اميد كريمي 
رمضان سال هاي پيش براي برخي ساكنان امارت نشين هاي متحد عربي و ايرانياني كه در اين منطقه به صورت موقت يا دايم ساكن بودند، حال و هواي ديگري داشت. ولي اكنون از افطاري هاي باشكوه، شيخ  زايد كه پس از پذيرايي با انواع غذاهاي لذيذ، هنگام خروج از خانه اش به دريافت پاكتي حاوي پول از سوي گماشتگان امير امارات پايان مي يافت، تنها يادي است كه در خاطره ها مانده. گرچه همچنان اين مراسم توسط خانواده  وي ادامه مي يابد ولي شكوه و عظمت گذشته را از دست داده و به همين دليل، كاخ شيخ، فضاي ديگري يافته است. ديگر از آن شادماني ها خبري نيست، امير به جهاني ديگر مسافرت كرده و همه در انتظار آينده تازه شيخ نشين دوبي هستند.
تنها يك خبر در روز چهارشنبه 13 آبان ماه كافي بود تا اقتصاد غير نفتي خاورميانه را تحت تاثير قرار دهد. اعلام خبر مرگ شيخ زايدبن سلطان آل نهيان، امير امارات، باعث شد دولت اين كشور عزاي عمومي 40 روزه اعلام و علاوه بر آن تمامي فعاليت هاي اقتصادي، بازرگاني، سياسي و اجتماعي اين شيخ نشين را به مدت يك هفته تعطيل كند. تصميمي كه نه تنها امارات هميشه شلوغ و پر رفت و آمد را به كشوري متروكه تبديل كرد بلكه باعث شد شركت هاي خارجي زيادي در اين بين متضرر شوند. در بين شركت هاي ايراني، اولين ضررها متوجه شركت هاي مسافرتي بود؛ شركت هايي كه برنامه هاي خاصي براي عيد فطر در نظر گرفته بودند. مدير يكي از آژانس  هاي مسافرتي تهران مي گويد: ما براي عيد فطر چارتر اجاره كرده بوديم كه همه چيز تعطيل شد. به گفته اين مدير آژانس قيمت هر چارتر از 60 تا 80 هزار دلار است.
نكته جالب اين است كه قبل از فوت شيخ براي سفر سريع به دبي بايد كلي دردسر مي كشيديد!
دولت امارات به جهت اينكه در مدت سوگواري براي فوت امير اين كشور، هيچ فرد عامي و عادي پا به خاك امارات نگذارد، حتي از صدور ويزاهاي اضطراري سياسي - دولتي هم خودداري كرد. به طوري كه تنها اشخاصي مي توانستند به امارات وارد شوند كه دعوتنامه رسمي دولت اين كشور را براي شركت در مراسم خاكسپاري و يادبود شيخ زايد در دست داشته باشند و اصولا اين دعوتنامه فقط براي سران كشورهاي دوست فرستاده مي شود.
اما افرادي هم در اين بين به سودهاي كلاني رسيدند. به عنوان نمونه قطعه فروشان كامپيوترهاي شخصي در بازارهاي كامپيوتر تهران خوب به خاطر دارند كه در روز چهارشنبه 13 آبان ماه هر كدام از قطعات كامپيوتر ناگهان از 5 تا 10 هزار تومان گران شد كه البته اين افزايش قيمت تا پايان يك هفته تعطيلي امارات ادامه داشت.
با اين حال ضررهاي اقتصادي اين اتفاق بيش از منفعت  آنها بود، ضررهاي غير قابل جبراني كه شركت هاي خارجي متحمل شدند. به اين نكته هم بايد توجه كرد كه تبعات اين ضررها ممكن است تا دو ماه ادامه داشته باشد.
نكته: اگر از بعضي ها كه براي كشاندن ايراني ها به دبي در عيد فطر نقشه هاي ويژه داشتند چيزي ننوشتيم، به اين دليل بود كه اين سوي آب ظاهرا هيچ اتفاقي در مقابل دامگذاري هايي از اين دست نمي افتد... هيچ اتفاقي مگر مرگ شيخ كه بساط كنسرت هاي آنچناني را به هم زد و باعث شد كلي در پول مملكت صرفه جويي شود!

اول هفته است، اما داستان به همين سادگي نيست. شايد روزهاي اول اين هفته روزهاي پاياني يك داستان الهي باشد. ماه رمضان مي رود و معلوم نيست كه هر كدام از ما از اين سفره الهي به چه رسيديم؟ دوباره خيلي چيزها خاطره مي شود. سفره هاي افطار، اذان هاي لذتبخش، زولبيا و باميه، ترافيك غروب، سحر و بيدارشدن هاي زودهنگام و خلاصه هزار و يك خاطره كه براي دوباره ديدنشان يكسال وقت لازم است. شايد شنيده باشيد كه در مراسم هاي دعاي روزهاي رمضان از افرادي يادمي كنند كه ديگر در اين د نيا نيستند. فكر تجربه مجدد اين حال و هوا در سال بعد با اتكا به اين نكته كه سال آينده هستيم يا نه كمي آزار دهنده است. ما هم عادت كرده ايم كه به اميد بعد امروز را جدي نگيريم. بهترين كار اين است كه ترك عادت كنيم و قدر همين امروز را بدانيم. اگرامروز توانستيم آن كارهايي را كه مي خواهيم انجام دهيم كه هيچ، درغير اين صورت پا به پا كردن براي فرداهاي ديگر زياد نتيجه ندارد. هنوز هم فرصت است. قدر همين امروز را بدانيد، حتي اگر آخرين روز هم باشد. شايد فردايي نباشد و مجال نفسي و كاري...

آبان از راه نرسيده به هفته آخر خودرسيد. با دستي نه آنچنان پر كه توقع آن مي رفت. دو ، سه باران نصفه ونيمه، تمام آن چيزي بود كه پاييز درسبد ماه دوم خود گذاشته بود.
امروز پيش بيني بارش باران كرده اند، ولي اگر هم باران ببارد، پاييز هنوز حقش را ادا نكرده است.
باز هم خط آخر و اعلام دما كه هميشه بهانه اي است براي نوشتن خطوط بالا. 18 و۱۰ درجه سانتيگراد بيشترين و كمترين دماي هواي امروز تهران خواهد بود.

اشكي براي انقراض
سرگذشت شير ايران را نه يكبار، چندبارخواندم و اگر دروغ نگفته باشم گريستم، هم به خاطر شير ايران و هم به خاطر ببر مازندران و هم به خاطر يوزپلنگ ايران كه آخرين بازمانده اش ماريتا بود. من از شما ممنونم كه مقالاتي از سر دلسوزي تهيه مي كنيد. قلبم از نابودي طبيعت و انقراض سمبل هاي طبيعت ايران درد مي گيرد ولي چه مي شود كرد، حال همه چيز را با دست خودمان و براي بقاي خودمان از بين مي بريم ترس از آن دارم كه روزي خودمان را هم از بين ببريم!
محمدهادي پريازاني 
- حرف  همان است كه خودتان گفتيد؛ چه مي شود كرد؟ به هر حال ممنون كه خوانديد و نوشتيد.
بيمه
بازگشت به مطلب مندرج در روزنامه همشهري شماره 3537 مورخ۵‎/۸‎/۸۳ در خصوص بيمه ميني بوس داران، خواهشمند است جوابيه اين سازمان درج گردد.
حسب درخواست رانندگان تحت پوشش و طي هماهنگي با خطوط، مكاتبات لازم با شعب سازمان تامين اجتماعي جهت برخورداري رانندگان از مزاياي بيمه مشاغل آزاد به عمل مي آيد و لاكن درخواست اين راننده هاي كوشا بيمه شدن تحت پوشش شركت واحد مي باشد كه با ماهيت فعاليت آنها مغايرت داشته و مورد تاييد شركت نمي باشد.
- به ما گفته اند از اين به بعد آخر هر مطلبي در ستون شما چيزي بنويسيم. اما آخر جوابيه كه نمي شود چيزي نوشت. نشان به همان نشان كه ما حتي نمي باشد را هم تبديل به نيست نكرديم!
نتيجه  سختگيري
در رابطه با مطلب درج شده در روزنامه شنبه مورخ 18/7/83 مبني بر مرگ جوان موتورسوار خواهشمند است به اطلاع رياست محترم راهنمايي و رانندگي برسانيد: فرار اين جوان از دست ماموران راهنمايي و رانندگي احتمالا به علت نداشتن گواهينامه بوده كه در اين صورت براي اذهان عمومي اين سوال پيش مي آيد كه مگر گرفتن گواهينامه چقدر مشكل است كه اين جوان براي دريافت آن اقدام نكرده است. البته گرفتن گواهينامه ملزم به واريز مبلغي وجه به حساب هاي مختلف است و سه مورد آزمايش:1- معاينه چشم 2- آئين نامه۳- امتحان رانندگي. در مورد آزمايش شماره۳ همين بس كه بنويسيد از هر 15 نفر داوطلب شركت در اين آزمايش فقط يك نفر قبول مي شود و آن يك نفر هم حتما حداقل هفت يا هشت مرحله در اين آزمون شركت كرده است. سوال اين است كه راهنمايي و رانندگي چرا و به چه علت اين مرحله از آزمون را براي داوطلبان سخت و دشوار كرده است كه صرف نظر از رفت و آمدها و صرف وقت، زمان، هزينه و ايستادن در صف هاي طويل مراجعه كنندگان كه اكثرا هم براي ترخيص موتور خود ملزم به گرفتن گواهينامه شده اند تعداد قبولي اين قسمت از آزمون بسيار پايين است.
سعيد غفوري
- دوست عزيز، شايد حق با شما باشد اما زياد سخت نگير. تا جايي كه ما يادمان است از دوران مدرسه و شب هاي امتحان، اين موضوع سختگيري بيش از حد مطرح بوده و به جايي نرسيده. تعجب مي كنيم كه شما هنوز عادت نكرده ايد.