عكس: ايپنا
امير بهادري نژاد
فوتبال ورزش بي رحمي است و يك اشتباه كوچك مي تواند تمام اميدهاي يك مجموعه را به ياس تبديل كند. تيم العين امارات در دو بازي رفت و برگشت اسير تاكتيك هاي متنوع پاس بود اما سه اشتباه فردي از بازيكنان سازمان دفاعي اين تيم باعث حذف پاس از ليگ قهرمانان آسيا شد. از هم اكنون بايد به فكر كاستن ضريب اشتباهات فردي بازيكنان ملي پوش پيش از جام جهاني بود تا مبادا تيم ايران با اشتباهاتي مشابه در برابر بزرگان فوتبال جهان شكست بخورد.
در فرهنگ واژه هاي رشته ورزشي فوتبال اين جمله تكراري را بارها شنيده ايم «اگر بازيكني در زمين مرتكب اشتباه نشود توپي از خط دروازه ها عبور نخواهد كرد».
در صحت اين تئوري ترديدي نيست اما بايد چگونگي رخداد اين خطاها را در يك مقطع زماني مشخص بررسي كرد. در فوتبال نيز مانند تمام پديده ها، خطاي فردي وجود دارد و از آن گريزي نيست اما مهم اين است كه اين خطاها چند بار و به چه شكل تكرار مي شوند. يك بازيكن فوتبال به عنوان يك انسان جايزالخطا است و به همين دليل از وي انتظار نمي رود كه طي فصل حتي يك خطا نيز انجام ندهد. اما آنچه در اين ميان اهميت دارد تلاش در جهت رفع نواقص و تكرار نكردن اشتباهات گذشته مي باشد. به عبارتي ديگر يك بازيكن بايد همواره در حال پايين آوردن ضريب خطاها و اشتباهات خود باشد. البته در اين ميان مربيان و باشگاهها نيز نقش بسيار تعيين كننده اي را دارند چون وظيفه اصلي آنها ارائه آموزش هاي مناسب براي پايين آوردن ضريب خطاهاي فردي بازيكنان مي باشد.
اگر به صورت واقع بينانه به بررسي شرايط حاكم بر فوتبال ايران و اروپا بپردازيم به اين نتيجه خواهيم رسيد كه آشكارترين تفاوت ميان فوتبال ما و فوتبال پيشرفته جهان، در زمينه كيفيت آموزش در باشگاهها است.
اين روزها سوال مي شود كه به چه دليل باشگاههاي ايراني ۱۴ سال است در حسرت قهرماني در رقابتهاي آسيايي مي سوزند. كارشناسان در پاسخ به اين پرسش دلايل گوناگوني را مطرح مي كنند كه نظرات آنان در جاي خود بسيار محترم است اما اگر عملكرد تيم هاي ايراني را در سه دوره اخير رقابتهاي ليگ قهرمانان آسيا ارزيابي كنيم به اين نتيجه خواهيم رسيد كه دليل اصلي ناكامي اين تيم ها، اشتباهات فردي و جبران ناپذير بازيكنان اين تيم ها بوده است.
در رقابتهاي اين فصل ليگ قهرمانان آسيا يك تيم اماراتي به نام العين دو نماينده از كشور ايران را در دو مرحله متوالي از گردونه رقابتها حذف كرد كه متاسفانه حذف تيم هاي سپاهان و پاس به يك شكل صورت گرفت كه اين موضوع هضم اين ناكامي را دشوارتر مي سازد.
اگر هر چهار بازي نمايندگان ايران را مقابل العين از نقطه نظر فني مرور كنيم به اين واقعيت تلخ پي خواهيم برد كه تيم اماراتي چه از لحاظ تكنيك فردي و چه از لحاظ قابليت هاي تاكتيكي برتر از سپاهان و پاس نبود و در اين چهار بازي، تيم هاي ايراني در حقيقت به دام گرداب خود ساخته كه همان اشتباهات فردي بود افتادند.
سپاهان در هر دو بازي رفت و برگشت مقابل العين در مرحله گروهي اين رقابتها در حاليكه به راحتي مي توانست از حريف امتياز بگيرد، در ضربات شروع مجدد و روي اشتباهات دروازه بان خود در جايگيري ۴ امتياز ارزشمند را از دست داد و از صعود باز ماند.
و يا پاس كه هم در امارات و هم در ايران لطمات جبران ناپذيري از دروازه بانان و يكي از مدافعان ملي پوش خود دريافت كرد و در عين ناباوري حذف شد آنهم در شرايطي كه اين تيم در صورت تداوم روند رو به رشد خود مي توانست علاوه بر كسب جايزه ۵۰۰ هزار دلاري اين رقابتها به بازيهاي جام باشگاههاي جهان راه يابد.
البته هدف از بيان اين مطالب، معرفي مقصران ناكامي تيم هاي پاس و سپاهان نيست چون زماني كه يك تيم ورزشي شكست مي خورد تمام اعضا از كادر مديريتي و فني تا بازيكنان ذخيره در اين ناكامي مقصر و سهيم هستند اما آنچه باعث تاسف است برطرف نشدن و يا پايين نيامدن ضريب خطاهاي بازيكناني است كه در مقابل العين دچار اشتباه شدند.
كافي است براي پي بردن به اين حقيقت تلخ كمي به عقب تر بازگرديم. در جام جهاني ۱۹۹۸ فرانسه تيم ملي ايران در بازي مقابل يوگسلاوي از روي يك ضربه شروع مجدد و به دليل جايگيري نامناسب نيما نكيسا دروازه اش باز شد. در آن زمان انتقادي به اين دروازه بان با توجه به جوان بودنش و اولين حضور در ميان بزرگان فوتبال جهان وارد نبود و خطاي فردي وي كاملا طبيعي به نظر مي رسيد اما همين دروازه بان ۷ سال بعد بار ديگر روي جايگيري ضعف نشان مي دهد و دو گل بد از العين مي خورد.
و يا مهدي رحمتي و حسن رودباريان كه در مقاطع مختلف عضو تيم ملي بوده اند و مدتهاست كه زير نظر مربيان داخلي و خارجي تمرين مي كنند اما كماكان مرتكب اشتباهات فردي تكراري مي شوند و نقايص پايه اي آنان برطرف نشده است. اما از همه نگران كننده تر وضعيت خطاهاي فردي محمد نصرتي است، بازيكني كه از بازيهاي آسيايي بوسان ۲۰۰۲ تا كنون عضو ثابت تيم ملي بوده اما در هر بازي مرتكب اشتباه فردي مي شود و با توجه به اينكه پست بازي وي نزديك به دروازه خودي است، اشتباهات وي بيش از پيش نمود پيدا مي كند و هزينه سنگيني را براي تيمش در بر دارد.
اما همانگونه كه قبلا به آن اشاره شد نكيساها، رحمتي ها، رودباريان ها، نصرتي ها و... مقصر اصلي نيستند بلكه بايد سوال كرد در طول اين چند سال چه چيزي به اين بازيكنان جوان داده ايم تا اينكه از آنها توقع داشته باشيم تا اشتباهات گذشته را تكرار نكنند.
در همين جاست كه تفاوت فوتبال ايران با اروپا آشكار مي شود. در سالهاي نه چندان دور هنگامي كه بازيكناني چون مهدي مهدوي كيا، وحيد هاشميان و يا علي كريمي در ايران بازي مي كردند در بازي خود داراي نقاط ضعف بودند. مثلا حركات انفرادي علي كريمي در خدمت كار گروهي تيم نبود و يا وحيد هاشميان كه با دوندگي هاي بي امان و بدون هدف، تنها خود را خسته مي كرد و انرژي اش را به هدر مي داد. اما بازي اين بازيكنان پس از مدت كوتاهي حضور در فوتبال اروپا ناگهان متحول شد و اين روزها ديگر خبري از خطاهاي گذشته اين بازيكنان نيست. بدون ترديد اگر اين بازيكنان چندين سال ديگر نيز در فوتبال ايران بازي مي كردند كماكان با همان ضعف هاي تكراري به بازي خود ادامه مي دادند.
فراموش نكنيم كه قدرت فراگيري نكيسا، رحمتي، نصرتي و رودباريان كمتر از كريمي، مهدوي كيا و هاشميان نيست و اگر آنها نيز در باشگاههاي خود تحت آموزش و تمرينات اختصاصي قرار بگيرند ديگر در ميادين حساس با اشتباهات خود، سرنوشت تيمشان را تغيير نخواهند داد.
شايد شكست تيم هاي باشگاهي در رقابتهاي آسيايي جدي گرفته نشود اما تبعات منفي آن در ميان مدت متوجه تيم ملي خواهد شد. دروازه بان و مدافعي كه هر هفته در تيم باشگاهي خود و دچار خطاها و اشتباهات ويران كننده مي شود و با گذر زمان نيز ضريب خطاهاي فردي اش پايين نمي يابد به طور حتم در زمان حضور در تيم ملي نيز مرتكب اشتباهاتي مشابه خواهد شد و موقعيت تيم را به خطر خواهد انداخت.
به هر حال حذف تيم پاس و سپاهان از دور رقابتهاي ليگ قهرمانان آسيا آنهم به واسطه اشتباهات بازيكنان مطرح و بعضا ملي پوش شان هشداري به موقع براي برانكو بود تا اينكه در آستانه رقابتهاي جام جهاني به ترميم ساختار دفاعي تيمش از جمله درون دروازه و خط دفاعي بپردازد. در جام جهاني كه محل حضور نخبگان فوتبال جهان است مجالي براي اشتباهات فردي نيست چون يك حركت ناشيانه از سوي يك بازيكن ملي پوش، اميدها و آرزوهاي يك ملت ۷۰ ميليون نفري را به باد خواهد داد.

رضاخسروي
اگر از علاقمندان به فوتبال بخواهيم كه فهرستي از مهمترين رويدادهاي فوتبال ايران را تهيه كنند، بدون شك تعداد ناكامي هايي كه آنها فهرست خواهند كرد از موفقيت ها و پيروزي ها بسيار بيشتر خواهد بود. شايد دو بار راهيابي به جام جهاني در هشت سال اخير تنها ذهنيت مثبت علاقمندان از فوتبال ايران باشد. در مقابل آنها قطعا مي توانند به ناكامي هاي بسياري اشاره كنند كه طي سالهاي اخير گريبانگير فوتبال كشورمان شده است. حذف تيم اميد و عدم راهيابي به رقابتهاي المپيك آتن، شكست تيم ملي مقابل چين و عدم راهيابي به ديدار فينال جام ملتهاي آسيا، حذف تيم فوتبال استقلال و پرسپوليس تهران در مسابقات جام باشگاههاي آسيا، از دست رفتن جام قهرماني باشگاههاي آسيا باز هم توسط استقلال اين بار در تهران، حذف تيم فوتبال سپاهان و ذوب آهن در ليگ قهرمانان آسيا و... از جمله ناكامي هاي فوتبال ايران در چند سال اخير است كه بارها و بارها به طور يكنواخت تكرار شده است اما ظاهرا همه اين شكست ها هم نمي تواند براي مسئولان و دست اندركاران فوتبال و باشگاههاي ما درس عبرتي جهت رسيدن به موفقيت در ميادين آينده باشد.
شايد صعود تيم ملي به رقابتهاي جام جهاني ۲۰۰۶ آلمان تا حدود بسيار زيادي سرپوشي برناكامي هاي فوتبال ايران در چند سال اخير گذاشت اما واقعيت اين است كه فوتبال ما حركت رو به جلو در جاده پيشرفت ندارد و اگر قرار باشد همين روند در آينده نيز ادامه داشته باشد قطعا بر تعداد ناكامي هاي فوتبال ايران در ميادين بين المللي افزوده خواهد شد.
آخرين ناكامي بزرگ فوتبال ايران كه ضربه سنگين ديگري را نيز به فوتبال باشگاهي ما وارد كرد حذف تيم فوتبال پاس از رقابتهاي ليگ قهرمانان آسيا، آنهم در تهران بود كه باعث تاسف و تاثر علاقمندان به فوتبال و مسئولان شد. پاسي ها كه پس از كنارگذاشتن مجيد جلالي از سمت سرمربيگري تيمشان، مصطفي دنيزلي را با رقم قابل توجهي به خدمت گرفتند بسيار اميدوار بودند كه بتوانند پس از سالها مجددا عنوان قهرماني باشگاههاي آسيا را براي خود و فوتبال ايران به ارمغان بياورند. شاگردان دنيزلي در اين رقابتها هشت مسابقه برگزار كردند كه در هيچ يك از اين مسابقات طعم تلخ شكست را نچشيدند، اما نتيجه اي كه روز چهارشنبه ۳۰ مهر ماه در ورزشگاه شهيد دستگردي تهران به دست آوردند از همه شكست ها تلخ تر بود. پاسي ها در حالي مقابل العين تن به تساوي دادند و حذف شدند كه تا ۱۰ دقيقه مانده به پايان بازي با دو گل اختلاف از حريف خود پيش بودند و خود را آماده برگزاري جشن صعود مي كردند اما در دو دقيقه طوفاني مغلوب حريف اماراتي شدند و بهت زده و اشك ريزان با ليگ قهرمانان آسيا خداحافظي كردند. اينكه بازيكنان پاس توانستند با ارائه فوتبالي زيبا و جذاب در نيمه اول و تا دقيقه ۸۰ بازي حريف مطرح خود را مغلوب كنند يك حسن و فاكتور مثبت بزرگ براي شاگردان مصطفي دنيزلي بود اما چون نتوانستند اين برتري خود را فقط ۱۰ دقيقه حفظ كنند نكته ايست كه مي تواند از غير حرفه اي بودن و شايد كم تجربگي شان حكايت كند. واقعيت اين است كه علي رغم حرفه اي شدن فوتبال ايران هنوز بسياري از بازيكنان مطرح و حتي ملي پوش ما حرفه اي فكر نمي كنند و اين نكته مهم را نياموخته اند كه فوتبال ۹۰ دقيقه، به همراه چند دقيقه وقت اضافه است و در اين مدت مي تواند هر اتفاقي رخ بدهد. پاسي ها حالا اين نكته را به خوبي تجربه كرده اند اما آيا اين درس بزرگ، عبرتي گره گشا براي ساير تيم هاي ما خواهد بود؟
قطعا پاسخ اين سوال منفي است. چرا كه قبل از پاس، استقلال و سپاهان هم در همين رقابت و از قضا مقابل همين تيم العين تن به شكست داده بودند و از دور رقابتها حذف شده بودند. اگر قرار بود تيم هاي باشگاهي ما از اين شكست ها و ناكامي ها درس عبرت بگيرند، پاسي ها به اين سرنوشت دچار نمي شدند. پس بايد مطمئن بود كه در آينده هم اين ناكامي ها گريبان فوتبال باشگاهي و حتي ملي ما را خواهد گرفت.
تيم هاي باشگاهي ما در حالي مقابل يك تيم اماراتي سه بار از راهيابي به جمع تيم هاي برتر آسيا بازمانده اند كه اكثر كارشناسان و مربيان و حتي بازيكنان ما، ليگ امارات و فوتبال اين كشور را به هيچ وجه قابل قياس با فوتبال ايران نمي دانند. آنها معتقدند امارات داراي ليگي كند، سنگين، بي رمق، نامنظم و حتي غير حرفه ايست كه توانايي ارائه بازيهاي تماشاگر پسند و زيبا را ندارد. اما عملكرد تيم هاي باشگاهي امارات در رقابتهاي آسيايي خلاف اين ادعا را ثابت مي كند. العين، تيمي كه پاس را از راهيابي به جمع چهار تيم برتر آسيا و رسيدن به حدود چهار ميليارد تومان پاداش قهرماني دور كرد در دوره هاي گذشته هم استقلال و سپاهان را حذف كرده بود. اين تيم دو فصل قبل در همين ليگ قهرمانان آسيا عنوان قهرماني را از آن خود كرد. حال چطور مي شود تيمي كه در يك ليگ كم رمق و كند و سنگين و غيرحرفه اي بازي مي كند به اين افتخارات دست پيدا كند اما تيم هاي ما كه مدعي كسب عنوان قهرماني آسيا هستند و ليگ ما را هم برتر از امارات مي دانند سالهاست نتوانسته اند به جمع چهار تيم برتر قاره كهن راه پيدا كنند؟
واقعيت اين است كه فوتبال ما به خواب خرگوشي فرو رفته است و سالهاست كه در ميادين آسيايي حرفي براي گفتن ندارد. در اين ميان متاسفانه مديران و مسئولان فوتبال نيز به فكر يافتن راه حل اساسي براي از بين بردن اين مشكل بزرگ نيستند. همانطور كه عنوان شد به نظر مي رسد صعود تيم ملي فوتبال كشورمان به مسابقات جام جهاني كه جاي بسي خوشحالي هم دارد، باعث شده است تا حدود بسيار زيادي اين خواب ويرانگر به چشم نيايد. خوابي كه فوتبال باشگاهي ما را در سطح قاره آسيا در خود فرو برده است و ظاهرا فرد نيكوكاري هم پيدا نمي شود اين خواب را بشكند و فوتبال باشگاهي ما را از نابودي در آسيا نجات دهد.
در فصل آينده رقابتهاي ليگ قهرمانان آسيا تيم هاي صباباتري و فولاد خوزستان نمايندگان كشورمان خواهند بود اما ظاهرا اين دو تيم هم هنوز نتوانسته اند برنامه ريزي دقيقي براي حضور در اين پيكارهاي مهم داشته باشند. فولاد خوزستان كه فصل قبل با اقتدار قهرمان ليگ شد در سه هفته اول رقابتهاي ليگ برتر در فصل جديد بدون امتياز و با پذيرفتن سه شكست در انتهاي جدول جا خوش كرد و تنها از هفته چهارم شروع به جمع آوري امتياز نمود. صباباتري هم كه نماينده دوم ايران در اين رقابتهاست پس از قطع همكاري با مجيد جلالي هنوز نتوانسته شرايط مطلوب خود را بدست آورد. شكست سنگين اين تيم در هفته چهارم نگراني هاي فوتبال ايران براي حضور در ليگ قهرمانان آسيا را دو چندان كرده است. هر چند زمان زيادي تا آغاز فصل جديد رقابتهاي ليگ قهرمانان آسيا باقي مانده است اما به نظر مي رسد اگر فدراسيون فوتبال و مسئولان اين دو باشگاه برنامه ريزي دقيقه و حساب شده اي براي حضور قدرتمند در اين رقابتها نداشته باشند قطعا باز هم شاهد ناكامي هاي تيم هاي باشگاهي ما در صحنه هاي آسيايي خواهيم بود.

ميزباني المپيك خوب است يا بد؟ چندي پيش شهر لندن در يك رقابت نفس گير موفق شد ميزباني رقابت  هاي المپيك سال ۲۰۱۲ را به خود اختصاص بدهد كه براي از ميدان به در كردن رقبايي چون مادريد، پاريس، مسكو و نيويورك از لحاظ اقتصادي، هزينه  هاي هنگفتي را متحمل شد. با اين حال هنوز ديدگاه متفاوتي در مورد ميزباني المپيك وجود دارد. يك گروه، ميزباني بزرگترين رويداد ورزشي جهان را مفيد و گروهي ديگر آن را مضر مي  دانند.
به هر حال موافقان و مخالفان دلايل خود را اين گونه بيان مي  كنند:
پنج دليل براي موافقت ميزباني المپيك
۱ - بازي  هاي المپيك، بزرگترين شادي انسان  هاست كه در طول تاريخ با آن مواجه شده  ايم. ورود به عرصه رقابت  هاي المپيك باعث مي  شود تا تمام كاستي  هاي اين رقابت به فراموشي سپرده شوند و شركت  كنندگان از لحظه لحظه حضور خود لذت ببرند.
به هر حال بازي  هاي المپيك اين فرصت را به مردم جهان و شهروندان شهر ميزبان مي  دهد تا حداقل ۱۷ روز شاد و باطراوت باشند.
۲ - همواره كشورهاي ميزبان، صاحب مدال  هاي متعددي در المپيك مي  شوند كه باعث افزايش غرور ملي مي شود. رقابت  هاي المپيك فرصتي است تا ورزشكاران گمنام كشور ميزبان در رشته  هايي كه در آن كشور ناشناخته شده است، بدرخشند و به مدال دست يابند. اين گونه مردم نيز با ورزشكاراني كه تا پيش از اين در سايه به سر مي  بردند، آشنا مي  شوند.
۳ _ افرادي كه مخالف ميزباني رقابت  هاي المپيك هستند، يا با ورزش آشنا نيستند يا اصولاً انسان  هاي بهانه  گيري هستند. با آن كه رقابت  هاي المپيك سيدني، بهترين دوره رقابت  هاي المپيك بود، اما باز هم اين افراد بهانه  جويي مي  كردند. در حين برگزاري بازي  هاي المپيك چه افرادي كه ورزش را دوست دارند و چه افرادي كه از آن متنفر هستند، بايد از جنبش بزرگ المپيك لذت ببرند.
۴ _ بازي  هاي المپيك جشنواره برافراشته شدن پرچم  هاست، با اين تفاوت كه در اين رقابت، ۲۰۲ پرچم برافراشته مي  شود كه قابل مقايسه با هيچ گردهمايي ديگري نيست. به عنوان مثال در جام جهاني فوتبال تنها ۳۲ پرچم به اهتزاز درمي  آيد.
بازي  هاي المپيك، روحي جهاني به ورزش مي  دهد و افراد حاضر در آن جهاني فكر مي  كنند.
۵ - بازي  هاي المپيك ديدگاه ما را نسبت به زندگي تغيير مي  دهد. المپيك مكاني است براي مشاهده كاميابي  ها، هيجانات، لبخندها، ناكامي  ها و اشك  ها. در يك كلام هر فردي كه زنده است بايد از برگزاري المپيك لذت ببرد.
پنج دليل براي مخالفت با ميزباني المپيك
۱ _ ميزباني المپيك از لحاظ اقتصادي يك ريسك بزرگ به شمار مي  آيد. به نظر شما ۸/۳ ميليارد دلار هزينه براي دو هفته شاد بودن، پول زيادي نيست؟ گفته مي  شود كه هزينه  هاي برگزاري رقابت  هاي المپيك آتن بالغ بر ۶ ميليارد پوند خواهد شد، يعني دقيقاً دو برابر بودجه  اي كه براي آن پيش  بيني شده بود.
همچنين هزينه بازي  هاي المپيك ۲۰۰۰ سيدني نيز بيش از رقم پيش  بيني   شده بود و هم  اكنون دولت استراليا مجبور است هر سال ۱۸ ميليون پوند صرف نگهداري اماكن المپيك كند. جالب است بدانيد كه هنوز مردم مونترال هزينه برگزاري المپيك ۱۹۷۶ را مي  پردازند.
۲ - مردم انگليس معمولاً در پيش  بيني  هاي اقتصادي پروژه  هاي بزرگ ناتوان هستند. به عنوان مثال هزينه احداث تونل مانش، خط متروي جوبيلي و ورزشگاه ويمبلي، بسيار بيشتر از بودجه پيش  بيني شده بود. به همين دليل احتمالاً هزينه بازي  هاي المپيك نيز براي مقامات انگليس قابل پيش  بيني نخواهد بود. در صورتي كه هزينه  هاي ميزباني المپيك بيش از بودجه پيش  بيني   شده باشد، آنگاه شهروندان بايد در قالب پرداخت ماليات اين هزينه را جبران كنند.
۳ _ ترافيك متروي لندن در حال حاضر هم كلافه  كننده است و پيش  بيني مي  شود در ساعات اوج ترافيك در زمان برگزاري رقابت  هاي المپيك، حداقل ۲۵۰ هزار مسافر به واگن  ها يورش بياورند. حالا كه تعمير يك پله برقي در ايستگاه مترو بيش از يك ماه به طول مي  انجامد، چگونه مي  توان به ۵۰۰ هزار تماشاگر المپيك در روز سرويس داد؟
۴ _ همواره گفته مي  شود كه برگزاري رقابت  هاي المپيك باعث درگير شدن مردم در ورزش مي  شود. شايد در زمان برگزاري المپيك ميليون  ها نفر از طريق تلويزيون اين رقابت را تماشا كنند يا پرچم انگليس را در دست بگيرند، اما اگر واقعاً قصد گسترش ورزش را در جامعه داريم، بايد بودجه  ها را صرف امكانات زيرساختي كرد و براي كودكان و نوجوانان مكان  ها و تجهيزات ورزشي ايجاد كرد.
در حال حاضر به دليل اين كه دولت بايد هزينه سنگيني را براي رقابت  هاي المپيك متحمل بشود، بودجه قابل توجهي از پروژه  هاي ورزشي و عمومي را كاهش داده است. با اين مبلغ كاهش، مي  توان چندين زمين بسكتبال، تنيس و فوتبال ايجاد كرد.
۵ _ سرانجام بيم آن مي  رود شور و شوق افرادي كه براي كسب ميزباني المپيك حتي حاضر بودند جان خود را فدا كنند تا هفت سال ديگر كاهش يابد. باور كنيد كه هفت سال، زمان بسيار زيادي است و مي  تواند بسياري از عقيده  ها و نظرها را تغيير بدهد.