فرحناز هاشمي
در برنامه چهارم توسعه، تأمين امنيت غذايي به عنوان هدف استراتژيك بخش كشاورزي بيان شده است. امنيت غذايي حاصل توليد پايدار محصولات كشاورزي است كه خود به عوامل متعددي بستگي دارد. رفع چالش ها و بحران ها در بخش كشاورزي نيز براي تأمين امنيت غذايي ضروري است. برخي از اين چالش ها در برنامه مهندس محمدرضا اسكندري وزير جهاد كشاورزي بررسي و به طور اجمال راهكارهايي درباره آن ارائه شده است. گزارش حاضر، گذري به پنج چالش عمده در بخش كشاورزي و برنامه هاي وزير جهاد كشاورزي در آن راستا مي باشد.
توليدكنندگان داخلي ماشين هاي كشاورزي به دليل برخورداري از تكنولوژي هاي قديمي، ماشين هاي باكيفيت توليد نمي كنند و در ارائه خدمات بعد از فروش و تأمين قطعات يدكي ماشين ها ضعيف عمل مي كنند
ضايعات محصولات كشاورزي
براساس آمار، نزديك به ۳۰ درصد از محصولات كشاورزي اعم از زراعي، باغي و دامي در مراحل مختلف توليد و فرآوري از چرخه مصرف خارج مي شود كه معادل غذاي ۱۵ ميليون نفر به ارزش پنج ميليون دلار برآورد شده است.
اين حجم از ضايعات در واقع به معناي هدررفتن بخشي از منابع ملي، دسترنج كشاورزان و نيروي كار و تفكر مردم يك سرزمين به حساب مي آيد كه به علل مختلف از جمله استفاده از بذر و نهال نامرغوب، نبود تجهيزات و ماشين هاي مناسب، كمبود واحدهاي صنايع تبديلي و تكميلي، كمبود سردخانه ها و سيلوها روي مي دهد.
هدررفتن غذاي ۱۵ ميليون ايراني، آن هم در شرايطي كه بخشي از مردم زير خط فقر قرار دارند به طور يقين پيامدهاي منفي به دنبال خواهد داشت كه به گفته كارشناسان مي توان به كاهش توليدات، افزايش قيمت ها، افزايش واردات و خروج ارز از كشور از بعد اقتصادي و نارضايتي مردم از بعد اجتماعي اشاره كرد.
امنيت غذايي نيز كه امروزه به عنوان سنگ بناي جامعه توسعه يافته و عنصر اصلي سلامت رواني و جسماني مطرح است تحت الشعاع چنين معضلي قرار مي گيرد و اهميت اين موضوع با افزايش جمعيت و محدوديت منابع طبيعي دوچندان مي شود.
مضاف بر اين، حجم بالاي ضايعات محصولات كشاورزي در كشور، توليد را براي برخي از كشاورزان مقرون به صرفه نمي سازد و منجر به كاهش درآمد در برابر هزينه ها مي شود كه از انگيزه بهره برداران براي ادامه فعاليت هاي شان مي كاهد.از اين رو، ضايعات محصولات كشاورزي را مي توان يكي از چالش هاي مهم پيش روي وزارت جهاد كشاورزي دانست به خصوص اين كه مهندس اسكندري وزير جهاد كشاورزي امنيت غذايي را بر مبناي خودكفايي محصولات استراتژيك گندم، جو، ذرت، برنج، شكر و دانه هاي روغني قرار داده كه بالطبع با افزايش كمي و كيفي اين ارقام همراه مي باشد. البته كاهش نيمي از ضايعات در بخش كشاورزي در برنامه هاي چهارم توسعه نيز گنجانده شده و وزير در اين خصوص بر توسعه صنايع تبديلي كوچك و افزايش سيلوها و ظرفيت ذخيره سازي محصولات تأكيد كرده است.
وي مي گويد: «طي سال هاي گذشته در بخش صنايع تبديلي كوچك خوب عمل نشده و در عين حال ذخيره سازي استاندارد براي نگهداري محصولات تنها براي ۵۰ درصد از توليدات صورت گرفته است. با اين حال به نظر مي رسد كه كاهش ضايعات محصولات كشاورزي به لحاظ گستردگي آن به اتخاذ سياست ها و راهكارهاي همه جانبه از جمله آموزش كشاورزان نياز دارد.
توسعه نيافتگي مكانيزاسيون كشاورزي
شايد از نخستين تجربه اي كه كشاورزان ايراني در زمينه كاربرد ادوات و ماشين هاي كشاورزي به دست آورده اند بيش از نيم قرن مي گذرد، اما با اين حال مكانيزاسيون هنوز جايگاه خود را در بخش كشاورزي پيدا نكرده است. ورود ادوات و ماشين هاي نوين كشاورزي به اين حوزه به كندي و با تأخير صورت مي گيرد و اين بخش از وجود ماشين هاي فرسوده و قديمي در مراحل كاشت، داشت و برداشت رنج مي برد كه آثار آن در كاهش كميت و كيفيت محصولات كشاورزي عيان مي شود. در اين ميان امكان تهيه و دسترسي به تراكتور و كمباين هاي جديد به لحاظ قيمت بالا بيش از ساير دستگاه ها، دغدغه خاطر براي كشاورزاني كه مي خواهند علوم و فنون را چاشني فعاليت خود كنند فراهم كرده است به طوري كه طبق آمار در طول برنامه سوم توسعه از ۱۳۰ هزار تراكتور مورد نياز، ۷۰ هزار تراكتور وارد بخش شده كه قريب به ۴۰ درصد نياز بهره برداران را تأمين كرده است.
همچنين در حال حاضر ۶۰ درصد تراكتور و۴۷ درصد كمباين ها، عمري بالاي ۱۳ سال دارند كه مجموع اين مسائل نشانه هايي از توسعه نيافتگي مكانيزاسيون كشاورزي است.
به گفته مهندس صباغ تركان رئيس مركز توسعه مكانيزاسيون وزارت جهادكشاورزي، قيمت ادوات و ماشين هاي كشاورزي نسبت به محصولات كشاورزي رشد زيادي داشته و قدرت خريد كشاورزان به شدت كاهش يافته است ضمن آن كه اين مركز با مشكلات مربوط به ارائه تسهيلات بانكي به توليدكنندگان براي تهيه ماشين هاي كشاورزي روبه رو است.
وي در ادامه مي گويد: بانك كشاورزي در صورت شماره گذاري شدن ماشين هاي كشاورزي،خود ماشين ها را به عنوان وثيقه براي ارائه تسهيلات قبول مي كند كه تاكنون معاونت راهنمايي و رانندگي به رغم توافقات و پيگيري هاي انجام شده هنوز اقدامي در اين زمينه انجام نداده است.
عدم سرمايه گذاري لازم، پايين بودن دانش فني براي نگهداري و تغييرات ادوات و ماشين هاي نوين كشاورزي به خصوص در مناطق روستايي، كاربرد زياد و اشتراكي تراكتور و كمباين هاي موجود در مزارع با توافق بهره برداران، كمبود سرمايه گذاري در بخش تحقيقات مكانيزاسيون در دانشگاه ها، عدم سازگاري سوخت كشور با استانداردهاي مورد نياز ماشين هاي كشاورزي وارداتي از اروپا، معضلات موجود در تحويل ماشين هاي كشاورزي از جمله عدم تحويل به موقع اين ماشين ها به كشاورزان را مي توان از ديگر علل توسعه نيافتگي مكانيزاسيون نام برد.
در عين حال توليدكنندگان داخلي ماشين هاي كشاورزي به دليل برخورداري از تكنولوژي هاي قديمي، ماشين هاي با كيفيت توليد نمي كنند و در ارائه خدمات بعد از فروش و تأمين قطعات يدكي ماشين ها ضعيف عمل مي كنند.
دكتر طباطبايي فر مدير گروه مهندسي كشاورزي دانشكده كشاورزي تهران در اين باره معتقد است كه در كشور ما خدمات بعد از فروش معنايي ندارد و بخش بازرگاني ماشين هاي كشاورزي صرفاً فروش كالا را در نظر مي گيرند در صورتي كه فروش، فقط بخش كوچكي از روند توسعه مكانيزاسيون است.
به گفته وي همين امر موجب شده كه بازار سياه قطعات ماشين هاي كشاورزي به وجود آيد. توليدكنندگان نيز موضوع عدم تخصيص به موقع يارانه، انحصارطلبي توليدكنندگان دولتي، متغير بودن قيمت مواد اوليه در طول سال و عدم صدور مجوز براي صادرات كالاهاي يارانه اي را مطرح مي كنند.
در هر حال به باور كارشناسان توسعه نيافتگي مكانيزاسيون به هر دليلي، بخش كشاورزي را دچار بحران جدي خواهد كرد، زيرا هزينه زياد براي تعمير و نگهداري از اين ماشين ها، مصرف زياد انرژي، به موقع انجام نشدن عمليات كشاورزي و ضايعات محصولات را در پي خواهد داشت. با وجود چنين پيچيدگي در فهرست برنامه هاي وزارت جهاد كشاورزي تنها به چند راهكار براي توسعه مكانيزاسيون اكتفا شده است. به طوري كه مهندس اسكندري اعلام كرده است:يكي از مشكلات موجود در مورد ماشين هاي كشاورزي، بهره وري پايين است.
وي اظهار داشته است كه در كنار افزايش تعداد و نوسازي اين ماشين ها از طريق اصلاحاتي مي توان بهره وري ماشين ها را بالا برد.
همچنين ايجاد تعاوني هاي خدمات فني و مهندسي و جذب و افزايش سرمايه گذاري در بخش مكانيزاسيون نيز از ديگر راهكارهايي است كه در برنامه هاي وي به چشم مي خورد. به نظر مي رسد توزيع به موقع سالانه ۱۰۰ ميليون دلار ارز يارانه اي از سوي وزارت جهاد كشاورزي به توليدكنندگان، كاهش انحصار دولتي در توليد و عرضه ماشين هاي كشاورزي و عملي كردن شماره گذاري ماشين هاي كشاورزي براي امكان دستيابي كشاورزان به تسهيلات بانكي در خصوص رفع مسايل مكانيزاسيون بخش كشاورزي ضروري باشد.
ادامه دارد