مدتي است بر سر نوشتن و يا ننوشتن موضوعي با خودم كلنجار مي روم. هر چند خداداد عزيزي اين موهبت خدا دادي فوتبالمان را خيلي دوست دارم اما نداي دروني و رسالت نويسندگي ام مي  گويد: بايد بنويسي. پس مي نويسم.
ورزشگاه اختصاصي باشگاه پاس لحظاتي پس از باخت تيم پاس به تيم سپاهان: زانوي غم  بغل گرفتن پسركي نوجوان توجهم را جلب مي كند جلوتر مي روم.
زيرباران چشم هايش آفتاب از يادم مي رود. بيشتر از يك ابر دلم مي گيرد. لحظه تلخي بود.
از او مي پرسم: از چه دلتنگ شدي؟
با صداي بغض آلود جواب مي دهد: براي رسيدن به خانه دوست خودم را از شرقي  ترين نقطه شهر به كوچه باغي سبز در غرب تهران رسانده ام تا دفتر خاطراتم را با امضاي خداداد عزيزي خاطره انگيزتر كنم اما... بيچاره دفتر خاطراتم كه به اجبار از زمين سرد و خاكي امضاء گرفت تمام سعي خودم را مي كنم تا جراحت قلب نوجوان را التيام ببخشم و ذهن اين نوجوان را نسبت به قهرمانان خيال خودشان خراب نكنم پس به او مي گويم: ورزش برد و باخت دارد و شايد تو زمان مناسبي را براي گرفتن امضاء انتخاب نكرده اي. او را دلداري داده و مي گويم برو و زمان مناسب تري سراغ خداداد عزيزي بيا و امضاء بگير.
با خود مي انديشم خب به خداداد چه بگويم:
عاشقي بي غل و غش از راهي دور در پي اميدي در پي لبخندي در پي نگاه مهربانانه اي و در پي امضاي ناقابلي كه چندصباحي نوجوان و اطرافيانش را دلخوش كند تا ورزشگاه آمده ولي مي بيند كه وعده گاه عشق خاليست.
با توايم اي خداداد!
يادت باشد كه روزي سيب خواهد افتاد
يادت باشد كه روزي باد ما را با خود خواهد برد
يادت باشد پر پرواز روزي پرپر خواهد شد.
و يادت باشد تا فوتبال هست برد هست، باخت هست، غرور هست، خضوع هست، پرواز هست، سقوط هست، شهرت هست، عزلت هست، ملبورن هست، دوبلين هست.
نگاهي دوباره به خودت بينداز مگر تو بالاتر از مارادونا اعجوبه فوتبال قرن و يا جرج بست، گارنيشا و... هستي.
قهرمان واقعي كسي است كه بردهايش را با ديگران تقسيم كرده و باخت هايش را براي خودش
نگه دارد.
خداداد عزيزي، يك چهره ملي ورزشي و دوست داشتني در كشور ماست كه حتي در ميان خانواده ها هم جايگاهي براي خودش پيدا كرده است.
كما اينكه هيچكسي هم نتوانست خداداد را به زير بكشد. حواست را جمع تر كن و خداداد را در دل عاشقان نگهدار. فراموش نكن تا فوتبال هست سيب هم هست.
مهدي خرمي