پرويز پرستويي
|
|
بيد مجنون، سخت ترين بازي من بود اين جمله را پرويز پرستويي هنگام بيان فراز و نشيب هاي فيلم بيد مجنون به زبان مي آورد. براي قهرمان آژانس شيشه اي و مردي كه در فيلم ديوانه اي از قفس پريد نقش تكان دهنده اي را ايفا كرد، بيد مجنون يك كار مبني بر فيزيك حركت و رفتار پيچيده بود كه از او انرژي بسيار زيادي گرفت. پرويز پرستويي بعد از بيد مجنون براي مدتي از سينما فاصله گرفت تا به خانه خود يعني تئاتر بازگردد. او متولد سال 1334 در همدان است. مدرك درجه سه هنري (معادل ليسانس) را از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي گرفت و وارد مرحله بازيگري شد. البته او از 14 سالگي در مركز رفاه نازي آباد آموزش تئاتر ديد و با نمايش ماجراهاي يك محل به فعاليت پرداخت. سالي كه او در اولين نمايش خود به ايفاي نقش پرداخت، با ديدن فيلم ضربت ساموئل خاچيكيان به سينما علاقه مند شد. سرانجام موفق شد تا در اولين فيلم سينمايي بلند (ديار عاشقان) به كارگرداني حسن كاربخش حضور پيدا كند و به اين ترتيب، اولين جايزه هنري خود كه همان جايزه بهترين بازيگر نقش دوم مرد بود را از دومين جشنواره فيلم فجر دريافت كرد. او تا اوايل دهه 70 نتوانست در ميان مردان سينمايي ايران مقام مهمي را كسب كند تا اينكه بازي در فيلم ليلي با من است ساخته كمال تبريزي در سال 1374 نامش را بر سر زبان ها انداخت. داوود ميرباقري از معدود كارگردان هاي شاخصي ست كه پرستويي را براي بازي در مجموعه هاي تلويزيوني رعنا و امام علي انتخاب كرد و يكي از نقش هاي دوم فيلم آدم برفي را به او سپرد. بازي در اين دو فيلم، متفاوت ترين نقش هايي بود كه او در سينما با شجاعت برعهده گرفت. او در نقش حاج كاظم آژانس شيشه اي هم درخشيد و جايزه نقش اول جشنواره شانزدهم فيلم فجر را دريافت كرد. بازي ناموفق او در فيلم مرد عوضي و عزيزم من كوك نيستم هم نتوانست محبوبيت او را در نظر عامه كاهش بدهد.
اين بازي ماندگار، چشم ها را به سوي خود خيره كرد. اين بار هم پرستويي جايزه بهترين بازيگر نقش اول مرد را از آن خود كرد. پرستويي امسال هم با بازي در فيلم بيد مجنون، بازي متفاوتي از خود به جا گذاشت و نشان داد كه اين مرد هميشه مي تواند بهترين باشد. پرستويي در حال حاضر از سينما فاصله گرفته تا در نمايشنامه فنر به كارگرداني محمد رحمانيان به ايفاي نقش بپردازد. موضوع داستان اين نمايش، پيرامون زندگي يك خانواده انگليسي متعصب عاشق فوتبال است كه از تيم ليورپول انگليس طرفداري مي كنند.
محمدعلي اسلامي ندوشن
استاد محمدعلي اسلامي ندوشن، يكي از موسپيدهاي ادبيات ايران است كه همه به خاطر حافظ شناسي و داستان هايش او را خوب مي شناسند. اين نويسنده و مترجم به خاطر خاص بودن نامش كه برگرفته از زادگاهش است، كمتر از خاطرات محو مي شود. دكتر اسلامي ندوشن در سال 1304 در ندوشن از توابع يزد متولد شد و از همان سالها نزد يكي از افراد خوش قريحه زادگاهش با ادب كهن فارسي آشنا شد و آموزش هاي مفيدي ديد.
او قسمتي از دوره متوسطه تحصيلي خود را در يزد گذراند و براي گرفتن ديپلم ادبي راهي دبيرستان البرز شد. پس از اخذ ديپلم، استاد در رشته حقوق دانشگاه تهران پذيرفته شد. او پس از فارغ التحصيلي و سفر به كشورهاي خارجي به ايران بازگشت تا همزمان با كار در دادگستري به تدريس در دانشگاه نيز بپردازد. او در اواخر دهه 40 توسط دكتر فضل الله رضا، رئيس وقت دانشگاه تهران به همراه دانشمنداني مثل استاد مطهري، فرديد، دانش پژوه و فلاطوري جهت تدريس در دانشگاه تهران دعوت شد.
گرفتن كرسي ادبيات در دانشگاه تهران و ساير دانشكده ها، او را تا اوايل دهه 60مشغول كرد تا اينكه در همين سال بنا به تقاضاي شخصي خود بازنشسته شد. با وجود اين دكتر محمدعلي اسلامي ندوشن هنوز هم در دوره هاي دكتراي ادبيات و علوم انساني دانشگاه تهران به تدريس مي پردازد و اقدام به انتشار فصلنامه هستي در زمينه ايران شناسي و ادبيات فارسي كرده است.
اگرچه او كارش را با شعر آغاز كرد و با چاپ شعرهايي در مجله سخن و بعد پيام نور، شاعراني ديگر را تحت تاثير قرار داد، اما بزودي دريافت كه بايد به نثر روي بياورد. او از معدود نويسندگاني ست كه دنياي جديد و قديم را به هم پيوند زده است و اگرچه خود را در قبال مسائل سياسي و اجتماعي مسئول مي داند، اما از 28 مرداد تصميم گرفت كه از سياست فارغ شود: از 28 مرداد به بعد در ادب فارسي، حقيقت در پاي سياست قرباني شد. منظورم اين است كه برخي در ارزيابي ادبي، بيشتر گرايش هاي سياسي را مورد لحاظ قرار مي دهند تا ارزش اثر را . او اگرچه از شعر گفتن دست كشيد، اما در نقد نيما مقاله اي نوشت كه در آن آورده است: نوآوري و دليري نيما در سبكش قابل تقدير است و اينكه پدر شعر نو ايران خوانده شده است، كاملا بحق بوده، اما اگر بگوييم شاعر بزرگي نظير او نيامده، گزافه گفته ايم .
او در موضوعات مختلفي قلم زده است؛ از حقوق بشر گرفته تا فردوسي و از دموكراسي تا عقب ماندگي. به هرحال ايران در آثار او نقش بسيار بزرگي دارد. از جمله مهمترين آثار او مي توان به ايران را از ياد نبريم، به دنبال سايه هما، فرهنگ و شبه فرهنگ، آزادي مجسمه، در كشور شوراها، داستان داستان ها، افسانه و افسون، آواها و ايماها و گفتيم و نگفتيم اشاره كرد.