سينا خاكياني
بيگ بن، ساعت بزرگ كاخ وست مينيستر لندن كه يكي از جاذبه   هاي مهم گردشگري اين شهر محسوب مي   شود، ساعت هشت صبح شنبه دوهفته پيش از كار افتاد. اين موضوع باعث تعجب بازديدكنندگان سحرخيز اين ساعت شد، چراكه بيگ   بن سال هاست كه بدون كمترين مشكلي به كارش ادامه داده است. بعد از اين اتفاق، مهندسان و ناظران اين ساعت، عقربه   هاي آن را روي ساعت 12 قرار دادند و بلافاصله مشغول تعمير آن شدند. تعميرات آنها يك روز و نيم به طول انجاميد و در اين مدت، عده زيادي از گردشگران لندن مجبور شدند تنها به تماشاي بناي برج بيگ   بن و كاخ وست مينيستر بسنده كنند و بدون لذت بردن از تجربه شنيدن صداي ناقوس آن، آنجا را ترك كنند.
بيگ   بن بدون ترديد، معروف   ترين و پربيننده   ترين ساعت دنياست كه علاوه بر دقت بسيار بالايش، از لحاظ تاريخي نيز اهميت بسيار زيادي دارد.
داستان بيگ   بن
در شب شانزدهم اكتبر 1834، ساختمان قديمي مجلس انگلستان بر اثر آتش سوزي از بين رفت. چارلز بري طراح و معمار مشهور آن زمان، آن شب از برايتون به لندن برمي گشت. او از دور شعله هاي آتش را مي بيند و مي فهمد كه ساختمان مجلس آتش گرفته است. بعد از اين خرابي ها، رقابت شديدي بر سر طراحي ساختمان جديد در مي گيرد. او هم در اين رقابت، طرحي ارائه مي كند كه درنهايت برنده مي شود.
طرح چارلز بري شامل يك برج ساعت هم مي شد. او از يك ساعت ساز معروف به نام بنجامين لوئيس واليامي دعوت كرد تا طرحي براي اين ساعت ارائه كند و هزينه ساخت آن را نيز تخمين بزند. واليامي از اينكه ساخت بزرگترين ساعت دنيا به او سپرده شده بود، خوشحال بود، ولي ديگران چندان از اين مسئله راضي نبودند، چون هيچ شانسي براي رقابت بر سر قرارداد نداشتند. به همين دليل سر جورج ايري ، ستاره شناس سلطنتي به عنوان ناظر انتخاب شد و در سال 1846، مشخصات ساعت مورد نظرش را ارائه داد. يكي از اصلي ترين شرايط اين بود كه ساعت مي بايست ضربه  اول اعلام هر ساعت را درست در يك ثانيه مي زد. اين قرارداد به مناقصه گذاشته شد و در نهايت به جز واليامي، دو نفر ديگر به نام هاي دنت و وايت هارست در آن شركت كردند. ايري و دنت از قبل همديگر را مي شناختند و با هم در ساخت كرونومتر (زمان سنج) همكاري كرده بودند. ايري تمايل زيادي به انتخاب دنت داشت و اين موضوع باعث شد كه ادموند بكت دنيسون به عنوان دستيار در كنار او و براي نظارت بيشتر با او همكاري كند، ولي دنيسون هم با ايري در مورد دنت هم عقيده بود و او را مناسب ترين فرد براي ساخت اين ساعت مي دانست. آنها به درخواست دنت شرايط جديدي ارائه كردند و سرانجام در سال 1853، دنت برنده اين مناقصه شد.
و اين ابتداي راه بود.
مشكلات از زماني آغاز شد كه طراح بنا، نتوانسته بود فضاي كافي براي ساعت را در برج مهيا كند. دنيسون توانايي لازم براي پيشبرد كار را داشت، ولي فاقد مهارت هاي ديپلماتيك  بود و تنشي كه بين او و چارلز بري وجود داشت، مانع از هرگونه مصالحه بين آنها مي شد. مسلما بايد اصلاحاتي در طراحي ساعت صورت مي گرفت، در غير اين صورت محال بود بتوان آن را در ديوارهاي داخلي جا داد.
ادوارد جان دنت در سال 1853 مرد و موتور ساعت توسط پسرخوانده اش فردريك ريپون تكميل شد (او بعدها نامش را به فردريك دنت تغيير داد). در سال 1854 كار ساخت موتور به پايان رسيد، ولي ساختمان برج هنوز كامل نشده بود و امكان نصب ساعت وجود نداشت. دنيسون چند سالي فرصت پيدا كرد تا آزمايش هاي مختلفي انجام دهد. او در اين دوره توانست دقت ساعت را تا حد زيادي بالا ببرد.
دنيسون براي ساخت ناقوس ها، مناقصه اي برگزار كرد كه در آن كمپاني جان وارنر برنده شد. در سال 1856 ساخت ناقوس اصلي ساعت به پايان رسيد، ولي ساختمان برج هنوز آماده نشده بود. بنابراين ناقوس را در محوطه ساختمان جديد مجلس نصب كردند. ناقوس حدود 16 تن وزن داشت و 2 تن از آنچه محاسبه كرده بودند، سنگين تر بود، به همين دليل دنيسون تصميم گرفت وزن چكش ناقوس را اضافه كند.
در سال 1857، ناقوس بر اثر ضربه اين چكش به طور جبران ناپذيري آسيب ديد. بعد از اين اتفاق دنيسون كارخانه وارنر را مسئول دانست، ولي آنها او را به خاطر اضافه كردن وزن چكش ها مقصر اعلام كردند. جورج ميرز از طرف كارخانه كليساي سفيد پيشنهاد كرد تا با استفاده از فلز همان ناقوس شكسته، ناقوس جديدي را قالب ريزي كند. طرح او پذيرفته شد و او اين كار را در سال 1858 با موفقيت انجام داد و ناقوسي با وزن 5/13 تن ساخت كه هنوز هم از آن استفاده مي شود.
بيگ بن (Big Ben) به ناقوسي گفته مي شد كه توسط شركت وارنر ساخته شده بود؛ البته هيچ مدرك معتبري وجود ندارد كه علت اين نامگذاري را مشخص كند، ولي شايد منشا آن اسم سربنجامين هال باشد. او مامور عالي رتبه دولت در ساخت اين بنا بود و تلاش زيادي بر سر به انجام رساندن آن داشت. بعدها اين اسم به ناقوس جديد هم اطلاق مي شد و امروزه نه تنها ناقوس، بلكه ساعت و حتي برج آن را هم به اسم بيگ بن مي شناسند.
مشكلات ادامه داشت؛ چهار ناقوس ديگر كه توسط كمپاني وارنر ساخته شده بودند به همراه ناقوس ساعت در سال 1858 در برج نصب شدند. ديگر وقت نصب كردن موتور ساعت در اتاق مخصوصش بود كه مشكل جديدي پيدا شد؛ عقربه ها كه توسط طراح بنا، چارلز بري ساخته شده بودند، بيش از حد سنگين بودند و موتور ساعت نمي توانست بدرستي با آنها كار كند. دنيسون از بري خواست تا عقربه هاي جديدي بسازد. اين كار صورت گرفت، ولي عقربه هاي جديد، سنگين تر از عقربه هاي قبلي از آب درآمدند! دنيسون ناچار شد به دنت پيشنهاد كند تا عقربه هاي دقيقه شمار جديدي طراحي كند. عقربه هاي دقيقه شماري كه امروز روي ساعت ها نصب هستند، همين عقربه ها بودند و عقربه هاي ساعت، دومين عقربه هايي هستند كه چارلز بري طراحي كرده بود.
سرانجام در هفتم سپتامبر 1859، ساعت بيگ بن رسما به كار افتاد، هر چند اين وضعيت دلپذير چندان دوامي نداشت. كمتر از يك ماه بعد، ناقوس اصلي ساعت بر اثر ضربه چكش شكست. اين همان چكشي بود كه ناقوس قبلي را هم خراب كرده بود. بعد از اين ماجرا، دعواي شديدي بين دنيسون و كارخانه سازنده ناقوس درگرفت كه نزديك به دو سال طول كشيد. سرانجام تجزيه شيميايي فلز ناقوس اصلي نشان داد كه حق با دنيسون بوده است، ولي به هر حال ديگر اين امكان وجود نداشت تا بتوان از فلز آن براي ساخت ناقوس ديگري استفاده كرد. به ناچار، ناقوس را طوري چرخاندند كه قسمت هاي آسيب ديده از ضربه چكش دور بمانند و چكش سبكتري را به جاي قبلي قرار دادند؛ بنابراين در سال 1862 ناقوس ساعت دوباره به صدا درآمد.
تا 114 سال بعد، بيگ بن دوران آرامي را طي كرد و به خاطر دقت بالايش، شهرت فراواني به دست آورد. در سال 1906 سيستم روشنايي صفحات آن  كه با گاز كار مي كرد با سيستم الكتريكي جايگزين شد. در سال 1912 مكانيزم كار ساعت به صورت الكتريكي درآمد و در سالهاي 1934 و 1956 هم مورد بازبيني قرار گرفت.
اولين برنامه راديويي كه از بيگ بن پخش شد به سي ويكم دسامبر 1923 برمي گردد. اين برنامه به مناسبت شب سال نو تهيه و از شبكه خبري
بي.بي.سي پخش شد. چند وقت بعد يك ميكروفون ثابت در بيگ بن كار گذاشتند تا شبكه هاي راديويي با آن به طور منظم ساعت را اعلام كنند. پخش صداي اين ناقوس ها از شبكه بي.بي.سي در طول جنگ جهاني دوم اهميت زيادي داشت. در سال 1941 بمبي به ساختمان مجلس انگلستان اصابت كرد و بخشي از آن را تخريب كرد، ولي بيگ بن سالم ماند و صدايش در سر تا سر جهان از شبكه هاي مختلف پخش مي شد. شنيدن صداي بيگ بن به اين معني بود كه انگلستان شكست نخورده است و اين موضوع به شنوندگان احساس آرامش و اميد به پيروزي مي داد.
در سال 1976 اتفاق كاملا غير منتظره اي افتاد كه باعث خرابي كامل ساعت شد. در ساعت 3:45 صبح روز پنجم آگوست، پوسيدگي فلز يكي از ميله ها باعث شكستگي اش شد. اين مسئله باعث حركت كردن قسمتي از موتور به وزن 25/1 تن به سمت جلو شد و درنهايت به متلاشي شدن كامل موتور انجاميد. بعضي از قطعات، آنچنان به سقف برخورد كرده بودند كه آن را سوراخ كرده و وارد اتاق بالايي شده بودند. شدت خسارات به قدري بود كه تعمير آن عملي نبود و بايد موتور ساعت از نو ساخته مي شد. در اين ميان پيشنهاد موتور الكتريكي مطرح شد كه به اجرا درآمد و ساعت، بعد از يك سال دوباره به كار افتاد. از آن زمان به بعد بيگ بن روزگار خوشي را سپري مي كند و سالانه هزاران نفر از آن ديدن مي كنند.

ناقوس اميد
بيگ    بن معروف    ترين ساعت دنياست. اين ساعت قدمتي بسيار طولاني دارد كه به بيش از يك و نيم قرن پيش برمي    گردد. كار ساخت بيگ    بن از ساعت 1853 ميلادي آغاز شد و سرانجام و بعد از وقفه    هاي طولاني در هفتم سپتامبر 1895 به پايان رسيد. در طول جنگ جهاني دوم بيگ    بن نقش مهمي را در اميد دادن به نيروهاي متفقين داشت، چراكه شنيدن صداي آن از طريق شبكه راديويي بي    .بي.سي، به معني مقاومت انگلستان در برابر نيروهاي آلمان بود و اين موضوع به شنوندگان آرامش و اميد به پيروزي مي    داد.

موسيقي تعاريف مختلفي دارد و شايد بسياري از كارشناسان اين رشته تعاريف متفاوتي را از آن ارائه دهند، اما آنچه بيش از همه در مورد موسيقي حائز اهميت است، احساسي ست كه در شنونده يك قطعه موسيقايي بعد از گوش دادن به آن پديدار مي شود. هر كدام از ما بسته به سلايقمان نوعي از موسيقي را به عنوان موسيقي دلخواهمان برگزيده ايم و با گوش دادن به آواي آن، به دنبال حس دلخواهمان مي گرديم. در هر جامعه اي و بسته به فرهنگ افراد، نوعي از موسيقي به عنوان موسيقي غالب آن جامعه شناخته مي شود، اما هميشه استثناهايي هم وجود دارد. انواعي از موسيقي كه نه تنها همه افراد يك جامعه كه فرهنگ مشتركي هم دارند، بلكه اعضاي تمام جوامع بشري در مورد آن هم عقيده اند و از گوش دادن به آن لذت مي برند. موتسارت - نابغه بزرگ دنياي موسيقي يكي از معدود خالقان اين استثناهاست. ولفگانگ آمادئوس موتسارت در سال 1756 در سالزبورگ اتريش متولد شد و در عمر كوتاهش كه تا سال 1791 به طول انجاميد، آثار جاوداني را خلق كرد كه هنوز و بعد از گذشت بيش از 200 سال از تاريخ تصنيف شان نه تنها در سالن هاي بزرگ موسيقي و براي علاقه مندان حرفه اي اين هنر، بلكه حتي در زندان ها و براي مجرمان سابقه دار هم به اجرا درمي آيند!
مسئولان زندان La Talaudiere در فرانسه دست به اقدام جالبي براي آرام كردن زندانيان اين زندان زده اند. آنها در يك اقدام بي سابقه در اين كشور و شايد هم در سراسر دنيا با همكاري اركستر سمفونيك سنت اتين، اقدام به برگزاري كنسرت هايي در اين زندان كرده اند و در آنها آثار جاودان موتسارت را براي زندانيان اجرا مي كنند. آثار متنوع موتسارت او را در شمار پركارترين آهنگسازان تاريخ موسيقي قرار داده است.
آثار او انتقال دهنده حسي از آسودگي، توازن، خويشتنداري و تناسبي متعالي هستند و شايد دليل انتخاب او از سوي مسئولان اين زندان همين مسئله باشد. موتسارت بر اين باور بود كه موسيقي هرگز نبايد گوشخراش، بلكه بايد خوشايند شنونده باشد و به عبارت ديگر موسيقي باقي بماند.
يكي از زندانيان اين زندان مي گويد: اين موسيقي كه ما مي شنويم مي تواند وحشي ترين ديوها را هم آرام كند .
تاكنون دو اثر مختلف از موتسارت توسط اركستر 35 نفره سنت اتين در زندان La Talaudiere به اجرا درآمده است. رهبر اركستر فوق لارنت كمپل وان نام دارد. او اميدوار است بتواند به كارش در اين زندان ادامه بدهد. قرار است بزودي همين گروه در زندان هاي ايتاليا و آلمان هم به اجراي آثار موتسارت بپردازند.
يكي ديگر از زندانيان معتقد است، گوش دادن به موسيقي موتسارت، زندگي او در زندان را متحول كرده است. او مي گويد: وقتي وارد اين زندان مي شويد چيزي كه بيش از همه آزارتان مي دهد سرو صدا و شلوغي ست. در ضمن برگزاري اين كنسرت ها، كلاس آموزش گيتار هم براي زندانيان گذاشته شده و كمپل وان رهبر اركستر فوق قصد دارد تا با موافقت مسئولان زندان، كلاس هاي بيشتري از جمله آموزش فلوت، ساكسيفون و پركاشن را براي زندانيان تشكيل بدهد .

آرش نهاوندي- ليون (در تلفظ انگليسي ليونر) در شرق فرانسه واقع شده است . اين شهر با احتساب مناطق حومه، دومين و بزرگترين مركز تجمع انساني را در فرانسه با جمعيتي بالغ بر 216/648/1 نفر (براساس آمار سال 1999) تشكيل مي دهد. ليون از نظر جمعيتي در اروپاي غربي در رده هاي 20 تا 25 قرار دارد. اين شهر مركز منطقه رون آلپ است و همچنين پايتخت استان رون محسوب مي شود. نام ليون از استان ليونه برگرفته شده است، اين شهر پيشتر مركز اين استان بود. امروزه نيز نواحي اطراف ليون را تحت نام ليونه نامگذاري كرده اند. البته نبايد نواحي ليونه را با منطقه رون آلپ كه نواحي وسيع تري را در برمي گيرد، اشتباه كرد. ليون از نظر بين المللي نيز شهرت بسزايي دارد، زيرا مقر اينترپل در آن قرار دارد. شهر ليون امروزه از چهارده كانتون كه يك كمون را در برمي گيرند تشكيل شده و جمعيت مركز آن براساس آمارهاي سال 1999 ، 452/445 نفر برآورده شده است.
تاريخ
ليون در سال 43 پيش از ميلاد توسط موناتيوس پلانكوس يكي از افسران قشون سزار بنا شد، او نام اين شهر جديد التاسيس را لوگدونوم( به معناي خداي درخشان، يكي از خدايان قوم سلت) گذاشت. در زمان رومي ها ليون بدل به محل گذر شاهراه رومي شد، اين بزرگراه( يا به تعبيري و يارومانا) شمال فرانسه را به جنوب شرقي اين كشور متصل مي كرد. در واقع ليون به سبب دارا بودن چنين مزيتي يكي از بزرگترين مراكز ارتباطي در كشور گل ها محسوب مي شد. اما پس از مدتي لوگدونوم به سبب قرار داشتن در كنار رودخانه هاي وسيع قابل كشتيراني به عنوان پايتخت سرزمين گل ها انتخاب شد. لازم به ذكر است كه دو نفر از امپراتوران روم، موسوم به كلاوديوس و كاراكالا در اين شهر چشم به جهان گشودند. در سال 437 آوارگان و فراريان بورگوندي به ليون پناه آوردند و اين شهر را به سال 461 به عنوان پايتخت پادشاهي جديد بورگوندي ها انتخاب كردند. در سال 843 ليون به امپراتوري تحت حاكميت لوتايراول منضم شد. اما نكته حائز اهميت در اين نهفته است كه ارتباط دوجانبه و حفظ جريان تجاري ميان دو قطب پاريس و ليون از زمان قرون وسطي تا عصر انقلاب صنعتي، اسباب و لوازم شكوفايي اقتصاد كشور گل ها را فراهم ساخت. برپايي نمايشگاه هاي تجاري و اقتصادي- اينگونه نمايشگاه ها، توسط تجار ايتاليايي ابداع شده بودند- در اواخر قرن پانزدهم ميلادي بر اقتصاد ليون و در كل، فرانسه تاثير بسزايي گذاشت. اما هنگامي كه مقر بانك جهاني به ژنو و آمستردام انتقال يافت، ليون بدل به مركز بانكداري فرانسه شد. در سال 1749 نيز بورس جديد ليون فعاليت خود را در فضاي باز آغاز كرد. در زمان رنسانس نيز اقتصاد شهر به دليل توسعه تجارت ابريشم به اوج شكوفايي رسيد. طي اين دوران بيشترين مبادلات ليون با ايتاليا انجام مي شد. ردپاي روابط گسترده ليون با ايتاليا را مي توان در آثار و بناهاي به جامانده ازدوران رنسانس در ليون يافت.
با مشاهده آثار معماري شهر ليون مي توان به درك واضحي از نفوذ فرهنگ ايتاليايي در اين شهر رسيد. ليون در واقع توسعه اقتصادي خويش در قرن نوزدهم را مرهون تجارت ابريشم در قرون رنسانس است. كشتار روز سنت بارتلومئو از جمله وقايع خشونت باري بود كه در سال 1572 در ليون رخ داد. طي سال هاي اوليه دهه 1830 ميلادي نيز كارگران شاغل در بخش ابريشم چندين بار دست به قيام عليه مقامات شهر زدند، در اولين سري از اين قيام ها، شورشيان پرچم سياه را به عنوان نماد قيام خويش برگزيده بودند. طي سال هاي جنگ جهاني دوم نيز قواي اشغالگر آلماني از ليون به عنوان يكي از مراكز استراتژيك نظامي بهره برداري مي كردند، از همين رو اين شهر يكي از مراكز مقاومت عليه نيروهاي آلماني محسوب مي شد و امروزه نيز موزه اي به نام مقاومت در اين شهر پذيراي توريست هاست.
فرهنگ
ليون يكي از خاستگاه هاي اوليه كتاب هاي چاپي بود.
صنعت نشر و انتشار، گروهي از شاعران و نويسندگان عصر رنسانس و باروك را در اين شهر گرد هم آورد. علاوه بر اين، ليون همواره به عنوان مركز  اروپايي تجارت ابريشم، صنايع دستي و طبخ غذا محسوب مي شده است. برادران لومير نيز براي اولين بار صنعت هنر هفتم يا سينما را در اين شهر ابداع و پايه گذاري كردند. از همين رو هر ساله در تاريخ 8 دسامبر جشني تحت عنوان مراسم بزرگداشت لومير در ليون، با شكوه خاصي برگزار مي شود. در اين شهر همچنين آئين هاي مذهبي برگزار مي شوند كه از جمله آنها مي توان به جشن هاي مريم باكره اشاره كرد كه مردم، حفظ شهر از بيماري مرگبار طاعون در قرون وسطي را مرهون وي مي دانند. طي اين مراسم مردم شهر شمع هاي روشني را در برابر پنجره منازل خود گذراند. البته طي سال هاي اخير نيز نمايش خيره كننده نور جلوه اي ويژه به اين جشن ها بخشيده است. طي اين جشن ها كليساي جامع قديمي و قرون وسطايي سنت ژان در ليون نيز غرق در نور مي شود.
حمل و نقل
ليون از ديرباز يكي از مهمترين مراكز ارتباطي فرانسه محسوب مي شده است و امروزه نيز يكي از مراكز مهم حمل و نقل در فرانسه است. اين شهرداري يك فرودگاه بين المللي به نام سنت اگزوپري ست، اين اسم تداعيگر نام نويسنده خلاق داستان شاهزاده كوچولوست. ليون همچنين توسط خطوط ت.ژ.و (قطار سريع السير TGV) از شمال به ليل و پاريس و از جنوب به مارسي و مونپليه متصل شده است. در واقع اولين خطوط ت.ژ.و در سال 1982 از ليون منشعب شدند. اين شهر همچنين داراي خطوط ترن زير زميني (مترو)  است.
بناها
ليون همچنين به عنوان يكي از خاستگاه هاي معماري، ساختمان هاي زيادي را در خود جاي داده است. برج فلزي فورويه، ساخت سال 1894 و بازار آباتوار طي سال هاي 1914 تا 1928 ساخته شده است.
اپراي ملي ليون در سال 1993 توسط ژان نوول بازسازي شده و گسترش يافته است. ايستگاه راه آهن ليون در سال 1994 توسط سانتياگو كالاتراوا احداث شده است. شهر بين المللي در سال 1998 به وسيله رنزوپيانو بنا نهاده شده است.

عرب نيوز
روزنامه عرب نيوز خبر اول خود را به مكالمه تلفني مقامات سازمان ملل متحد با اميل لحود رئيس جمهوري لبنان- اختصاص داده است.
در اين مذاكره تلفني، بازرسان سازمان ملل درباره مسائل مربوط به ترور رفيق حريري- نخست وزير فقيد لبنان، سئوالاتي را از اميل لحود پرسيدند.در همين چارچوب اميل لحود با دو نفر از نمايندگان گروه بين المللي حقيقت ياب نيز ديدار كرده است.
واشنگتن تايمز
روزنامه واشنگتن تايمز موضوع ناآرامي هاي اخير در فرانسه را براي عنوان خبر اول خود برگزيده است.
با وجود اعلام وضعيت فوق العاده و مقررات شديد منع رفت و آمد در فرانسه، ناآرامي هاي ليون براي نخستين بار طي دو هفته اخير دامنه شورش هاي اين كشور را به مركز يك شهر بزرگ كشانده است.
ساندي تايمز
روزنامه ساندي تايمز نيز خبر و عكس اول خود را به خبر اجلاس صلح بحرين اختصاص داده است.
به نوشته اين روزنامه انگليسي زبان، در اين اجلاس كه با حمايت آمريكا برگزار مي شود، مسائل آينده خاورميانه مورد بررسي قرار مي گيرند.
اين درحالي ست كه در يكي از جلسات، نمايندگان مصر پس از ارائه طرح آمريكا مبني بر حمايت مالي از گروه هاي اصلاح طلب سياسي، جلسه را ترك كردند و در نتيجه گفت وگوها بي نتيجه به پايان رسيد.
كلارين
روزنامه اسپانيايي زبان كلارين چاپ آرژانتين خبر اول خود را به انتقادات شديد كليسا در قبال نابرابري هاي اجتماعي در اين كشور اختصاص داده است. به نوشته اين روزنامه اين اولين باري ست كه سران كليساي آرژانتين (اسقف ها) اين انتقادات عليه دولت نستوركرچنر رئيس جمهور اين كشور- مطرح مي كنند.
اسقف هاي آرژانتين ضمن اشاره به وضعيت نامطلوب اجتماعي در اين كشور نسبت به شكاف ميان غني و فقير هشدار داده اند.