عميد نمازي خواه
چند سالي بيشتر از صدمين سال اولين پرواز برادران رايت نمي  گذرد .در آن زمان، تمركز دانش بشر تنها بر پرواز كردن بود و ديگر تبعات آن مهم نبود، زيرا اولين پرواز بشر كه توسط برادران رايت (البته با وسيله  اي به نام هواپيما) انجام شد، كمتر از يك دقيقه طول كشيد و ديگر لازم نبود بحث  هاي جانبي چون امنيت پرواز و اقتصادي بودن آن لحاظ شود، ولي با آمار حمل و نقل هوايي كه در اين روزها ديده مي  شود، بحث  هاي جانبي بسيار پررنگ  تر به چشم مي  خورند.
در سال 2003 ميلادي بيش از 7/1 ميليارد مسافر از طريق حمل و نقل هوايي به مقصد رسيده  اند. اگر اين روند به همين شكل ادامه يابد، در سال 2030 ميلادي اين رقم به 3 ميليارد نفر خواهد رسيد، ولي اين آمار با اينكه استفاده  هايي اقتصادي را در پي دارد، در قبال آن معضلاتي مانند آلودگي هوا و صدا، شيوع و گسترش بيماري  ها و عمليات  هاي تروريستي نيز گسترش خواهند يافت.
كشورهاي ابرقدرت صنعت هوافضا در رقابت سنگيني تصميم به تسخير آسمان  ها دارند و مي  خواهند بيشترين سود را از حمل ونقل هوايي نصيب خود كنند. تسخير آسمان كاري بس دشوار است و بايد سياست  هايي در پشت پرده باشد تا بتوان نظر همگان را جلب كرد. از بهترين عوامل جذب مشتري براي خطوط هوايي مي  توان قيمت ارزان، خدمات رفاهي كامل و دسترسي آسان را نام برد. شركت  هاي حمل و نقل هوايي رقابتي سخت بر سر قيمت  ها دارند. به همين دليل بايد بيشترين ميزان صرفه  جويي را در سوخت و هزينه  ها داشته باشند تا بتوانند بليت  هاي ارزان قيمت بفروشند.
كاهش مصرف سوخت در گرو فن  آوري هوافضاست و كشورهاي پيشرفته هر روزه با انجام تست  هاي پروازي گوناگون با مدل  ها و پلت  فرم  هاي مختلف، با ايجاد بيشترين نيروي برآ (Lift) و كمترين ميزان سوخت، چند درصدي از هزينه  هاي سوختي خود را كاهش مي  دهند؛ البته مهمترين بخش مطالعات بايد روي موتورها باشد.
از طرف ديگر بعضي از شركت  هاي هوايي در فكر كم كردن هزينه سوخت نيستند، بلكه تمركز خاصي روي ساخت هواپيماهاي غول  پيكر داشته و داراي خدمات رفاهي كامل هستند. اين تضاد فكري را بخوبي مي  توان بين دو شركت آمريكايي و اروپايي ايرباس و بوئينگ ديد.
ايرباس قدرتمندترين شركت سازنده هواپيماهاي مسافرتي و ترابري اروپايي ست (اين شركت بزرگ از طرف چندين كشور حمايت مي  شود و مركز آن در كشور فرانسه است)، ولي رقيبي به عظمت شركت بوئينگ دارد كه در بين موسسات هوافضايي، سردمدار انواع فن  آوري  هاي مدرن است.
اين دو شركت، استراتژي  هاي بسيار متفاوتي براي تسخير آسمان  ها دارند. ايرباس هواپيماهاي بزرگ خواهد ساخت و جديدترين مدلش با نام A380، توانايي حمل 850 مسافر را دارد و ركورددار تعداد مسافر در جهان با اولين پروازش (در ماه آوريل سال 2005) است.
A380 دو برابر هواپيماي بوئينگ 747 مسافر حمل مي  كند.
شركت بوئينگ اعتقاد دارد كه هواپيماهاي كوچكتر، كارايي بيشتري براي آينده دارند. نمونه جديد بوئنيگ با نام (Dreamliner7E7 ) تنها گنجايش 200مسافر را دارد، ولي مي  تواند پروازهاي كم  برد و ميان  برد بين شهرها را كه هواپيماهاي غول  پيكري چون A380 نمي  توانند فرود آيند را انجام دهد.
هر دو ايده داراي فوايد و نقايصي هستند كه تنها زمان نشان خواهد داد كه كدام يك از آنها ايده برتر است. شركت ايرباس سال  ها پيش با ساخت تنها هواپيماي مافوق صوت مسافربري خود به نام كنكورد دچار مشكل شد، زيرا كنكورد پرواز خوش فرجامي نداشت و آتش گرفت و جايگاه خود را در ميان هواپيماهاي مسافربري از دست داد. كنكورد مشكلات فراواني داشت؛ نخست اينكه هر فرودگاهي نمي  توانست پذيراي آن باشد، دوم اينكه از لحاظ امنيت پرواز به دليل اينكه جزو اولين هواپيماهاي مسافربري مافوق صوت بود، مورد تاييد نبود؛ درواقع ايده قبلي شركت ايرباس هيچ گونه موفقيت تجاري به دست نياورد.
آسمان شلوغ
آسمان اروپا در سال 2002 شلوغ بود. به همين دليل، فاصله عمودي خطوط هوايي را از يكديگر كاهش دادند، ولي بسرعت متخصصان امر نسبت به اين كار واكنش نشان داده و خاطرنشان كردند كه خطرات اين كار به مراتب بيشتر از فوايدش است . پس از آن نيز در آسمان سوئيس، هواپيمايي دچار مشكل ترافيك هوايي شد و 71 نفر از مسافرانش جان باختند.
امنيت آسمان
وسيله  اي در هر هواپيما به نام جعبه سياه وجود دارد كه تمامي اطلاعات پرواز از زمان صعود تا زمان فرود در آن ضبط مي  شود. اگر هواپيمايي سقوط كند، اين جعبه، جواب سئوال هاي كارشناسان را مي  دهد و دلايل سقوط را مشخص مي  كند. البته در سال 1998 يكي از هواپيماهاي سوئيس  اير در آب  هاي كانادا سقوط كرد، در صورتي كه از شش دقيقه قبل از سقوط، جعبه سياه نيز از كار مي  افتد، به دليل اينكه برق هواپيما قطع شده بود. از آن پس جعبه  هاي سياه بايد نيروي پشتيباني داشته و از باتري  هاي اضافي استفاده مي  كردند. در سال 2005 موسسه هوانوردي فدرال آمريكا (FAA)، وجود باتري را در جعبه  هاي سياه اجباري كرد و اين جعبه   ها بايد تا 10 دقيقه پس از سقوط نيز به كار خود كه جمع  آوري اطلاعات است، ادامه دهند. مشكلات امنيتي بسياري در پروازها وجود دارد كه يكي از مهمترين آنها مواد مصرفي در ساخت بدنه و بال است كه با وجود پروازهاي متعدد باعث خستگي درمواد مي  شود و ديگر قسمت  هاي كنترل پرواز نيز داراي نقايص متعددي هستند. نكته جالب اين است كه با پيشرفت اين صنايع، نگراني  ها هم افزوده شده و ديگر براي امنيت پرواز بايد متوجه هواپيماهاي بدون سرنشين هم بود.
از تاريخ 11 سپتامبر سال 2001 پس از برخورد هواپيما هاي مسافربري به مركز تجارت جهاني و پنتاگون، تروريست  ها نماي ديگري در امنيت پرواز پيدا كرده  اند و كشورها بايد متوجه خرابكاران در هواپيماها باشند. براي حفاظت از چنين مشكلاتي بايد در ورود افراد به هواپيما وسواس به خرج داد. دستگاه  هاي ردياب به قدري قدرتمند شده  اند كه مي  توانند ميزان يك گرم مواد منفجره را در يك تن مواد عادي بيابند و با دستگاه  هايي كه از اشعه  هاي مختلف استفاده مي  كنند، افراد و بارها را تحليل و آناليز   كنند.
ركوردهاي جديد
در سال جاري ناسا موفق به تست پرواز هواپيماي بي  سرنشين X43A شد. اين پرنده حيرت  انگيز توسط يك موتور اسكرم  جت مي  تواند 10 برابر سرعت صوت حركت كند و با پيشرفت و گسترش اين مدل اميد است كه در سال  هاي آينده، هواپيماهاي مسافربري، فاصله بين نيويورك تا توكيو را تنها در دو ساعت طي كنند.
از طرف ديگر فضاپيماي بك توانست مسافران خود را به گشت  زني در فضا ببرد؛ البته هزينه اين سفر آنقدر زياد است كه تنها ميليونر  ها مي  توانند به فضا بروند، پس منتظر مي  مانيم تا ايستگاه مقصد در ماه برپا شود.

تمام كادر يك پرواز
در خطوط هوايي كشور ما عمدتا دو نوع هواپيماي مسافربري وجود دارد: هواپيماهاي غربي و هواپيماهاي شرقي يا همان روسي. پس از وقوع انقلاب به دليل وضع تحريم هاي اقتصادي آمريكا عليه ايران، صنعت هوايي كشور مجبور شد از تكنولوژي هوايي روسيه استفاده كند كه چندين سانحه دلخراش هوايي اين باور را در اذهان عموم ايجاد كرده كه هواپيماي روسي تفاوت چنداني با فرشته مرگ ندارد، اما اين باور عمومي اساسا غلط است. هر پرواز مسافري يا غيرمسافري علاوه بر تيم پروازي مستقر در هواپيما نياز به سيستم ها و امكانات پشتيباني زميني هم دارد. متاسفانه تحريم اقتصادي آمريكا عليه ايران، اين تجهيزات را هم شامل مي شود. به همين دليل در هر سانحه  هوايي نبايد صرفا به هواپيمايي كه در آسمان پرواز مي كند، حساسيت نشان داد، بلكه هواپيما و كادر فني آن به همراه تجهيزات پشتيباني زميني، چه در پروازهاي موفق و چه در پروازهاي ناموفق هميشه با هم مسئول سرانجام هر پرواز هستند.

مطمئنا تا به حال بارها با جي.پي.اس برخورد كرده   ايد؛ جي.پي.اس مخفف سيستم موقعيت   يابي جهاني (Global Positioning System) است كه چندين و چند ماهواره غربي و بخصوص آمريكايي آن را از فضا حمايت مي   كنند. اين سيستم ذاتا غربي ست و هرچند استفاده   هاي غيرنظامي آن بيشتر از استفاده   هاي نظامي آن است، مي   توان آن را بالقوه خطري امنيتي براي كساني دانست كه هيچ سهمي در اداره آن ندارند. تنها سيستمي كه مي   تواند با آن رقابت كند، سيستم ناوبري ماهواره   اي روسيه به نام گلوناس است كه اهداف اين سيستم هم همانند جي.پي.اس بيشتر بعد غيرنظامي دارد تا نظامي، اما مگر مي   شود آمريكا پروژه   اي در فضا پياده كند كه بدون پاسخ روس   ها باقي بماند؟ رقابت شايد، اساسي   ترين دليل فعال كردن چنين سيستم عريض و طويلي در فضا از سوي روس   ها باشد، هرچند گفته مي   شود جنگ - چه از نوع سرد و چه از نوع گرم - تمام شده است و ديگر هيچ رقابت خصمانه   اي بين دو ابرقدرت سابق و فعلي دنيا وجود ندارد؛ به قول دوستان فوتبالي، اين بازي فقط سه امتياز دارد نه بيشتر.
گلوناس
گلوناس (Global Navigation Satellite System) برپايه مجموعه   اي از ماهواره   هاي فعال فضايي طراحي شده است كه سيگنال   هاي رمزداري را به صورت متناوب به زمين مخابره مي   كنند. اين سيگنال   ها در دو باند فركانسي به زمين مخابره شده و در هر جايي از زمين دريافت مي   شوند. با دريافت اين فركانس   ها، گيرنده آن مي   تواند به دقت موقعيت جغرافيايي خود در زمين را باتوجه به تغييرات ارتفاعي كه از وجود ماهواره در فضا حاصل مي   شود، دريافت كند. روشي كه اين سيستم داده   هايش را توسط آن به زمين مخابره مي   كند، دقيقا مشابه روشي ست كه در جي.پي.اس وجود دارد.
مديريت اداره اين سيستم برعهده نيروهاي فضايي روسيه است كه مستقيما زيرنظر دولت فدرال روسيه فعاليت مي   كنند و عمليات اجرايي آن نيز برعهده مركز اطلاعات علمي مشاوره   اي (KNITS) وزارت دفاع روسيه است.
اين سيستم داراي 21 ماهواره است كه در سه برنامه مداري در فضا قرار دارند. برنامه هاي مداري با يكديگر 120 درجه اختلاف مداري دارند و ماهواره   ها در هر برنامه مداري با اختلاف 45 درجه   اي در فضا مدارگردي مي   كنند. مدار هر ماهواره 19 هزار و 100 كيلومتر با زاويه 8/64 نسبت به افق است و يك بار مدارگردي هر ماهواره حداكثر 11 ساعت و 15 دقيقه طول مي   كشد.
مراكز كنترل زميني گلوناس در سرتاسر قلمرو شوروي سابق پراكنده است. مركز كنترل زميني و استانداردهاي زماني در مسكو قرار دارد. ايستگاه   هاي تله   متري و رديابي در شهرهاي سنت   پترزبورگ، ترنوپول، انيسيسك و كمزومرسك   ناآمور قرار دارند.
اولين ماهواره از سري ماهواره   هاي گلوناس در سال 1982به فضا پرتاب شد. كمي بعد دو ماهواره اتالون در فاصله 19 هزار و 100 كيلومتري مدار گلوناس قرار داده شدند تا شخصيت جاذبه   اي ميدان   هاي مداري موردنظر روس   ها شناخته شود. طبق برنامه قرار بود تا پايان سال 1991 تمام
ماهواره   هاي گلوناس در مدار قرار بگيرند، اما بحران   هاي فروپاشي شوروي سابق، انجام اين كار را تا اوايل سال 1996 به تعويق انداخت و بالاخره در تاريخ 24 سپتامبر سال 1993 رسما با حكم رئيس جمهوري وقت روسيه، ادامه پروژه گلوناس در اولويت قرار گرفت. هر ماهواره با عدد جايگاه فضايي آن شناخته شده مي   شود كه معرف برنامه مداري و جايگاه آن در آن برنامه مداري خاص است. اولين برنامه مداري، داراي شماره   هاي يك تا هشت است، دومين برنامه 9 تا 16 و سومين آنها 17 تا 24.
پيشينه نظامي
در اواخر دهه 60 ميلادي و در كوران رقابتي جنگ سرد، دولت روسيه نياز شديد به يك سيستم ناوبري راديويي ماهواره   اي (SRNS) را براي هدايت دقيق نسل جديد موشك   هاي بالستيك احساس مي   كرد؛ سيستمي كه در آن زمان وجود داشت، سيستم ناوبري فضايي سيليكون بود كه براي تشخيص موقعيت مكاني يك نقطه در زمين به چند دقيقه وقت نياز داشت و همين تاخير چند دقيقه   اي باعث ناكارآمدي آن  مي شد. در خلال سال   هاي 1968 تا 1969 مركز تحقيقات وزارت دفاع روسيه با نام آكادمي علوم و نيروي دريايي روسيه براي رسيدن به راه حل نهايي، براي موقعيت   يابي زميني، دريايي و فضايي، كار روي پروژه مشتركي را آغاز كردند. آنها در سال 1970 به جمع   بندي نهايي براي تهيه امكاناتي كه نياز دارند، رسيدند. شش سال بعد و در سال 1976 نتايج اين تيم تحقيقاتي، مسئولان اجرايي ارشد روسيه را متقاعد ساخت كه بايد فكري اساسي در اين مورد بكنند و آنها هم با رايزني   هاي فراوان با مشاوران خود، طرح اوليه گلوناس را به تصويب رساندند. در حال حاضر فقط چند ماهواره از 24 ماهواره مورد نظر روس در حالت عملياتي به سر مي   برند. در كنار آن از آنجا كه اين طرح مربوط به چند دهه گذشته است، نياز به بازنگري كلي دارد تا از لحاظ فن   آوري در سطح مطلوبي واقع شود. روس   ها درحال حاضر اميد بسيار زيادي به موفقيت اين طرح دارند و چندي پيش رئيس آژانس فضايي روسيه، آناتولي پرمينوف در ديدار با ولاديمير پوتين رئيس جمهوري اين كشور، خبر از شروع به كار عملياتي آن در سال 2007 داد. قرار است تا آن تاريخ، 18 ماهواره از 24 ماهواره اين پروژه به صورت عملياتي در فضا قرار بگيرند. اين در حالي ست كه در حال حاضر فقط
14 ماهواره از اين پروژه به صورت عملياتي در فضا مدارگردي مي   كنند.
با ادامه تكميل پروژه گلوناس، كشورهاي زيادي كه از وابستگي مطلق به سيستم ناوبري جي.پي.اس احساس نگراني مي   كنند، خواستار استفاده از اين سيستم شده   اند و به نظر مي   رسد پس از تكميل، اين پروژه رقيب سرسختي براي جي.پي.اس باشد.

آلبرت شوايتزر
آلبرت شوايتزر در 14 ژانويه 1875 در كايسنبرگ،  در آلزاس عليا كه اكنون جزو كشور فرانسه است به  دنيا آمد و در 4 سپتامبر 1965 در شهر لامبرن جمهوري گابن در آفريقا درگذشت.
سرتاسر زندگي اين انديشمند و پزشك انسان دوست، در كارهاي علمي و هنري و كمك به محروم ترين انسان ها گذشت و به صورت نمونه اي از زندگي انساني، زبانزد جهانيان شد.
شوايتزر در 1899 به اخذ دكتراي فلسفه و الهيات دانشگاه استراسبورگ نايل آمد و با نوشتن كتاب در جست وجوي عيساي تاريخي به عنوان يكي از چهره هاي جهاني در الهيات شناخته شد. او علاوه بر پژوهش و تدريس در اين رشته،  به موسيقي نيز مي پرداخت.
نوشته هاي او در تفسير آثار يوان سباستيان باخ ، ديدگاه جديدي به كارهاي اين موسيقيدان بود. شوايتزر، موسيقي باخ را با تعبيري مذهبي، به عنوان موسيقي ملهم از نيروهاي كيهاني جهان طبيعت مي شمرد.
در سال 1905 وارد دانشكده پزشكي شد تا بعد از فارغ التحصيلي، زندگي خود را وقف ماموريت هاي انسان دوستانه پزشكي كند. او در سال 1912 -  يك  سال پيش از اخذ دكتراي پزشكي - با هلن برسلاو ،  دانشجوي پرستاري ازدواج كرد كه بعدها بزرگترين كمك شوايتزر بود.
يك سال بعد، اين دو رهسپار لامبرن گابن شدند تا در حاشيه جنگلي رودخانه اگووه ، به همراه بوميان،  بيمارستاني تاسيس كنند. با تاسيس اين بيمارستان،  اشخاص،  موسسه ها و نهادهاي گوناگوني از سرتاسر جهان، با هدايا و كمك هاي مالي، شوايتزر را ياري كردند.
در بيمارستان لامبرن،  شوايتزر همه كاره بود: از مداوا، جراحي و معالجه بوميان گرفته تا رسيدگي به كارهاي دامپزشكي و معالجه حيوانات .او همچنين امور اداري و مالي بيمارستان را خود انجام مي داد. با وجود اين،  كار نويسندگي و پرداختن به موسيقي را نيز كنار نمي گذاشت.
در طول همين سال ها، كتاب ها و مقاله هاي زيادي از خود به يادگار گذاشت كه مي توان خاطرات كودكي و جواني ،  در حاشيه جنگل نخستين  ،  وراي زندگي و انديشه من را نام برد.
شوايتزر در سال 1924،  بعد از چند سال دوري از لامبرن به دليل وقوع جنگ جهاني اول، دوباره به بيمارستان متروك خود بازگشت و با تلاشي بيشتر، آنجا را آباد ساخت. تا سال 1963 اين بيمارستان مي توانست 350 بيمار بپذيرد. همچنين، آسايشگاه جذاميان  كه آن نيز  توسط شوايتزر بنا شده بود، 150 جذامي را در خود جاي مي داد. در اين مدت،  پزشكان ديگري نيز به شوايتزر پيوسته بودند؛ 36پزشك، پرستار و تعدادي از افراد آموزش ديده بومي، بيمارستان را اداره مي كردند.
در سال 1952،  جايزه صلح نوبل به شوايتزر اعطا مي شود و سخنراني او به هنگام گرفتن اين جايزه، با عنوان مسئله صلح در دنياي فعلي،  شهرت جهاني كسب مي كند.
در سال 1958،  طي سخنراني در اسلو، جهانيان را به پيام انسان دوستانه خود فرا مي خواند. اين پيام  كه مشتمل بر سه تقاضا بود، با عنوان صلح يا جنگ اتمي، ذهن هاي آگاه را مجذوب خود كرد.
سرانجام،  اين عالم الهيات، موسيقيدان و پزشك انسان دوست،  به سال 1965 در بيمارستاني كه خود در قلب آفريقا بنا كرده بود  و دركنار انسان هاي محرومي كه زندگي خود را وقف آنها ساخته بود،  وفات مي يابد و خاطره اي به ياد ماندني از بشردوستي به يادگار مي گذارد.
كنَدي
متولد سال 181 و متوفي سال 258 هجري قمري بود. (796 ميلادي و 873 ميلادي). فلسفه اسلامي با كندي - معروف به فيلسوف عرب - آغاز شده است.
كندي معاصر با مأمون و معتصم - دو خليفه عباسي- بود. ابو معشر بلخي - شاگرد معروف كندي - او را يكي از چهار مترجم درجه اول دوره اسلامي مي دانست.
كندي فيلسوفي صاحبنظر و بلندقدر بود و در حدود 270 كتاب و رساله در زمينه هاي مختلف منطق، فلسفه، نجوم، حساب، هندسه، طب و اصول عقايد ديني به او منسوب است.
برخي از اروپاييان او را يكي از 12 چهره عقلي تاثيرگذار تاريخ بشر دانسته اند. كندي در بصره و بغداد به تحصيل پرداخت و از اين رو او سرسلسله حلقه هاي فلسفه اسلامي ست و خود به حلقه و طبقه اي ديگر منسوب نيست.
كندي همچنان كه فيلسوفي عاليقدر بود، مسلماني پاك اعتقاد نيز بود و كتب زيادي در حمايت دين اسلام نوشت. بعضي مورخان با توجه به بعضي از نشانه ها او را شيعه دانسته اند.
كندي از كساني ست كه در هر مسئله اي كه ميان اصول اسلامي و اصول فلسفه تناقض يافته اند، جانب اسلام را گرفته اند. او هميشه كوشيد معارف اسلامي و اصول فلسفي را با يكديگر بياميزد و اين، همان كاري ست كه با كندي شروع شد و ادامه يافت.
عجيب اين است كه برخي او را به علت اينكه نامش يعقوب و نام پدرش اسحاق و كنيه اش ابويوسف است، يهودي پنداشته اند و عجيب تر اينكه در بعضي روايات، از او به عنوان كسي ياد كرده اند كه در نظر داشته ردي بر قرآن مجيد بنويسد.
امروزه در اثر تحقيقاتي كه به عمل آمده، روشن شده كه اولا ارزش علمي و فلسفي كندي بيش از آن است كه قبلا تصور مي شد، ثانيا به دليل موقعيت علمي و اجتماعي اش، مورد حسادت بسياري از علماي آن زمان بوده و نسبت هاي ناروا به او، احتمالا ناشي از همين حسادت هاست.

عرب نيوز
روزنامه عرب نيوز خبر و عكس اول خودش را به انفجارهاي اخير عراق اختصاص داده است. انفجارهاي فوق در دو مسجد شيعيان در شهر خانقين كه در نزديكي مرز ايران قرار دارد، روي داده اند. بر اثر اين انفجارها، حداقل 82 نفر كشته و نزديك به 100 نفر زخمي شده اند. چند ساعت قبل از اين انفجارها دو خودرو بمب گذاري شده در مركز بغداد منفجر شدند. مقامات عراقي، هدف بمب گذاران را هتل محل اقامت خبرنگاران خارجي اعلام كرده  اند.
شانگ هاي ديلي
روزنامه شانگ هاي ديلي خبر اول خود را به اجلاس سران آپك در بوسان اختصاص داده است. رهبران اقتصادي و تجاري اين سازمان در پايان اين اجلاس از اروپايي ها خواستند تا در روابط تجاري شان، انعطاف پذيري بيشتري داشته باشند. اين اجلاس كه بيست و يكمين گردهمايي كشورهاي جنوب و شرق آسيا بود، با اعتراضاتي از سوي مخالفانش مواجه شد كه به دخالت نيروهاي پليس انجاميد.
لاخورنادا
تظاهرات هزاران نفر از مردم كره عليه سياست هاي جورج بوش، خبر اول روزنامه لاخورناداست. اين اعتراضات در آستانه نشست همكاري هاي اقتصادي كشورهاي آسيا و اقيانوسيه صورت گرفت كه به دخالت نيروهاي پليس كره جنوبي منجر شد. شعار تظاهرات كنندگان نه آپك، نه بوش بود. جورج بوش به همراه 20 نفر ديگر از اعضاي اين سازمان در اين اجلاس شركت كرده بود.
لس آنجلس تايمز
روزنامه لس آنجلس تايمز خبر اول خود را به اعتراضات اخير سناي آمريكا به جورج بوش اختصاص داده است. اين اعتراضات كه از اواخر هفته گذشته آغاز شده، با هدف خارج شدن هر چه سريع تر نيروهاي آمريكا از عراق صورت مي گيرد. جان مارتا كه رهبري نمايندگان دموكرات سنا را به عهده دارد، طي اظهاراتي در كپيتال هيل در برابر دوربين هاي تلويزيوني از لزوم خروج فوري آمريكا از عراق گفت و تاكيد كرد: آمريكا بيش از اين كاري در عراق ندارد و سربازان بايد هر چه سريع تر به خانه برگردند . پس از اظهارات او سناتورهاي دو حزب دموكرات و جمهوريخواه نيز به نوبه خود سياست هاي بوش را به باد انتقاد گرفتند.