مريم رضايي
تكواندو يك هنر رزمي است كه هم اينك در سطح جهان به عنوان ورزش مدرن شناخته شده و مسير تكاملي خود را طي كرده است.
مشخصه اين ورزش، استفاده از دست و پا بدون سلاح است كه به شكل رزمي در مقابل حريف استفاده مي شود. تكامل تكواندو در ۳ سلسله پادشاهي در كره آغاز شد كه نخستين آن كوگوريو بود كه در تانگو حكومت مي كرد.
دومين سلسله پادشاهي پكجي در جنوب غربي شبه جزيره كره در بخش رودخانه هان بود و سومين سلسله سيلا در قرن هفتم بعد از ميلاد بوده كه اين دوره به ويژه تأثير بسزايي در رشد اين هنر رزمي كره داشت. سيستم جنگي قدرت سيلا هورانگدو بود كه شامل جوان هايي از خانواده هاي اصيل بود كه نسبت به تربيت جسم و فكر فداكاري مي كردند.
هورانگ، قوانين سخت و جدي را در وفاداري به پادشاه، اطاعت از والدين و شجاعت در جنگ و احترام به دوستان و دورانديشي در زندگي تعليم مي داد و هورانگ در حقيقت دو شكل ابتدايي تكواندو بود.در طول قرن ها بعد، سيلا راه را براي سلسله جديد كوريو كه به وسيله تانگون در سال ۹۱۸ تأسيس شده بود، هموار كرد. كوريو تلاش كرد سرزمينش را از طرف شمال گسترده كند و تا حدي نيز موفق شد و تجاوز دشمن به كره را تكواندو كه «سوباك دو» ناميده مي شد، دفع كرد. از اين جا بود كه تكواندو براي كره اي ها يك سلاح محسوب شد.
اسناد تاريخي نشان مي دهد كه در تجاوز ژاپن به كره حدود ۷۰۰ سرباز داوطلب از منطقه كوم سان با مشت هاي خالي به وسيله تكواندو با مهاجمان جنگيدند!تكواندو در معني لغوي هنر استفاده از دست و پا است. هر چند كه عوام به عنوان هنر رزمي و استفاده از پا از آن ياد مي كنند.
تكواندو فراز و نشيب هاي زيادي را در قرن گذشته طي كرده است و در آوريل ۱۹۵۵ نام تكواندو در جلسه اي در كره بر روي هنر رزمي كره اي ها تثبيت شد و به رسميت شناخته شد. شايد به جرات بتوان گفت كه يكي از چهره هاي مؤثر در شناساندن تكواندو نوين، ژنرال چوي هونگ هي بوده است. در سال ۱۹۶۵ انجمن تكواندو كره و در سال ۱۹۶۶ فدراسيون بين المللي تكواندو (I.T.F) در كره تأسيس شد. در سال ۱۹۷۳ فدراسيون جهاني تكواندو (W.T.F) با حمايت مردان سياسي كره جنوبي تاسيس شد و اين دو سازمان همواره در رقابتي تنگاتنگ با يكديگر بوده اند و سعي داشته اند شناخت و حمايت بين المللي را هر چه بيشتر در اين راه جذب كنند.
فدراسيون بين المللي تكواندو با حمايت اعضاي خود و فدراسيون جهاني تكواندو با حمايت رهبران سياسي بر شناخت جهاني اين رشته ورزشي رزمي همت گماشته اند و براي رسميت يافتن آن در سطح جهان، اين فدراسيون ها با اهميت دادن به ارگان فلسفه و اصول و فرم هاي آن همواره كوشيده اند.
فدراسيون جهاني تكواندو اهميت زيادي براي مبارزه و مسابقات قايل است و فدراسيون بين المللي تكواندو تكيه بر جنبه ها و مسائل اخلاقي و فلسفي اين ورزش دارد.
در سال ۱۹۸۰ كميته بين المللي المپيك در جلسه اي در مسكو، فدراسيون جهاني تكواندو را به رسميت شناخت و تكواندو پومسه در سال ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲ به صورت تشريفاتي و در سال ۱۹۹۴ به عنوان يك ورزش كامل المپيكي اعلام شد و در سال ۲۰۰۰ به طور رسمي وارد المپيك شد.
ملي پوشان تكواندو زن ايران در تايلند
تيم ملي تكواندو بانوان ايران براي شركت در مسابقات قهرماني آسيا در روز ۲۹ فروردين ماه ۸۵ عازم بانكوك شد. مسابقات اين دوره قهرماني آسيا در ۳ روز از اول تا سوم ارديبهشت ماه برگزار شد و مراسم وزن كشي و قرعه كشي مبارزات روز ۳۱ فروردين ماه انجام شد. در اين دوره از رقابت ها كه در ۸ وزن برگزار شد هر كشور مي توانست ۶ نماينده در اوزان مختلف داشته باشد البته فقط كشور ميزبان مي توانست ۸ نماينده داشته باشد. تيم تكواندو بانوان ايران در شش وزن، در اين مسابقات حضور يافت و در اوزان پنجم و ششم نماينده اي نداشت.
نازيلا نظامي در وزن اول، سارا خوش جمال در وزن دوم، زينب حيدري در وزن سوم، نسيم شاهزاده احمدي در وزن چهارم، مهروز ساعي در وزن هفتم و افسانه شيخي در وزن هشتم شركت داشتند.
الهه عرب عامري- نايب رئيس فدراسيون تكواندو- پيش از اعزام تيم به تايلند در اين باره گفته بود كه تيم ملي بانوان ايران از آمادگي خوبي برخوردار است و اردوهاي متوالي و مرتبي، زير نظر مربي كره اي خود خانم دونگ سون شنگ برگزار كرده و به لحاظ تكنيكي نسبت به سال هاي قبل، از رشد خوبي برخوردار شده است. وي گفته بود كه تكواندو در ميان زنان ايراني جايگاه خوبي دارد و هر روز به علاقه مندان آن افزوده مي شود.
مدال برنز
براي مهروز ساعي
مهروز ساعي در روز دوم مسابقات تكواندو قهرماني آسيا در تايلند با پيروزي در برابر حريف بحريني، صاحب مدال برنز شد و ساير نمايندگان زن ايران در اوزان مختلف حذف شدند.اما مهروز ساعي در رقابت با حريف چيني خود باز ماند و از رسيدن به بازي نهايي جا ماند. گفتني است ۴ سال قبل نيز بانوان ايران توانستند فقط يك برنز به چنگ آورند.
يك كارشناس ورزشي در خصوص نحوه بازي هاي بانوان در اين دوره از مسابقات قهرماني آسيا گفت: مسابقات آسيايي هميشه در سطحي بالاتر از ديگر رقابت هاي بين المللي انجام مي شود و اين مسئله باعث مي شود گرفتن مدال بسيار سخت تر باشد. بسياري از كشورهاي شركت كننده، سرمايه گذاري كلاني در اين رشته المپيكي انجام داده اند و نمونه بارز آن كسب مدال قزاق ها و تايلندي ها بود.اين كارشناس مي گويد: براي ارتقاي سطح تكواندوي ايران به ويژه در بخش بانوان ضروري است سازمان تربيت بدني و كميته ملي المپيك حمايت هاي بيشتري اعطا كنند.
نتايج ضعيف بود
برخي از كارشناسان و مسئولان درباره نحوه حضور و مدال آوري در مسابقات تكواندوي بانوان ايران در آسيا مي گويند كه به دست آوردن يك مدال برنز براي بانوان خيلي كم بود و دلايل آن را بايد دقيق تر بررسي كرد.
بانوان تكواندوكار ايران عليرغم تمرينات متوالي و مرتب و با وجود نظرات مثبت درباره تيم ملي ايران نتوانستند حق خود را بگيرند. بانوان تكواندوي ايران در شش وزن شركت داشتند و فقط در يك وزن هفتم، مهروز ساعي توانست مدال برنز بگيرد.
تيم ملي تكواندو بانوان ايران هر چند شايستگي بسياري براي بدست آوري مدال دارد اما هنوز راه زيادي را براي كسب جايگاه مطمئن در سطح بين المللي پيش رو دارد.
يك كارشناس ورزش در اين باره مي گويد: شكاف بين سطح تكواندو مردان و زنان پر نمي شود مگر آنكه در اردوها و تورنمنت هاي متعدد در سطح بين المللي حاضر شوند و اين موضوع به طور حتم هزينه زيادي براي فدراسيون تكواندو به همراه دارد كه فدراسيون به تنهايي و بدون حمايت مالي و امكانات توسط مسئولان ورزش كشور نمي تواند موفق عمل كند.
بايد صاحب مدال هاي آسيايي
و جهاني شويم
مهندس علي آبادي رئيس سازمان تربيت بدني در نشستي با اعضاي ستاد بازي هاي آسيايي دوحه و مسئولان فدراسيون تكواندو گفت كه بايد بر توسعه تكواندو بانوان همت گماشت و اين رشته را به سمت و سويي برد تا صاحب مدال در سطح آسيا و جهان شويم. وي براي دستيابي به اين هدف تاكيد كرد كه بايد تعداد باشگاه هاي ويژه بانوان افزايش يابد و بانوان در مدارس و دانشگاهها به اين رشته ترغيب شوند.
وي همچنين خواستار آموزش مربيگري تكواندو بانوان شد و افزود: تا زماني كه بانوان به خودكفايي برسند بايد از وسايل كمك آموزشي در بخش تكواندو بانوان استفاده كرد.
علي آبادي تصريح كرد كه مدال آوري بانوان تكواندو در رقابت هاي جهاني و آسيايي ارزش زيادي دارد و يك مدال برنز بانوان معادل مدال طلاي مردان است.
بازي هاي دوحه و توجه به چند نكته مهم
مهندس علي آبادي درباره توسعه تكواندو و مدال آوري بيشتر زنان بويژه در بازي هاي دوحه گفت: فدراسيون تكواندو پيش بيني يك مدال در بخش تكواندو بانوان را در بازي هاي قطر كرده است اما ما بايد جلوتر برويم و براي اين كار چند موضوع بايد مورد توجه قرار گيرد.
اول اينكه تكواندو بانوان را در رقابت هاي مختلف شركت داد و زمينه اي را فراهم آورد تا اين تيم با همتايان كره جنوبي خود در اين كشور اردوي مشترك تشكيل دهند.
همچنين تيم ملي بانوان مي تواند در داخل با تيم هاي منتخب استان ها، مسابقه تداركاتي برگزار كند تا از هر حيث براي حضور در بازي هاي آسيايي ۲۰۰۶ قطر آماده شود.
علاوه بر همه اين موارد، بايد امكانات و تجهيزات لازم در اختيار تيم ملي بانوان قرار گيرد و براي دوحه از دانش ساير مربيان استفاده كرد تا با تربيت مربيان زن تكواندو، ديگر نيازي به استفاده از دانش مردان وجود نداشته باشد.
يك خبر خوب
در نشست اعضاي ستاد بازي هاي آسيايي دوحه و مسئولان فدراسيون تكواندو با مهندس علي آبادي، رضا قراخانلو و علي كفاشيان رئيس و دبير كل كميته ملي المپيك اعلام كردند كه اين كميته هيچ محدوديتي در زمينه حمايت مالي از تيم ملي تكواندو بانوان و تدارك مناسب براي آنها ندارد و آمادگي كامل در اين زمينه را دارد.
برگزاري مسابقات ليگ راهي
براي پيشرفت ورزش بانوان
انجام رقابت هاي مستمر و متوالي ليگ تكواندوي بانوان شانس حضور در مسابقات جهاني را پررنگ تر و عملي تر مي كند. بانوان در طول سال فقط به مسابقات قهرماني كشوري در رده هاي سني مختلف اكتفا كرده اند و در صورتي كه رقابت هاي ليگ برگزار شود نفرات بيشتري تحت پوشش قهرماني قرار مي گيرند.
عرب عامري نايب رئيس فدراسيون تكواندو نيز در اين باره مي گويد: تفاوت ورزشكار ايراني با ساير ورزشكاران زن، محدوديت در رقابت هاي آنان است. با برگزاري مسابقات ليگ تكواندو بانوان ضمن شناسايي نيروهاي نخبه و ورزشكار مي توان ناشناخته هاي مستعد را هم كشف كرد.
وي افزود: فدراسيون در برنامه هاي خود حمايت از شهرستان ها را در دستور كار قرار داده و براساس آن مسابقات به صورت رفت و برگشت با ميزباني تيم هاي شهرستاني برگزار مي شود تا در صورت بروز ناهماهنگي، مسابقات بتواند به شكل متمركز در تهران انجام شود.
گره كور تكواندوي بانوان ايران
امروزه تكواندوي ايران را بسياري از كشورها به خوبي مي شناسند و ستارگان آن بويژه در بخش مردان به خوبي درخشيده اند. اما تكواندوي زنان براي حضور موفق در بازي هاي برون مرزي فاصله اي دراز دارند.
عدم اعزام به مسابقات مختلف، مشكلات برپايي اردوهاي مكرر و مفيد سبب شده كه تكواندوي بانوان نتواند همپاي مردان رشد كند.
يك كارشناس ورزشي در اين باره مي گويد: مربيان كره اي تقريباً  در يك سطح هستند و علي رغم تلاش و سطح عالي آنها،  بسيار سنتي عمل مي كنند. متاسفانه مربيان زن جهان در سطح مطلوبي نيستند و بايد روي اوزان مختلف توجه بيشتري شود تا بتوان در بازي هاي دوحه نتيجه بهتري گرفت.
برگزاري اردوهاي تداركاتي با ساير كشورها نيز باعث ارتقاي سطح علمي و عملي بانوان تكواندوكار خواهد شد و هماهنگي همه مسئولان در اين بخش بايد بيش از پيش مورد توجه قرار گيرد.

فاطمه ابوطالبي
«توردوفرانس» يا «لوتور» مهمترين و مشهورترين مسابقات دوچرخه سواري جهان است كه از سال ۱۹۰۳ هر سال به استثناي ۱۹۴۶-۱۹۴۰ (جنگ جهاني اول) و ۱۹۱۸-۱۹۱۵ (جنگ جهاني دوم) در ۳ هفته و در ماه ژوئيه برگزار مي شود. اين مسابقات سنگين ترين دوره رقابت هاي دوچرخه سواري در جهان است كه دوچرخه سواران در آن مسافت ۳ هزار و ۶۰۷ كيلومتر را در ۲۱ مرحله ركاب مي زنند.
شركت كنندگان:
از سال ۱۹۶۹ توردوفرانس با حضور تيم هاي حرفه اي از شركت هاي كشورهاي مختلف برگزار مي شود. در فاصله سالهاي ۱۹۳۰ تا۱۹۶۱ و همچنين سالهاي ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ تيم هاي ملي كشورها در اين مسابقات حضور يافتند.
هرساله ۲۱ تا ۲۲ تيم با دوچرخه سواران جديد در اين مسابقات شركت مي كنند كه اغلب تيم ها از كشورهاي فرانسه، ايتاليا،  اسپانيا، بلژيك، هلند، آلمان، دانمارك، سوئيس و آمريكا هستند. اين تيم ها دوچرخه سواران مطرح را از مركز و شرق اروپا، كشورهاي اسكانديناوي، قزاقستان، كلمبيا، استراليا و آفريقاي جنوبي به خدمت مي گيرند.
«يوپ زوتملك» هلندي با ۱۶بار حضور در توردوفرانس ركورد بيشترين حضور در اين مسابقات را دارد. دو بازيكن بلژيكي هم هركدام ۱۵بار در اين دوره از مسابقات شركت داشته اند.
برگزاري مسابقات خارج از فرانسه:
مسابقات دوچرخه سواري علاوه بر فرانسه از سال ۱۹۵۴ در كشورهاي ديگر نيز برگزار مي شود. (آلمان، اسپانيا، ايتاليا، سوئيس، انگليس، ايرلند، بلژيك، هلند و لوكزامبورگ)
- مكان هاي برگزاري مسابقات:
۱۹۵۴:آمستردام
۱۹۵۸:بروكسل
۱۹۶۵:كلن
۱۹۷۳:شونينگن
۱۹۷۵:كارلري
۱۹۷۸:لايدن
۱۹۸۰:فرانكفورت
۱۹۸۲: باسل
۱۹۸۷: برلين
۱۹۸۹: لوكزامبورگ
۱۹۹۲: سان سباستين
۱۹۹۸:دوبلين
۲۰۰۲:لوكزامبورگ
۲۰۰۴: لوتيخ
۲۰۰۷: لندن
سازماندهي توردوفرانس
توردوفرانس پس از افزايش چشمگير چاپ روزنامه ورزشي «LAuto» تأسيس شد. «هنري دزگرانگ» مدير مسئول اين روزنامه تا سال ۱۹۴۰ يعني تا زمان مرگش، مدير اين سازمان بود. او با تلاش زياد تمام مراحل برگزاري اين مسابقات را برنامه ريزي كرد. پس از مرگ دزگرانگ، «ژاك گودت» تا سال ۱۹۸۶ سرپرستي اين سازمان را برعهده گرفت. پس از آزادي فرانسه در سال ۱۹۴۴ چاپ «LAuto» متوقف شد. دو سال بعد گودت روزنامه ورزشي ديگري با نام lEquipe را راه اندازي كرد و مجدداً فعاليت اين سازمان را آغاز كرد. پس از او نيز در سال ۱۹۸۹ «ژان ماري لبلانك» مديريت اين سازمان را برعهده گرفت و از اين زمان اين سازمان با (ASO) شناخته مي شد. از سال ۲۰۰۶ «كريستين پرودهوم» مديريت اين سازمان را برعهده دارد.
تاريخچه
اولين دور مسابقات توردوفرانس در سال ۱۹۰۳ در «مونتگرون پاريس» با حضور ۶۰ شركت كننده برگزار شد. در آن مسابقه دوچرخه سواران در ۶ مرحله پاريس، ليون، مارسي، تولوس، بوردو و نانس را ركاب مي زدند و دوباره به پاريس برمي گشتند.
«موريس گارسين» فرانسوي اولين برنده اولين توردوفرانس است كه با سرعت ۲۵ كيلومتر در ساعت توانست مدال طلاي مسابقات و ۳۰۰ فرانك جايزه آن را به خود اختصاص دهد. اين مسابقات تاكنون در زمان برگزاري ۴ قرباني داشته است. در سال ۱۹۱۰ «آدولف هيلر» در يك حادثه و در زمان برگزاري مسابقه جان خود را از دست داد. در ۱۴ ژوئيه ۱۹۳۵ «فرانچسكو سپدا» دوچرخه سوار اسپانيايي پس از آسيب ديدگي در مسابقات و گذراندن ۳ روز در بيمارستان، جان باخت. در ۱۳ ژوئيه ۱۹۶۷ «تام سيمپسون» انگليسي در حين انجام مسابقه جان خود را از دست داد. در سال ۱۹۹۵ نيز «فابيو كازارتلي» دوچرخه سوار جوان ايتاليايي جان خود را از دست داد.
قهرمانان توردوفرانس
لانس آرمسترانگ آمريكايي توانسته در فاصله سال هاي ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵ هفت بار مقام قهرماني اين مسابقات را به خود اختصاص دهد. ژاك آنكوئيتل فرانسوي در سال هاي ،۱۹۵۷ ۱۹۶۱ و ۱۹۶۴ توانست ۳ بار عنوان مقام قهرماني اين مسابقات را كسب كند. ادي مركس بلژيكي در سال هاي ۱۹۶۹ ، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ برنارد هيناولت فرانسوي در سال هاي ۱۹۷۸ ، ۱۹۷۹ ، ۱۹۸۱ ، ۱۹۸۲ و ۱۹۸۵ ميگوئل ايندوران اسپانيايي در سال هاي ۱۹۹۱ و ۱۹۹۵ توانستند مقام قهرماني اين مسابقات را به خود اختصاص دهند.
جوانترين قهرمان توردوفرانس «هنري كرنت» دوچرخه سوار ۲۰ ساله بود كه در سال ۱۹۰۴ اين عنوان را به دست آورد. مسن ترين قهرمان نيز «فيرمين  لامبورت» بود كه توانست در سن ۳۶ سالگي عنوان قهرماني مسابقات سال ۱۹۲۲ را به خود اختصاص دهد.
اولين دوچرخه سوار غير فرانسوي كه توانست قهرمان توردوفرانس شود «فرانكوئيس فابر» از لوكزامبورگ بود كه توانست در سال ۱۹۰۹ به مقام قهرماني نائل شود. تاكنون فرانسه با كسب ۳۶ بار عنوان قهرماني در مقام اول كسب قهرماني در اين مسابقات قرار دارد. بلژيك با ۱۸ بار، آمريكا با ۱۰ بار، ايتاليا با ۹ بار، اسپانيا با ۸ بار، لوكزامبورگ با ۴ بار و سوئيس و هلند هر كدام با ۲ بار عنوان قهرماني در مقام هاي بعدي قرار دارند.
لانس آرمسترانگ اسطوره توردوفرانس
لانس آرمسترانگ دوچرخه سوار آمريكايي تاكنون توانسته به طور متوالي در هفت دوره از مسابقات توردوفرانس از تمامي رقبايش پيشي بگيرد و در مكان نخست بايستد. او در واقع با غلبه بر سرطاني كه گريبانگيرش شده بود توانست بزرگترين موفقيت در طول زندگي اش را به دست آورد. لانس معتقد است پيروزي و غلبه بر بيماري سرطان مهم تر از پيروزي در مسابقات دوچرخه سواري است. او اعلام كرده با هفتمين پيروزي اش در توردوفرانس، ديگر در اين مسابقات شركت نمي كند و در واقع هفتمين قهرماني اش جشن خداحافظي اش نيز مي باشد.
لانس ادوارد آرمسترانگ در ۱۸ سپتامبر ۱۹۷۱ در پلانوي تگزاس متولد شد. زماني كه لانس فقط ۲ سال داشت پدرش به دليل اختلافات خانوادگي، خانواده اش را ترك كرد و ۳ سال پس از اين جدايي، ليندا مادر او مجدداً ازدواج كرد. اما رابطه لانس با ناپدري اش رابطه خوبي نبود و تنها مسابقات دوچرخه سواري و حضور لانس در اين مسابقات، او را از زندگي كه به آن علاقه نداشت و همچنين ناپدري اش دور مي كرد.لانس علاقه به دوچرخه سواري را از ۴سالگي نشان داد و در سن ۱۱ سالگي حضور در مسابقات را تجربه كرد. بهترين مشوقش نيز مادرش بود كه با مشقت زياد و كاركردن براي تأمين هزينه زندگي فرزندش به او اعتماد به نفس مي داد و همواره به او يادآوري مي كرد كه «به پيروزي فكر كن و هيچ گاه نترس.» «هيچ وقت نبايد باخت براي تو باشد.» لانس در ۱۳سالگي در مسابقات دوچرخه سواري «آيرون كيدز» شركت كرد و توانست در اين مسابقات مقام اول را به خود اختصاص دهد و مدال طلا كسب كند. قهرماني در اين مسابقات نام لانس را در ميان نوجوانان مطرح كرد و چندين مجله ورزشي به او لقب «آقاي رئيس» دادند. او كه از كودكي بسيار خاضع و فروتن بود اجازه نداد اين لقب باعث غرور او شود. لانس در اين باره مي گويد: «شايد زندگي من اين گونه به نظر برسد كه هرسال شاهد قهرماني باشم اما اين باعث نمي شود كه من خود را گم كنم و مغرور شوم. تنها به كسب تجربه فكر مي كنم و معتقد هستم بايد هر روز بهتر از ديروز زندگي كرد و از لحظه به لحظه زندگي درس گرفت و تجربه اندوخت.»لانس در ۲۱ سالگي به عنوان جوان ترين شركت كننده در مسابقات دوچرخه سواري تور فرانسه شركت كرد.
نبرد با سرطان
لانس در دوم اكتبر ۱۹۹۶ پس از انعقاد قرارداد با Equipe Cofidis به بيماري سرطان مبتلا شد. در واقع زندگي او از سال ۱۹۹۶ به بعد به دو دوره قبل و بعد از سرطان تقسيم مي شود. برخلاف بسياري از مبتلايان به سرطان كه بيماري شان را پايان زندگي مي دانند اما اين بيماري براي لانس متفاوت بود. تا قبل از ابتلا به سرطان در مسابقات بسياري شركت كرده و عنوان قهرماني را نيز كسب نموده بود تا جايي  كه بسياري از كارشناسان به او لقب خداي مسابقات دوچرخه سواري داده بودند. زماني كه لانس در مسابقات «اسلو» قهرمان شد و نابغه شماره يك لقب گرفت و تا المپيك آتلانتا نيز جلو رفت، نمي دانست كه چه سرنوشتي را در پيش رو دارد. در سن ۲۴ سالگي به دليل درد شديد در ناحيه قفس سينه و زير شكم از حضور در مسابقات بازماند و در بيمارستان بستري شد. پس از انجام معاينات و آزمايش هاي پي درپي مشخص شد كه به سرطان پيشرفته بيضه مبتلا شده به طوري كه تا قفسه سينه اش پيشروي كرده است. نابغه دوچرخه سواري ديگر مسابقات را كاملاً كنار گذاشت و با بيماري كه به جانش افتاده بود به نبرد پرداخت. براساس گفته پزشكان لانس تنها۴۰ درصد شانس زنده ماندن داشت اما اين باعث نشد كه او روحيه اش را از دست بدهد و از اين مبارزه خود دست بردارد. او اين شانس۴۰ درصدي را به ۹۰ درصد تبديل كرد و پس از انجام عمل جراحي و برداشتن بيضه سمت راست و قسمت هاي آسيب ديده مغزش، به مدت ۳ ماه تحت درمان و معالجه با شيمي درماني قرار گرفت و توانست از اين ميدان مبارزه پيروز درآيد. لانس پس از اين كه دوباره در مسابقات حضور يافت، اعلام كرد؛ پس از اينكه بر بيماري ام فائق آمدم با خودم تصميم گرفتم هر طور شده سلامتي ام را به دست بياورم و به همين منظور دوباره به سراغ دوچرخه عزيزم رفتم. كه البته در اين راه دوستان، مربيان و بخصوص مادرم از من حمايت كردند و مرا تنها نگذاشتند. پس از عمل جراحي و بعد از آنكه زخم ها و جاي بخيه هايم بهبود يافت بلافاصله وارد ميادين مسابقات شدم. او بهبودي اش را مديون مادرش است و در اين رابطه مي گويد؛ «مادرم، مربي من، دوستم، مشوقم، انگيزه ام، پزشك و راننده من در طول مدت بيماري ام بود و پا به پاي من حضور داشت. خدا را شكر مي كنم كه چنين مادري دارم. او در تمامي شرايط سخت كنار من بوده و به من قدرت، روحيه و اعتماد به نفس داده است.
لانس پزشكانش را نيز مثل فرشته نجات مي داند و مي گويد: آنها مرا به زندگي برگرداندند. گيب فلدمن، رئيس بخش سرطان پروستات در تگزاس نيز مي گويد: «سرطان بيضه يكي از بيماري هاي كشنده محسوب مي شود. اما لانس با روحيه قوي خود با اين بيماري جنگيد و از ميدان نبرد پيروز درآمد كه اين يك موفقيت بزرگ براي جامعه ورزشي به شمار مي آيد.» سير بل گيمارد مربي لانس نيز اين شاگردش را قوي ترين موجود دنياي ورزش مي داند و اين مربي نيز در پيروزي لانس بر بيماري اش سهم عمده اي داشت.
تأسيس بنياد مبارزه با سرطان:
لانس آرمسترانگ پس از گذراندن دوران بيماري، به اين فكر افتاد كه به ياري بيماران مبتلا به سرطان بپردازد و فقط به دوچرخه فكر نكند. او در سال ۱۹۹۷ براي كمك به اين بيماران و حمايت از آنان بنياد لانس آرمسترانگ را تأسيس كرد تا به اين بيماران اميد به زندگي دهد. امروز لانس آرمسترانگ كه با جمع آوري پول از ثروتمندان به كمك سرطاني ها مي شتابد از مشهورترين افراد مبارزه با سرطان مي باشد و تنها قهرمان دوچرخه سواري نيست بلكه قهرمان انسانيت نيز مي باشد. او سخنگوي جنبش مبارزه با سرطان است. او با ساخته شدن دستبند براي نجات يافتگان از سوي شركت نايك، توليد كننده لوازم ورزشي، كاري كم نظير براي كمك به بيماران سرطاني انجام داد.
اين شركت ۵ ميليون دستبند كه روي هر كدام از آنها نام لانس حك شده بود ساخت كه علاقمندان با پرداخت ۱ دلار اين دستبند را مي خريدند و پول آن صرف كمك به بيماران سرطاني مي شد. اين دستبندها در زمان كوتاهي طرفداران زيادي در سرتاسر جهان پيدا كرد و حتي هر كدام از آنها تا ۲۰ دلار نيز به فروش رفت.
شعار اين قهرمان هفت دوره مسابقات دوچرخه سواري اين است كه «نبايد تسليم شد.»

زندگي شخصي
لانس آرمسترانگ در ژوئن ۱۹۹۷ با كريستين ريچارد آشنا شد و پس از اين آشنايي در سال ۱۹۹۸ با او ازدواج كرد. كه ۳ فرزند حاصل اين ازدواج بود. لوك در اكتبر ۱۹۹۹ و ايزابل و گريس دوقلوهاي او در نوامبر ۲۰۰۱ به دنيا آمدند. همسرش از زندگي با لانس راضي نبود و حاضر نبود همسرش بيشتر وقتش را در مسابقات يا بنيادهاي خيريه سپري كند و اين گونه بود كه لانس از كريستين جدا شد.
لانس در سال ۲۰۰۳ با شرلي كرا آهنگساز معروف آمريكايي نامزد كرد. شرلي مي گويد: پس از يك سال آشنايي با لانس از زندگي با او لذت مي بردم. وقتي لانس خود را براي شركت در ششمين دوره مسابقات فرانسه آماده مي كرد متوجه شدم كه رشته ورزشي كه او به آن علاقه دارد خيلي جذاب تر و پرنشاط تر از كاري است كه من انجام مي دهم. لانس و شرلي در سال ۲۰۰۶ جشن عروسي خود را برگزار كردند.
خداحافظي آرمسترانگ با حضور دوباره
آرمسترانگ در هفتمين قهرماني پي در پي اش در مسابقات تور فرانسه، مسير رويايي اين مسابقات را سپري كرد و در كنار فرزندانش بر روي سكوي قهرماني خداحافظي اش از مسابقات را اعلام كرد. او قبل از شروع تور ۲۰۰۵ نيز اعلام كرده بود كه ديگر حاضر به شركت در مسابقات نيست و تور ۲۰۰۵ آخرين تور فرانسه او خواهد بود. اما پس از آن شايعاتي به گوش رسيد كه او قصد دارد قهرماني اش را در اين مسابقات به عدد ۸ برساند. اين شايعات زماني بيشتر اوج گرفت كه اتهام او به استفاده از مواد مخدر و نيروزا بالا گرفته بود.
شايد خداحافظي آرمسترانگ برگزار كنندگان مسابقات تور فرانسه را نيز خوشحال كند چرا كه ديگر شاهد يك قهرمان تكراري نخواهند بود. اما اين خداحافظي فرصت خوبي براي رقباي او همچون «يان اولريش» خواهد بود كه همواره در تعقيب آرمسترانگ بوده تا بتواند مقام اول را از آن خود كند.