با آنكه ژاپن پيرترين جمعيت جهان را دارد، اما يادگيرندگان زبان انگليسي در آن، جوان تر از هميشه اند.
امروزه آموزش زبان انگليسي به كودكان خردسال پيش دبستاني، در ژاپن مد روز شده است. پدران و مادران ژاپني كه از روند اصلاحات آموزشي در كشورشان دل خوشي ندارند، كودكان خود را پيش از آنكه راه رفتن ياد بگيرند، به آموختن زبان انگليسي وامي دارند و بدين ترتيب، صنعتي چند ميليون دلاري را كه شامل مواد آموزشي زبان انگليسي و تدريس است، رونق مي دهند.
بر اساس گزارش مؤسسه تحقيقاتي يانو، آموزش مكالمه زبان انگليسي به كودكان پيش دبستاني و نوجوانان كوچك تر از پانزده سال در سال ۲۰۰۴ ، ۷۶۸ ميليون دلار درآمد توليد كرده است. پدران و مادران ژاپني در همين سال ۳۸۸ ميليون دلار صرف كتاب هاي آموزش زبان انگليسي، نوارهاي كاست، بازي ها و ساير مواد آموزشي كرده اند. بر اساس آخرين بررسي سازمان «بنس» كه عهده دار مدارس زنجيره اي زبان انگليسي و توليد مواد آموزشي در ژاپن است، ۱۴درصد خانوارهايي كه كودك خردسال پيش دبستاني دارند، كودكان خود را به كلاس هاي انگليسي مي فرستند. ۲۱درصد كودكان پنج ساله ژاپني هم در حال آموختن زبان انگليسي اند. گفتني است اين ميزان در سال ۲۰۰۰ فقط ۶درصد بوده است و در كل كشور فقط ۱۴۰ مدرسه آموزش انگليسي دائر بوده است.
از آنجا كه مقام هاي آموزش وپرورش ژاپن و معلمان اين كشور در مقابل درخواست مردم در خصوص افزايش حجم آموزش زبان انگليسي در مدارس ابتدايي و كودكستان ها ايستادگي مي كنند، پدران و مادران ژاپني ناچارند كودكان خود را براي يادگيري زبان انگليسي به كلاس هاي خصوصي بفرستند اما اين كلاس ها نيز كيفيت چنداني ندارند و از حوزه نظارت و كنترل وزارت آموزش وپرورش خارجند.
كيت جاكوبن- مدير آموزش كودكستان بين المللي هيرو در منطقه مدرن و پرزرق و برق آزابو در توكيو- مي گويد: پدران و مادران بايد براي نام نويسي فرزندانشان در اين كلاس ها، با احتياط و دقت فراوان عمل كنند. در اين كودكستان كه هميشه حدود ۴۰ كودك يك تا پنج ساله در فهرست انتظار آن قرار دارند، فقط معلمان با تجربه و صلاحيت دار استخدام مي شوند. جاكوبسن در ادامه مي گويد: به راه انداختن چنين كلاس هايي، هم از روي علاقه و هم به خاطر كسب درآمد است. به نظر مي رسد كه بسياري از اين كلاس ها، برنامه مشخصي براي آموزش زبان انگليسي ندارند. با اين حال اطمينان دارم كه منفعت كودكان را در نظر مي گيرند اما برخي ديگر بسيار شبيه مهدكودك اند و جز اسباب بازي هاي گوناگون و سرگرمي ها، چيز ديگري براي عرضه به كودكان ندارند.
برخي از پدران و مادران ژاپني، يادگيري زبان انگليسي  را براي كودكان خود ضروري مي دانند و معتقدند كه فرزندانشان در صورت دانستن زبان انگليسي در آينده، بخت ورود به دانشگاه هاي معتبر و درجه يك و ورود به حرفه هاي پزشكي، وكالت يا مشاغل سطح بالاي دولتي را خواهند داشت. اما به نظر مي رسد كه افزايش شمار مدارس خصوصي و كلاس هاي آموزش زبان انگليسي بيشتر براي رفع نياز پدران و مادراني است كه سودايي بيش از موفقيت تحصيلي فرزندانشان در سر مي  پرورانند.
يوكاري توميناگا، زن خانه دار سي و شش ساله ژاپني است كه پسرش ماناتو را به تازگي در كلاس هاي انگليسي كه يكي از همسايه هاي نيوزيلندي آنان به راه انداخته نام نويسي كرده است. او بيم دارد كه چنانچه كودكش آموختن زبان انگليسي را از سن ۱۲سالگي در مدارس دولتي آغازكند، از نظر ذهني و اجتماعي دچار عقب ماندگي شود.
او درباره آموزش زبان انگليسي در مدارس مي گويد: ژاپني ها چند سال در مدرسه انگليسي مي خوانند، اما نمي توانند به خوبي به اين زبان صحبت كنند، بنابراين من نمي خواهم وقتي پسرم بزرگ شود، همين مشكل را داشته باشد. پسرم در كلاس انگليسي فقط انگليسي ياد نمي گيرد، بلكه با ساير مردمان و فرهنگ ها هم آشنا مي شود و اين برايش خيلي جالب است. مسلماً من هم دوست دارم پسرم در آينده در يك دانشگاه خوب درس بخواند. اما دانستن زبان انگليسي در بزرگسالي، فرصت هاي زيادي در اختيارش قرار مي دهد. وزارت آموزش وپرورش ژاپن در سال ۲۰۰۲ به مدارس ابتدايي اجازه داد كه در بخشي از كلاس هاي دروس جامع خود، فعاليت هاي آموزشي مبتني بر زبان انگليسي را بگنجاند. اكنون اين برنامه در بيش از نوددرصد از ۲۲۴۸۱ مدرسه ابتدايي ژاپن، اجرا مي شود اما اين برنامه كه فقط شامل ديدارهاي گاهگاهي با انگليسي زبانان است، از نظر بسياري از دانش آموزان ناكافي است.
پيشنهاد وزير آموزش وپرورش ژاپن در خصوص اجباري كردن آموزش زبان انگليسي در مدارس ابتدايي، مورد پسند بسياري از مردم قرار گرفت اما آموزگاران و دستگاه اداري آموزش وپرورش، روي خوشي به اين پيشنهاد نشان نداد. بر اساس نظرسنجي هاي دولت ژاپن، در حالي كه بيش از ۷۰درصد پدران و مادران با اين پيشنهاد موافقند، فقط ۳۶درصد معلمان نسبت به آن نظر مساعد دارند.
پروفسور كازوكوناكاجيما- استاد آموزش دوزبانه دانشگاه مطالعات خارجي ناگويا- در اين باره مي گويد: دعوت كردن از يك معلم خارجي براي حضور در مدرسه (چند بار در طول سال) كار درستي است اما موجب پيشرفت مهارت هاي زباني شاگردان نمي شود.
رشد آموزش زبان انگليسي در كودكستان ها و مراكز پيش دبستاني ژاپن، اين بحث را به ميان آورده كه كودكان خردسال قادرند زبان خارجي را همزمان با مسلط شدن بر زبان مادري شان فرا گيرند.
پروفسور ناكاجيما نيز با اين موضوع موافق است، اما مي گويد: ما مي توانيم در سنين خردسالي به كودكان خود انگليسي ياد بدهيم اما تكليف ما با نظام آموزشي چيست؟ نظام آموزشي ژاپن به گونه اي است كه امكان قرارگرفتن كودكان در محيط يادگيري زبان انگليسي را فراهم نمي كند. اين استاد در ادامه مي افزايد: توجه صرف به آموزش زبان انگليسي كار اشتباهي است. زبان بايد در تمامي فعاليت هاي مدرسه مانند نقاشي، آوازخواندن و غيره گنجانده شود. كودكان بعداً لغت ها و عبارت ها را فرامي گيرند. يادگيري زبان انگليسي براي كودكان تفاوتي با يادگيري زبان مادري شان (ژاپني) ندارد. يوچي  ايشي زوكا- يكي از مسئولان بخش آموزش پيش دبستاني وزارت آموزش وپرورش ژاپن- مي گويد: مراكز آموزش پيش دبستاني دولت مجازند برنامه هايي براي آموزش زبان انگليسي به كودكان، ترتيب دهند اما فقط تا حد معيني اجازه آموزش زبان انگليسي را دارند. او در ادامه مي گويد: ما با آموزش زبان انگليسي مخالف نيستيم. به ويژه در برخي از بخش هاي كشور كه ارتباط مردم با خارجي ها زيادتر است، دانستن زبان انگليسي ضروري به نظر مي رسد. شماري از مردم اصرار دارند كه زبان انگليسي در دوره پيش دبستاني هم بايد جزو درس هاي اصلي باشد اما چون درس زبان انگليسي جزو درس هاي دوره ابتدايي ژاپن نيست، بنابراين وقفه اي شش ساله بين يادگيري زبان در دوره پيش دبستاني و ازسرگيري آن در دوره راهنمايي به وجود مي آيد. از اين گذشته، مدارس ابتدايي هم درخواست گنجاندن آموزش زبان انگليسي در برنامه درسي را به ما اعلام نكرده اند. با اين حال اگر قرار شود زبان انگليسي جزو برنامه درسي دوره پيش دبستاني باشد، خود من با آن مخالفم زيرا معتقدم كه اين امر بر توانايي كودكان براي يادگيري زبان ژاپني و ساير دروس، تأثير خواهد گذاشت. كودكان در درجه اول بايد بر زبان مادري شان تسلط پيدا كنند و بعد از آن بقيه درس ها از جمله انگليسي را فراگيرند.
اين اعتقاد كه كودكان توانايي يادگيري دو زبان را به طور همزمان ندارند، از نظر بسياري از پدران و مادران ژاپني مردود شمرده مي شود. براي مثال، تومي ناگا- مادر جوان ژاپني - با يادآوري زماني كه كودك دو سال و نيمه اش او را «مامي» خطاب كرده مي گويد: كودك من فقط چند كلمه انگليسي بلد است. من و شوهرم در خانه به زبان ژاپني صحبت مي كنيم. بنابراين من اصلاً نگران اين نيستم كه آموزش زبان انگليسي به فراگيري زبان مادري اش لطمه بزند.
منبع: اجوكيشين گاردين
مترجم: فاطمه بزرگ سهرابي

آرشيوهاي ديداري- شنيداري
پديده  انفجار اطلاعات يا افزايش بيش از حد داده هاي خبري چنان موج آسا و توفاني فرا مي رويد كه آدمي در هزارتوي انبوه يافته هاي هستي، روز به روز آشفته  تر و سرسام  گرفته تر زير بار ناتواني هاي خود به زانو درمي آيد.
مهم ترين پرسش هاي پيراموني اين پديده كه بر ذهن خسته انسان هم روزگار ما سنگيني مي كند هم از اين گونه اند: پديده انفجار اطلاعات چگونه و  چرا آغاز شد؟ چه كساني سبب ساز اين فرآيند بوده اند؟ آيا پيدايش اين پديده به سود انسان است يا به زيان وي؟ ماهيت آن چيست؟ و...
سعيد مليح گردآورنده و نگارنده «آرشيو هاي ديداري- شنيداري» در پژوهش نامه تازه خود به اين همه پاسخ گفته و مسائل مبرم پيرامون آن را يك به يك كالبدشكافي كرده است.
مهم ترين عنوان هاي كتاب چنين  اند:
فرايند اطلاع رساني، آرشيو چيست؟ پيشينه منابع ديداري- شنيداري و تقسيم بندي آن، اهميت و نقش رسانه هاي گروهي و آرشيو ها در فرآيند توليد و برنامه  سازي، وظايف آرشيو هاي ديداري- شنيداري، حفظ و نگهداري منابع ديداري- شنيداري، آموزش آرشيويست ها و مشكلات موجود، مشكلات آرشيويست ها در كشورهاي رو به توسعه، سي دي ها و دي وي دي ها، سازمان دهي و دست رسي به منابع (مواد) آرشيوي، واژه نامه ، معرفي سايت هاي آرشيوي، فهرست آرشيوهاي دولتي موجود در سطح جهان و...
اين كتاب را انتشارات سرمدي در ۸۹۸ صفحه و به قيمت ۲۲۰۰ تومان منتشر كرده است.
شهروز قلعه بيگي
حرمت شبيه سازي در نيكي
پنجاه و سومين شماره ماهنامه نيكي منتشر شد.
در اين شماره مطالبي از جمله حرمت شبيه سازي، هپاتيتC دوبرابر هپاتيت B، اختلال شخصيت خودشيفته، با نيروگاه هسته اي، سالگرد تولد دكتر مصدق، فقط يك جنايت كرده ام، مشاهير دنياي فوتبال، خروس ها بر بام جهان، نيكول كيدمن در نقش يك جاسوس، درباره حافظه، همگرايي فرامنطقه اي، آشنايي با مرولد پينتر برنده نوبل ادبي ،۲۰۰۵ گفت  وگو با جيمز كامرون، اشعاري از شاعران معاصر و ... به چشم مي خورد.
نشريه نيكي اول هر ماه منتشر مي شود و قيمت آن ۳۵۰ تومان است. نيكي را مي توانيد از روزنامه فروشي هاي معتبر در سراسر كشور تهيه كنيد.

در روزهاي گذشته نيز، از خوانندگان گروه علمي فرهنگي روزنامه، مقالات و نوشته هاي فراواني را دريافت كرديم. حجم محدود صفحات روزنامه و خيل نوشته ها و مطالبي كه از خوانندگان خود دريافت مي كنيم، ما را در گزينش مطالب محدود مي كند. متأسفانه، از مطالب خوانندگان محترمي كه نام و مشخصات آنها در پي مي آيد، نخواهيم توانست بهره بگيريم منتظر ساير نوشته ها و مقالات اين دوستان و ساير همراهان گرامي روزنامه هستيم.
مهندس صدرالله البرزي (از تهران، مقاله اي با عنوان آشنايي با مديريت استراتژيك و اهميت آن در هدايت سازمان و نوشته اي با عنوان درباره نكات برجسته نهمين كنگره سراسري همكاري هاي دولت، دانشگاه و صنعت براي توسعه ملي)، فريدون سگوند (از تهران، مطالبي با عنوان هاي ضرورت  آموزش مفاهيم ميراث فرهنگي و رابطه توسعه و ميراث فرهنگي)، نوريه شادالويي و حسنعلي ميرزابيگي (از تهران، مقاله اي با عنوان نقش والدين در ايجاد روش هاي صحيح مطالعه و هدايت تحصيلي)، فرهاد علي مرادي (از تهران، مقاله اي با عنوان جهان با هيدروژن آغاز شد)، حسين حسن زاده كارشناس فناوري اطلاعات دبيرخانه شوراي عالي آموزش و پرورش( از تهران، مقاله اي با عنوان فناوري اطلاعات در سازمان)، ليلا گيلك (دبير تاريخ از دبيرستان حديث كساء، مقاله اي با عنوان آفت افت تحصيلي)، دكتر اسماعيل اسپهبدان (از تهران، نوشته اي كوتاه با عنوان پروستاتيت؛ بيماري جوانان تا ميانسالان)، شهاب شعري مقدم (از موسسه علم موفقيت، ترجمه هايي با عنوان هاي الگوها در جهان ريزاتمي و رازهايي از كهكشان) علي علم جميلي (از تهران، مطلبي با عنوان دزدان زمان)، مسعود فريامنش (از تهران، ترجمه اي با عنوان سازمان بريد)، مهندس سعيد قهرماني (از تهران، مقاله اي با عنوان طرز كار ترموستات ماشين)، محمد محبي (كارشناس سازمان پژوهش و برنامه ريزي آموزشي از تهران، نوشته اي با عنوان مديريت علي عليه السلام به عنوان بنيانگذار علم مديريت و شيوه هاي صحيح حكومت داري)، غلامحسين مبيني (استاد گروه علمي سياسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد سوادكوه، نوشته اي با عنوان راهبردها و راهكارهاي توسعه گردشگري در ايران)، عيسي محمدي فيروزجايي (كارشناس ارشد كتابداري و اطلاع رساني از نوشهر، نوشته اي با عنوان نقدي بر فرهنگ واژگان تبري) و بابك اسمعيلي (كارشناس ارشد مديريت آموزشي از تهران، مقاله اي با عنوان آسيب شناسي آموزش ضمن خدمت كاركنان سازمان ها در ايران)، مهندس هوشنگ پيماني (از تهران، مقاله اي در مورد ضرورت تغيير ساعت به قلم خودشان كه پيش از اين  در ۹/۱۰/۱۳۷۶ در صفحه علمي فرهنگي همشهري چاپ شده و درخواست تجديد چاپ مقاله مذكور)، محمدحسين معيري نژاد (كارشناس ارشد ارتباطات و تكنولوژي آموزشي وزارت آموزش و پرورش از تهران، مقاله اي با عنوان كاربردهاي آموزش فناوري اطلاعات و ارتباطات در آموزش و پرورش) و زهره محمدي (دبير دبيرستان هاي منطقه ۱۸ تهران، خلاصه پژوهش با عنوان بررسي ميزان تاثير تحصيلات والدين در پيشرفت تحصيلي دانش آموزان).