دنياي كودكانه، همچنان با كار پيوند خورده است. بردگان كوچك، قبل از خورشيد بيدار مي شوند تا جيب اربابان خود را از سود هاي هنگفت، لبريز كنند.دست هاي كوچك آنها، خود داستان هاي هزارويك شب است.زخم هاي بر دل، زخم هاي اين دستان را پنهان كرده است.آرزوهايشان سال هاست كه در گورها به خواب ابدي فرو رفته است، اما با همه اين تفاسير، شعاردادن ها پايان نمي گيرد: كار كودك، نقض حقوق بشر است .كار كودك، نقض حقوق بشر است و فقر،  مهم ترين عامل اين نقض.

بردگي، فروش و قاچاق كودكان، اسارت ناشي از بدهي و كار اجباري، آزارهاي جنسي، اجبار به فعاليت هاي غيرقانوني چون قاچاق مواد مخدر، تهيه عكس و فيلم هاي مستهجن و... از بدترين اشكال كار كودك در كنوانسيون حقوق كودك شناخته شده است؛ حقوقي كه تنها بر صفحات كاغذ معنا دارد!
با نگاهي به گوشه گوشه اين كره خاكي، نقض اين حقوق را به وضوح مشاهده مي كنيم.
در هند، ميليون ها ريكشا در دهلي نو در رفت وآمد است. مردان و پسران زيادي هم به كار مشغولند، ريكشا تعمير مي كنند و پول مي گيرند.
آن سوتر، در كنار خيابان، پسر بچه اي مشغول شكلك درآوردن است و ديگران به دورش حلقه زده اند تا حدس بزنند خود را شبيه به چه كسي كرده است! 
در خيابان هاي همين شهر خودمان، در اين سوي دنيا، كودكان برا ي كتك نخوردن، زباله جمع مي كنند و در آن سوي دنيا، در مزارع نيشكر السالوادور، ده ها هزار كودك در مقابل اشعه سوزان خورشيد براي جيب ارباباني چون كوكاكولا به قطع ساقه هاي نيشكري مشغولند كه گاه ارتفاع آنها از قدشان بلندتر است.
در بوليوي، در مراكش، در آفريقا و در آسيا، در همه جاي اين جهان، ميليون ها كودك مشغول به كار هستند؛ كاري تنها براي يك لقمه نان! 
فقر، مهاجرت، طلاق، فقدان امكانات آموزشي، والدين معتاد و زنداني، فقدان مكانيزم ها و سازوكارهاي اجرايي لازم جهت حمايت از كودكان و... همگي از جمله علل نقض حقوق كودك شمرده مي شود.
كار كودك، مشكلي جهاني است و با وجود مقاوله نامه هاي بسيار، هنوز تفاوتي در وضعيت كودكان رخ نداده است.
جنايت بزرگ، همچنان ادامه دارد
بر اساس اصول پايه اي سازمان ملل متحد كه از طرف تمامي نمايندگان جامعه بشري عضو آن پذيرفته شده است، احترام به ارزش ذاتي و برابري خدشه ناپذير حقوقي انسان ها، ترسيم گر آزادي، عدالت و صلح در جهان است.
ملت هاي دنيا بر مبناي همين اعتقاد به مقام و منزلت انساني، خواهان سعادت عموم بشري در قالب پيشرفت هاي اجتماعي و بهبود وضعيت زندگي، همراه آزادي هاي هر چه بيشتر هستند اما جايگاه كودكان، در اين اصول هاي پايه اي در كجا قرار دارد؟
قرارداد ژنو در سال 1924 ميلادي، اعلاميه جهاني حقوق بشر، قرارداد رعايت حقوق كودكان از طرف مجمع عمومي سازمان ملل متحد در بيستم نوامبر 1959 ميلادي، ماده 40 پيمان جهاني براي حقوق اجتماعي، سياسي و فرهنگي و خيلي پيام نامه ها و قراردادهاي بين المللي، فرياد حمايت از كودك سر مي دهند، اما جنايت بزرگ عليه كودكان همچنان ادامه دارد. برابر كنوانسيون جهاني حقوق كودك، تمامي كشورهاي امضاء كننده پيمان، وظيفه دارند سلامت فيزيكي، رواني، اخلاقي و اجتماعي كودكان را تضمين كنند.
اما متأسفانه در بيشتر كشورهاي توسعه نيافته، با وجود پذيرش كنوانسيون حقوق كودك، دولت ها در عمل از انجام وظيفه خود شانه خالي مي كنند.
در بيشتر اين كشورها، نزديك به نيمي از جمعيت را افراد زير 18 سال تشكيل مي دهند و به دليل رشد اختلاف طبقاتي و رشد ناموزون اجتماعي، براي بقا و زنده ماندن، مجبور به تن دادن به هر نوع كاري هستند.
اما قطعاً رفع آزارهاي سخت جنسي، روحي و رواني بر اين بردگان كوچك، نه با تدوين كنوانسيون ها بلكه تنها با هماهنگي در اجراي آنها، ممكن است.
آنچه كه نمود علني دارد، اين است كه طراحي برنامه هاي عملي و سياست هاي منسجمي از سوي دولت ها براي مبارزه با كار كودك، الزامي به نظر مي رسد.
مكانيزم دولت ها جهت مبارزه با اين جنايت، دشوار نيست. اين مكانيزم مي تواند ارتباط با سازمان هاي كارگري و كارفرمايي و يا ايجاد سيستم هاي نظارتي جهت اجراي مقررات و مقابله با تخلفات باشد، اما آنچه كه به خوبي نمايان است، بيان مي كند كه اين معضل جهاني با تصويب قانون و كنوانسيون حل نمي شود. بايد ريشه كار كودكان يعني فقر و بيكاري از جهان برچيده شود.
كودكان، آينده هر اجتماع هستند؛ بايد اين سرمايه ها در برابر هرگونه گزند و آزار، حمايت شوند.
تعداد كودك كار در ايران
تعداد كودكان كار در ايران مشخص نيست. همين امر سبب شده تا برنامه ريزي براي اين گروه در معرض خطر با مشكلات گوناگوني روبه رو شود.
مادام كه تعداد جمعيت هدف در هاله اي از ابهام فرو رفته، دسترسي به يك برنامه ريزي منسجم ناممكن مي نمايد.
تاكنون هيچ مرجع رسمي، آمار كودكان كار در ايران را اعلام نكرده است اما برخي كارشناسان تعداد اين كودكان را حدود 500 هزار نفر و برخي ديگر جمعيت آنان را تا يك ميليون نفر نيز تخمين زده اند.
دكتر صمدي- مدير كل دفتر آسيب ديدگان اجتماعي سازمان بهزيستي كشور- آمار كودكان كار تحت پوشش اين سازمان را به ترتيب در سال 1382 ، 902 نفر، در سال 1383 و در سال 1384 اين تعداد را 784 نفر اعلام كرده و گفت: دليل اينكه تعداد كودكان كار در سال 1384 نسبت به سال قبل كاهش چشمگيري داشته، حضور كودكان اتباع خارجي بوده است .
او با توضيح اينكه سازمان بهزيستي در سال هاي گذشته صرف نظر از مليت، كودكان كار را در پناهگاه مي پذيرفت افزود: پذيرش شدگان مهمانسراي سلامت يا پناهگاه كودكان، همه ساله براي گذران اوقات خود- به ويژه شب ها- به اين مراكز مراجعه كرده و از امكانات بهزيستي بهره مي برند .
مدير كل دفتر امور آسيب ديدگان اجتماعي بهزيستي، تعداد اين مهمانسراها را در سراسر كشور نزديك به 20 مركز اعلام كرد و گفت: اين مراكز در مركز استان هاي پرجمعيت كشور كه عموماً با پديده كودكان كار روبه رويند احداث شده اند و امكانات بهداشتي و آموزشي را در اختيار مراجعه كنندگان قرار مي دهند.
تفاوت فاحش ميان آمار كودكان كاري كه تحت پوشش بهزيستي قرار مي گيرند با آمار تخمين زده شده توسط كارشناسان، نشانگر مخفي ماندن تعداد قابل توجهي از اين كودكان است.بر اساس يك سرشماري كه 10 سال قبل در كشور انجام شد، حدود 12 درصد از جمعيت 10 تا 19 ساله كشورمان فعاليت اقتصادي دارند.
سازمان بين المللي كار نيز اعلام كرده است در سال 2000 از هر 6 كودك در سراسر جهان، يك نفر فعاليت اقتصادي داشته است.
ايرنا در گزارشي كه از سازمان بين المللي كار منتشر كرده، آورده است: تعداد كودكان كار در جهان از 246 ميليون در سال 2000 با يك كاهش 28 ميليون نفري به 218 ميليون نفر در سال 2004 رسيده است.
دكتر صمدي معتقد است كه از نظر مديريت موضوع، ساماندهي كودكان كار و خياباني برعهده سازمان بهزيستي است و تأكيد مي كند كه آيين نامه ساماندهي كودكان خياباني تصويب و به بهزيستي ابلاغ شده است.دكتر صمدي با صراحت تأكيد كرد كه مراكز بهزيستي توان پاسخگويي و سرويس دهي به تعداد زيادي از كودكان كار را دارند و چنانچه كودكان بيشتري نيز به اين مراكز معرفي شوند، بهزيستي پوشش مناسبي را براي اين گروه خواهد داشت.
هزينه تخمين زده شده از حذف كار كودكان در اقتصاد جهان طي 20 سال گذشته، حدود 760 ميليارد دلار است اما منفعت تخمين زده شده در كسب سلامتي، بهداشت و تحصيل اين كودكان، بيش از چهار تريليون دلار براي اقتصاد جهان است.

گروه اجتماعي-اسباب بازي بايد باعث تقويت فكر كودك شود و زماني مفيد است كه كودك با آن بازي كند نه از آن نگهداري كند.
اسباب بازي كودك نبايد زياد باشد كه نداند با كدام بازي كند، در ضمن لوكس و گرا ن قيمت هم نباشد. مناسب سن و رشد جسمي و ذهني كودك باشد.
اسباب بازي به بچه ها در سنين قبل از دبستان در مطلوب كردن رفتار اجتماعي كمك مي كند. مكمل شدن اسباب بازي با تلويزيون باعث مي شود كه آنچه از تلويزيون ديده اند در بازي و با اسباب بازي به كار برند.
آنچه كودك از تلويزيون مي آموزد بستگي به سطح رشد كودك و ماهيت برنامه هايي كه تماشا مي كند، دارد. برنامه تلويزيون در همه كودكان تأثير يكساني ندارد.
بچه ها از تلويزيون هر دو رفتار جامعه پسند و پرخاشگرانه را مي آموزند و چگونگي رفتار را مي آموزند.
مي توان خطر سرگرم شدن كودك را به وسيله راديو، فيلم و تلويزيون پيش بيني كرد كه آنها از زمان كافي و فضاي مناسب براي بازي هاي دلخواه، خودبه خود محروم مي شوند.
كودك مي تواند احساسات اعتراض آميز، خصومت و ترس را روي اسباب بازي منتقل كند، بدون اين كه از اسباب بازي كيفر ببيند.
كودك مي تواند اسباب بازي را دور افكند و مجدداً آن را بردارد و به اين ترتيب با اعمال قدرت روي اسباب بازي احساس قدرت كند و همين احساس به كودك كمك مي كند كه خود را به عنوان كوچكترين فرد در دنياي بزرگسالان شناسايي كند.
در دنياي كودكان تنوع وجود دارد و آنها اسباب بازي جديد و متنوع، طلب مي كنند و به اين تغيير و تنوع نياز دارند، زيرا كه دوست دارند: گاهي خلاق و سازنده باشند و گاهي شلوغ و پرخاشگر و يا مضحك، زماني آرامش مي خواهند و زماني ستيز با ديگران را مي پسندند. گاهي از گوش كردن به يك داستان يا شعر لذت مي برند و گاهي از خواندن سرود و آواز، زماني از صداي طبل و زنگ خوششان مي آيد و زماني از نقاشي و همه اين موارد به وسيله اسباب بازي مورد نظر براي آنها خوشايندتر است.
از ميان اسباب بازي ها دو اسباب بازي توپ و كاميون از اهميت زيادي برخوردارند و جنبه جهاني دارند.
به وسيله توپ مي توانند از همان اوايل كودكي به اين سو و آن سو حركت كنند، بدوند و انواع بازي را داشته باشند و با كاميون هل دهند و بكشند و با اين اعمال موجب تقويت عضلات و هماهنگي ماهيچه ها شوند. يك بازي مطلوب براي كودكي كه در حالت لذت بردن از بيان كلمات است، نظر افكندن بر يك كتاب، تصوير يا مجله است.
بازي با لغات و صداها براي كودك خيلي لذت بخش است، به شنيدن داستان، تعريف داستان، بازي سؤال و جواب، انتقال پيام به ديگران علاقه  نشان مي دهد و با استفاده از اين علاقه مي توان براي رفع مشكلات و آموزش دروسي مانند فارسي، اجتماعي، علوم و هديه هاي آسماني و... استفاده كرد.
مربيان مي توانند قوانين و مقررات و اصول اخلاقي و رابطه صحيح با ديگران را در بازي به بچه ها آموزش دهند.
با دقت در بازي، مربيان مي توانند كودكان را دقيق تر شناسايي كنند و به وسيله بازي مشكلات عاطفي كودكان را تعديل نمايند.
با استفاده از بازي مي توان به بچه  ها آموخت كه چگونه مشكلات خود را حل كنند و در نهايت او را براي زندگي آينده آماده كرد.
با تقويت رفتار هوشمندانه و استفاده از قوه تخيل در بازي زمينه اي بهتر براي تفكر كودك فراهم مي شود. دوستان در مدرسه تكيه گاه كودك هستند و به او احساس ايمني مي دهند و براي او سرمشق رفتاري هستند. بنابر اين با كمك آنها مي توان بعضي از مشكلات كودكان را برطرف كرد. (البته به صورت بازي) اگر قرار است پايه اي محكم براي يادگيري رياضيات در دوران مدرسه ابتدايي در كودكان بسازيم كودك بايد انواع مختلف بازي آزاد را در سنين قبل از دبستان داشته باشد.
پس بايد امكانات لازم براي گسترش مهارت زباني كودك فراهم شود تا مفاهيم ضروري براي تفكر را به دست آورند. همچنين موقعيت هاي مناسب براي رشد بدني آنها را نيز بايد فراهم كرد و با وسايلي مانند تاب، سرسره، نرده ها و ميله ها در سنين قبل از دبستان و اوايل دبستان بازي كنند تا ماهيچه هاي بدني تقويت شوند.

اگر قرار است كودكان از شخصيت كاملي برخوردار شوند ودر بزرگسالي با ديد محكم و متعادل به زندگي نگاه كنند،بايد مراحل مختلف رشد را به خوبي پشت سر بگذارند و برخورداري از فرصت كافي براي بازي آزاد يكي از راه هايي است كه اين رشد را به نحو موفقيت آميزي امكان پذير مي سازد.
رابرت وايت مي گويد: ساعات زيادي را كه كودكان صرف بازي مي كنند نمي توان به هيچ وجه تلف شده تلقي كرد. بازي ممكن است شادي بخش باشد، ولي در دوران كودكي يك كار جدي است.
كارل گروس، بازي را يك نوع پيش تمرين عمومي و وسيله اي براي آمادگي فرد در زندگي بزرگسالي مي داند و آن را فعاليت يا تمريني مقدماتي براي آينده فرد در نظر مي گيرد.
وي معتقداست كه عروسك بازي باعث تحكيم غريزه مادري مي شود.
گزل نيز معتقداست كه بازي به عنوان تمرين مقدماتي فعاليت هاي جدي بزرگسالي را در نظر مي گيرد و بيان مي كند. كودك در بازي تمركز شديدي خواهد داشت و از اين تمركز، رضايت خاطر عاطفي زيادي را نصيب خواهد شد.
كارل بوهلر اصل لذت را ملاك بازي كودك در نظر مي گيرد. اصل لذت در مقابل اصل واقعيت است و اين دو اصلي است كه فرويد عنوان كرده است.
كودك درابتدا از بازي كردن لذت مي برد و از اصل لذت پيروي مي كند و بعد اصل واقعيت را مي پذيرد بدون اينكه اصل لذت از بين برود.
روان شناسان معتقدند كه بازي مانند كنش هاي رواني ديگر در شمار فعاليت هاي اساسي سازمان رواني است.
ژان ژاك روسو مي گويد: به هيچ وجه درصدد آن نباشيد كه دوره كودكي كودك را كوتاه كنيد. بالعكس بگذاريد كودكي در كودكان پخته و رسيده شوند.
كودكاني كه قبل از وقت به سوي بزرگسالي سوق داده شوند، همچون ميوه هاي زودرسي هستند كه اگرچه مشاهده آنها ما را به شگفتي مي آورد، اما از طعم و حلاوت ميوه هاي طبيعي و به موقع رسيده بي بهره اند .
لوون فلد مي گويد: كودكان محروم از فرصت هاي مناسب براي بازي، كودكاني هستند كه از نظر تصور ساختماني به طور ناقص رشد مي كنند و تجارب لازم را نمي اندوزند .
كودك از جنبه فكر، احساس و عمل با بزرگسال متفاوت است و راه هاي مخصوص به خود دارد وبازي محركات لازم را براي رشد همه جانبه او فراهم مي كند و در بعضي موارد جنبه درماني براي رفتارهاي نامطلوب دارد.
كودك با بازي بزرگ و متحول مي شود و زندگي كردن را تمرين مي كند و هدف هاي متعددي را دنبال مي كند.
بازي باعث كشف دنياي اطراف كودك و رشد ذهني و آمادگي وي براي برخورد با مشكلات اجتماعي و فردي مي شود و در او مسئوليت اجتماعي و اقتصادي ايجاد مي كند و باعث تسلط او بر اشيا مي شود.
موقعيتي است براي پيدا كردن اعتقادات، احساسات و مشكلات كودك و بروز هيجانات و احساسات و در نتيجه باعث ثبات عاطفي و امنيت رواني مي شود.با موقعيتهاي فراهم شده در بازي، كودك داراي اعتماد به نفس مي شود.
كودك از طريق بازي ياد مي گيرد و تجربه مي اندوزد، برنامه ريزي و فكر مي كند. او به وسيله بازي مي تواند عادت هاي يادگيري اش را تغيير دهد.
توان فكري اش افزايش مي يابد و مي تواند نقش آفريني كند و باعث برانگيختن حس كنجكاوي و قدرت ابتكار و نهايتاً نمو عقلي او مي شود.كودكان در بازي با جهان خارج آشنا مي شوند و حقايق را درك مي كنند، كار كردن و قوانين اجتماعي را ياد مي گيرند.
باعث تقويت روح همكاري، تعاون، سازگاري اجتماعي، همدلي، احترام به ديگران، رعايت مقررات، عادت به نظم و فعاليت گروهي و دوستي و تشريك مساعي بين آنها مي شود.
كودكان به وسيله بازي به يكديگر آموزش مي دهند و كودكان ضعيف از راهنمايي كودكان قوي تر و تخيلات آنها استفاده مي كنند.
بازي باعث رشد و تعادل شخصيت مي شود و مهارت هاي اخلاقي، اجتماعي و حركتي لازم را براي زندگي مطلوب در محيط مي آموزد.
در بسياري از امور، زندگي بزرگسالان به صورت غيرواقعي در بازي كودكان نمايان مي شود و در حقيقت آنها آينه رفتاري كردار ديگران هستند.
بازي يك ورزش طبيعي براي كودك محسوب مي شود و عضلات را به كار مي اندازد و باعث تقويت آنها و محكم شدن استخوان ها و تقويت حس ها مخصوصاً لامسه، بينايي و شنوايي مي شود و كودك را از نظر بدني و مهارتي و كنترل عضلاني توانا مي كند.بازي وسيله مهمي در رشد عضلاني كودكان كم سن و سال است و باعث سلامت جسمي و بدني آنها مي شود.
كودكان احساسات، ترس ها و نگراني هاي خود را به وسيله بازي بيان مي كنند در ضمن اينكه احساسات و عواطف آنها توسط بازي بيدار مي شود و آنها را به سوي مسئوليت اجتماعي سوق مي دهد و كودك را براي اعمال آينده آماده مي سازد.
كودكان در بازي به آمال و آرزوهايشان مي رسند و وسيله اي براي تمرين علايق و ايده هاي كودك براي آينده مي باشد و باعث ارضاي اميال ناكام در كودك مي شود و تنش هاي او را تسكين مي دهد.
بعضي بازي ها براي كودكان جنبه جبراني دارند، يعني فعاليتي را كه كودك مي خواسته انجام دهد و بزرگسال اجازه نداده است در بازي جبران مي كند.
ازطريق بازي مي توان به حالات و كنش هاي كودكان پي برد و به اميدها و آرزوهاي آنها دست يافت و انگيزه هايشان را شناسايي كرد و مشكلات رفتاري آنها را برطرف كرد.
يكي از راههاي پرورش شخصيت كودكان، همبازي شدن با آنهاست. مساعدت در بازي باعث شادي كودكان مي شود و كودك احساس مي كند آن قدر كار او مهم است كه مورد توجه بزرگسالان قرار گرفته است.
چنين احساسي شخصيت را در طفل زنده مي كند و حس استقلال و اعتماد و حرمت و عزت را در باطن او شكوفا مي سازد.
شركت اوليا در بازي باعث علاقمندي كودك و همدلي و تبعيت از آنها در امور مهم زندگي مي شود.
در ضمن بازي با كودك مي توان به درجه هوش، مراتب لياقت معنوي، طرز فكر و روحيه و شخصيت آنها پي برد.
بازي بهترين موقع براي ياد دادن اصول اخلاقي، انساني، روح تعاون، حس مسئوليت پذيري، آداب اجتماعي، چگونگي رفتار با ديگران و آموزش خطرات مي باشد.
كودكان را در بازي راهنمايي كنيم تا به تفكر مثبت و انديشه خلاق و سازنده برسند. با مشاهده بازي كودكان به احساسات و مشكلات بچه ها پي مي بريم.
البته بايد توجه داشته باشيم كه كنترل اصلي بازي بايد در دست كودك باشد و جهت و مسير را او تعيين كند، مدت بازي بايد محدود باشد و دوران موقت بازي طوري ترتيب داده شود كه او را به كارهاي اجتماعي و سودمند و توليدي علاقمند كند.اگر كودك روي بازي تمركز كند نكات جالبي را كشف مي كند.
بازي كودك با بزرگسال باعث يادگيري درست واژه ها و پيشرفت زبان او مي شود.
كودك در بازي تجربه مي اندوزد و از تجربه اندوزي لذت مي برد و تجارب را در خود دروني مي كند.
دانشي كه كودك در بازي به دست مي آورد عميق تر از دانشي است كه تنها از طريق ديگر در يافت مي كند.
كودك در بازي با گروه، يكديگر را به انجام فعاليتهاي خلاق تشويق مي كنند و با مفاهيم اخلاقي و چگونگي برقراري روابط اجتماعي آشنا مي شوند.
كودكان با انجام بازي با اطمينان و امنيت خاطر و بدون محروميت به دوره بعدي از رشد گام مي نهد و آمادگي وارد شدن به دوره نوجواني را پيدا مي كند.

نام نويسنده مقاله الزامي براي سلامت جامعه كه در صفحه زندگي (12) روز چهارشنبه دوازدهم مهر ماه به چاپ رسيد، سهواً  اشتباه درج شده بود كه صحيح آن دكتر فريد براتي سده است. از ايشان و خوانندگان گرامي پوزش مي خواهيم.

انسان گرايي اي كه به زعم مدرنيته دغدغه اصلي روزگار معاصر است، در پي ساختن گزاره هايي است كه با آن بتوان سطحي مطلوب از كرامت انسان را به دست داد. ارزش و كرامتي كه با تعريفي خودبنياد از مدرنيته همراه است. يكي از دستاوردهاي اين انسان گرايي كشف و جعل حقوقي تازه است براي رسيدن به آن تعريف خودبنيادش از انسان. كنوانسيون هاي حقوقي مختلفي كه مي خواهند جزم هاي تاريخي و اجتماعي را بشكنند و افقي ديگر را به انسان نشان دهند. كنوانسيون حقوقي كودك يكي از آن فصل هايي است كه خواسته تا دغدغه پدرسالاري جامعه ها را فروبشكند و كودك را با حقوقي كه مدرنيته براي او قائل است، آشنا كند. حقوقي كه مي  گويد سلامت رواني و جسماني جامعه در نسلهاي بعدي متضمن رعايت همين حقوق كودكان است . آري، هنوز كودكان زيادي در دنيا از عدم آموزش، دسترسي به آب آشاميدني سالم و حداقل هاي معيشتي، بيماري ها، سوءاستفاده هاي جسمي، بيگاري و  سربازي و شركت در جنگ ها به صورت اجباري و بسياري از اين دست مسائل دردآور رنج مي برند اما سؤال حقيقي اين جاست كه در بهبود وضعيت كودكان آنچه را كه در فرا روي مدرن انگارانه خود به دست مي آوريم، آيا صرفاً رهايي كودكان از رنج است، يا...؟
كنوانسيون حقوق كودك و مكلف  شدن بين  المللي دولتها به پذيرش آن، تشكيل بسياري از نهادهاي دولتي و خصوصي در جهت حمايت از حق كودك، تشكيل پليس كودك و... همه در پس خود يك زمزمه را دارند و آن بر حسب مفاهيم جامعه شناختي پاييز پدرسالاري جوامع است. فصلي كه توانسته بود انسان را تا رسيدن به مدرنيته ياري دهد و اكنون نوبت زوالش فرارسيده اما راستي اين فصل چه نسلي از خود باقي گذاشت و نسل هاي آينده چه چيزي را پيش نظر خود خواهند ديد...!!!
انبوه كتاب ها و كلاسهاي آموزشي كه مي خواهند يادمان بدهند چگونه با كودكان بايد برخورد كرد همه به زعم خود در پي اين هدفند كه تعادل سلامت رواني و جسمي كودكان كه بزرگسالان نسل آينده هستند را برقرار سازند. اما نسلي كه در حقوقي كه برايش برساخته اند تنها سايه اي كم رنگ از معرفت و شعور معنويت را مي تواند ببيند چگونه نسلي خواهد بود؟ نسلي كه بسامد آن اكنون از لابه لاي اوراق كتابهاي روانشناسي كودك و رفاهي كه گرانبهاترين اوقات پدر و مادر را هزينه مي كند گاه به بيرون سرك مي كشد و ما را با مواجهه اي تلخ روبه رو مي سازد. بهار پدرسالاري با تمام پسركشي  ها روزگار نخبه پروري بود كه در همه سطوح آن انسان توانست افق هاي فراروي صدساله خود را چندساله و گاه چند ده ساله طي كند، اما حالا در آستانه پاييز پدرسالاري اين سنت است كه بايد رانده شود و عصر (پدركشي) يعني روزگار آدم هاي متوسط. كودكاني كه پاي رايانه بزرگ مي شوند اما از جنس آنهايي نيستند كه رايانه را به دنياي انسان هديه كردند بلكه سرگرم مي شوند تا رفاهشان هرچه بيشتر تامين شود آن هم با قرباني جان خانواده اي كه بايد توليد كند تا بتواند مصرف كند. نسلي كه رشدي كاريكاتورگون دارد، رشدي كه حاصل آن انعكاسي تلخ است از آنچه به دنبال به بار نشاندن آن هستيم؛ يا نه! اكنون ديگر به دست آمده... .