۱‎/۶ ميليون نفر يعني نزديك به 8/2 درصد جمعيت انگلستان مسلمان هستند. حزب كارگر هم اكنون دو نماينده مسلمان در پارلمان دارد و محافظه كاران هنوز هيچ

شاهد و سعيده هر دو مسلمان و پاكستاني هستند. آنها هر دو جاه طلب، عاشق سياست و بنام هستند. در انتخابات سراسري روز پنجم مه كه پنج شنبه در انگلستان برگزار شد، به احتمال زياد يكي از اين دو نفر به عنوان نماينده "ديوزبري" شهر كوچكي در "وست يوركشاير" در مركز انگلستان انتخاب خواهند شد.
رقابت اين دو بسيار جالب توجه است. شاهد مالك، 37 ساله به حزب كارگر تعلق دارد و البته در حزب نو كارگري توني بلر پرورش يافته است. سعيده ورثي، 33 ساله وكيل است و جزو محافظه كاران به شمار مي رود. او اولين زن مسلماني است كه در تاريخ طولاني سياسي اين كشور نامزد ورود به مجلس عوام شده است.
در شهر ديوزبري كه همانند بسياري از شهرهاي قلب انگلستان يك شهر قديمي نساجي است، حدود يك چهارم راي دهندگان مسلمان هستند. در دهه هاي 1950 و 1960 روساي شركت هاي ريسندگي كه در جست وجوي كارگران خارجي بودند، نيروهايي از هند و پاكستان را با دستمزدهاي ناچيز به كار گرفتند. اكثر اين كارگران آسيايي مسلمان بودند. آنها دور از زادگاهشان سخت كار مي كردند و خيلي هايشان نيز درآنجا ماندگار شدند. شاهد و سعيده نيز از نسل چنين كساني هستند.
اين تاريخ شهر ديوزبري از منظره ظاهري آن نيز كاملا مشخص است. كارخانه ها همچنان مشغول به كارند و خانواده هاي آسيايي هنوز در خانه هاي آجري كوچكي كه پيش از آنها به مهاجران ايرلندي، لهستاني و ايتاليايي تعلق داشت، زندگي مي كنند. در اطراف شهر، رستوران هايي كه غذاهاي حلال عرضه مي كنند، ديده مي شوند و در فاصله اي نه چندان دور مقبره رابين هود جلب نظر مي كند.
اين واقعيت كه دو مسلمان، براي اولين بار از سوي دو حزب بزرگ انگلستان براي دفاع از حقوق اكثريت غير مسلمان انتخاب شده اند، نشانه اي از گذر زمان و تغييرات ريشه اي در منطقه است. حزب محافظه كار كه به لحاظ سنتي در ميان اقليت بومي چندان محبوبيتي ندارد، اين روش را تنها راه موفقيت خود مي داند. در انگلستان 6/1 ميليون نفر يعني نزديك به 8/2 درصد جمعيت اين كشور مسلمان هستند. حزب كارگر هم اكنون دو نماينده مسلمان در پارلمان دارد و محافظه كاران هنوز هيچ.
ديوزبري مدتهاست كه يك كرسي را مخصوص حزب كارگر نگه داشته است. "آن تيلور" نماينده قبلي آنها با اكثريت 7500 راي انتخاب شده بود. ورود سعيده به عرصه سياست اختلاف آراي احزاب كارگر، محافظه كار و ليبرال دموكرات (سومين حزب كشور) را تغيير مي دهد اما شاهد، نامزد حزب كارگر اميدوار است كه حضور سعيده به حاكميت حزب كارگر در منطقه پايان ندهد.
شاهد مالك در اين روزهاي اخير تمام سعي خود را معطوف تبليغات و مبارزه كرده است و شعار "بايد به ديوزبري گوش فرا داد" را براي خود برگزيده است. او 4 عكس را براي جلب نظر مردم برگزيده است. يكي از اين عكس هاي تبليغاتي او را به همراه "گوردون براون" وزير خزانه داري نشان مي دهد. در يكي ديگر نيز او كنار "كوفي عنان" دبير كل سازمان ملل متحد ايستاده است. شاهد در خانواده اي كارگري و بسيار فقير پرورش يافته است و همانند پدرش سعي كرده كه با اراده بسيار به يادگيري بپردازد و خودش را بالا بكشد. او براي تامين هزينه هاي تحصيلات دانشگاهي اش در لندن و "دورهام" كه در زمينه تجارت است، روزهاي بسياري را در كارخانه ها و رستوران ها كار كرده است. به قدرت رسيدن حزب كارگر در سال 1997 به او امكان داد كه در وزارتخانه اي به كار مشغول شود و در عين حال آموختن و آموزش دادن را رها نكند. او 3 سال تمام مسئوليت مسائل مربوط به ايرلند شمالي را در دست داشت. در سال 2000 و به هنگام شورش در شهر "برنلي" او به عنوان واسطه ميان مردم و نيروي انتظامي عمل مي كرد. يك بار نيز به اشتباه دستگير شد و پليس مجبور شد رسما از او عذرخواهي كند. او هنوز هم جاي زخمي از اين حادثه دارد. وي كه هم اكنون عضو كميسيون برابري قومي است، نمايندگي اقليتي را در درون يك كميته معتبر اقتصادي برعهده دارد و البته گوردون براون نيز رئيس اين كميسيون است. شاهد مالك مي خواهد سياست را مدرنيزه كند و البته اين كار را از نزديكانش آغاز مي كند. چنين كاري ممكن است باعث شود او عادت هاي قديمي و برجاي مانده از ريشه هاي پاكستاني اش را كنار بگذارد. او نقطه ضعف ها و غيرحرفه اي بودن نمايندگان را گوشزد كرده و مي گويد: "اكثر نمايندگان به زبان انگليسي تسلط چنداني ندارند. چطور توقع داريد كه آنها موفق شوند رسما از حقوق راي دهندگان دفاع كنند و با بقيه مردم ارتباط خوبي داشته باشند؟"
شاهد در روياي ايجاد گروه سياسي جواني است. او مي گويد: "مسلمانان يك زندگي درست موازي با اكثريت انگليسي ها دارند. بين اين اقليت و اكثريت هيچ رابطي وجود ندارد. نمايندگان بسيار پير و قديمي هستند. مي دانيد كه در انگلستان، متوسط سن يك نماينده محلي 59 سال است؟" او از بي تفاوتي جوانان در مورد مسائل سياسي، برخورد ناشايست برخي رسانه ها و بي علاقگي مردم اظهار تاسف مي كند. او معتقد است كه همه جمعا مسئول اوضاع سياسي هستند.
سعيده ورثي كه به هيچ وجه با رقيبش در جنگ نيست، مي گويد: "من يك محافظه كار ذاتي هستم و البته به اين مسئله مي بالم." دست كم در مورد مسائل سياسي و در اخلاقيات فردي، او اينگونه است. او در كل يك زن جوان طبيعي است و به پول هم علاقه چنداني ندارد. او در مورد شركت در انتخابات مي گويد: "مبارزه در انتخابات بسيار جالب توجه است و در عين حال خستگي و فرسودگي زيادي به همراه دارد. مثل اين است كه منتظر يك فرزند باشي و وقتي با زحمت به هشتمين ماه بارداري رسيدي، بگويي: شرط اصلي اين است كه همه چيز خوب تمام شود."
سعيده، وكيلي است كه در شهر "ليدزويورك" تحصيل كرده و به عنوان رهبر دانشجويان پا به عرصه سياست گذاشته است. او جملاتش را به سرعت رگبار مسلسل بر زبان مي آورد و البته گاهي واژه هاي قديمي كه بر زبان مي آورد، كاملا در تضاد با ديدگاه هايش در مورد زندگي مدرن است. در تصوير انتخاباتي اش، او و همسرش در كشمير ديده مي شوند. او به اصل ازدواج سنتي معتقد است و مي گويد: "عشق در نگاه اول و آشنايي هاي يك شبه هيچ سرانجام خوشي ندارد. اين همه طلاق، اين همه پشيماني. والدين خودشان فرزندانشان را به خوبي مي شناسند و قادرند براي آنها شريك مناسبي پيدا كنند."
سعيده در سن 19 سالگي ازدواج كرده و همسر او مردي تاجر است. او مي گويد: "برخي ازدواج هاي قراردادي به شكست هاي وحشتناكي منجر مي شود، اما همه شان مثل هم نيستند. برخي مسائل فردي است. اصل اين است كه شخص قدرت انتخاب داشته باشد و من اين قدرت را داشتم. چيزي كه برايم مهم است اين است كه با كسي زندگي كنم كه ايمانش همانند ايمان من باشد." ازدواج با يك غيرمسلمان هيچ نتيجه خوبي نداشته است. سعيده در عين حال ازدواج هاي اجباري را هم محكوم مي كند و در اين زمينه هم بررسي هاي قضائي زيادي در پاكستان انجام داده است.
در كشوري كه طبق نظرسنجي هاي انجام شده توسط روزنامه "گاردين"، 4/0 اقليت هاي قومي حس مي كنند كاملا بريتانيايي نيستند، شاهد مالك و سعيده ورثي هر دو به داشتن هويت بريتانيايي افتخار مي كنند. شاهد مي گويد: "ما بايد اين هويت را باور داشته باشيم. وقتي جوان بودم در مسابقات راگبي و كريكت طرفدار تيمهاي مقابل بودم، اما حالا از صميم قلب طرفدار انگلستان هستم."
روز 23 آوريل - سنت جورج - جشن ملي انگلستان بود. سعيده يك ساري رنگي به رنگ پرچم انگلستان بر تن داشت. شاهد و سعيده البته گاهي به خاطر رقابت، همديگر را زير سوال مي برند. شاهد مي گويد: "سعيده يك فرصت طلب است كه به حزب محافظه كار گراييده است." و سعيده در مورد شاهد مي گويد: "او خائن است و عملي را كه انجام مي دهد، نفي مي كند." و بعد اضافه مي كند: "اصلا او چرا اينهمه درباره من حرف مي زند؟ من دوست داشتم او در مورد مشكلات اساسي اينجا صحبت كند؛ مشكلات بيمارستان، زندگي سخت بازنشستگان، تهديد به بستن ايستگاه هاي پليس. من دختري اهل ديوزبري هستم و طبيعي است كه نگران آينده شهرم باشم."
هر دوي آنها موضوع عراق را هم وارد جريانات انتخابي كرده بودند و در مخالفت با آن سخن مي گفتند. هر دوي آنها مخالف مهاجرت هستند و اين بازي را خطرناك مي دانند. حزب كارگر به واسطه اين جنگ در انتخابات محلي سال 2004 در برابر حزب ليبرال دموكرات (تنها حزب مخالف جنگ عراق) با شكست مواجه شد. شاهد و سعيده نيز البته مسئله جنگ و مهاجرت را در راس برنامه هاي تبليغاتي خود قرار داده اند. به هر حال آنها بازي را شروع كرده اند كه در نوع خود بي سابقه است و البته ممكن است به نزديكي جوامع گوناگون كمك كند. البته پذيرش يك فرهنگ ديگر كار زياد راحتي نيست، آنهم در شرايطي كه ازدواج ميان قوميت هاي مختلف وجود ندارد، اما به هر حال بايد ديد كه آنها در صورت انتخاب چه خواهند كرد و چگونه وعده هايشان را محقق خواهند كرد.
منبع: لوموند

آلاله اسدي
آندرياي 25 ساله كه دانشجوي پرستاري يكي از دانشگاه هاي آرژانتين است، در يك بعدازظهر در راه منزل مورد تجاوز جنسي قرار گرفت.
فردي ناشناس از پشت به او نزديك شد و با چاقويي او را تهديد به مرگ كرد. ناشناس او را وادار به حركت به سمت پاركينگي كرد و در آنجا او را مورد تجاوز قرار داد و پا به فرار گذاشت. آندريا به خانه رفت و مادرش او را به بيمارستان "اواپرون" در غرب بوئنوس آيرس برد، اما در آنجا آندريا را به بيمارستان "آلوارز" انتقال دادند تا تحت پوشش "طرح مراقبت از قربانيان خشونت هاي جنسي" قرار گيرد.
آندريا بسيار خوش شانس بود كه توانست در چنين بيمارستاني مورد درمان قرار گيرد، چراكه در آن بيمارستان با او همدردي زيادي شد. در آلوارز به او داروي جلوگيري از بارداري و انتقال بيماري هاي جنسي دادند و يك روانشناس زن متخصص در خشونت هاي جنسي با او صحبت كرد. آنها حمايت هاي طولاني مدت براي بهبود فيزيكي و رواني او در نظر گرفته اند.
اين طرح از سوي ديانا گاليمبرتي، معاون بيمارستان آغاز شد. او پس از اينكه فهميد 8  بيمارستان در برزيل سيستم هاي مخصوص براي درمان قربانيان خشونت هاي جنسي دارند و اين در حالي است كه هرساله در بوئنوس آيرس يكهزار و 100 مورد گزارش مي شود، بر آن شد كه از اين كشور الگوبرداري كند.
گاليمبرتي با گروهي از همكاران متخصصش در بيماري هاي عفوني پروتكلي را براي كمك 24 ساعته به قربانيان طراحي كرد. در سال 2002 اين طرح به شكل آزمايش در آلوارز انجام شد.
گاليمبرتي مي گويد: "من مي خواستم طرحي مشابه برزيل پياده كنم، اما منابع مالي ما ناكافي بود."
هر زني كه وارد بخش خشونت هاي جنسي بيمارستان آلوارز مي شود، توسط يك روانشناس مصاحبه و توسط يك متخصص زنان معاينه مي شود. بهتر اين است كه زنان تا 24 ساعت پس از خشونت آن را گزارش كنند. اگر اين كار انجام شود، جلوي بيماري هاي ناشي از آن راحت تر گرفته خواهد شد.
تا به حال هيچ يك از زناني كه به بيمارستان مراجعه كردند مبتلا به ايدز نشدند، اما شماري از آنها كه پس از يك ماه به بيمارستان رفتند، ديگر نمي شد جلوي بارداريشان را گرفت.
آندريا مي گويد: "پزشكان از من به خوبي مراقبت كردند. من چند بار نيز به روانكاو مراجعه كردم، اما چون يادآوري خاطرات مرا ناراحت مي كرد، ديگر سر قرارهايم نرفتم."
۵ ماه پس از حمله، آندريا هنوز مي ترسيد تنها از خانه خارج شود. او مي گويد: "خيلي وقت ها فكر مي كنم كه مي توانستم آن مرد را بزنم يا گاز بگيرم يا كاري كنم، نمي دانم اما در عوض از ترس كاملا ناتوان شده بودم." روانكاو به آندريا گفت كه اتفاقا او براي نجات جانش تلاش زيادي كرده است، اما اين حرف ها حال آندريا را بهتر نكرد. او هنوز فكر مي كند كه آن روز عصر بايد بيشتر مراقب خود مي بود.
مثل اكثر قربانيان، آندريا همان اول به پليس مراجعه نكرد. مادرش به او گفته بود كه در مركز پليس به او فشار مي آورند. طبق آمار مركز مطالعات زنان آرژانتين تنها 10 درصد تجاوزها به پليس گزارش داده مي شود و تنها 10 درصد، تجاوزكار را به دادگاه مي كشانند.
مارسلا رودريگز، وكيل و عضو كانون وكلاي آرژانتين مي گويد كه هميشه شكايت كردن نتيجه خوب ندارد. او مي گويد: "اگر هدف قرباني فقط تنبيه جنايتكار است و ما مي دانيم كه او شانسي ندارد، لازم نيست به پليس گزارش دهيم. اما اگر دلايل بهتري براي اين كار وجود دارد و دستگيري جنايتكار به بهبود اوضاع روحي او كمك مي كند، بهتر است شكايت انجام شود."
اما تنها دو بيمارستان ديگر غير از آلوارز پيشنهاد وزارت بهداشت براي آغاز طرح مراقبت ويژه را پذيرفتند. در نتيجه اكثر بيماران به آلوارز مراجعه مي كنند.
از سال 2002 تا به حال اين بيمارستان بيش از 130 مورد را تحت درمان قرار داد. وقتي طرح آغاز به كار كرد زناني به بيمارستان آمدند كه 15 سال پيش مورد تجاوز قرار گرفته بودند، اما بيمارستان همه را تحت درمان قرار داد.
گاليمبرتي مي گويد:  "من عقيده دارم كه خشونت عليه زنان بايد از اولويت هاي حرفه پزشكي باشد. دست يافتن به حمايت هاي مالي براي سرطان يا بيماري هاي ديگر از اين ساده تر است، اما من در اين راه تنها نيستم، خيلي ها به كار ما ايمان دارند و ما را مورد حمايت قرار مي دهند."

فروش كتاب به عنوان ضميمه روزنامه ها فعاليتي تجاري است كه در جنوب اروپا (اسپانيا ، ايتاليا و پرتغال) بتدريج همگاني مي شود. اين پديده بتدريج در فرانسه نيز جاي پايش را باز كرده و تمام روزنامه ها را وسوسه مي كند. روزنامه فيگارو با فروش كلكسيون دايره المعارف "اونيورساليس" در اين راه پيشقدم شد و حالا نوبت روزنامه لوموند است كه طرح مشابهي را تجربه كند. از بيستم مه ، اين روزنامه كتاب بررسي نقاشي هاي تاشن (Taschen) را به ازاي اضافه قيمت 45/4 يورو ارائه خواهد كرد.
فابريس نورا ، مدير كل لوموند مي گويد: "با اين كار تيراژ و سود خالص ما بيشتر خواهد شد. فعلا 80 هزار جلد از اين كتاب را به كيوسك ها مي فرستيم." فابريس نورا در پاسخ به اعتراض سنديكاي كتابفروشي هاي فرانسه مي گويد: "با اين كار كتابفروشي ها هيچ آسيبي نخواهند ديد ، چون تبليغاتي كه ما مي كنيم به نفع آنها خواهد بود."
همچنين گروه "آموري" كه انتشار روزنامه هاي پاريزين  و اكيپ را در اختيار دارد ، اخيرا گروهي را براي بررسي فروش همزمان كتاب و روزنامه تشكيل داده است. به همين دليل تماس هايي با ناشران كتاب هاي ادبي و ورزشي انجام داده است. در حال حاضر ، مدير اين گروه از هرگونه تفسيري خودداري مي كند ، ولي توضيح مي دهد كه پروژه در صورت تاييد ، در آينده نزديك اجرا خواهد شد. گروه آموري ترجيح مي دهد كه پروژه فروش همزمان كتاب تنها در مناسبت هاي خاص (جشن موسيقي ، روز ملي يا يك رويداد ورزشي) باشد و به همين مناسبت تخفيف ويژه اي به خواننده داده شود.
پس از فروش همزمان روزنامه و DVD ، حالا روزنامه هاي فرانسوي مي خواهند بازار كتاب را محك بزنند و اميدوارند كه به موفقيت و سوددهي همسايه هاي اروپايي شان دست يابند. در همين زمان ، كتابفروشي هاي فرانسوي از اين موضوع مي نالند و همكاران ايتاليايي شان را مثال مي زنند كه بابت اين كار لطمه خورده اند.
روساي روزنامه هاي ايتاليايي كه از سال 2000 وارد اين ماجرا شده اند ، معتقدند كه تا قبل از فروش همزمان با روزنامه ها ، چنين استقبالي از كتاب نشده بود و اضافه مي كنند كه با اين كار سود روزنامه ها نيز افزايش يافته است. لارپوبليكا اعلام كرده كه تنها از بابت فروش محصولات جانبي فرهنگي 122 ميليون فروش داشته كه معني آن 50 ميليون يورو سود خالص است؛ سقفي كه تا به حال به آن دست نيافته بود.
حالا لارپوبليكا به مانند كوريره دلاسرا يا همتاهاي اسپانيايي شان ال پاييس ، ال موندو و آب ث و همچنين آلماني هايي مانند زوددويچه زايتونگ ، دي ولت و دي زايت همه روزه موارد تازه اي را به خوانندگان پيشنهاد مي كنند. از دايره المعارف ديني تا كتاب داستان هاي مصور يا سري داستان هاي جنايي همگي براي فروش به همراه روزنامه ها پيش بيني شده اند. اين طرح كمك زيادي به وضعيت اقتصادي اين روزنامه ها كرده است.
ولي در حال حاضر خطر وابستگي روزنامه ها به اين پروژه جدي است. زماني كه 4 سال قبل روزنامه لارپوبليكا كلكسيون آثار ادبي ايتاليا را ضميمه روزنامه كرد ، فروش روزانه از مرز يك ميليون نسخه گذشت ، ولي حالا تيراژ اين روزنامه ايتاليايي به 600 هزار رسيده است. پديده فروش همزمان روزنامه و كتاب در ايتاليا بتدريج جذابيت خود را از دست داده است ، چون لارپوبليكا گزارش مي دهد كه از هر 5 كتاب ارائه شده تنها يكي به فروش مي رود. در حال حاضر كل مدل اقتصادي اين روزنامه ها به دليل اجراي اين پروژه ، تغيير كرده است.
حالا دغدغه روزنامه هاي فرانسوي اين است كه آيا مي توانند به سود مشابهي برسند؟ قوانين فرانسه در اين مورد متفاوت است. طبق قانون لانگ ، تخفيف بيش از 5 درصد روي قيمت اصلي كتاب ممنوع است. همچنين تبليغ كتاب روي شبكه هاي تلويزيوني تا سال 2007 مجاز نيست. به علاوه فروش متوسط روزنامه در ايتاليا 20 هزار نسخه بيشتر از فرانسه است و همچنين فروش روزنامه ها در كيوسك بيشتر است. متوسط تيراژ روزنامه در ايتاليا 600 هزار نسخه است. بدين ترتيب انتظار نمي رود كه اين پروژه در فرانسه كمكي به فروش بيشتر روزنامه كند ، بلكه بيشتر سود اقتصادي اين مسئله مورد نظر است.
منبع: فيگارو
فروش كتاب به عنوان ضميمه روزنامه ها فعاليتي تجاري است كه در جنوب اروپا (اسپانيا ، ايتاليا و پرتغال) بتدريج همگاني مي شود. اين پديده بتدريج در فرانسه نيز جاي پايش را باز كرده و تمام روزنامه ها را وسوسه مي كند. روزنامه فيگارو با فروش كلكسيون دايره المعارف "اونيورساليس" در اين راه پيشقدم شد و حالا نوبت روزنامه لوموند است كه طرح مشابهي را تجربه كند. از بيستم مه ، اين روزنامه كتاب بررسي نقاشي هاي تاشن (Taschen) را به ازاي اضافه قيمت 45/4 يورو ارائه خواهد كرد.
فابريس نورا ، مدير كل لوموند مي گويد: "با اين كار تيراژ و سود خالص ما بيشتر خواهد شد. فعلا 80 هزار جلد از اين كتاب را به كيوسك ها مي فرستيم." فابريس نورا در پاسخ به اعتراض سنديكاي كتابفروشي هاي فرانسه مي گويد: "با اين كار كتابفروشي ها هيچ آسيبي نخواهند ديد ، چون تبليغاتي كه ما مي كنيم به نفع آنها خواهد بود."
همچنين گروه "آموري" كه انتشار روزنامه هاي پاريزين  و اكيپ را در اختيار دارد ، اخيرا گروهي را براي بررسي فروش همزمان كتاب و روزنامه تشكيل داده است. به همين دليل تماس هايي با ناشران كتاب هاي ادبي و ورزشي انجام داده است. در حال حاضر ، مدير اين گروه از هرگونه تفسيري خودداري مي كند ، ولي توضيح مي دهد كه پروژه در صورت تاييد ، در آينده نزديك اجرا خواهد شد. گروه آموري ترجيح مي دهد كه پروژه فروش همزمان كتاب تنها در مناسبت هاي خاص (جشن موسيقي ، روز ملي يا يك رويداد ورزشي) باشد و به همين مناسبت تخفيف ويژه اي به خواننده داده شود.
پس از فروش همزمان روزنامه و DVD ، حالا روزنامه هاي فرانسوي مي خواهند بازار كتاب را محك بزنند و اميدوارند كه به موفقيت و سوددهي همسايه هاي اروپايي شان دست يابند. در همين زمان ، كتابفروشي هاي فرانسوي از اين موضوع مي نالند و همكاران ايتاليايي شان را مثال مي زنند كه بابت اين كار لطمه خورده اند.
روساي روزنامه هاي ايتاليايي كه از سال 2000 وارد اين ماجرا شده اند ، معتقدند كه تا قبل از فروش همزمان با روزنامه ها ، چنين استقبالي از كتاب نشده بود و اضافه مي كنند كه با اين كار سود روزنامه ها نيز افزايش يافته است. لارپوبليكا اعلام كرده كه تنها از بابت فروش محصولات جانبي فرهنگي 122 ميليون فروش داشته كه معني آن 50 ميليون يورو سود خالص است؛ سقفي كه تا به حال به آن دست نيافته بود.
حالا لارپوبليكا به مانند كوريره دلاسرا يا همتاهاي اسپانيايي شان ال پاييس ، ال موندو و آب ث و همچنين آلماني هايي مانند زوددويچه زايتونگ ، دي ولت و دي زايت همه روزه موارد تازه اي را به خوانندگان پيشنهاد مي كنند. از دايره المعارف ديني تا كتاب داستان هاي مصور يا سري داستان هاي جنايي همگي براي فروش به همراه روزنامه ها پيش بيني شده اند. اين طرح كمك زيادي به وضعيت اقتصادي اين روزنامه ها كرده است.
ولي در حال حاضر خطر وابستگي روزنامه ها به اين پروژه جدي است. زماني كه 4 سال قبل روزنامه لارپوبليكا كلكسيون آثار ادبي ايتاليا را ضميمه روزنامه كرد ، فروش روزانه از مرز يك ميليون نسخه گذشت ، ولي حالا تيراژ اين روزنامه ايتاليايي به 600 هزار رسيده است. پديده فروش همزمان روزنامه و كتاب در ايتاليا بتدريج جذابيت خود را از دست داده است ، چون لارپوبليكا گزارش مي دهد كه از هر 5 كتاب ارائه شده تنها يكي به فروش مي رود. در حال حاضر كل مدل اقتصادي اين روزنامه ها به دليل اجراي اين پروژه ، تغيير كرده است.
حالا دغدغه روزنامه هاي فرانسوي اين است كه آيا مي توانند به سود مشابهي برسند؟ قوانين فرانسه در اين مورد متفاوت است. طبق قانون لانگ ، تخفيف بيش از 5 درصد روي قيمت اصلي كتاب ممنوع است. همچنين تبليغ كتاب روي شبكه هاي تلويزيوني تا سال 2007 مجاز نيست. به علاوه فروش متوسط روزنامه در ايتاليا 20 هزار نسخه بيشتر از فرانسه است و همچنين فروش روزنامه ها در كيوسك بيشتر است. متوسط تيراژ روزنامه در ايتاليا 600 هزار نسخه است. بدين ترتيب انتظار نمي رود كه اين پروژه در فرانسه كمكي به فروش بيشتر روزنامه كند ، بلكه بيشتر سود اقتصادي اين مسئله مورد نظر است.
منبع: فيگارو

يادبود سربازان نازي ! 
آندروس آنسيپ، نخست وزير استوني خبر مطبوعات روس مبني بر پرده برداري از مجسمه يادبود داوطلباني كه در جنگ جهاني دوم براي آلمان نازي جنگيده اند را تكذيب كرد. به نقل از خبرگزاري روسي ايتارتاس، شصتمين سالگرد پايان جنگ جهاني دوم در استوني با پرده برداري از مجسمه يادبود سربازان در استوني برگزار خواهد شد و ريانووستي، ديگر خبرگزاري روسي اعلام كرده كه اين بناي يادبود در شهر تالين به ياد افسران اس اس است.
دولت استوني تاكيد كرد مراسم روز هشتم مه به تمام سربازان استونيايي جنگ جهاني دوم، چه در ارتش آلمان نازي و چه در ارتش استالين تعلق دارد. هر دو كشور در جنگ جهاني دوم سربازاني از استوني در ميان نيروهاي خود داشتند. اين مراسم در مارجاما در حومه تالين برگزار خواهد شد؛ منطقه اي كه در آن بناي يادبود سربازان شوروي، آرامگاه سربازان آلماني و يك يادبود جديد براي سربازان آلماني كه در حملات 1944 عليه ارتش سرخ جنگيده اند،  قرار داد. استوني در سال 1940 توسط ارتش شوروي، 1941 توسط آلمان نازي و در 1944 دوباره توسط شوروي اشغال شد. اين كشور تنها در سال 1991 توانست استقلال پيدا كند.
رصد نخستين سياره غيرخورشيدي
فيگارو- بالاخره مشخص شد كه تصاوير گرفته شده توسط ستاره شناسان فرانسوي و آمريكايي در سپتامبر 2004 به سياره اي غير خورشيدي تعلق داشته است. اين تصاوير توسط تلسكوپ هاي عظيم رصدخانه اروپايي اوسترال در شيلي گرفته شده و نخستين تصاوير از يك سياره غيرخورشيدي است كه در فاصله 230 سال نوري از زمين قرار دارد. تا چند ماه پيش محققان هيچ شاهدي براي اثبات اين مسئله در دست نداشتند و احتمال مي دادند كه اين تصوير احتمالا متعلق به شيئي در راستاي ديد تلسكوپ و در نزديكي ستاره اصلي است. اما يكي از اعضاي گروه كه اين تصوير را استثنايي مي داند، گفت:  براساس مشاهدات دقيقتر به اين نتيجه رسيديم كه هر دو شيء در انتهاي تصوير به طور همزمان حركت مي كنند و بنابراين به هم مرتبط اند."
تصوير سياره اي كه توسط گائل شوون گرفته شد، بسيار عجيب و متفاوت از سياراتي است كه در منظومه شمسي وجود دارند. اين سياره جرمي پنج برابر سياره مشتري دارد، سطح آن گازي است و بدين ترتيب حيات روي آن غيرممكن است. اين سياره بسيار جوان است (ستاره اصلي آن تنها هشت ميليون سال سن دارد كه در مقايسه با عمر 5/4 ميليارد سالي خورشيد ناچيز است ) و هنوز فرصتي براي سرد شدن نداشته و دماي خارجي آن بيش از 1500 درجه سانتيگراد است. طبق محاسبات ستاره شناسان، اين سياره براي طي مدار كامل دور ستاره اش به 2500 سال زمان احتياج دارد. فاصله اين سياره با ستاره اش دو برابر فاصله نپتون با خورشيد است.
تصاويري كه توسط تلسكوپ VLT گرفته شده، اجازه مي دهد كه در آينده ساختار شيميايي اين اجرام مورد بررسي قرار گيرد. ماري لاگران، يكي از اين محققان در اين مورد مي گويد: "براي يافتن تصاوير سياراتي مانند زمين كه در آن آثار حيات وجود داشته باشد، نياز به تلسكوپ هاي بسيار عظيم تري است كه قطر آن بايد بيش از 50 متر باشد."
ديگه نوبت شماست
بي بي سي: "پپ تورز" مخترع خوش ذوق ايتاليايي به مناسبت روز پدر ماشين لباسشويي اختراع كرده كه فقط با اثر انگشت آقا و خانم خانه كار مي كند، اما ويژگي آن اين است كه وقتي يكبار با اثر انگشت خانم ماشين لباسشويي به كار افتاد، دفعه بعد حتما بايد آقاي خانه بيايد و ماشين لباسشويي را به كار بيندازد.
وي معتقد است مردان ايتاليايي در خانه كاري جز خوردن و تماشا كردن فوتبال ندارند. او مي خواهد در خانه كار شستن لباس تنها به دوش يك نفر نباشد. اين ماشين لباسشويي كه "نوبت توئه" نام دارد، اثر انگشت بچه را قبول نمي كند و تقلب در آن غير ممكن است.