چارقد پارچه اي مثلث از تور و حرير گلدار و ساده و ململ بود از يك ذرع پارچه به طور مثلث بريده يا به روي هم تا زده كه به سر نموده زلف ها را از بالا و دو طرف در زير آن مرتب كرده از زير گلو سنجاق مي زدند و دستك هاي آن را از جلو بر روي سينه انداخته به دو سرشان زيورآلات مي آويختند. زيورآلاتي از منگوله هاي زيبا با سكه هاي طلا و نقره دسته دار و بر دو طرف يا جلوي آن گل طلا، يا گل ياقوت و فيروزه مي زدند و سنجاق زير گلو كه ساده و معمولي يا نقره و طلاي ته مرواريد كه در آرايش ها و ميهماني ها به كار مي بردند و زنان مسن و معمولي كه از گوشه هاي آن به جاي كيسه و دستمال پول و خرده ريز دم دستي استفاده مي كردند و در هر صورت وسيله اي كه موهاي سر را مرتب داشته صورت را گرد و با نقش و نگار لب و گونه و چشم و ابرو آن را نظرگير مي نمود.
چاقچور نيز پاپوشي از پارچه سياه به جاي جوراب براي بيرون رفتن از خانه و استتار پاها و ساق ها بود با كفي تا مچ مانند جوراب و از آنجا با چين هايي كه تمام ساق را پوشانيده در زير زانو باگره بندهايي استوار مي شد، در اين توضيح كه زن ها در خانه چيزي به اسم جوراب و مثال آن به پا نكرده بلكه اصولا چيزي به نام جوراب نمي شناختند. اما به جاي جوراب براي زينت پا حنا به كار مي بردند كه با آن كف و ناخن هاي پاها را رنگ نموده، طلايي و زعفراني مي كردند و ناخن ها و كف دست ها را با آن رنگين كرده با گل و برگ هايي كه به بعضي از نقاط آن مي دادند دلربا مي ساختند.
برگرفته از طهران قديم جلد چهارم
جعفر شهري