پايان كار زمين چگونه خواهد بود؟
«زمين در پايان عمر خود همانند دانه برفي است كه به درون آتش مي افتد؛ كره زمين در انتهاي كار خود تبخير مي شود.» دو ستاره شناس به نام هاي «كاسپر ريبيسكي» از آكادمي علوم لهستان و«سي دنيس» از دانشگاه «لوتيش» طي تحقيقات خود چنين نظريه اي ارائه كردند.
براساس نظريه اين دو دانشمند، طي ۷ ميليارد سال آينده خورشيد تمامي هيدروژن هاي درون خود را سوزانده و به هليوم تبديل مي كند و سپس تبديل به «غولي آتشين» گشته و چندين برابر اندازه كنوني خود گسترش مي يابد؛ خورشيد همچنين قسمتي از جرم خود را نيز از دست مي دهد. از آنجايي كه جرم خورشيد طي فرآيند مذكور كاسته مي شود، از قدرت جاذبه اين ستاره نيز كم مي شود و بنابر همين دليل مدارهاي حركتي سيارات از هم گسسته و به سمت بيرون گرايش مي يابند.
دو دانشمند مذكور معتقدند، هنگامي كه خورشيد تبديل به «غولي آتشين» گشت، هليوم و ساير عناصر سنگين خود را نيز خواهد سوزاند. طبق پيش بيني آنها، سپس خورشيد به صورت مقطعي چنان بزرگ مي شود كه زمين در جو بيروني آن قرار مي گيرد. اگر اين افزايش حجم خورشيد كمي طولاني گردد، در آن صورت كره زمين سرعت حركتي خود را از دست داده و به درون خورشيد سقوط مي كند.
البته اين دو دانشمند به يك نكته اميدواركننده نيز اشاره مي كنند: اگر مرحله افزايش حجم خورشيد كوتاه مدت باشد، زمين گرچه از شدت گرما سرخ خواهد شد، ولي همچنان در مدار حركتي خود باقي خواهد ماند.
در اينجا لازم به ذكر است كه در هر دو صورت، حيات از روي كره خاكي محو خواهد شد.
خورشيد نيز پس از آن كه تمامي عناصر دروني خود را سوزاند، براي هميشه خاموش خواهد گشت.
ستارگان در احاطه حلقه اي از گاز داغ
چرا برخي از ستارگان را يك حلقه احاطه كرده است؟
مدتها بود كه چنين ستاره هايي تبديل به معمايي پيچيده براي ستاره شناسان شده بودند، ولي اكنون دانشمندان علت وجود حلقه اي از گاز داغ پيرامون اين ستاره ها را كشف كرده اند.
ستاره شناسان دريافته اند كه دو نيرو بر روي ذرات چنين حلقه هايي تأثير مي گذارند: قدرت جاذبه ستاره از يك سو ذرات معلق موجود در حلقه گازي را به سمت ستاره مي كشاند و از سوي ديگر بادهاي سطح ستاره اين ذرات را از ستاره دور مي كنند. اين بادها همواره ذراتي را از حلقه جدا ساخته و با خود مي برند، ولي از آنجايي كه ستاره دائماً ذرات معلق توليد و به حلقه پيرامون خود منتقل مي نمايد، حلقه گازي مي تواند به بقاي خود ادامه دهد.
ولي مشاهدات ستاره شناسان نشان مي دادند كه حلقه هاي مذكور از قوانين «كپلر» پيروي مي نمايند. بنابر اين، اين قدرت وزش بادهاي ستاره نمي باشد كه نيروي مقابل قدرت جاذبه ستاره محسوب مي شود، ذرات معلق به واسطه سرعت حركتي خود در مداري ثابت و پايدار قرار مي گيرند. ميدان مغناطيسي ستاره موجب مي شود تا ذرات معلق در امتداد خط استواي ستاره قرار بگيرند.
هنگامي كه سرعت حركتي مواد معلق با قدرت جاذبه ستاره برابري كرد، آن گاه حلقه تشكيل مي شود.
ستاره شناسان همچنين دريافته اند كه ستاره هاي بزرگ نياز به قدرت جاذبه بسياري دارند تا بتوانند پيرامون خود حلقه گازي تشكيل دهند.
دانشمندان احتمال مي دهند كه ستاره هاي بسيار كوچك نيز چنين حلقه هايي داشته باشند كه البته اين حلقه ها با تلسكوپهاي امروزي قابل مشاهده نيستند.
منبع:www-wissenschaft.de
مترجم: بابك خدادادي
