براي ساخت مركز NGO يا مركز مشاركت هاي مردمي شهرداري تهران، از اين قرار بود كه پس از مرمت ساختمان قديمي پارك ورشو و استفاده موقت از آن به عنوان يك مركز NGO، در همان مكان و در زماني كوتاه از 4 تا 6ماه بنايي مناسب به مساحت يكهزار و 600 متر مربع ساخته شود و در اين بنا همه نيازها و ضروريات يك مركز NGO مد نظر قرار گيرد.
در آن مطلب به انتخاب سريع الوقوع مشاور و پيمانكاراشاره كرديم و اينكه طبق اظهارات مشاورپروژه-مهندس لطيفي- 35 درصد از كار ظرف يك ماه و نيم انجام شد اما تاابتداي سال جاري با فراز و فرود هاي بسيار تنها 75 درصد آن به انجام رسيد و پس از آن نيزساخت و سازها در مقطعي متوقف شد و سپس نيز به كندي ادامه يافت.
مشاور، پيمانكار و شهرداري منطقه 6درباره علت طولاني شدن روند ساخت و ساز اين مركز به نكات مختلف و گاه حتي متناقضي اشاره مي كنند، مشاور پروژه مساله را تغيير مديريت ها در سطوح مختلف شهرداري مي داند، اما مديران شهرداري منطقه 6نظر متفاوتي در اين زمينه دارند. توجه مسوولان و مديران شهرداري منطقه۶ به بازخوردهاي رسانه ي اين ماجرا و درك ضرورت شفاف سازي و خبر رساني لااقل درباره اين پروژه كه به عنوان مركز مشاركت هاي مردمي، روند ساخت و شكل گيري آن قبلا از طريق يك رسانه مكتوب مطرح شده، اين فرصت را ايجاد كرد تا از زاويه اي ديگر، روند ساخت و ساز و تصميم گيري براي اين بنا مورد ارزيابي و بررسي قرار بگيرد و قطعا نه براي يافتن يك گناهكار بلكه به سبب ضرورت آسيب شناسي مديريت و اجراي پروژه  اي به عنوان مشت نمونه خروار.
هفته گذشته مهندس حيدري معاون فني و عمراني شهرداري منطقه 6 جهت روشن ساختن برخي مسايل، اطلاعاتي را در اختيار روزنامه همشهري قرار داد كه خالي از اخبار شنيدني هم نبود. وي ضمن اشاره به اينكه از آذر ماه سال گذشته سمت معاونت فني و عمراني را بر عهده گرفته است، درباره اقداماتي كه در اين مدت براي به نتيجه رسيدن پروژه مركز NGO انجام داده است مي گويد: مساله اي كه باعث شده بود به اين پروژه رسيدگي نشود، ابهاماتي بود كه در متن قرارداد كارفرما با مشاور و پيمانكار وجود داشت. يكي از اين ابهامات مساله تعديل بود كه در يك قرارداد 4 ماهه مفهومي ندارد و در متن قرارداد هم از تعديل سخني به ميان نيامده بود اما در مناقصه به اين مساله اشاره شده بود. بنابراين مشاور و پيمانكار را خبر كرديم و پس از جلساتي كه دي ماه سال گذشته داشتيم، قرار شد مجوز هاي لازم براي ادامه كار را از شهردار بگيريم و از اسفند كار شروع شود . اولين اقدام براي اتمام پروژه رسيدگي به وضعيت قرارداد ها بود كه در اسرع وقت انجام شد.
مهندس حيدري معتقد است كه نقص در قراردادها تبعاتي به دنبال داشت كه همه در كنار هم باعث كند شدن روند ساخت اين پروژه شدند و اين كندي به تغيير مديريت آنگونه كه مهندسان مشاور پروژه معتقدند، ارتباطي نداشته است. به زعم او اگر تغيير مديريت ها باعث كندي يا توقف كارها شود ،بنابراين با عوض شدن هر شهردار تا مدتي حتي زباله هاي شهر هم نبايد جمع شود! او مي گويد: به انجام رساندن اين پروژه براي شهرداري منطقه 6 يك وظيفه محسوب مي شده است مگر اين كه مديري كاملا با انجام آن مخالف بوده باشد كه هرگزهم چنين نبوده است. شهرداري براي اتمام اين كار قراردادي داشته و دارد كه طبق آن موظف بوده است كار را انجام بدهد. فرقي هم نمي كند چه كسي بر مسند مديريت امور نشسته است و يا تا پايان كار چند بار مديران عوض مي شوند.
البته او اين مساله را قبول دارد كه گاه ممكن است مديري ساخت اين پروژه را جزو اولويت هاي اول كار شهرداري ندانسته باشد و در به نتيجه رساندنش تلاشي را كه صرف اولويت هاي اول كاري اش مي كند، نكرده باشد.
طبق اظهارات معاونت فني و عمراني شهرداري منطقه 6 تهران، اين پروژه به لحاظ تامين اعتبار هم مشكلي نداشته است و اگر در جريان ساخت آن مشكلاتي ايجاد شده، بخشي از آن به برنامه ريزي نادرست براي اين پروژه بر مي گردد. به عقيده حيدري اين نكته بايد مورد توجه قرار مي گرفت كه 6 ماه زمان مناسبي براي ساخت چنين بنايي نيست و لااقل به يك سال زمان نياز است. او مي گويد: به عقيده من تصميمات مديريتي را بايد به شخص اول شهرداري سپرد و ديگران بايد به مباحث كارشناسي توجه داشته باشند تا كارها اصولي و درست پيش برود و به نتيجه برسد. درك كار يك مشاور خوب و نحوه كار با مشاور مساله مهمي است كه اگر كارفرما به آن توجه نكند ممكن است مشكلات بسياري ايجاد كند. در اين پروژه هم مشكلاتي وجود داشت كه آرام آرام به ستيز بين مشاور و پيمانكار و كارفرما بدل شده بودند در حالي كه ديديم به سادگي قابل حل هستند.
به نظر مي رسد در حال حاضر با تلاش هاي مهندس حيدري و همراهي مهندسان مشاور اين پروژه و پيمانكار، جريان ساخت مركزNGO سرعت قابل قبولي به خود گرفته و پس از بررسي جزييات كار، هماهنگي لازم براي اتمام كار انجام گرفته باشد؛ طبق اظهارات كارفرما پس از حل ابهامات موجود در قرارداد ها، پيمانكار كارگاهش را مجددا تجهيز كرده، مشاور آماده ارايه جزئيات نقشه است و درمورد بسياري از نكات ريز هم ازجمله نوع مصالح در ظريف كاري بنا، سنگ هاي تزئيني آن، جنس سقف بنا و... هماهنگي، رايزني و تصميم گيري نهايي انجام شده است.
مهندس حيدري ضمن توضيح اقداماتي كه براي تسريع در روند كار به همت شهرداري صورت گرفته از جمله خريد برخي از تجهيزات، اعلام كرد اين پروژه پيش از شروع سال جديد و در بهمن ماه سال جاري به پايان خواهد رسيد.وي اميدوارست چنانچه همه چيز طبق برنامه پيش برود در ايام دهه فجر بتوانند اين بنا را افتتاح كنند.
اين پروژه تا رسيدن به مرحله نهايي، مبلغي حدود 700 ميليون تومان هزينه خواهد داشت .البته با توجه به اين مساله كه پيمانكار در برخي موارد بر اساس همان فهرست بهاي سال 1380 عمل مي كند، در حالي كه همان سال به جز هزينه مربوط به محوطه سازي بنا كه مد نظر قرار نگرفته بود، براي ساخت آن چيزي حدود 400 ميليون تومان هزينه پيش بيني شده بود.
صرف نظر از وقت و هزينه اي كه صرف ساخت اين مركز شده و بدون نقد عملكرد هر كدام از عوامل موثر در انجام اين پروژه، اين مساله كه مديران و تصميم گيران و تصميم سازان در اين باره به برخوردي منطقي و روشنگر روي آورده اند، حتي بدون اعلام خبر افتتاح اين پروژه هم بارقه اي از اميد را به تاثير عملكرد رسانه ها و درك نقش آنها به عنوان اصلي مهم در توسعه ، به همراه داشته است.

كيوان شادمان 
در كشور ما، با توجه به نرخ رشد فزاينده در تعداد معماران جوان، تا حدودي نياز به قشر متخصص در زمينه طراحي و اجراي ساختمان مرتفع شده است. در اين بين با توجه به وضعيت ساخت و ساز كنوني و تبعات مربوطه، آنچه برآن وقعي گذارده نمي شود، دركي صحيح در باب مباني طراحي از جانب ارباب تخصص در اين عرصه است.
بسياري از ساختمان هاي مسكوني، به دليل فقدان طراحي معماري ايده آل يا حتي خوب، با معضلاتي از قبيل نور گيري نا مناسب، وجود فضاهاي اتلافي، بي هويتي در حجم و نما، نبود معماري داخلي مناسب و ... دست به گريبان هستند.
طراحي در مفهوم معمارانه آن، در ارتباطي تنگاتنگ با عوامل مختلفي قرار دارد؛ از آن جمله مي توان به مواردي چون اقتصاد، فرهنگ، اجتماع و سياست در مقياس كلان و نبوغ، خلاقيت و ذهنيات فردي طراح در مقياس خرد اشاره كرد ، ليكن بسياري از كارهاي انجام شده توسط معماران بدون در نظر گرفتن مولفه هاي فوق الذكر صورت پذيرفته است.
يك بنا در جايگاه يك پروژه معماري، از طراحي معماري اوليه تا ساخت و اجراي كامل، زماني دو ساله را به تقريب مي طلبد و پس از انجام نيز به عنوان فضايي كاربردي براي كاربران داراي عمرمفيد 30 ساله خواهد بود. نكته قابل تعمق در اين فرآيند پروسه معماري، از طراحي تا اجرا هزينه بالاي آن است كه در شاخص هاي توليد ملي رقم قابل توجهي را به خود اختصاص خواهد داد؛ در تعاريف اقتصادي از اين امر به عنوان تشكيل …سرمايه ثابت” تعبير مي شود. در دراز مدت آثار سوء و تبعات تشكيل اين سرمايه چه در زمينه خرد آن يا خرده سازي و چه در زمينه كلان يا انبوه سازي در اقتصاد، غير قابل چشمپوشي بوده، كاهش شاخص هاي رشد را در پي خواهد داشت.
مجموعه عواملي كه به اختصار تشريح شد، نيازمند توجه هر چه بيشتر جامعه معماران و مهندسان ساختمان براي درك صحيح تر از شرايط اقتصادي-اجتماعي در جهت تمركز و دقت بيشتر در طراحي است.
با نگاهي شهر سازانه، مساله صورتي ديگر نيز مي يابد؛ ساختمان ها در محيط شهري، با نماهاي گوناگون، شكل دهنده مفهومي با عنوان …سيماي شهري” بوده، ليكن توجه خاصي به موضوع عملكرد ساختمان براي چهره يافتن آنها نشده است. به عنوان مثال شمار كثيري از آپارتمان هاي مسكوني با ظاهري پر طمطراق در جاي جاي كالبد شهر قرار گرفته اند و در كنار آن بسياري از ساختمان هاي اداري و تجاري داراي نماهايي بسيار آرام و ساده هستند. عوامل فوق الذكر خوانايي شهر را دچار مشكل مي كند و در مواردي تفاوت بين يك بناي مسكوني با ساختماني اداري يا تجاري غيرقابل تشخيص است.
چنانچه دريابيم كه كالبد شهر پس از موجوديت يافتن معماري شكل مي يابد، در آن صورت اهميت رسيدن به طراحي صحيح و اصولي در حوزه ساختمان پر رنگ تر خواهد شد.
از بعد روانشناسانه، تنظيم شرايط محيطي و لحاظ كردن مسايلي چون، نورگيري فضاهاي زندگي، ابعاد و ساختار فضاهاي مصنوع، رنگ آميزي و طراحي داخلي، تاثيرات مستقيم بر روح و روان خانوار هاي ساكن در آن فضا ها دارد. از سوي ديگر، به دليل اجراي سريع پروژه ها توسط مجريان كار علي الخصوص كساني كه تخصص كافي در اين امر را ندارند بسازو بفروش ها و عدم رسيدگي و نظارت صحيح نمايندگان شهر داري ها و نظام هاي مهندسي، استانداردهاي مطلوب در فضاهاي داخلي بسيار پايين آمده است. در اكثر قريب به اتفاق پروژه هاي در حال ساخت، طرحي مناسب از سوي طراحان ارايه نمي شود و مجريان كار نسبت به سليقه محدود خود به فضاهاي داخلي ساختمان ها صورت مي دهند.
تاثير فرهنگ را در جاي گيري فضاها نمي توان ناديده گرفت. مسايل فرهنگي انباشته در ضمير ناخودآگاه جمعي همواره صورتي كالبدي در تاريخ معماري داشته است. فضا هاي معماري به فضا هاي عمومي، مشترك نيمه خصوصي و خصوصي قابل تقسيم هستند. رعايت سلسله مراتب دسترسي ها در هويت بخشيدن به فضا ها نقشي تايين كننده دارد، ليكن امروزه توجه طراحان به فرهنگ محيط مكان شكل يابي همسايگي ها بسيار كمتر شده است.
در انتها جا دارد به صورت گذرا، به نواقص مشهودي كه در عرصه اجراي پروژه ها وجود دارد، اشاره شود:
- اجراي غلط ساختار بنا عدم رعايت اصول پيشنهادي طراح سازه
- اتلاف مصالح ساختماني
- عدم توجه به امر بازيافت مصالح اجرايي 
- استفاده از مصالح كم دوام در نازك كاري ساختمان 
- عدم وجود نقشه هاي اجرايي مناسب
- عدم توجه به توان تسهيلات شهري در حوزه اجرايي پروژه آب و فاضلاب، برق و گاز
- فقدان ايمني متناسب سيستم هاي اطفاي حريق، ايمني محيطي و سيستم هاي هوشمند ايمني.

بعد از انتشار مقاله لفافه اي بر خاطرات فيروزه اي به تاريخ 8/10/83 بسياري از تماس ها حاكي از رضايت خاطر متخصصان و مردم از مسايل مطروحه بود. در اين بين جوابيه اي از روابط عمومي آستان مقدس حضرت صالح ع ارسال شد و نويسندگان مقاله نيز به موارد ابهام پاسخ گفتند.
گروه زيباشهر
مدير مسوول محترم روزنامه همشهري ضميمه ايرانشهر
احتراما عطف به مطلب مندرج در روزنامه همشهري شماره 3595 روز سه شنبه مورخ 8/10/83 صفحه 17 تحت عنوان لفافه اي بر خاطرات فيروزه اي خواهشمند است دستور فرماييد جهت تنوير افكار عمومي، جوابيه پيوست را در اولين شماره و در همان صفحه مطابق قانون مطبوعات چاپ كنند.
روابط عمومي آستان مقدس حضرت صالح بن موسي الكاظمع
۱- كاشيكاري گنبد فيروزه اي رنگ كه به دليل احداث ساختمان هاي اطراف از سرپل تجريش ديده نمي شد در سالهاي 63-1362 توسط كاشيكاران معتمد و معرفي شده از سوي سازمان ميراث فرهنگي انجام شده كه فقط پس از گذشت حدود 5 سال كاشي ها شروع به ريزش نمود در عكس چاپ شده نيز مشهود است كه سرانجام در سال 1382 طبق مجوز شماره 9247/16/13 مورخ 19/11/81 ميراث فرهنگي برچيده شد. بنابراين گنبد فيروزه اي مذكور در مقاله، نه تنها هيچ ارتباطي به 700 سال قبل ندارد بلكه به 17 سال قبل هم نمي رسد. چه خوب بود شخصي مطلع و كارشناسي آگاه به اين مطلب توجه مي نمود.
۲- بقاياي چنار امامزاده صالحع طبق مجوز شماره 6218/16/13 مورخ 23/11/78 سازمان ميراث فرهنگي توسط مسوولان وقت و به دليل مخاطرات جاني و بيم تلفات ناگهاني از ريزش اجزاي آن برچيده شده و ذكر مقاله مبني بر قطع چنار در سال 1382 خلاف واقع مي باشد و حاكي از عدم اطلاع يا خداي ناكرده غرض ورزي نويسندگان محترم دارد.
۳- تمامي زوار و مراجعان آستان مقدس مستحضر هستند كه روز چهارشنبه از روزهاي خاص زيارتي امامزاده صالحع مي باشد و زيارت هاي شب جمعه توسط نويسندگان محترم، نشان از عدم اطلاع از موضوع دارد.
۴- چنانچه براي نويسندگان مقاله و افراد راهنماي ايشان توجه به نظر مردم حائز اهميت است، بدين وسيله از آنان دعوت مي شود با مراجعه به مردم نظر واقعي آنان را در خصوص طرح توسعه حرم مطهر و ديدگاه هاي مطروحه دريابند. براي مردم كه صاحبان اينگونه اماكن مذهبي هستند، وجود محيطي امن و مناسب جهت زيارت آنان داراي اولويت و اهميت خاصي است و همين امر نشان دهنده تفاوت اصلي بقاع متبركه با بناهاي صرفا تاريخي است زيرا اماكن مذهبي همه روزه شاهد حضور تعداد چشمگير زائران و علاقه مندان براي عبادت و زيارت مي باشد، در حالي كه ساير بناهاي تاريخي با همه ارزش هاي موجود فقط براي بازديد عده اي علاقه مند مورد استفاده قرار مي گيرد. بدين جهت اجراي توسعه و بهسازي در اين مكان اجتناب ناپذير مي باشد.
۵- آستان مقدس با حساسيت و دغدغه بسيار تلاش فراوان كرده كه در همه طراحي ها و برنامه هاي توسعه و بهسازي، ضمن حفظ كامل بنا، نقوش، گنبد و آثار تاريخي ثبت شده، كوچكترين آسيبي به آنها وارد نشود و فضاي معنوي حرم مطهر و ديگر ارزش ها، به عنوان اسناد و هويت ملي و فرهنگي دست نخورده و سالم باقي بماند.
۶- در طرح توسعه حرم مطهر كه توسط متخصصان شناخته شده كشور و پس از طي مراحل مختلف فني و اداري تهيه گرديده، تلاش شده تا با حفظ كالبد اصلي ساختمان، امكان فضايي مناسب تر با كاركرد مذهبي براي پاسخگويي به انتظارات شديد زائران و به كارگيري هنرهاي والاي اسلامي و سنتي ايراني به وجود آيد كه اميد است با اتمام آن در معرض قضاوت ناظران بصير و بي غرض قرار گيرد.
۷- در شرايطي كه ساخت و سازهاي ناهمگون و مختلف با ارتفاع هاي نامناسب و مزاحم در اطراف و حريم بقعه متبركه وضعيت ناهنجار و اسفباري كه حاكي از بي توجهي مسوولان ذيربط و كارشناسان دلسوز مي باشد را به وجود آورده و فضاي معنوي و ميراث ارزشمند گذشته را كاملا محو و مخدوش كرده و موجبات دفن بقعه و بارگاه اين امامزاده عظيم الشان را در ميان اينگونه ساخت و سازهاي بي قاعده فراهم آورده آيا نبايد براي نجات اين مكان مقدس اقدام نمود؟ آيا تناسب نماي بيروني بقعه ضمن حفظ اصالت آن در داخل و هماهنگي در رواق ها و ابعاد بنا به معناي پوشاندن بقعه است؟ متاسفانه مقالات نغز به رشته تحرير در نيامده و اشك هاي تاثر و تالم ريخته نشده است.
۸- آيا ضمن حفظ بناي ارزشمند تاريخي مي توان به ارزش هاي معنوي و فرهنگي اين مكان مقدس در زائران فراواني كه از دور و نزديك به زيارت حضرتش مي شتابند، بي توجه بود؟ و آيا نبايد امكانات و فضاي مطلوبي را براي آنان فراهم آورد؟ و آيا همان طور كه در گذشته بناي بقعه مرتفعترين وشاخص ترين بناي موجود منطقه بوده است امروز نيز نبايد داراي اين ويژگي باشد؟ و آيا هماهنگونه كه درگذشته فضاي موجود جوابگوي زائران بوده، امروزه نيز نبايد پاسخگوي انبوه جمعيت زائران مشتاق باشد؟
۹- جاي بسي تاسف است كه روزنامه وزين و معتبر همشهري نسبت به چاپ مقاله اي كه نويسندگان آن حتي از تحقيق موضوعات بديهي كه با حداقل زمان امكان پذير بوده است اقدام كرده كه مسلما چاپ اينگونه مقالات موجب تشويش اذهان عمومي و خلاف رسالت مطبوعات و كاهش اعتبار آن جريده و در انعكاس اخبار و مطالب صحيح و محققانه است.
۱۰- از آنجا كه ورود به بحث هاي پيچيده فني و دقايق معماري و ظرايف ميراث هنري مقوله اي است كه بضاعت علمي كافي و استناد به منابع تاريخي را مي طلبد و اصولا پيشداوري هاي احساسي و غيرعلمي براي افراد فهيم و آگاه فاقد اعتبار است، آستان مقدس به منظور رفع شبهات و تنوير افكار عمومي اعلام آمادگي مي كند تا از نزديك اطلاعات لازم در اختيار مراجعان محترم متقاضي ذيصلاح قرار گيرد.
روابط عمومي آستان مقدس امامزاده صالح بن موسي الكاظم ع
جوابيه دو معمار نويسنده مقاله 
به عنوان دو معمار تهراني، دليل اصلي نوشتن مقاله مربوط به امامزاده صالحع، نگراني براي از دست دادن اين بناي با ارزش و ديگر بناهاي با ارزش شهرمان است. همانگونه كه در مقاله نيز شاهد آن هستيم، اشاره به تمامي بازسازي هاي غيرمسوولانه طي تاريخ اين بنا است و قصدي براي محكوم كردن مسوولان فعلي آستان مقدس وجود نداشته است و از آنجايي كه با كمال تاسف اكثر موارد جوابيه ارسالي جامع و مانع نبود و بعضا از واقعيت نيز فاصله داشت، سعي كرديم كه جوابيه اين جوابيه! داراي توضيحات كامل تري براي رفع ابهامات ممكن در اين مورد بوده، در مقام پاسخگويي به ساحت مقدس هموطنان و همشهريان مقبول واقع شود.
همانگونه كه در مقاله نيز مشخص است تاريخ 700 ساله به گنبد و بناي امامزاده برمي گردد نه به كاشيكاري آن. در مقاله نيز به كاشيكاري هاي مجدد آن طي چند دوره اشاره شده است. به هر حال اصل مهم - همانگونه كه سابقا نيز بر آن تاكيد شد - احترام به تاريخ بنا و حفظ پس زمينه فيروزه اي رنگ آن بوده است.
طي مشاهدات شخصي و صحبت با مردم محلي و حتي خادمان محترم آستان مقدس، آخرين بقاياي چنار در سال 1382 برچيده شد، اشاره مقاله نيز به همين مساله است نه به قطع درخت چنار امامزاده. چنانچه نويسنده محترم جوابيه با دقت بيشتري به مطالعه مقاله مي پرداختند متوجه اين مساله مي شدند. قابل ذكر است كه آستان امامزاده متعهد بوده است كه در عوض از ريشه درآوردن اين چنار، چنار ديگري به جاي آن بكارد كه به اين تعهد خود نيز عمل نكرده است.
خانواده هاي قديمي شميران به صراحت از زيارت شب جمعه امامزاده صالح صحبت مي كنند و خاطرات بسياري از آن دارند. علاوه بر اهميت روز چهارشنبه براي امامزاده صالح ع، شب جمعه از شب هاي مهم اماكن مذهبي است. خيل عظيم جمعيت مراجعه كننده در شب جمعه و روز جمعه خود پاسخگوي اين مساله است.
توسعه و بهسازي بقعه به خودي خود، مي تواند امري مثبت تلقي شود؛ نويسنده محترم جوابيه ادعاهايي كرده اند موارد 5 و 6 پيرامون متخصص بودن تهيه كنندگان طرح توسعه، به عنوان دو معمار سوال پيش آمده براي ما اين بود كه چگونه اين طرح ادعاي حفظ بنا را دارد، در صورتي كه احجام ساخته شده داراي مغايرت كامل با ضوابط مربوط به نگهداري بناهاي تاريخي است؟ و اگر واقعا اينگونه است چرا برخلاف طرح مصوب سازمان ميراث فرهنگي بوده يا داراي مصوبه سازمان ميراث فرهنگي نيست؟ همچنين قابل ذكر است، طي صحبت با بسياري از صاحبنظران جامعه معماري و مرمت كشور، هيچكدام اين تخريب و بازسازي - و نه بهسازي را تاييد نكرده اند.
اهميت يك بنا برخلاف تصور نويسنده محترم جوابيه بر مرتفع تر و شاخص تر بودن آن نيست، تفاوت اصلي مساجد با امامزاده - چنانچه قبلا نيز اشاره شد - در نحوه برقراري ارتباط بنا با مردم است. مساجد بناهايي رسمي به شمار مي آيند كه با مناره هاي بلند خود و گنبدهاي با ابهت در آسمان شهري خود را ارايه مي كنند و مردم را به خود مي خوانند. امامزاده، بنايي است كه به علت شان خود نبايد به حضور مردم برود بلكه اين مردم هستند كه بايد به حضور امامزاده بروند. در هيچ كجاي تاريخ معماري ما مگر موارد خاص، برخلاف آنچه در معماري مساجد مشاهده مي شود، تاكيدي براي ارايه امامزاده به عنوان بنايي عظيم با مناره و گنبد بزرگ نيست اين تغيير حجم ضمن بر هم زدن تناسبات محلي معماري منطقه، هويت اين بنا را به عنوان يك امامزاده نيز از بين مي برد.
بزرگترين تاسف متخصصان آشنا به تاريخ معماري تهران، در اين مساله است: بنايي كه جزو ميراث فرهنگي با ارزش تهران محسوب مي شد، به كلي تغيير شكل داده است. مساله جالب توجه در ادعاي نويسنده محترم جوابيه اصرار بر حفظ كالبد اصلي بنا و عدم آسيب رساندن به هيچ كدام از بخش هاي آن است، كدام قسمت اين بنا همچنان حفظ شده است؟
سولماز صباغ زاده - ساناز ماني 

معماري به نام ميس وندرو كه از پيشگامان معماري مدرن غرب محسوب مي شود، خانه اي را در اقليم سرد با جداره هاي تمام شيشه اي طراحي كرد و ساخت. ايده ميس و امثال او اين بود كه با وجود پيشرفت هاي فني و تاسيساتي ما مي توانيم آسايش را تامين كنيم و الزامي بر اين مساله وجود ندارد كه طراحي معماري را درگير مسايل اقليمي كنيم. بي شك معماران ايران نيز با روي كار آمدن معماري مدرن و روي كار آمدن تاسيسات قابل قبول مدرن طراحي همساز با اقليم را به دست فراموشي سپردند.
از دهه 70 ميلادي، بازگشت دوباره به طبيعت در تئوري هايي به چشم مي خورد كه در طراحي معماري نيز خود را نشان داده است. اواسط دهه 70 را مي توان دهه شناخت بيشتر بشر به مشكلات پديد آمده از عصر صنعت دانست. سوراخ شدن لايه اوزون، باران هاي اسيدي، آگاهي از اتمام سوخت هاي فسيلي و آلودگي هاي زيست محيطي را مي توان از جمله مواردي برشمرد كه به رويكردهاي نويني من جمله توسعه پايدار و تشكيل گروه هاي صلح سبز و ... منجر شد.

حجم كنوني ابنيه كه بدنه صنايع زيربنايي، مادر و توليد كالايي موجود ايران را در خود جاي داده اند، بر ميليون ها متر مكعب فضاي ساخته شده بالغ مي شود. به استثناي بخش كوچكي از آن كه بر اساس اصول و مبناي قابل قبول و روز آمد فني به طور اعم و معماري به طور اخص بنا شده است، بخش اعظم آن را يا ابنيه كهنه، فرسوده و از رده خارج قديمي تشكيل مي دهند يا اصولا به ساده ترين شكل و كم هزينه ترين مصالح ساختماني سر هم بندي شده اند.
ابنيه از رده خارج، صنايع قديمي ايران هستند كه نه تنها از لحاظ ساختماني، بلكه از لحاظ فن آوري و ماشين آلات نيز كهنه و قديمي اند و نياز به نوسازي يا حتي دوباره  سازي گسترده دارند. بديهي است كه رسيدن به صنعت پيشرفته و روزآمد كه بتواند ضمن تامين نيازهاي به سرعت فزاينده بازار ملي، ورودي موفق و پايدار به بازارهاي جهاني داشته باشد، بدون تامين استانداردهايي كه در آن جنبه هاي زيست محيطي، مطالبات نيروي كار و مديريتي و حداكثر بهره وري رعايت شده شده باشد، ممكن نخواهد بود.